คำโปรย
“บัว !!! นี่บัวรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา !” หนุ่มใหญ่ว่าเสียงหลงอีก อรนุชพยักหน้าน้อยๆ “รู้สิจ๊ะ แต่ถ้าน้าภพไม่อยากช่วย บัวจะไปขอให้เพื่อนของบัวช่วยก็ได้จ้ะ !!!” นานกว่าอึดใจ ที่ต่างฝ่ายต่างยืนสบสายตากันอยู่แบบนั้น ซึ่งไม่นับเสียงสายฝนตกกระทบหลังคาแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดให้ได้ยินอีก ในที่สุด วิภพจึงได้หลุดคำพูดออกมา โดยยังจ้องลึกเข้าในดวงตาสาวน้อย ที่ยืนตัวสั่นสะท้านตรงหน้าเขา “ก็ได้ น้าจะช่วยบัว....” ครู่ต่อมา ในห้องนอนของอรนุช แม้จะปิดประตูแล้ว แต่วิภพยังไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร แม้จะด้วยวั
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
เกี่ยวกับนักเขียน
ให้ดาวนักเขียน
อีบุ๊กของ ภูริ พนา (200)
