จบ - ทาสใจ ในสายหมอก ซีรี่ย์ชุด สี่องค์ชายแห่งวังมังกร

 “ทาสงั้นหรอ”

“ใช่ขอรับคุณชาย ไม่ทราบว่าอยากจะได้ สตรีหรือบุรุษดีขอรับ”เสียงเถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมในทางเหนือพูดด้วยน้ำเสียงดีใจเปื้อนไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คุณชายที่ร่ำรวยเงินทองเช่นนี้ต้องจับไว้ให้ประทับใจ จะได้อยู่ต่อไปนานๆ!

“ไม่ล่ะ ข้าดูแลตัวเองได้”เสี่ยเจ้าของโรงเตี๊ยมหน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าเข้าใจแล้วเดินออกไป คุณชายยกน้ำชาจิบเพลินๆก็คิดขึ้นได้ว่ามาถึงทางเหนือเพราะอยากเปลี่ยนสถานที่จากในวังมาแต่งกวี...และยังอยากจะหนีบางคนที่วังด้วย

เขาคือองค์ชายองค์ที่สอง แห่งดินแดนมังกรที่นี่...ทว่าเขาสนิทกับน้องสี่ มากเกินไปในบางครั้งเขาก็กลัวว่าอะไรมันจะผิดไป หวังว่าเจ้าจะเลิกตามข้า และคิดถึงตนเองให้มากกว่านี้

 องค์ชายสองในคราบคุณชายต่างเมือง เดินเอามือไขว่หลังออกมาจากโรงเตี๊ยม เพื่อดื่มด่ำกับท้องนภาในค่ำคืน แต่มันถูกทำลายลง

“ปล่อยข้า!” เสียงใสที่ฟังก็รู้ว่านี้คือบุรุษแน่แท้ แต่ยังคงไปด้วยความกระเส่าหวาดกลัว ข้าจะไม่ไปยุ่ง องค์ชายสองบอกตนเอง 

“ปล่อย...ปล่อยข้าไปเถอะ ข้ากลัวแล้ว”

ทว่าสองขากับนำตนไปทันทีที่ได้ยินเสียงดังอีกคร่า​

“พวกเจ้าทำอะไรกัน!!” 

องค์ชายสองผู้ที่มีมาดและหน้าเกรงขามอยู่แล้วเป็นเท่าตัว แต่ยิ่งเปล่งเสียงที่ทรงอำนาจออกมายิ่งทำให้เขาช่างหน้ากลัวมากขึ้นไปอีก

ภาพชายที่กำลังขืนใจชายนั้นทำให้เขาอดที่จะตกใจขึ้นมาไม่ได้ ถึงชายจะสามารถตั้งท้องได้ แต่ก็ไม่เป็นที่นิยมมากนักเพราะ สามารถทำให้คนอื่นท้องได้ยังสามารถท้องได้อีก มันช่างหน้าประหลาด ทำให้ไม่ได้รับการยอมรับมาก แต่ก็ยังพบเห็นได้อยู่

ทว่าเขาไม่เคยเห็นกับตาตนเอง!

“คุณชายอย่ามายุ่ง ทาสคนนี้ข้าซื้อมาแล้ว!”

“...”องค์ชายสองมองหน้าอีกฝ่าย ที่บัดนี้กัดปากแน่น ดวงตาพริ้มพรายมีน้ำตาเกาะใสราวน้ำค้างที่ยอดหญ้า นี้มันไม่ได้ชัดไปหน่อยหรือไงว่านี้คือการข่มขืนน่ะ!!

หมับ

“อ๊าก!!” ชายอีกคนดิ้นพล่านขาสองข้างคุกเข่าลงพื้นทันที องค์ชายสองใช้มือตนหักข้อมืออีกฝ่ายจนร้องลั่นอย่างเจ็บปวด และใช้มืออีกข้างดึงแขนชายผู้ถูกกระทำเข้าหาตัว ไม่ได้ตั้งใจให้ซบ แต่ร่างนั้นซบลงมาพอดิบพอดี แถมตัวของชายคนนั้นก็ไม่ได้ ใหญ่เกินไปและเล็กเกินไป พอดีจนทำให้หัวใจวูบหนึ่งที่คิดว่าภาพคงจะสวยงามมากแค่ไหนที่มีร่างกายงดงามมาซบอกตน

“ไปซะ” องค์ชายปล่อยข้อมือเขาออก แต่มันยังห่วงในศักดิ์ศรีอยู่ ตั้งใจจะพุ่งเข้าเตะ 

ทว่า องค์ชายสองจับขาชายผู้นั้นได้ทันที่กลางอากาศ ชายชั่วอ้าปากหวอ และทาสที่ซบอยู่ก็ตกใจมองหน้าของชายชั่วและชายที่มาช่วยสลับกันไปมาอย่างเหลือเชื่อ

“ปล่อยข้าเถอะ ปล่อยๆๆ”เขาร้องอ๊ากๆ เมื่อรู้สึกเหมือนขากำลังจะฉีกเพราะองค์ชายสองยังยกขาขึ้นสูงไปเรื่อยๆ พอเห็นเขาร้องขอให้ปล่อยก็คิดว่าคงจะพอแล้ว

พรุบ

ทันทีที่ล้มกับพื้นก็รีบวิ่งออกไปทันที

ในตอนนั้นองค์ชายรู้สึกถึงแรงสั่นขยับที่ไหล่ตน

“ขอบคุณท่านมากคุณชาย” เขาถอยออกมาห่างทั้งยังกระชับเสื้อขาดๆและเก่าของตน

 แค่คิดว่าทำให้คุณชายนั้นสกปรกจากร่างกายตนก็รู้สึกผิดมาแล้ว

 แต่พอคิดว่าคุณชายมาเห็นตนในสภาพที่น่ารังเกียจเช่นนี้ก็รู้สึกอับอาย

“ทำไมเจ้าถึงโดนข่มขืน”

“ข...”ข่มขืน คำสุดท้ายทาสที่ต่ำต้อยได้กลืนลงคอไป ใบหน้าร้อนฉ่ารู้สึกอับอายทวีคูณ

“เจ้าคงไม่อยากตอบข้า....งั้น...ช่างมันเถอะ” องค์ชายสองมองไม่เห็นใบหน้านั้นชัดเท่าไหร่แต่เห็นเสื้อผ้ากับใบหน้าบางส่วน เนื่องจากข้างนอกมืดเกินไป และอากาศก็เย็นลงแล้ว เขาจึงคิดสะว่าช่วยคนโดยไม่หวังผลตอบแทน ขาสองข้างก็เดินออกไปทันที โดยไม่รู้เลยว่าได้ทำให้ทาสคนนั้นรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนไฟที่สุมทรวง แถมยังคล้ายๆกับความร้อนของทะเลเพลิง ที่เห่อขึ้นทั่วใบหน้าขาวใส ใบหน้าที่ไม่สมควรเกิดเป็นทาส

ไม่นานนัก ปากบางก็พรึมพรำออกมา

“ขะ...ข้าจะได้เจอท่านอีกหรือไม่คุณชาย”