สิ่งที่คิดและความเป็นจริง
× 0
× 0
× 0
** **
-บทนำ-
สิ่งที่คิดและความเป็นจริง
[Mark Masa]
‘กูชอบมันไม่ได้ชอบมึง!’
ประโยคเดียวที่ไม่ได้ยาวมากแต่ติดอยู่ในใจผมนานมาก
ประโยคเดียวที่อีกคนพูดเพราะต้องการแสดงความชัดเจนและมันก็ดังชัดติดหูผมเหมือนมีคนมาเปิดกรอให้ฟังซ้ำๆ
ให้ตายเถอะ…เจ็บจนแทบจะทรุดลงตรงนั้นเลย
“อือออ...” ผมเดินเซๆ ออกจากร้านเหล้า ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือมันคือความจริงทำให้ผมคิดว่าคนที่อยู่ข้างๆ คือพี่บาร์ คนที่เพิ่งจะบอกปฏิเสธผมไปอย่างไม่ปราณี
“อ่า...พี่บาร์...” ผมพร่ำเพ้อแล้วกอดคอพี่เขาก่อนจะแนบหน้าลงซอกคอที่ติดกลิ่นเหล้าไม่ต่างจากผม
ผมรู้ตัวว่าผมเมา…
ผมมากินเหล้าคนเดียวหลังจากถูกปฏิเสธ แม้ว่าเพื่อนจะชวนหรืออาสาที่จะดูแล แต่ผมก็บอกว่าจะอยู่คนเดียว อยากเอาน้ำเหล้าราดลงแผลเหวอะหวะในใจให้หายเจ็บ
“เดินดีๆ” เสียงดุจากคนข้างๆ ทำให้ผมยิ้มเยาะตัวเองเบาๆ มาคนเดียวแล้วผมจะกลับกับพี่บาร์ได้ยังไง
“พี่บาร์...ผม…อึก!...ชอบพี่จริงๆนะ” ผมหยุดเดินพูดกับคนข้างๆ ช้าๆ แต่เหมือนพี่เขาจะไม่สนใจด้วยซ้ำ คำว่าชอบที่ผมบอกมันจะเท่าสิ่งที่คนคนนั้นทำให้พี่เขาได้ยังไง
ตุ้บ!
ผมผลักพี่เขากระแทกกับรถสักคันที่ลานจอดรถ ซุกหน้าลงซอกคอนั่นอีกครั้ง แม้จะแปลกใจที่คนคนนี้สูงเท่าผม แต่ผมก็ยังซุกหน้าอยู่อย่างนั้น แค่กดจมูกลงเฉยๆ
“ห่าเอ๊ย! กูไม่ใช่ไอ้บาร์โว้ย!” เสียงโวยวายจากเขาไม่ได้ทำให้มีสติมากขึ้นกว่าเดิมสักเท่าไหร่ ยิ่งได้ยินชื่อยิ่งคิดถึงพี่บาร์
“เป็นพี่บาร์…ให้ผมสิ...” ผมว่าแล้วมองเขา แม้จะไม่ชัดเจนว่าเขาเป็นใคร แต่สายตาตื่นๆที่มองมา มันทำให้ผมคิดถึงพี่บาร์
“เอาจริง ถ้ากูเป็นไอ้บาร์จริงๆ มึงจะทำอะไรกู”
“เอา...ผมอยากได้พี่บาร์ ผมไม่อยากให้ใครได้พี่ไป ไม่ว่ามันจะดีจะหล่อขนาดไหน เป็นที่รักขนาดไหนก็เถอะ...เป็นของผมนะพี่บาร์…”
หลังจากจบคำพูดผมก็แนบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากอุ่นร้อนนั่น จูบซับเบาๆ แล้วแหย่ลิ้นเข้าไป ถึงมันจะลำบากเพราะพี่เขาขัดขืนแต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ ไล่ปล้ำจูบพี่บาร์อยู่อย่างนั้น ความรุนแรงก็เพิ่มขึ้นตามอารมณ์ ยิ่งพี่เขาขัดขืนผมก็ยิ่งอยากได้
ผลั่วะ!
“ไอ้เด็กเหี้ย! มึงนี่มัน...” พี่เขาผลักผมแรงๆ จนล้มลงกับพื้นก่อนจะซ้ำมาด้วยการต่อยแรงๆ ที่ริมฝีปาก ผมช้อนตาขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่อย่างโกรธแค้นไม่แพ้กัน
“ทำไม! ก็แค่ชอบผม มันจะตายหรือไง!” ผมตะคอกใส่คนข้างบนทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่ พี่เขาสบถอย่างหัวเสียก่อนจะก้าวยาวๆ มาที่ผม กระชากคอเสื้อขึ้นแรงๆ จนหน้าเราสองคนชิดกัน
“อยากได้นักใช่ไหมไอ้บาร์น่ะ…ได้…”
“อื้อ~” ผมเบิกตาโพลงเมื่อริมฝีปากร้อนเมื่อครู่ประกบลงมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว พี่เขากัดที่ปากล่างผมจนผมต้องยอมเปิดปากออกให้ ตาคมจ้องมาที่ผมอย่างยากจะหาคำอธิบายความหมายของสายตานั้น โกรธ สมเพช หรืออาจจะรำคาญ แต่ที่แน่ๆ…
นี่ไม่ใช่ดวงตาที่ผมชอบมอง
เขาไม่ใช่พี่บาร์…
