[จบแล้ว] My Bro วายร้าย พี่ชายที่รัก (NC20+)

            Chapter 1

            ฉันกำลังช่วยแม่ขนของออกจากบ้านหลังเก่า และย้ายตัวเองมาอยู่อีกฝั่งของกรุงเทพ บ้านใหม่ที่อยู่ในหมู่บ้านของคนมีเงิน ที่พูดแบบนั้น เพราะบ้านฉันฐานะปานกลาง ไม่ได้รวยโออ่าเมื่อเทียบกับ คุณพินิจ วิวัฒนากิจเจริญฉันหมายถึงพ่อเลี้ยงคนใหม่ของฉันน่ะ ฉันขนของที่จำเป็นใส่ในรถโตโยต้ายาริสสีแดงของแม่ และของอื่นๆ ที่จะถูกขนโดยบริษัทรับขนย้ายทีหลัง วันนี้คุณพินิจไม่ได้มาช่วยขนของ เพราะตลอดทั้งวันเขายุ่งอยู่กับงานที่บริษัทใหญ่โตของเขา กลายเป็นว่าเราสองแม่ลูก กำลังสาละวนอยู่กับการขนของแทบจะทั้งวัน

            “วาวา” เสียงหญิงกลางคนเอ่ยเรียก

            แม่เรียกฉันให้สนใจกับการขนย้ายของขึ้นรถ เพราะฉันมั่วแต่พล่ามเรื่องของตัวเอง จนลืมแนะนำตัวเสียอีก วาวา วรัญญรา วรรณาพันธุ์นั่นคือชื่อของฉันและนามสกุลของคนเป็นพ่อ คนที่หย่าร้างจากแม่ไปแล้ว ฉันจะไม่พูดเรื่องพ่อ เพราะจบกันไม่ดีเท่าไหร่นัก ฉันขับรถให้แม่เพื่อเดินทางข้ามไปยังอีกฝั่งของกรุงเทพ ฉันอายุ 20 ปี มีใบขับขี่แล้วน่ะ จึงไม่เดือดร้อนถ้าจะถูกตำรวจเรียก เราสองแม่ลูกขับรถเข้ามาในหมู่บ้านคนรวย ที่ฉันยังไม่เคยมาเหยียบเลยสักครั้ง บ้านที่อยู่ในหมู่บ้านนี้ค่อนข้างหรูแพง สังเกตรถที่จอดในโรงจอดรถสิ ราคาไม่ต่ำกว่า 5 ล้าน เท่าที่ฉันประเมิน

            “วาวา จอดข้างหน้าเลย” แม่บอกให้จอดตรงบ้านหลังสีขาวใหญ่โตสุดซอยนั้น

            “บ้านคุณลุงนี่ใหญ่โตมากเลยเนอะ”

            ฉันขับรถเข้าไปภายในบ้านด้วยยาริสสีแดงของแม่ ก่อนที่รถของเราทั้งสองจะสวนกับปอร์เซ่สีดำสนิท ที่เปิดประทุนจนเห็นคนขับสวนออกมาจากบ้าน ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ผมไม่สั้นไม่ยาวของเขาลู่ลม จนฉันแอบเห็นผมสั้นเตียน ที่ถูกตัดออกไปบริเวณขมับยาวไปถึงหลังหู ใบหน้าขาวใสนั้นถูกปิดด้วยแว่นกันแดดสีดำสนิท ชั่วขณะหนึ่งเขาหยิบหมวกแก็ปสีขาวแบรนด์ดังมาสวม ซึ่งมันไม่ช่วยให้บดบังความหล่อเหลาภายใต้หมวกนั่น และไม่ช่วยให้มันปกปิดได้ว่า เขาคือพี่ชายที่ไม่ได้ร่วมสายเลือดของฉัน เอเธนส์ อนิจ วิวัฒนากิจเจริญนั่นคือชื่อของเขา ทำไมแค่มองเสี้ยวหน้า ฉันถึงได้รู้จักเขาน่ะหรอ ต้องเรียกว่าใครไม่รู้จักเขาดีกว่า

            “ผมไม่มีทางยอมรับใครทั้งนั้น!” เสียงของเอเธนส์ประกาศกร้าว

            “ไม่ยอมรับก็ต้องยอม” คุณพินิจเอ่ยน้ำเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้

            “แม่พึ่งเสียไปไม่นาน ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้ พ่อไม่รักแม่หรอ”

            คุณพินิจกำมือแน่นด้วยความโกรธ ขณะที่เขาเดินไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าของเอเธนส์เอาไว้ ทั้งสองยื้อแย่งกันอยู่พักใหญ่ ก็เป็นเอเธนส์ที่คว้ากระเป๋าใบนั้นคืนไปได้ ตอนนั้นฉันจึงได้เห็นหน้าเขาชัดเจน เมื่อเอเธนส์หันหน้ามาทางประตู เพื่อเตรียมตัวเองออกจากบ้านหลังนี้ ฉันพึ่งกลับมาจากข้างนอก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องราวอะไร เพียงแต่ใบหน้าขาวใสดวงตาเรียวสีนิลกำลังจ้องมองฉัน เขาห่างจากฉันไม่กี่ก้าว เส้นผมสีดำสวยของเขาสวมหมวกสีขาวใบโปรด

            ฉันมีโอกาสมองหน้าเขาจนเหมือนถูกตรึงให้หยุดนิ่ง ทั้งเวลา ทั้งลมหายใจ และทั้งหมด ฉันเพ่งมององค์ประกอบใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ทั้งปากกระจับสวย และจมูกโด่งโค้งมน คิ้วเข้มหนาเรียงตัวกันสวยงาม และดวงตาสีนิลคู่นั้น ที่มีอิทธิพลต่อหัวใจฉันเหลือเกิน คล้ายว่ามันจะเต้นแรงไปด้วยอาการตื่นเต้นประหลาด คล้ายจะเป็นอาการประหม่าก็อาจจะใช่ นี่ฉันเป็นอะไรของฉัน ทำไมถึงได้ไม่เป็นตัวเองต่อหน้าผู้ชายที่แอบชอบอยู่

            “ถ้าแกคิดจะหนีไปอยู่คอนโด เสียใจที่มันถูกขายทอดไปแล้ว” คุณพินิจทำน้ำเสียงคล้ายจะเยาะเย้ย

            “ห๊ะ!!! ว่าไงนะ” ดวงตาสีนิลหันกลับไปค้อนคุณพินิจทันที

            “แกต้องกลับมาอยู่บ้านตั้งแต่วันนี้ และอย่าคิดจะใช้เงินฉันออกไปหาที่อยู่ใหม่ล่ะ เพราะฉันอายัดบัตรเครดิต และทุกทางหนีของแกหมดแล้ว”  

            “พ่อจะทำเพื่ออะไร จะให้ผมทนเห็นพ่อมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่นน่ะหรอ” เอเธนส์กระแทกกระเป๋าเสื้อผ้าลงบนพื้น

            “นั่นแม่เลี้ยงแกนะ ให้เกียรติเธอด้วย”

            “ผู้หญิงแบบนั้นหรอ จะมาเป็นแม่เลี้ยง แล้ว…”

            เอเธนส์เอี้ยวตัวมามองหน้าฉันอีกครั้ง ใบหน้าหล่อใสนั้นแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างดูถูก เขาล้วงกระเป๋ากางเกงขาสั้นของเขา ก่อนจะหันกลับไปมองผู้เป็นพ่อที่อยู่ตรงหน้า ฉันไม่สามารถอธิบายความรู้สึกเมื่อเจอกับรอยยิ้มแบบนั้นของเขาได้ ออกจะแปลกใจมากกว่าที่คนไม่ชอบแสดงความรู้อะไรแบบเขานั่น จะแสดงสีหน้าอื่นออกมานอกจากใบหน้าที่เรียบนิ่งติดความหยิ่งผยอง

            “แล้วผู้หญิงคนข้างหลังนี่ เป็นเมียพ่ออีกคนหรือเปล่า หึหึ” เขาหัวเราะในลำคออย่างร้ายกาจ

            “เอเธนส์! นั่นน้องแกนะ”

            เอเธนส์ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไร เขาเขี่ยกระเป๋าให้พ้นออกจากทาง ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองอย่างไม่ใยดี ฉันไม่รู้ว่าเผลอกำมือแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีเล็บนั้นก็จิกจนเป็นรอยอยู่ที่ฝ่ามือแล้ว ฉันมองแผ่นหลังของเขาเดินไปช้าๆ ไม่รู้ว่าหัวใจของเธอนั้นต้องรู้สึกอะไรดี เหมือนมีก้อนสะอึกวิ่งเข้ามาจุกที่คอหอย มันพูดไม่ออก ฉันไม่คิดว่าคนที่ฉันแอบปลื้มและแอบมองเขามาตลอด จะเป็นผู้ชายที่พูดจาได้หยาบคายและไม่ให้เกียรติอะไรแบบนี้

            น่าผิดหวังจริงๆ   

          ฉันคงจะรู้สึกผิดหวังล่ะมั้ง เพราะไม่คิดว่าผู้ชายที่เล่นฟุตบอลเก่ง เป็นเดือนคณะวิศวะ เป็นผู้ชายที่สาวๆ หลงใหล มีความเท่ในแบบที่ผู้ชายทุกคนใฝ่ฝัน แถมรูปร่างหน้าตาของเขาก็ไม่ธรรมดา ฉันหลงใหลได้ปลื้มเขาอยู่เกือบหลายปี เพราะเขาเป็นนักดนตรีของคณะ ด้วยภาพลักษณ์ที่ดูหยิ่งเป็นผู้ชายแบดๆ ในแบบที่เด็กวัยรุ่นบางคนคลั่งไคล้ แต่ใครจะไปคิดว่านิสัยแท้ของเขาจะแบดไปตามลุค ถ้าได้มองไกลๆ เหมือนเดิมก็ดี ไม่น่าได้มารู้จักเขาในรูปแบบนี้เลย

            “วาวา หนูไม่เป็นไรนะ” คุณพินิจถามฉันอย่างเป็นห่วง

            “ค่ะ แล้วแม่ไปไหนหรอค่ะ” ฉันถามคุณพินิจออกไป ตั้งแต่กลับมาก็ไม่เจอแม่เลย

            “ออกไปซื้อของข้างนอกน่ะ เห็นบอกว่าจะทำอาหารเย็นให้ทาน” คุณพินิจยิ้ม

            “เย็นมากแล้ว ทำไมไม่กลับล่ะคะ”

            ก็ดีเหมือนกันที่แม่ยังไม่กลับมา เพราะถ้าแม่ได้รับรู้ในสิ่งที่เอเธนส์พูด แม่คงรู้สึกแย่เหมือนกับฉันในเวลานี้แน่ๆ ไม่มีใครรู้สึกดีหรอก ที่ถูกว่าร้ายแบบนั้น เอเธนส์คงเกลียดฉันและแม่ของฉัน เพราะอะไรน่ะหรอ อาจจะเป็นเพราะ แม่ของฉันกำลังเข้ามาแทนที่ในตำแหน่งเดิมของแม่เขายังไงล่ะ เป็นลูกคนไหนก็รับไม่ได้ทั้งนั้นแหละที่พ่อแม่มีคนรักใหม่ ถึงฉันจะไม่เห็นดีด้วยกับเรื่องนี้ แต่… พอฉันเห็นรอยยิ้มของแม่ และความสุขของท่าน ตอนที่มีคนรักอย่างคุณพินิจ ฉันก็รู้เลยทันทีว่า คนนี้แหละที่จะทำให้แม่มีความสุขได้

            หวังว่า… เอเธนส์จะคิดได้บ้าง

..........................................................

พระเอกปากร้ายนะคะ  ต้องทำใจนิดหนึ่ง ว่าคนที่ตั้งแง่ไม่ยอมรับแม่ใหม่ อารมณ์คงประมาณนี้

มาติดตามกันตอนหน้าค่ะ รับรองว่าเข้มข้นเรื่อยๆ