บทนำ
“น้องมุก มาหาพี่หน่อยสิ” หมวดเอ็มหรือร้อยโทอาวุธคุยกับคนปลายสายเสียงอ้อแอ้ เพราะฤทธิ์ของน้ำเมาที่ดื่มมาตั้งแต่หัวค่ำ
“พี่เอ็มทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วเหรอคะถึงได้เมาขนาดนี้”
“น้องมุกมาหาพี่ตอนนี้เลยนะ”
“ตอนนี้พี่เอ็มอยู่ที่ไหนคะ?”
“อยู่ที่ผับของคุณพ่อ...น้องมุกออกมาเลยนะ” เสียงโทรศัพท์ตัดสายไปเฉยๆ
ร้อยมุกไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอทำหน้าที่ปลอบใจพี่ชายข้างบ้าน ทุกครั้งที่เขาทะเลาะกับผู้หญิงที่กำลังจะเข้าพิธีหมั้นด้วยอีกสามวันข้างหน้า ทุกๆครั้งเธอจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ จะอยู่ใกล้ๆจนเขารู้สึกดีขึ้น ร้อยมุกคิดว่าตัวเองเป็นคนที่โง่งมมากที่หลงรักผู้ชายคนนี้มานานหลายปี ทุกครั้งที่เห็นเขาเมามายด้วยความเสียใจ และเจ็บปวดเพราะผู้หญิงคนอื่น เขาจะรู้ไหมว่าเธอเจ็บปวดยิ่งกว่า
เธอชั่งใจเล็กน้อยว่าควรจะออกไปหาเขาหรือไม่ แต่แล้วก็ยอมแพ้หัวใจตัวเอง และสัญญาว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำเพื่อเขา
สามสิบนาทีต่อมาร้อยมุกก็มาถึงผับของนายพลคมกริช บิดาของหมวดอาวุธ ผู้จัดการและพนักงานที่ร้านรู้จักเธอดี และผู้หมวดกำชับทุกคนว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ร้อยมุกมาที่ผับอย่าให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาเกาะแกะวุ่นวายกับเธอเป็นอันขาด ทุกคนต่างเกรงกลัวและเกรงใจผู้หมวด ฉายา “เอ็มสิบหก” เพราะว่าเป็นคนที่ใจร้อน อารมณ์ฉุนเฉียว ไม่เกรงกลัว และไม่ไว้หน้าใครที่ไหนทั้งนั้น ยกเว้นเพียงคนเดียวก็คือบิดา บุคลิกของหมวดอาวุธ ช่างไม่เหมือนกับบิดา คนที่มีความสุขุมและเป็นสุภาพบุรุษเต็มร้อยเสียเลย
ร้อยมุกเดินตรงไปยังห้องส่วนตัวที่อยู่ชั้นบน ซึ่งเป็นกระจกทึบสามารถมองเห็นชั้นล่างของผับได้ แต่ว่าจะกั้นสายตาของคนนอกให้มองเข้ามาข้างใน เรียกได้ว่าเป็นห้องพักที่มีความเป็นส่วนตัวมาก
เธอถึงกับส่ายหน้าเมื่อมองเห็นขวดเบียร์และขวดสุราที่เกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะ พอวางกระเป๋าถือลงบนโซฟาแล้ว ร้อยมุกก็จัดการเก็บกวาดโต๊ะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะบ่นให้กับคนที่กำลังเมามาย
“พี่เอ็มมีปัญหาอะไรทำไมไม่คุยกับแฟนให้รู้เรื่อง เมาหัวราน้ำอย่างนี้แล้วจะแก้ไขปัญหาได้ยังไงคะ?”
“น้องมุกมาแล้วเหรอ? มานั่งตรงนี้มา” เขาตบเบาะว่างเปล่าข้างกาย “ของพวกนั้นปล่อยไว้นั่นแหละ เดี๋ยวผู้จัดการก็จัดการเอง”
“พี่เอ็มรู้ไหมคะว่ามุกเห็นพี่สภาพนี้ทีไร ก็อดห่วงพี่ไม่ได้ทุกที” ร้อยมุกหย่อนตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย อีกฝ่ายไม่พูดอะไรล้มตัวลงนอนหนุนตักสาวน้อยแล้วหลับไป “พี่เอ็มคะ...พี่เอ็ม” เธอถอนหายใจ นี่เขาให้เธอมาหาถึงที่นี่ก็เพียงแค่เป็นหมอนให้รองหนุนแค่นั้นเองหรือ?
เช้าวันถัดมา หมวดอาวุธตื่นขึ้นพร้อมกับอาการปวดศีรษะ จำไม่ได้ว่าเขากลับจากผับมาถึงบ้านได้อย่างไร เมื่อเดินลงบันไดมาก็เห็นมารดากำลังจัดโต๊ะอาหารมีบิดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หัวโต๊ะ
“น้องลินละครับคุณแม่” ผู้หมวดเดินไปหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่ ช่างขัดกับบุคลิกของเขาเหลือเกิน
“น้องเราออกไปกับผู้กองใหญ่ตั้งแต่เช้าแล้ว” คุณหญิงขวัญแก้วอมยิ้มให้ลูกชายคนโต ถึงบุคลิกจะต่างกับบิดาลิบลับแต่ก็ยังมีส่วนคล้ายกันตรงที่เป็นคนอ่อนโยนกับผู้หญิง แต่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่พิเศษกับเขาเท่านั้น ซึ่งก็มีเพียงเธอผู้เป็นมารดา นลินญาน้องสาว แฟนสาว และร้อยมุกที่ผู้หมวดให้ความใกล้ชิดเป็นพิเศษ และอ้างว่าคิดกับเธอแค่น้องสาวคนหนึ่ง จนป่านนี้ขวัญแก้วก็ไม่แน่ใจว่าเป็นแค่นั้นจริงหรือไม่ เพราะสายตาที่ผู้หมวดมองร้อยมุกไม่ใช่เพียงแค่น้องสาวแน่ๆ เธอถามลูกชายกี่ครั้ง กี่ครั้ง เขาก็ยังปฏิเสธเสียงแข็ง จนตอนนี้เขากำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับแฟนสาวที่คบกันมานานหลายปี เธอก็ไม่ได้คลางแคลงใจอีกต่อไป
“คุณพ่อยอมให้น้องลินไปกับพี่ใหญ่สองต่อสองเหรอครับ?” เขาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามมารดา
“ถ้าคุณพ่อไม่ยอมแล้วน้องสาวเราจะยอมรึเปล่าล่ะ?”
หมวดอาวุธส่ายหน้าให้กับน้องสาวคนเดียวที่มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ผู้กองใหญ่เป็นรุ่นพี่เตรียมทหารและนายร้อย เขาค่อนข้างสนิทกับรุ่นพี่คนนี้ ผู้กองใหญ่หรือร้อยเอกราชตระกูลเป็นนายทหารที่มีความรับผิดชอบสูง และหมวดอาวุธก็ไว้ใจเขามาก ถ้ารุ่นพี่คนนี้ไม่ดีพอ บิดาคงไม่ปล่อยให้ไปไหนกับน้องสาวของเขาสองต่อสองเช่นนี้ แล้วสายตาของผู้หมวดก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญสีสดใสวางอยู่บนโต๊ะข้างๆ
“กล่องของขวัญนั่นของใครครับ”
“อ๋อ...น้องมุก เอามาให้แต่เช้า ตั้งแต่แม่ยังไม่ตื่น ฝากแม่บ้านเอาไว้ ก็ของขวัญหมั้นของเราไงล่ะ”
“แล้วทำไมน้องมุกถึงไม่ให้ผมเอง” ผู้หมวดชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อคืนก็เพิ่งเจอกัน เพียงแต่ว่าเขาเมามากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง
“น้องเค้าต้องไปสนามบินแต่เช้า เพราะเครื่องออกเจ็ดโมงครึ่ง” หมวดอาวุธใจหายวาบกับคำว่าสนามบิน ภาวนาว่าอย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย
“น้องมุกไปไหนครับ?” เขากลั้นใจรอฟังคำตอบ
“ร้อยมุกไม่ได้บอกลูกเหรอ? แปลกจริงๆทุกทีก็เห็นสนิทกันอย่างกับอะไรดี” ขวัญแก้วส่ายหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมคู่นี้ถึงได้เล่นซ่อนหา “น้องมุกบินไปเรียนต่อที่อังกฤษ” มือที่ถือช้อนอยู่ร่วงลงกระทบกับจานข้าว บิดาส่งสายตาดุๆเป็นการตักเตือน หมวดอาวุธเอ่ยขอโทษบุพการีทั้งสองก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นวิ่งไปคว้ากุญแจรถ
“เอ็มจะไปไหน?” มารดาตะโกนถามเสียงดังลั่น
“ผมจะไปตามน้องมุกครับคุณแม่ เด็กอะไร...จะทำอะไรก็ไม่ยอมบอกพี่ เจอตัวแล้วได้เจอดีแน่ๆ” ประโยคหลังพึมพำกับตัวเอง โมโหสาวน้อยตัวต้นเหตุ ดวงตาอ่อนโยนยามที่พูดคุยกับมารดาเมื่อครู่กำลังลุกเป็นไฟ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น เขาไม่เคยทำรุนแรงกับร้อยมุกสักครั้ง แต่คราวนี้จำเป็นจริงๆ ต้องลงโทษให้หลาบจำ
...แต่ว่าเขาจะหยุดเธอให้เดินออกไปจากชีวิตของเขาได้ทันเวลาหรือเปล่า?
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น