เเรกพบสบตา
@มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง
Ton Talk
สวัสดีครับผมชื่อต้น หนุ่มหล่อของคณะ อยู่ชั้นปีที่สองแล้ว ผมกำลังหอบเอกสารเต็มสองมือกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าสู่ตึกสูงสิบชั้นของคณะบริหารธุรกิจ และตอนนี้ผมก็กำลังจะไปสายแล้วด้วย
“แฮ่กๆ” เสียงหอบเหนื่อยของผมดังไปทั่วบริเวณ สายตาสอดส่องหากลุ่มเพื่อนที่นัดกันเอาไว้
“ไอ้พวกเวรนี่ นัดกูแล้วหายไปไหนกันหมดวะ” ผมพึมพำอย่างอารมณ์เสียที่ยังไม่เห็นมีใครมาเลย
“ไอ้ต้น ทางนี้โว้ย” เสียงไอ้กายเพื่อนผมเรียกขึ้น ผมรีบเดินไปที่ห้องอีกห้องนึงทันที
ปั๊ก!!! พรึ่บ!!!
“ขอโทษครับ ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ” คนที่เดินชนผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แต่ผมไม่ได้สนใจหันไปมองคนที่ชน มัวแต่ก้มเก็บเอกสารที่กำลังปลิวว่อนอยู่
“เดี๋ยวผมช่วยเก็บครับพี่” อีกคนบอก พร้อมกับก้มลงช่วยผมเก็บเอกสาร
“นี่ครับ” คนนั้นยื่นเอกสารที่เหลือให้ ผมรับมาอย่างรีบๆ
“ขอบใจ” ผมเอ่ยสั้นๆ ห้วนๆ แล้วเงยหน้ามองคนที่เดินชนผมแบบเต็มตาและไม่วางตาด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับพี่” มันถาม ผมได้แต่บอกปฏิเสธ
“ไม่เคยเห็นหน้า เด็กปีหนึ่งเหรอ” ผมถามแต่คราวนี้น้ำเสียงนุ่มกว่าปกติ
“คะ ครับ คือผมหาห้องที่รายงานตัวอยู่น่ะครับ แต่หาไม่เจอ เอ่อ พี่ช่วย…”
“เดินไปสุดทางเดินขึ้นลิฟต์ไปชั้นห้า ห้อง501” ผมรีบตอบทันทีโดยไม่รอให้อีกคนถามจนจบประโยค
“ขอบคุณครับพี่” เด็กนั่นตอบผมมาก่อนจะรีบเดินไปด้วยท่าทางรีบร้อน ผมเหลือบไปเห็นของบางอย่างตกอยู่ที่พื้นเลยหยิบขึ้นมาดู
“ของไอ้เด็กนั่นแน่เลย” ผมพูดก่อนจะเก็บกระเป๋าสตางค์ของเด็กนั่นมาถือไว้ เอาไว้ค่อยคืนให้วันรับน้องก็แล้วกัน พรุ่งนี้แล้วนี่
“ไอ้เชี่ยต้น มึงยืนทำห่าอะไรอยู่ตรงนั้นวะ รีบๆมา” ไอ้กายโผล่หน้ามาเรียกผมอีกครั้ง ผมรีบเดินไปทันทีหวังว่าคงไม่มีเด็กที่ไหนมาเดินชนผมอีกนะ
ผมหอบเอกสารกองโตเดินเข้าไปในห้อง ทั้งไอ้กาย ไอ้นัด ไอ้ก้องเพื่อนกลุ่มเดียวกับผมรออยู่ก่อนแล้ว พวกนั้นมองผมเป็นตาเดียวทันทีเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป
“มองเชี่ยอะไรกันวะ” ผมถามพวกมัน แม่ง!!มองกันยังกะผมเป็นมนุษย์ต่างดาว
“มาสายยังไม่สำนึกอีกนะมึง ปล่อยให้เพื่อนรอ แล้วเอกสารที่มึงเอาไปทำเสร็จหรือยัง” ไอ้ก้องถาม ผมวางลงบนโต๊ะปังใหญ่ทำเอาพวกมันสะดุ้ง
“เสร็จแล้ว” ผมตอบเสียงห้วนๆ ก่อนจะนั่งลงอย่างอารมณ์เสีย
“เฮ้ย!!ไอ้ต้น นี่กระเป๋าตังค์ใครวะ ของมึงเหรอ” ไอ้นัดถามขึ้น ผมรีบแย่งคืนมาทันที
“ก็เจอมันตกอยู่น่ะ เอามา เดี๋ยวกูเอาไปคืนเจ้าของเอง” ผมพูดพร้อมยัดกระเป๋าสตางค์ที่เด็กคนนั้นทำหล่นเอาไว้ใส่กระเป๋าทันที ก่อนจะขอตัวเพื่อนๆกลับออกไป
“จะรีบไปไหนของมึงวะไอ้ต้น”
“เสือก!!!” ผมตอบสั้นๆ แล้วเดินออกจากห้องไป มุ่งหน้าไปยังลิฟท์ตรงสุดทางเดิน ผมกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นห้า และเดินไปยังห้อง501 สถานที่รายงานตัวของพวกปีหนึ่ง
“ไอ้เด็กนั่นอยู่ไหนวะ” ผมพึมพำพร้อมกับสอดส่องหา แต่นึกได้ว่าบางทีเด็กนั่นคงจะกลับไปแล้วล่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องมาตามหาเด็กนั่นด้วย
“ต้น มองหาใครอยู่เหรอ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งถามผม เธอเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน
“รู้จักเด็กคนนี้มั้ย เรียนอยู่เอกอะไร” ผมเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบรูปที่อยู่ในนั้นส่งให้เพื่อนสาวดู
“อ๋อ!! น้องคนนี้ รู้สึกว่าจะมารายงานตัวเอกธุรกิจต่างประเทศน่ะ” เธอตอบ ผมรู้สึกใจเต้นรัว เด็กนั่นเรียนเอกเดียวกับผมเลยนี่นา บังเอิญหรือเปล่านะ
“ว่าแต่ต้นรู้จักน้องเค้าเหรอ” เธอถามอีกด้วยความอยากรู้
“ปะ เปล่าหรอก กลับก่อนนะ” ผมบอกก่อนจะรีบหันหลังเดินกลับออกไปทันที หวังว่าพรุ่งนี้ผมคงได้เจอเด็กนั่นอีกนะ
END’Ton Talk
Toey Talk
สวัสดีครับ ผมชื่อเต้ย อายุ19ปี วันนี้ผมมารายงานตัวเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งนี้ และตอนนี้กำลังเดินหลงวนอยู่ที่ตึกสิบชั้นนี่ เพราะเคยมาเป็นครั้งแรกด้วย
“ห้อง501นี่อยู่ตรงไหนกันนะ หาไม่เจอแฮะ” ผมบ่นพึมพำ กระชับกระเป๋าเป้ที่สะพายหลังแน่น
ผมเดินอยู่นานพอสมควร จู่ๆผมก็เดินเลี้ยวไปชนกับใครคนหนึ่ง ตรงหัวมุมของตึก เอกสารของคนที่ผมชนเข้าปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ คนๆนั้นรีบก้มเก็บทันที
“ขอโทษครับ ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แต่เขาไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ก้มเก็บเอกสารที่กำลังปลิวว่อนอยู่
“เดี๋ยวผมช่วยเก็บครับพี่” ผมรีบบอก พร้อมกับก้มลงช่วยเก็บเอกสาร
“นี่ครับ” ผมยื่นเอกสารที่เหลือให้ เขารับไปอย่างรีบๆ
“ขอบใจ” เขาเอ่ยมาสั้นๆ ห้วนๆ แล้วเงยหน้ามองผมแบบเต็มตาและไม่วางตาด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับพี่” ผมถาม ได้แต่เขาบอกปฏิเสธ
“ไม่เคยเห็นหน้า เด็กปีหนึ่งเหรอ” เขาถามผมแต่คราวนี้น้ำเสียงนุ่มกว่าเมื่อกี้
“คะ ครับ คือผมหาห้องที่รายงานตัวอยู่น่ะครับ แต่หาไม่เจอ เอ่อ พี่ช่วย…”
“เดินไปสุดทางเดินขึ้นลิฟต์ไปชั้นห้า ห้อง501” เขารีบตอบทันทีโดยไม่รอให้ผมถามจนจบประโยค
“ขอบคุณครับพี่” ผมขอบคุณแล้วรีบเดินไปตามทาง ไม่รู้เลยว่าทำอะไรตกเอาไว้ตรงทางเดิน
ผมมาตามทางที่รุ่นพี่คนนั้นบอก ท่าทางเขาดูใจดี แต่บางทีก็ดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกว่าพี่เขามองหน้าผมแบบแปลกๆ แต่มันอธิบายออกมาไม่ได้ มันเหมือนคนกำลังตกหลุมรัก แต่จะบ้าเหรอพี่เขาเป็นผู้ชาย จะมาตกหลุมรักผมที่เป็นผู้ชายได้ยังไงกันล่ะ
“น้องคะ น้องเรียนเอกธุรกิจต่างประเทศหรือเปล่าคะ” รุ่นพี่คนหนึ่งถามขึ้น หน้าตาสวยเชียว
“ครับ ไม่ทราบว่าต้องไปรายงานตัวตรงไหนครับ” ผมถามอย่างสุภาพ
“ตามพี่มาทางนี้เลยจ๊ะ อ้อ!! เตรียมบัตรประชาชนเอาไว้กรอกเลขประจำตัวประชาชนด้วยนะจ๊ะ” รุ่นพี่บอก ผมเดินไปด้วยล้วงกระเป๋ากางเกงไปด้วย แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าในนั้นแทน
“เอ่อ!!พี่ครับ พอดีผมทำกระเป๋าเงินหายน่ะครับ ไว้กรอกวันพรุ่งนี้ได้มั้ยครับ” ผมถามเสียงแผ่ว ไม่รู้เหมือนกันว่ามันตกไปตอนไหน
“อืม อย่างนั้นก็ได้จ๊ะ งั้นไปเซ็นชื่อกับรับเอกสารเลย” รุ่นพี่บอก ผมทำตามด้วยความเก้ๆกังๆ แถมยังไม่รู้จักใครด้วยนะเนี่ย กระเป๋าเงินก็หาย
“เรียบร้อยแล้วครับ” ผมเซ็นชื่อลงในใบรายงานตัว พร้อมกับรับเอกสารสำหรับการรับน้องวันพรุ่งนี้มา ตามด้วยเอกสารและระเบียบการของมหาวิทยาลัย และที่สำคัญคือผมต้องย้ายมาอยู่หอใน
หลังจากจัดการเรื่องรายงานตัวเสร็จแล้ว ผมกลับมายังสถานที่เมื่อกี้ที่เดินชนกับรุ่นพี่คนนั้น ผมก้มๆเงยๆมองกระเป๋าเงินที่คิดว่ามันคงจะหายแถวๆนี้
“อยู่ไหนนะ ถ้าหายขึ้นมาจริงๆล่ะก็แย่แน่ๆ” ผมมองหาแต่ก็ไม่เจอ สงสัยคงจะหายจริงๆแล้วล่ะ
ผมถอดใจเลิกหากระเป๋าเงิน แล้วเดินออกจากตึกไป พรุ่งนี้ต้องมารับน้องแต่เช้า ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้างอีก ได้ข่าวว่ารุ่นพี่คณะนี้โหดใช่ย่อย
END’Toey Talk
ตอนแรกเป็นยังไงกันบ้างครับ ฝากติดตามด้วย
1 ไลท์ + 1 คอมเม้นท์ = กำลังใจครับ
ป๊ากรณ์คนเลวมาเเล้ว เนื้อหาเหมือนในเว็บ เพิ่มเเค่ตอนพิเศษไปเเค่ตอนเดียว ฝากโหลดกันด้วยนะหากใครชอบ
 |
|
อีบุ๊คในเซตรุ่นพี่จอมตื๊อเรื่องเเรกมาเเล้วครับ ฝากเข้าไปดาวน์โหลดกันเยอะๆนะ นิยายวายสายละมุน+หวาน+หื่น ราคาเบาๆ 99 บาท
 |
|
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น