การจะเริ่มเรื่องนี้ มันก็จะแอบยากนิดๆ อันที่จริงเรื่องนี้มันค่อนข้างจะติดเรท18+เลยทีเดียว แต่ถ้าจะเขียนให้มันกลายเป็นเรื่องรักหวานแหววล่ะก็..

ทำได้ยากเลยทีเดียว

เเละคนเล่าเรื่องนี้ ยังเป็นคนขี้เกียจที่สุดในโลกอย่างจูนแล้ว อย่าฝันว่ามันจะโรแมนติก

โป้ก!

นั่นคือเสียงหัวฉันที่โดนแม่โบก หลังจากที่แอบหลับในขณะที่แม่กำลังรำลึกความหลังกับป้าน้ำ เพื่อนรักเพื่อนเลิฟของคุณแม่

ซึ่งวันนี้ นางยังพกลูกชายมาด้วยอีกคน

แต่เอ๊ะ บรรยากาศมันเหมือนถูกจับมาดูตัวแปลกๆว่าม่ะ

ว้าว ฉันตอบโคตรนางเอกเลยอ่ะ 5555 ทุ่มเทสิ ไม่ทุ่มก็โดนเทสิ ไม่มีที่เรียนไม่ใช่เรื่องตลกนะ

และนั่นก็เป็นการตกลงเป็นเพื่อนกันของเราสองคน

สัปดาห์ต่อมา ที่ฉันต้องเตรียมตัวย้ายเข้าหอ ความฝันของการมีอิสระภาพก็ได้ดับลง

เมื่อจู่ๆ แม่ฉันกับป้าน้ำ ก็ดันเล่นตลกอะไรไม่รู้ ให้ฉันกับเมืองน่านต้องมาอยู่ร่วมห้องกัน

ย้ำ!!!!!!!! ฉัน จูน ลูกสาวแม่น้อง เป็นผู้หญิงตั้งแต่เกิด และไอ้เมืองน่าน ลูกชายป้าน้ำ ชายแบบชายทั้งแท่ง ชายแท้ๆ ชายตั้งแต่เกิด

แล้วทำไม ฉันต้องมาร่วมห้องกับผู้ชาย ที่ไม่ใช่ผัวด้วยวะเนี่ย

และก็นั่นแหละ ทำให้ฉันและเมืองน่าน อยู่กินกันมาจนปัจจุบัน เอ้ย อยู่ร่วมห้องกันมาตั้งแต่นั้น

เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆพร้อมกับความสนิทสนมของเราสองคน ทำให้อยู่กันมาจนตอนนี้เข้าปีที่สามแล้ว เมืองน่านเรียนวิศวะโยธา ใส่ช็อปห้อยเกียร์เกร๋ๆนั่นแหละ ส่วนฉัน สาวถาปัตย์น่ามน ถุย น่าหม่นล่ะสิไม่ว่า นอกจากงานเยอะจนไม่มีเวลานอน ยังอ้วนขึ้นเป็นกองเพราะนอนไม่พออีกด้วย

ก็ต้องขอบคุณไอ้น่านที่คอยส่งข่าวส่งน้ำจนฉันน้ำหนักขึ้นนั่นแหละ

ปัจจุบัน

ฉันที่หลังจากปลุกเมืองน่านเสร็จก็นอนดูซีรี่ย์ต่อ เพราะการทำงานหนักหน่วงที่ผ่านมา ช่วงใกล้สอบแบบนี้เลยสบายมากๆหน่อย จริงๆก็ต้องอ่านหนังสือ แต่ฉันขี้เกียจน่ะ

ฉันเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะหยิบผ้าคลุมไหล่ระยิบบระยับวิบวับ ซึ่งโดนใจฉันสุดในชุดแล้ว

การจบประโยคด้วยคำว่าเพื่อน เหมือนเป็นการตอกย้ำสถานะของตัวเองเสมอ คือฉันชอบมันก็จริง แต่มันไม่ได้มากจนต้องไปแย่งมันมาจากแฟนไง เพื่อนคือเพื่อน ไอ้ความรู้สึกที่เรียกว่าชอบ ก็ช่างมันเถอะ