พี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้งมีอา

มีอาล่มงานวันเกิดพี่มา 2 ปีซ่อน

มีอายังอยากจะให้พี่เชื่ออยู่เหรอ

อยู่ในห้องไปเถอะมีอา

ช่วยอยู่เงียบๆนะพี่ขอ

แล้วอย่าให้คุณแม่รู้เรื่องนี้

พี่ไม่ต้องการ

หลับเหรอ

อืม

ทุกคนกลับกันหมดแล้ว

พี่นึกว่ามีอาจะหนีไปซะอีก

…

…

(ร้องไห้เหรอ?)

แล้วมึงก็ขังมีอาไว้ที่ห้อง

แถมใส่กุญแจมือน้องไว้กับเตียง

ไอ้คิง

กูรู้ว่ามีอาร้าย

แต่มึงทำกับน้องเกินไปมั้ยวะ

น้องเป็นว่าที่ภรรยามึงนะเว้ย

มึงตั้งสติหน่อย

ไอ้สิงห์มึงใจเย็น

มึงก็เห็นว่าปีก่อนหน้านั้น

มีอาเอาเค้กปาใส่หน้าแฟนของไอ้คิง

จนคนในงานวิ่งหนีกันกระเจิง

มันก็ไม่แปลกที่ไอ้คิงมันจะทำแบบนี้

แต่มันก็มีวิธีอื่นไม่ใช่เหรอวะ

ตอนประมาณทุ่ม

กูเห็นมีอายืนมองอยู่ที่ระเบียงห้อง

ใช่

กูเห็นเต็มสองตา

กูก็คิดอยู่ว่าทำไมมีอาไม่ลงมาร่วมงาน

ที่ไหนได้มึงขังน้องไว้ที่ห้องนี่เอง

เป็นไปได้เหรอที่มีอาจะอยู่รอมึงเฉยๆที่ห้อง

โดยไม่ทำอะไรเลย

แล้วถ้าน้องมันจะตัดใจเหมือนที่บอกมึงไว้จริงๆล่ะ

การที่มึงขังน้องไว้ในห้อง

ไม่ให้น้องมาร่วมงานวันเกิด

มันจะไม่ทำร้ายความรู้สึกน้องเกินไปเหรอวะ

เป็นกูก็คิดนะ

มึงอย่าลืมข้อเท็จจริงข้อนี้ไป

ว่าน้องรักมึงมากๆ

ถึงได้ป่วนงานวันเกิดมึงเมื่อปีก่อนๆ

เพราะมึงพาแฟนมึงมาด้วย

ก็มันมีอย่างที่ไหน

พาแฟนมาเจอว่าที่ภรรยา

ยังไงกูก็สงสารมีอาว่ะ

ถึงน้องมันจะร้าย

แต่น้องมันก็รักมึงมากๆเหมือนกัน

กูสัมผัสได้

ว่าความรักที่น้องมีให้มึง

มันมากกว่าที่แฟนมึงมีให้มึงด้วยซ้ำ

แล้วอีกอย่างการที่น้องย้ายจากต่างประเทศมาอยู่บ้านมึงในฐานะว่าที่ภรรยา

มึงก็รู้ทั้งรู้

ว่าน้องต้องจากพ่อแม่ที่นู้นมาอยู่ที่ไทย

ไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง

ไม่ได้มีญาติหรือคนรู้จักอยู่ที่นี้

การที่จะมาอยู่บ้านคนอื่นในฐานะว่าที่ภรรยา

แถมเขาก็ไม่รัก

มันต้องรู้สึกยังไงวะ

ผิดหรือไม่ผิดกูว่ามึงรู้ใจตัวเองดีไอ้คิง

…

เอาเป็นว่าอย่าเถียงกันเลยพวกมึง

นี่มันก็ดึกแล้ว

แยกย้ายกันไปนอนเถอะ

เดี๋ยวจะทะเลาะกันปล่าวๆ

และไม่ต้องต่อแชทกูแล้วนะ แยก

มึงจะตามไปมั้ย

มึงทำเกินไปมั้ยวะ

มึงนอนห้องเดียวกับน้อง

แต่มึงคุยกับแฟนต่อหน้าน้อง

น้องมันคงไม่อยากนอนกับมึง

ถึงได้หนีไป

แล้วไป

ละมึงทักกูมามีไร

เรื่องมีอาเหรอ

เลือกปรึกษากู?

ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่ากูเข้าข้างน้อง?

?

มึงแปลกไปว่ะ

แต่มึงก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น?

…

ดีแล้ว

กูว่าน้ำตาของน้องมันไม่เหมาะกับมึง

รวมไปถึงความรักที่บริสุทธิ์ของน้องที่มีต่อมึงด้วย

แล้วมึงจะบอกอะไรกูอีก

เปลี่ยน?

น้องแกล้งเอาคืนมึงป่ะ

แบบแกล้งทำเป็นนอนร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจไรงี้

แล้วที่น้องบอกมึงว่าจะพยายามเข้าใจมึง

แล้วให้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมึงกับน้องเป็นแค่เรื่องธุรกิจของครอบครัว

เหมือนแบบที่มึงมองล่ะ

มึงคิดว่าไง

แล้วถ้าเกิดว่าตอนนี้น้องเปลี่ยนความคิดล่ะ

น้องมาอยู่ที่บ้านมึงในฐานะว่าที่ภรรยาได้กี่ปี

ก็ตั้งแต่น้องมาอยู่ที่นี่

น้องก็พยายามทำให้มึงรักมาตลอดไม่ใช่เหรอ

มันก็ควรพอแล้วมั้ยวะ

ที่จะเลิกพยายาม

ก็ในเมื่อพยายามทุกอย่างแล้ว

มึงก็ไม่รักน้องสักที

เผลอๆค่อนข้างเกลียดน้องด้วยซ้ำ

นอนด้วยกันทุกวัน

ยังไม่แตะตัวน้องเลย

มึงก็จะอ้างว่ามึงมีคนรักอยู่แล้วเหมือนทุกที

เออกูไม่เถียง

มันคือความจริง

แต่ความจริงต่อจากนี้ที่มึงควรรับให้ได้

คือมึงได้ทำลายหัวใจของน้องไปแล้ว

แล้วมึงจะไม่มีวันได้มันกลับคืนมาอีก

…

แต่มึงก็ปฏิเสธ

ไอ้เหี้ย…

มึง…

มึงมัน…

กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามึงแล้วว่ะ

อันนี้กูก็ไม่รู้แหละ

แต่ที่แน่ๆกูสงสารมีอา

มึงพูดจริง?

งั้นมึงก็ลองเข้าหาน้องดู

ก็…

อย่างน้อยๆ

ก็กินกับข้าวฝีมือน้องที่ทำบ้าง

น้องไม่ใช่คนไทย

แต่กลับฝึกทำอาหารไทยเพื่อมึง

พูดแล้วกูโมโหว่ะ

ทั้งๆที่น้องทุ่มเทเพื่อมึงทุกอย่างขนาดนี้

มึงยังเกลียดน้องได้ลงคอ

เออ

จบยัง

ตากูจะปิดแล้ว