MY TEACHER : CHAPTER 1
MY TEACHER 1
เชอรี่มองร่างของเพื่อนสาวที่เดินเข้าไปด้านในของสนามบินอย่างเศร้าสร้อยก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอ ใบหน้าสวยหงุดหงิดและหมุนตัวจะกลับแต่ก็เจอเข้ากับ เจ้าของใบหน้าหล่อคมที่สวมแว่นสายตา ถึงแม้จะอายุมากหรือแก่กว่าเธอถึงแปดปี แต่ทว่าความหล่อของเขาเนี่ยไม่ได้ต่างจากวัยรุ่นยี่สิบต้นๆ เลยนะ เชอรี่ยกมือไหว้วินและเดินสวนเขาไป
“เชอรี่”
“มีอะไรคะอาจารย์” ร่างบางหยุดชะงักและหันไปมองร่างสูงที่เดินตรงเข้ามาหาเธอ พร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่จริงจัง จนเธองุนงงกับการกระทำของเขา
“คุณมีเรื่องทุกข์ใจอะไร คุณปรึกษาผมได้นะ”
“ทุกข์ใจ? เปล่านี่คะ อาจารย์เป็นหมอดูเหรอ ถึงได้รู้ว่าตอนนี้หนูกำลังทุกข์ใจ”
“คือ... เฮ้อ ผมแค่เป็นห่วง เอฟเขาห่วงคุณมากนะกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน” เชอรี่กอดอกมองร่างสูงตรงหน้าและกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด
“อาจารย์คะ ถ้าคิดจะมาสั่งสอนหนูล่ะก็ ไม่ต้องนะคะ อาจารย์เก็บหลักการของอาจารย์ไปสอนนักเรียนอาจารย์เหอะ เรื่องของหนู อาจารย์ไม่เกี่ยว”
“แต่ว่าผมยินดีช่วยคุณนะเชอรี่” วินเรียกรั้งร่างบางที่กำลังจะเดินไป ให้หันกลับมามองเขาอีกครั้ง เชอรี่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เอียงคอมองใบหน้าหล่อ
“คุณปรึกษาผมได้ทุกเรื่องนะ ผมเข้าใจคุณนะ...”
“อาจารย์ไม่เข้าใจหรอก และก็นะเลิกยุ่งกับหนูด้วย เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ชัดไหมคะ?” เชอรี่ส่ายหน้าไปมาอย่างหงุดหงิด เธอไม่ชอบให้ใครมาบงการหรือมาสั่งสอนเธอ และยิ่งเป็นอาจารย์วินด้วยแล้ว เธอยิ่งไม่ชอบใหญ่ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบขี้หน้าเขาหรืออะไรนะ เพียงแต่เธอไม่ชอบผู้ใหญ่ที่มาบังคับเด็กอย่างเธอไง เพราะเธอเบื่อกับพ่อแม่มาแล้ว อย่าให้เธอต้องมาเบื่อกับความจุ้นจ้านของอาจารย์วินคนนี้เลย
“ผมเข้าใจคุณทุกอย่างนะเชอรี่”
“เอ๊ะ? อาจารย์วิน ที่หนูพูดอาจารย์ไม่เข้าใจเหรอคะ” วินมองใบหน้าสวยที่ส่อแววหงุดหงิดมากจริงๆ แต่เขาก็รับปากเอฟไว้แล้วนี่นา อีกอย่างวันนั้นที่เขาเห็นเชอรี่เป็นแบบนั้นก็ยิ่งอยากให้เธอรู้ว่าเธอยังมีคนที่อยู่เคียงข้างเธอ พร้อมจะให้คำปรึกษาเธอ
“รู้ แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้เหมือนกันว่า ทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ”
“แล้วไง? หนูต้องทำตามที่อาจารย์พูดงั้นเหรอ พ่อก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่... เอ๊ะ? หรือว่าอาจารย์จะหลงเสน่ห์หนู” เชอรี่ยิ้มอย่างยั่วยวน ถึงเธอจะไม่เมาแต่ก็สามารถยั่วฝ่ายตรงข้ามได้ เชอรี่เดินตรงไปหาวินและใช้นิ้วกรีดไปตามรอยแยกของเสื้อเชิ้ตสีขาว ดึงเนกไทของวินจนใบหน้าหล่อเกือบจะชนกับใบหน้าสวย
“ผมเปล่า...”
“ถ้าเปล่า ก็เลิกยุ่งกับหนูซะ” วินมองเชอรี่ที่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะปล่อยมือออกและเดินนวยนาดออกจากสนามบินไป ทิ้งให้วินยืนนิ่งอยู่แบบนั้น มือหนายกขึ้นกุมขมับตัวเองและหันไปมองเครื่องบินที่อยู่บนท้องฟ้า
“ผมไม่รับปากนะเอฟ ว่าจะช่วยดูแลเพื่อนคุณได้หรือเปล่า? เพราะขนาดนี้ ผมยังรู้สึกปวดหัวเลย”
ด้านเชอรี่ก็ขับรถมาที่คอนโดของเพื่อสาวประเภทสองที่ชื่อว่าทิฟ เธอหงุดหงิดมากๆ กับความจุ้นจ้านของอาจารย์วินที่ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ถึงได้มายุ่งกับเธอ หรืออาจจะเพราะเห็นใจเธอที่วันนั้นโดนแฟนเก่าด่า เหอะ จะมาเห็นใจกันนะเหรอ? อย่าเลยดีกว่า ส่วนไอ้เรื่องที่จะให้คำปรึกษาอะไรก็ฝันไปก่อนเหอะ ว่าคนอย่างเธอจะฟังเขา
ออด
“อ้าว เชอรี่เข้ามาดิ”
“อือ”
“ไปส่งเอฟมาแล้วอะดิ” เชอรี่เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาก่อนจะพยักหน้าให้กับทิฟที่เดินไปที่ครัว เพื่อนสาวของเธอคนนี้ยังไม่ได้ผ่าตัดใดๆ ทั้งสิ้น จะมีก็แต่ใบหน้าที่ผ่านการทำมาแล้ว แถมยังสวยมากซะด้วยนะ แต่เรื่องที่ยังไม่ยอมผ่า เธอไม่ขอถามมันแล้วกัน
“แล้วเป็นอะไร ทำหน้าบูดเชียว”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ไปกินเหล้ากัน”
“โอ๊ยนี่ แกอกหักจากอีทีม ก็ควรจะทำใจได้แล้วนะย่ะ ไม่ใช่ประชดตัวเองมันอยู่เรื่อยไป”
“ประชดอะไร ก็แค่อยากเมา พอเมาก็จะได้ลืมมัน... ที่สำคัญไปหาผู้เนี่ย จะไปม่ะ?”
“ผู้เหรอ? ไปดิๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่มีผัวแล้วล่ะ”
“อ้าว แล้วไอ้หน้าอ่อนนั้นคนล่ะ กินกันอยู่ไม่ใช่หรือไง” เชอรี่ยกน้ำขึ้นดื่มและนั่งมองใบหน้าของเพื่อนที่กอดอกและส่ายหน้าไปมาอย่างแค้นเคือง
“เหอะ หวังว่าจะหลอกฉันกินเหรอ ฝันไปเหอะ!!”
“มันมาหลอกกินแกเหรอ? แล้วได้กินปะ”
“นี่อิเชอ”
“ฮ่าๆ ฉันว่าต้องได้กินแน่ ไม่งั้นคงไม่โมโห เสียไปให้เท่าไหร่ล่ะ?”
“ไม่ขอตอบ แต่ก็ไม่เยอะเท่าไหร่”
“ผู้ชายก็เหมือนกันหมดทุกคนอ่ะ พอจะเลิกก็หาวิธีแสนล้านแปดมาอ้างนู้นนี้นั่น รวมถึงไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่คบกับฉันมาหลายปี” ทิฟมองเชอรี่ที่ถอนหายใจออกมา ถึงแม้จะดูว่าเพื่อนของเธอเข้มแข็ง แต่ทว่าภายในใจคงจะเจ็บน่าดู ก็เพราะว่ารักแฟนเก่าอย่างทีมมากไง คบมาหลายปี แต่ดันมาเลิกกันเพราะไอ้ผู้ชายเลวๆ คนนั้นมีใหม่และก็หาข้ออ้างมาเลิกกัน ทั้งๆ ที่ทำไมแต่ก่อนทนทุกอย่างที่เชอรี่เป็นได้ แต่ตอนนี้กลับทนไม่ได้ล่ะ
“ช่างมันเหอะ แกสวยรวย จะไปสนทำไมกับผู้ตัวเดียว”
“เออ ถึงได้ชวนไปกินเหล้าไง ไปนะทิฟ นะๆ”
“เออ ก็ได้ๆ แต่ถ้าฉันหาผัวได้ก่อนแก อย่ามาด่ากันนะ หุหุ” เชอรี่ผลักหัวเพื่อนตัวเอง ก่อนจะมองเพื่อนสาวที่เดินตรงเข้าห้องไป ส่วนเธอก็นั่งไขว่ห้างกอดอกอย่างเหนื่อยใจ
“ช่างมันเถอะเชอ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...”
วินที่หลังจากไปส่งเอฟที่สนามบินก็กลับมาที่มหาลัยต่อ เพราะเขามีงานที่จะต้องสะสาง ร่างหนาเดินมานั่งที่ห้องพักครูก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อได้คุยกับเชอรี่ที่เป็นผู้หญิงดื้อรั้นและหัวแข็งมาก ใช่ ดื้อมาก และก็หัวรั้นด้วย ผู้หญิงอย่างเธอเอาตัวเองเป็นใหญ่ และแน่นอนว่าคงจะไม่ฟังใคร แม้แต่เขา แต่ถึงยังไงเขาก็อยากจะสอนเธอให้รู้จักรักตัวเองให้มากกว่านี้นะ
“ถอนหายใจเป็นคนแก่ไปได้นะคะ อาจารย์วิน” น้ำเสียงใสๆ ดังขึ้น ทำให้วินมองร่างบางที่อยู่ในชุดกระโปรงทรงเอสีดำเรียบร้อย กับเสื้อเชิ้ตแขนกระปุกสีฟ้า ใบหน้าสวยหวานราวกับรูปปั้น รอยยิ้มที่สดใส ผมสีดำก็ก้าวเป็นหางม้าอย่างเป็นระเบียบ
“เปล่าครับ “อาจารย์แพร” ว่าแต่อาจารย์มามหาลัยด้วยเหรอครับ?” วินมองแพรที่เดินยิ้มมานั่งที่โต๊ะข้างๆ เขา ก่อนจะหยิบเอกสารการสอนมาชูให้เขาดู
“ก็แบบนี้ล่ะคะที่ทำให้แพรต้องมา ถึงจะเหลือเวลาเกือบเดือนกว่าจะเปิดเรียนก็ต้องเตรียมตัวไว้ก่อน”
“ขยันจังนะครับ แบบนี้ได้อาจารย์ดีเด่นแน่ๆ ลำพังก็เป็นอาจารย์ที่นักศึกษาหลายคนชอบอยู่แล้วด้วย”
“อาจารย์วินก็พูดเกินไปค่ะ อาจารย์เองต่างหากที่ป๊อบในหมู่นักศึกษาสาวที่จากไม่อยากเรียนวิชาทักษะการเป็นผู้นำ แต่ก็เข้าเรียนกันครบทุกคนเพราะอาจารย์วิน” แพรมองใบหน้าหล่อที่ยิ้มออกมา ก่อนจะขยับแว่นสายตาที่ตัวเองสวมอยู่ และถึงแม้จะมีแว่นสายตากั้นอยู่ ถึงอย่างนั้นความหล่อและสุขุมของเขาก็ตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เธอ
“ไม่หรอกครับ บางทีนักศึกษาก็อาจจะตั้งใจเรียนเอง ไม่เกี่ยวกับผมหรอก”
“ค่ะ แพรจะเชื่อแบบนั้นนะคะ” ทั้งสองคนต่างจ้องตากันอย่างนิ่งๆ ความรู้สึกที่ส่งต่อกันมันทำให้แพรต้องหลบสายตาเขา วินเพิ่งจะรู้จักกับแพรได้ไม่กี่อาทิตย์ เนื่องจากเธอเพิ่งจะได้เข้ามาสอนวิชาการบริหารงาน และแน่นอนว่าเขาก็เพิ่งได้ทำความรู้จักกับเธอ ทำให้มีเพื่อนเพิ่มขึ้น
“ก๊อกๆ รบกวนหน่อยครับ”
“อ้าวครับ อาจารย์ธันวามาด้วยเหรอครับเนี่ย?”
“ครับ วันนี้เป็นวันเกิดของผม ก็เลยอยากจะมาชวนอาจารย์วินกับอาจารย์แพรไปเลี้ยงฉลองกัน ไปนะครับ”
“เออ ได้สิครับ...”
“งั้นเดี๋ยวผมส่งชื่อร้านให้และก็ให้อาจารย์วินพาอาจารย์แพรไปด้วยแล้วกันนะครับ เจอกันที่ร้านสองทุ่มตรงนะครับ” วินพยักหน้าและหันไปมองแพรที่ยิ้มให้กับเขา ความจริงเธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยและน่าเกรงขามมาก เวลาที่เธอสอน วินไม่ค่อยจะถูกชะตากับใครสักเท่าไหร่นอกจากนักศึกษาคนหนึ่งที่ชื่อเอฟ และนี่ก็มาแพรที่ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่ก็ทำให้เขาอบอุ่นใจที่ได้รู้จักกับเธอ
“ถ้าไงตอนสองทุ่ม ผมไปรับอาจารย์ที่หอก็แล้วกันนะครับ”
“ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”
เชอรี่แต่งตัวด้วยชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด เกาะอกดันทรวงอกจนล้นทะลัก บวกกับชุดเดรสที่สั้นจนเห็นขาอ่อนเรียวยาวสวย ใบหน้าสวยก็ถูกแต่งแต้มจนเจิดจรัสกินขาดผู้หญิงทุกคนที่กำลังเดินเข้าไปในผับชื่อดัง ร่างบางยกข้อมือดูนาฬิกาก็พบว่าถึงเวลานัดแล้วแต่ทิฟก็ยังไม่มาสักที
“มาแล้วๆ อิพวกนี้ช้าชะมัด”
“กว่าจะเสด็จมาได้ ยืนรอจนรากงอกแล้ว”
“เออ ว่าแต่แต่งตัวซะ มาหาผู้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?”
“ถูก หาผู้ที่มันดีๆ ลากกลับไปกินที่คอนโดเลย ไหนๆ ก็ซิง...”
“ซิง?”
“sing a song ไง ไปเหอะ อยากเหล้าแย่ล่ะ” ใบหน้าสวยเดินนำเข้าไปในร้าน ก่อนที่เพื่อนสาวจะจับได้ว่าเธอยังซิงอยู่ ความจริงแล้วไม่มีใครรู้นอกจากเอฟหรอกนะ เพราะเพื่อนคนอื่นคงคิดว่าเชอรี่มีอะไรกับทีมไปแล้ว และที่สำคัญก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่า ครอบครัวเธอเป็นพวกหัวโบราณด้วย ร่างบางเดินตรงเข้าไปผับที่สั่งจองโต๊ะวีไอพีไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอนั่งลงและสั่งเหล้ามากินอย่างเยอะจนทิฟกับเพื่อนตกใจ
“นี่แกจะกินหรือจะอาบบำรุงผิวกันห๊ะอิเชอ?”
“ช่างฉันเหอะน่า”
“ถ้าแกเมาแล้วอ่อย ฉันช่วยไม่ได้นะ ห้ามไม่ได้ด้วย”
“เออ ก็กินเพื่อมาอ่อยผู้นี่ล่ะ” เชอรี่ยกยิ้มก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก โดยมีเพื่อนๆ ที่กุมขมับ เพราะรู้ว่าถ้าเชอรี่เมาจะมีสภาพแบบไหน
วินที่ขับรถสปอร์ตสุดหรูไปรับแพรที่หอก็มาจอดรถที่ผับแห่งหนึ่ง อันที่จริงตอนที่เขาอยู่เมืองนอกก็เข้าในสถานที่แบบนี้บ่อยๆ แต่ทว่าพอมาเป็นอาจารย์แล้วก็ไม่ค่อยอยากจะเข้ามาในสถานที่แบบนี้เท่าที่ควรนัก
“ที่นี่เหรอคะ ที่อาจารย์ธันวานัดมา”
“ใช่ครับ อาจจะมาสังสรรค์กันก็ได้ เข้าไปกันเถอะครับ” ใบหน้าหล่อหันไปยิ้มให้กับร่างของหญิงสาว ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในผับที่ตอนนี้เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่ว นักท่องราตรีต่างพากันเต้นอย่างสนุกสนาน วินที่เห็นคนเยอะแบบนี้ก็เลยคว้าข้อมือแพรไว้จนเธอตกใจนิดหน่อย
“ขอโทษนะครับ แต่ผมกลัวว่าคุณจะหลง”
“ค่ะ” แพรยิ้มให้กับวิน มองแผ่นหลังกว้างของเขาก็ดีใจออกมาและมองลงมาที่มืออุ่นบีบข้อมือเธอแน่น กระทั่งเห็นโต๊ะของอาจารย์ธันวาก็เดินไปนั่งทันที วินนั่งมองไปที่กลางผับที่นักท่องเที่ยวกำลังเต้นอย่างสนุกสนาน สายคมของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยที่คุ้นตา กำลังวาดลวดลายเต้นยั่วกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างเซ็กซี่
“เชอรี่เหรอ?”
“เอ๋? มีอะไรหรือเปล่าครับอาจารย์วิน อยากกินเชอรี่เหรอ”
“ปะ เปล่าครับ ผมขอตัวแป๊บนึงนะ พอดีเจอคนรู้จักน่ะครับ” วินลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ลานเต้นของผับ พยายามเดินแทรกผู้คนที่เต้นกัน และสายตาที่จับจ้องไปที่เชอรี่อยู่ตลอดเวลา
ส่วนเชอรี่ก็โอบกอดคอชายคนหนึ่งที่ตรงสเปก เต้นยั่วยวนเขา พูดง่ายๆ คือตอนนี้เธอกำลังเมาได้ที่และกำลังอ่อยเหยื่อด้วย แม้แต่ทิฟเองตอนนี้ยังเอาไม่อยู่ เหตุเพราะเวลาเมาของเชอรี่จะไม่ฟังใครเลย แม้แต่ตอนยังไม่เมาก็ไม่คิดจะฟังใคร ใบหน้าสวยโน้มใบหน้าขึ้นไปแตะริมฝีปากที่แก้มหนาของผู้ชายคนนี้ พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
“ไปต่อกับผมนะ”
“ได้สิ... ไปกันเลย”
หมับ
“อ่ะ”
“เชอรี่”
“เอ๊ะ? อาจารย์วินนี่นา” เชอรี่หันไปมองวินที่คว้าข้อมือเธอเอาไว้ ก่อนที่ชายคนนี้จะพาเธออกจากประตูผับ ใบหน้าหล่อของวินดูไม่พอใจอย่างมากที่จู่ๆ เชอรี่ก็จะไปกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดี
“คุณมากับใคร?”
“มากับเพื่อน อาจารย์ปล่อย หนูจะไปกับเขา”
“ผมไม่ปล่อย”
“เฮ้ คุณอย่ามายุ่งดีกว่าให้ผู้หญิงเขาเป็นคนเลือกนะ” วินมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ยิ้มยั่วให้เขา พลางใช้นิ้วมือกรีดไปตามรอยแยกของเสื้อเชิ้ต ซึ่งแน่นอนว่าเขารู้ดีว่าเธอกำลังเมาและใช่ กำลังอ่อยด้วย เฮ้อ
“เชอรี่คุณกำลังเมานะ ไปหาเพื่อนคุณเหอะ”
“ไม่ ตอนนี้หนูบอกเพื่อนไปแล้วว่าจะไปกับเขา”
“เชอรี่...”
“หึ ผมว่าคุณปล่อยมือดีกว่านะ ในเมื่อเธอเลือกผมแล้ว” ใบหน้าหล่อของวินมองชายคนนี้ที่ยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า และเขามั่นใจด้วยว่า เชอรี่จะต้องถูกทำไม่ดีไม่ร้ายแน่ๆ มือหนาคว้ามือบางที่กรีดเสื้อเขาอยู่ จนเชอรี่เงยหน้าสบตากับเขา
“ผมให้คุณเลือกอีกครั้ง ระหว่างผมกับเขา คุณจะเลือกใคร?”
เชอรี่มองวิน ก่อนจะเห็นถึงความหล่อเหลาของเขา ตอนนี้เธอเมาและพร้อมจะอ่อยใครก็ได้อย่างเต็มที่ ใบหน้าสวยผละออกจากแขนของชายคนนี้ ไปซบใบหน้าลงกับอกแกร่งของวิน พลางปล่อยมือออกจากมือชายคนนั้น
“ขอโทษทีนะ อาจารย์วินขาน่ากินกว่าอ่ะ”
“เธอ!!”
“รู้แล้วนะ ว่าเชอรี่เลือกใคร” ชายคนนั้นโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกจากประตูผับไป ส่วนเชอรี่ก็ยกมือโบกให้เขาและเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจะจูบวิน แต่ร่างหนาก็เอนตัวหลบก่อน ประคองเอวบางที่ยืนทรงตัวไม่อยู่อย่างเหนื่อยใจ
“ผมจะพาคุณกลับไปที่คอนโด โอเคไหม?”
“อืม อาจารย์ว่ายังไงหนูก็ว่ายังงั้นล่ะคะ ฮ่าๆ”
“เฮ้อ งั้นตามผมมาก่อน” วินประคองร่างบางให้เดินไปที่โต๊ะของเขา บรรดาอาจารย์ที่นั่งกินกันอยู่ก็มองวินที่เดินเข้ามาพร้อมกับร่างของสาวสวยที่แสนจะเซ็กซี่จนแพรที่จิบน้ำส้ม ถึงกับมองเขาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“คือว่าผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีเจอคนรู้จัก เธอเมามากและก็ไม่มีใครไปส่ง ผมกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเธอ”
“อะ เออ เชิญครับ ตามสบายเลย... แหม จะบอกแฟนก็ได้นะครับอาจารย์วิน”
“ไม่ใช่ครับ แค่คนรู้จักจริงๆ เอออาจารย์แพรครับ ผมขอไปส่งเชอรี่ก่อน แล้วผมจะกลับมารับคุณไปส่งที่หอนะครับ”
“มีอะไรให้แพรช่วยไหมคะ?”
“หืม อาจารย์วินขา หนูอยากกลับห้องแล้ว กลับกันเถอะค่ะ นะๆ” เชอรี่เลื่อนใบหน้าขึ้นไปซบกับซอกคอหนา โอบกอดคอเขาแน่น จนบรรดาอาจารย์ต่างพากันยิ้มกับหญิงสาวคนนี้ แต่คงจะมีแพรที่มองภาพนั้นอย่างนิ่งๆ
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“อาจารย์วินขา อยากจูบอาจารย์จังเลย ฮ่าๆ” วินยิ้มให้กับบรรดาอาจารย์และพาร่างบางออกจากผับไป ร่างหนาประคองเชอรี่ให้เข้าไปในรถ หยิบกระเป๋าสะพายและคีย์การ์ดมาถือไว้ ก่อนจะขับรถมุ่งตรงไปที่คอนโดของเธอ เชอรี่ร้องเพลงไปมาอย่างสนุก จนวินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย กระทั่งร่างหนาตัดสินใจอุ้มร่างบางขึ้นมาที่ห้องของเธอ ก่อนจะวางเธอลงกับโซฟา และแน่นอนว่าเชอรี่ไม่ปล่อยให้วินผละออกไปทันที
หมับ
“เชอรี่ ปล่อยผมก่อน”
“ไม่ปล่อย งือ อาจารย์วินขามาส่งที่ห้องทั้งที... มาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่านะคะ”
“เชอรี่ คุณเมาอยู่นะ”
“ก็รู้ไงคะ ไม่งั้นจะขอให้ทำเหรอ อืม”
“เชอรี่” ใบหน้าหล่อสวยโน้มไปซุกไซ้ซอกคอของเขา และเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจนเห็นร่างกายที่แข็งแกร่งไปด้วยมัดกล้าม แถมยังไม่มีรอยสักหรือรอยใดๆ ให้เห็นแปลกตาเลย มือหนาพยายามดึงมือบางที่กอดรัดคอให้ออกไป แต่ทว่ามือของเชอรี่ก็เหนียวหนึบราวกับตุ๊กแก ใบหน้าสวยไล่จากซอกคอมาถึงใบหน้าหล่อก่อนจะจ้องมองใบหน้าของวินที่เบือนหน้าหนีเธอ
“เชอรี่ผม... อื้อ!!”
ริมฝีปากบางประกบจูบเขาทันทีโดยที่วินไม่ได้ตั้งตัว มือบางกดท้ายทอยของเขาให้กดจูบลงมา ก่อนจะผลักร่างหนาให้เป็นฝ่ายนอนลงกับโซฟาและตัวเธอก็คร่อมเขาไว้ พร้อมกับบดจูบเขาอย่างร้อนแรง ใช้ลิ้นบางดุนดันปากของเขาให้เปิดออก วินที่ทนต่อแรงเมาแล้วอ่อยของเชอรี่ไม่ไหวก็หลับตาลงเปิดปากให้ลิ้นบางเข้ามากวัดเกี่ยวลิ้นของตัวเอง มือหนากดท้ายทอยบางไว้แน่น แลกลิ้นกับเชอรี่อย่างที่ร่างเล็กต้องการ มือของเชอรี่เลื่อนไปที่ขอบกางเกงปลดเข็มขัดของเขาโดยที่วินยังไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่กำลังหลงไปกับลิ้นบางและความหวานของเธอ กระทั่งเชอรี่ผละจูบออกมาไล่ริมฝีปากไปตามแผงอกแกร่งจนวินเงยหน้าขึ้นเพื่อเรียกลมหายใจ
“เชอรี่พอ!!”
“ฮะ ฮึก... อะ อาจารย์วิน ตะคอกหนูทำไม ฮือ”
“อะ เออ ผมขอโทษนะ” เชอรี่ผละจากร่างหนาและลงไปนั่งลงกับพื้น พลางร้องไห้ออกมา จนวินถอนหายใจ มือหนาเลื่อนไปรูดซิปกางเกงและเข็มขัดอย่างเรียบร้อย ก่อนจะลงไปนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ เชอรี่ร้องไห้ออกมาเพราะตกใจเสียงตะคอกก่อนจะเงยหน้าสบตากับวินที่มองเธออย่างเหนื่อยใจ
“คุณไปอาบน้ำนะ และก็พักผ่อนซะ เดี๋ยวผมล๊อคห้องให้...”
“ฮึก”
“ผมกลับก่อนนะ”
หมับ
“อยู่กับหนูก่อนได้ไหม อาจารย์วิน” วินชะงักกับมือบางที่คว้าข้อมือเขาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินไป ใบหน้าหล่อก้มลงมองใบหน้าสวยที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเธออีกครั้ง
“ผมอยู่กับคุณไม่ได้ มันไม่ดี”
“ไม่ดีตรงไหน ใครเขาจะมาว่ากันล่ะ”
“ไม่มีใครว่าหรอก แต่ผมกลัวว่าคุณจะดูไม่ดี”
“ไม่สน”
“แต่ผมสน” เชอรี่มองใบหน้าหล่อของวินที่ถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูหล่อคมชัดขึ้น รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นทำให้เธอจ้องมองเขาอยู่แบบนั้น มันรู้สึกถึงความอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูกสิ เธอกำลังเมาและใช่เธอกำลังอ่อยเขาไง อ่อยให้เขาอยู่และเธอก็จะจับเขา...
“อยู่กับหนูก่อนนะคะ”
“...”
“นะคะ อาจารย์” มือหนาเสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างหนักใจ มองมือบางที่จับมือเขาเขย่าไปมาเพื่อให้เขาอยู่กับเธอ แต่ทว่าเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาซะก่อน ทำให้เชอรี่ปล่อยมือหนาออกไป
“ฮัลโหลครับ”
(“เออ อาจารย์วินอยู่ไหนคะ ตอนนี้งานเลิกแล้วล่ะค่ะ”)
“เออผมอยู่กับเชอรี่ อาจารย์แพรรอผมก่อน เชอรี่จะไปไหน...” วินผละจากมือถือและกดวางสายไป เมื่อเห็นเชอรี่เดินออกไปที่หน้าประตูพร้อมกับกระเป๋าสะพาย เขาคว้าแขนเธอไว้ จนเชอรี่มองอย่างนิ่งๆ
“ก็อาจารย์มีนัดนี่ ก็ไปสิ... ส่วนหนูจะไปเที่ยวต่อ”
“เชอรี่คุณเมานะ จะไปได้ยังไง?”
“ก็ไปได้ก็แล้วกัน อาจารย์กลับไปรับแฟนอาจารย์เหอะ” เชอรี่สะบัดมือหนาออกไป ก่อนจะเดินโซเซไปตามทางเดิน ก่อนจะถูกคว้าแขนไว้อีกครั้ง จนเธอเซไปซบกับอกแกร่งของวิน
“คุณจะเอายังไง?”
“เอาอาจารย์ไง...”
“...”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น แค่อยากให้อาจารย์อยู่ด้วยก็แค่นั้นเอง แต่อาจารย์คงไม่อยากอยู่ เพราะงั้น หนูก็จะไปหาผู้ชายมาอยู่ด้วยไง”
“เฮ้อ ก็ได้ๆ ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะสางเมานะ แต่ถ้าสางเมาคุณก็คงจะไล่ผม มากกว่าขอให้ผมอยู่ตอนนี้”
“หนูจะไปไล่อาจารย์ทำไมกัน หนูไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ฮ่าๆ” วินประคองเชอรี่เข้าห้องไปอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะสั่งให้เธอไปอาบน้ำแต่เธอก็ไม่ไป แถมยังนอนอยู่ที่โซฟา เขาเลยส่งข้อความบอกแพรว่าคงไปรับไม่ได้ และนั่งมองเชอรี่ที่นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนอิง พลันมือหนาก็เลื่อนขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ สัมผัสของริมฝีปากเชอรี่ยังติดอยู่เลย ริมฝีปากนุ่มๆ ของเธอที่ยังคงติดอยู่ไม่จากหายไป
“ไอ้ทีมมันเลว อาจารย์รู้ไหม?”
“อะ เอ๊ะ?”
“ก็ไอ้แฟนเก่าหนูไง ที่มันเทหนูอ่ะ เหอะ มันเลวมากเลยที่มาทิ้งคนอย่างหนูเนี่ย!!” ใบหน้าสวยเอียงข้างมามอง ใบหน้าของวินที่นั่งมองหน้าเธออยู่ เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาและมองใบหน้าของวินอย่างนิ่งๆ
“ไม่ไปหาแฟนอาจารย์เหรอ?”
“อาจารย์แพรไม่ใช่แฟนผม...”
“งั้นเหรอ? แล้วอาจารย์มีแฟนม่ะ”
“ไม่มี”
“เหรอ? ดีแล้วล่ะ อยากไปมีเลย เดี๋ยวจะเสียใจแบบหนูไง เอิ๊ก!!”
“เป็นอะไรเชอรี่”
“ฮึก...” เชอรี่ลุกขึ้นวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอน จนวินวิ่งตามไปเช่นกันก็พบว่าเธอไปอ้วกอยู่ในห้องน้ำ จนเขาเดินไปนั่งลงข้างๆ และลูบแผ่นหลังเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปรวบผมสีดำยาวให้มาอยู่ในกำมือของตัวเอง
“อ้วก แค่กๆ”
“ประชดตัวเองแบบนี้ มันไม่ดีหรอกนะ ทำแบบนี้คิดเหรอว่าเขาจะกลับมา”
“แค่กๆ ก็ไม่คิดจะให้กลับมาอยู่แล้ว แค่อย่าลืมก็แค่นั้น อ้วก!!”
“แล้วลืมได้ไหม?” วินมองใบหน้าสวยที่หันมามองเขา โดยที่ยังคงมีเศษอ้วกติดอยู่ที่ริมฝีปาก มือหนาเอื้อมไปเช็ดเศษอ้วกที่มุมปากของเธอออกไป จนเชอรี่มองใบหน้าหล่อที่สบตากับเธออีกครั้ง
“ถ้าลืมไม่ได้ ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำตัวเองให้เป็นแบบนี้”
“...”
“คุณค่าของคนมันอยู่ที่จิตใจ ถ้าคุณเข้มแข็งได้... เขาต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายเสียใจ ไม่ใช่คุณ” ใบหน้าสวยที่ได้ฟังคำสอนของวินก็ถอนหายใจออกมา และผลักร่างหนาออกจากห้องน้ำไป จนวินงุนงง
ปังๆ
“เชอรี่ คุณจะทำอะไร?”
“...”
“เชอรี่!!” วินทุบประตูห้องน้ำอยู่แบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงตอบรับ แต่กลับได้ยินเสียงสายน้ำที่ไหลออกมาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ร่างหนาเดินไปนั่งที่เตียงหนาของเธอ พลางมองไปรอบห้องก็เห็นรูปของเธอกับแฟนเก่าที่ถ่ายติดอยู่ที่ฝาผนัง รอยยิ้มของเธอดูมีความสุขมากๆ เธอคงจะรักผู้ชายคนนี้มากสินะถึงได้เสียใจแบบนี้ วินนั่งรอเชอรี่สักพักประตูห้องน้ำก็เปิดออก พร้อมกับร่างบางที่สวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำ แต่ใบหน้าก็ยังคงมึนๆ อยู่ ขนาดอาบน้ำแล้วเนี่ยนะ วินคิดในใจ เชอรี่เดินโซเซมานอนลงที่เตียง โดยมีวินที่หันไปมองก็ต้องตกใจเมื่อรอยแยกของชุดคลุมดันแยกให้เห็นทั้งทรวงอกอวบขาวใหญ่และก็ขาอ่อนที่เกือบจะเห็นสะโพก ใบหน้าหล่อหันหน้าหนีและเอื้อมมือไปคลำหาผ้าห่มแต่ทว่า...
หมับ
“อือ... อาจารย์บีบนมหนูทำไม”
“อะ เฮ้ย!! ผมขอโทษ” มือหนารีบผละออกจากทรวงอกอวบที่เขาเผลอไปจับโดนและดันบีบไปซะด้วยนี่สิ เชอรี่มองร่างหนาที่หันมามองเธอและดึงผ้ามาห่มให้
“อาจารย์นอนกับหนูสิ”
“เชอรี่ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ แต่ผมจะนอนกับคุณไม่ได้...”
พรึ่บ
“นอนได้สิ ก็หนูอยากให้อาจารย์นอนให้หนูกอด” วินหงายหลังลงนอนกับเตียงโดยมีใบหน้าสวยที่นอนซบกับอกแกร่ง ร่างบางกอดรัดร่างหนาแน่น พลางหลับตาลงจนวินถอนหายใจออกมา พยายามบิดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนของเธอ แต่อย่างที่บอกมือของเชอรี่เหนียวราวกับตุ๊กแกดีๆ นี่เอง ใบหน้าสวยขยับไปมาที่อกของเขา พร้อมกับเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เขารู้สึกถึงการเห็นใจ
“หนูไม่เหลือใครเลย อาจารย์อยู่กับหนูนะคะ”
เสียงนั่นก็ค่อยๆ เงียบไปพร้อมกับเสียงหายใจที่เริ่มเป็นจังหวะเพราะตอนนี้ร่างบางได้หลับลงแล้ว แถมยังหลับคาอกแกร่งโดยที่วินไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย มือหนายกขึ้นลูบไปที่ผมบางอย่างแผ่วเบา มองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มเหมือนเด็กที่กำลังนอนหลับฝันดี
“พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาคุณคงด่าผมแน่ๆ โหมดอ้อนของคุณ ผมคงได้เห็นเฉพาะแค่ตอนเมา”
มาแล้วจ้าาา... มีความฟินกันแล้วกับตอนแรก
บอกแล้วอย่าให้เชอรี่เมา เมาแล้วอ่อยไม่เว้นแล้วนะคะ
ชอบเชอรี่ให้โหมดเมาเหรออาจารย์วินขา โอ๊ย!! ไรท์ฟิน อยากเจอผู้ชายแบบอาจารย์ในชีวิตจริง แง่ก
*เม้นท์ ถูกใจให้ด้วยนะเคอะ ดาวให้ไรท์ด้วยจะเป็นพระคุณมาก ถ้าหากชอบกันเนาะ
แล้วเจอกัน
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น