ขออนุญาตเปิดเรื่อง เรื่องนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างที่จะเมากาว โปรดใช้จักรยานในการอ่านนะคะเรื่องนี้มีตัวละครที่เชื่อมโยงกับเรื่องเมียบำเรอ​ ตัวละคร​ใหม่เเต่ใช้เมจเดิม​ ทุกคนอย่างงกันน้าาาา​ ข้อมูลทางการเเพทย์​อาจจะไม่ถูกหลัก100%เนื่องจากไรท์​นำข้อมูลจริง+จินตนาการ​ค่ะ🥳

เวลามันผ่านไปเร็วนะครับเผลอเเป๊บเดียว​ก็ผ่านไปแล้ว10กว่าปีอะไรๆมันก็เปลี่ยนไปมากเเต่ทุกความทรงจำ​ก็ยังฝังอยู่ในหัวใจของผมไม่มีวันลืม

เเชท

20.00

เด็กสาวรีบวิ่งมาหามากอดเอวผู้เป็นเเม่ด้วยความตก

ร่างเล็กสบัดธูปให้ดับก่อนที่จะปักลงตรงถาดข้างๆโกศเถ้ากระดูกของผู้ที่เป็นสามี

ใช่เเล้วครับสามีผมคุณ​โชน​ โชติ​พัทธ์​ ได้จากพวกเราไปเเล้วเมื่อ3ปีก่อนเค้าประสบอุบัติเหตุ​ทางรถยนต์​จนทำให้เสียชีวิต​ลงในเวลาต่อมาซึ่งมันทำให้ผมต้องเลี้ยงลูกคนเดียวเเต่ผมชินเเล้วครับเพราะพวกเค้าก็โตกันหมดเเล้ว

ผมก็เหมือนคนอาภัพรักไม่ว่าจะรักใครก็มีเหตุให้ต้องเลิกลาให้ต้องจากกันไป

เเพรทำหน้างัวเงียก่อนที่จะลากเเขนอีกคนไปด้วย

21.00 บริษัท​

นี่เเหละครับชีวิตผมหลังจากจูบสุดท้ายในวันนั้นผมไม่ได้มีครอบครัว​ใหม่ชีวิต​ผมมีเเต่งานทำงานเพื่อลืมความทุกข์​ทั้งหมดในอดีตมันช่วยได้จริงนะจนตอนนี้​ผมหลงๆลืมชีวิต​ประจำวันไปหมด

เมื่อเดือนก่อนผมพึ่งไปตรวจสุขภาพ​ประจำปีมาโชคดีครับที่ผมไม่เป็นอะไรมากเเค่เป็นโรคอัลไซเมอร์​ระยะเริ่มเเรกจะหลงๆลืมๆหน่อยๆ

เเต่ผมไม่มีวันลืม2คนที่สำคัญ​ที่สุดในชีวิต​หรอกครับภากรกับภู​พิงค์​ยังคงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอไม่ใช่ว่าภูพิงค์​เค้าไม่ให้เจอลูกแต่เป็นตัวผมเองที่ละอายเเกใจจนไม่กล้าไปสู้หน้าพวกเค้าอีก

ถึงเเม้ว่าจะไม่ได้เจอกันเลยนานนับ10ปี

ร่างสูงยิ้มก่อนที่จะก้มหน้าทำงานต่อ

21.30

ร้านอาหารข้างทาง

ร่างเล็ก​ฟุบหลับทับช่อดอกกุหลาบที่เค้าเตรียมให้คนรักในวันวาเลนไทน์​ซึ่งตรงกับวันครบรอบ5ปีของทั้งคู่

ร่างเล็กสะดุ้งตื่นก่อนที่จะรีบหยิบช่อดอกไม้ที่เขาเตรียมไว้ยื่นให้ป้าอย่างงงๆ

คนตัวเล็กช่วยป้าเก็บร้านยกเก้าอี้จนเสร็จ​

ผมกับพี่กรเราคบกันตอนที่เค้ายังเป็นเเค่ นักศึก​ษาเเพทได้ปีนี้ก็ปีที่ 5 แล้วตั้งแต่เค้าได้เป็นหมอเค้าก็ไม่เคยว่างมาหาผมเลยถึงว่างก็มีเวลาไม่ถึงวันด้วยซ้ำซึ่งผมก็เข้าใจเพราะเค้าต้องรักษาคนป่วยทุกชีวิต​ย่อมมีค่าสำหรับหมอช้าเพียงวินาทีเดียว​อาจทำให้1ชีวิตสูญ​เสียไปได้

เเกร่ก

4ทุ่มครึ่ง ประตูห้องผ่าตัดได้เปิดออกก่อนที่จะเข็นศพร่างผู้ป่วยที่ไร้​วิญญาณ​ออกมา

เสื้อกาวที่เปลี่ยนเลือดแทบทุกชั่วโมงบ่งบอกว่าผมทำงานกันมาอย่างหนักหน่วงเเทบจะไม่ได้พักผมก็เเอบเสียใจที่ผมไม่สามารถ​ช่วยชีวิต​คนได้ในวันนี้

ห้องพักหมอ

ร่างหนาถอนหายใจยาวเหย​ียดก่อนที่จะถอดเสื้อกาวที่ เปลื้อนเลือดออก

ทุกคนยังจำผมได้รึป่าวผมภากรเด็กน้องวัย6ขวบที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งในวันนั้นตอนนี้​ผมโตเป็นผู้ใหญ่เเล้วนะ เเถมได้เป็นหมออย่างที่ได้ตั้งใจไว้

ตั้งเเต่พ่อของผมทิ้งผมไปในวันนั้นผมยังจำได้ดีผมควรโกรธ​เค้ามั้ยที่ไม่ยอมมาง้อเเม่ในวันนั้นหรือผมควรโกรธ​เค้าเรื่องที่ทำให้เเม่เสียใจดีเเต่ที่เเน่ๆผมเกลียด​ผู้หญิง​คนนั้นคนที่ทำให้ครอบครัว​ของผมเเตกเเยก

นี่เป็นคำถามที่ผมยังข้องใจจนถึงทุกวันนี้​

ผมหยุดคิดเรื่องเก่าๆก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมาเช็กดู

📞สายที่ไม่ได้รับ10สาย 📲ข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอีก10ข้อความ

เเชท

23.30

อ่านเเล้ว

จบบทสนทนา​

ร่างเล็ก​ปิดโทรศัพ​ท์ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนกอดหมอนข้างหลับไป

วันต่อมา

ตี้ดๆ!!. สายเข้า

นี่เเม่ของผมเองเเม่วิลาเเม่เคยบอกกับผมว่าแม่อยากมีลูกมากๆเลยเเต่ก็มีไม่ได้เเม่เลยลืมเรื่องการมีลูกไปเลยพอเเม่ผ่านเรื่องราวชีวิต​มาหลายอย่างมากมายก็ทำให้ท่านอยากจะมีครอบครัว​เป็นขอตัวเองซักทีเเม่เลยตัดสินใจทำเด็กหลอดแก้วขึ้นมา

วงการวิทยาศาสตร์​มันก้าวไกลมากทำให้ผมเกิดมา เป็นวารินทร์​จนถึงทุกวันนี้​

ผมทำงานบัญชี​ให้กับบริษั​ทของพ่อ ส่วนพ่อก็เป็นประธา​นบริษัท​คอยบริหารเเละคอยสอนงานให้ผม

เเชท

อ่านเเล้ว

จบบทสนทนา

12.25

เเชท

อ่านเเล้ว

อ่านเเล้ว

12.30

12.45

18.30

บ้านหลังใหญ่​

ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ​อาหารก่อนที่จะเอ่ยปากชมกับข้าวตรงหน้า

ร่างเล็กนั่งทานอาหารอย่างตั้งใจก่อนคนเป็นเเม่จะเอ่ยถาม

โปรด​ติดตาม​ตอน​ต่อไป............................