บทนำ
บทนำ
ณ โรงพยาบาล MDP
“คุณหมอคะ ฮึกๆๆ คุณหมอ พ่อฉันเป็นยังไงบ้างคะ..? ฮือๆๆ”หญิงสาวร้องไห้ครวญครางพร่ำถามไถ่อาการป่วยของผู้เป็นพ่อ
“พ่อของคุณเป็นเนื้องอกในสมองมาซักพักใหญ่แล้ว ต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยเร่งด่วนที่สุด ไม่เช่นนั้นทุกอย่างอาจจะสายเกินแก้ครับ”
“อะไรนะคะคุณหมอ.....พะ พ่อฉันเป็นเนื้องอก...พ่อจ๋า ฮึก ฮือ ฮือ พ่อที่น่าสงสารของเกว หมอคะ บอกฉันมาค่ะ...ค่าผ่าตัดมันเท่าไหร่กันคะ...ไม่ว่ามันจะมากเท่าไหร่ฉันจะหามันมาจ่ายค่ะ ขออย่างเดียวหมอต้องช่วยทำให้พ่อฉันรอดให้ได้
“เคสของคุณพ่อของคุณ อย่างต่ำก็ห้าแสนบาทครับ"
“หะ ห้าแสนเลยอย่างนั้นหรอคะ โธ่ พ่อจ๋า แล้วเกวจะมีปัญญาที่ไหนหาเงินมารักษาพ่อ”
“ถ้าคุณเกวรินสนใจ สามารถสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมกับคุณพยาบาลได้เลยนะครับ หมอขอตัวครับ”
“ค่ะ คุณหมอ ขอบคุณนะคะ..”หญิงสาวฟุบตัวลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคนที่พอจะช่วยเธอได้
[ฮัลโหล โทรมามีอะไรมั้ยเกว...] เสียงปลายสายทักทายกลับมา
“ชมพู แกพอจะมีเงินให้ฉันยืมสักห้าแสนไหม..?”
[หูย..แกเงินเยอะขนาดนี้แกจะเอาไปทำอะไร..?]
“พอดีพ่อฉันป่วยหนักเลยต้องผ่าตัดด่วนน่ะ”
[ว้าย...ตายจริง!!! ถ้าฉันมีฉันก็อยากจะให้แกยืมหรอกนะเกว แต่ว่าตอนนี้ฉันช๊อตอยู่น่ะแก พอดีฉันกำลังผ่อนบ้านอยู่ แต่ถ้ายังไงเดี๋ยวฉันจะลองขอยืมคนแถวนี้ให้ดูนะ เผื่อจะมีใครช่วยได้บ้าง]
“อื้ม ขอบใจแกมากนะชมพู...แกดีกับฉันจริงๆเลย...ขอบใจแกมากจริง”
[ไม่เป็นไรหรอกแก เราเป็นเพื่อนกันนี่ แต่ว่าฉันก็ยังรับปากแกไม่ได้หรอกนะว่าจะหาเงินให้แกได้มั้ย ยังไงแกก็ลองๆหาหลายๆทางไว้นะเกว..]
"อื้ม...ถ้างั้นฉันคงรบกวนแกเท่านี้แหละนะ..."
[อื้อ บายจ่ะ..."]
เกวรินกดวางสายยกมือบางขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อร้นนองเต็มหน้า ในวันที่เหมือนกับโลกทั้งใบของเธอกำลังจะสลายหายไป เกวริน เด็กสาวผู้น่าสงสารได้บังเอิญชนเข้ากับมาเฟียหนุ่มที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงอย่างไม่ทันระวัง ทำเอาร่างน้อยๆของเธอเซถลาล้มลงที่พื้นเย็นเชียบ
“เธอ....เป็นอะไรหรือเปล่า”มาเฟียหนุ่มรูปหล่อเจ้าของแผงอกกว้างเอ่ยถามพลางใช้ฝ่ามือหนาของเขาจับที่ไหล่น้อยๆของเธอแล้วประคองให้ลุกขึ้นมา...
“ร้องไห้ด้วยหรอ..?”เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามอีกครั้ง
“ฉะ ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรคะ ..ขอบคุณนะคะ”เกวรินตอบกลับชายหนุ่มตรงหน้าทั้งที่ยังไม่ทันจะได้สบตากับเขาก่อนที่เธอจะเดินจากไปอย่างคนไร้จุดหมาย
“คุณมาคิน คุณมาคินครับ คุณมาคิน!!!...”
“อ่อ...เควินแกว่าไงนะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นคุณยืนมองผู้หญิงคนนั้นตั้งนานสองนานแล้ว หรือว่าคุณ ..สนใจเธอ...หรอครับ?”
“แกนี่มัน...ฉันแค่สงสัยว่าเธอเป็นอะไรถึงได้ร้องไห้ขนาดนั้น....คิดว่าฉันหมกมุ่นเรื่องผู้หญิงหรือไง แกนี่มันเพ้อเจ้อจริงๆ”
“ครับๆๆ เจ้านายผมไม่หมดหมุ่นเรื่องผู้หญิงสักนิดเลยครับ...ว่าแต่อยากให้ผมไปสืบเรื่องเธอไหมครับ..?”
“อืมมม ก็ดี้...เพราะถ้าฉันสงสัยอะไรนานๆแล้วมันทำให้นอนไม่หลับ แกเข้าใจนะ..”
'หึ...แล้วก็ทำเป็นด่าผม เฮ่อออ เจ้านายนะเจ้านาย...เห็นผู้หญิงสวยน่ารักๆเป็นแบบนี้ทุกทีเลยจริงๆ'เควินบ่นพึมพำพลางส่ายหัวเบาๆ
“วันนี้ตอนหกโมงเย็นคุณมีนัดทานข้าวกับประธานบริษัท MN กรุ๊ปครับ ส่วนตอนพรุ่งนี้เช้าตอนเก้าโมงมีนัดตีกอล็ฟกับเจ้าสัวบุญเฮงครับ”
“นี่แกย้ำฉันมารอบที่สิบแล้วนะตั้งแต่เดินลงรถมาเนี่ย ฉันจ้างแกมาเป็นเลขานะไม่ได้จ้างมาเป็นเครื่องเสียง พูดมากเลยจริงๆ”
“ก็ผมกลัวคุณจะลืมนี่ครับ”
“เออ เออ ไอ้บ้านี่...”
“หลังตรวจสุขภาพเสร็จ คุณจะเข้าบริษัทเลยหรือเปล่าครับหรือว่าจะให้ผมไปส่งที่บ้านครับ...”
“อืมม...วันนี้ฉันเหนื่อยๆวะ แกขับกลับบ้านเลยแล้วกัน....”
“โอเคครับผม”
“อ้อ...แล้วก็อย่าลืมไปสืบเรื่องเธอคนนั้นล่ะ”
“แหมๆ....ดูท่าจะชอบเธอจริงนะครับเนี่ย..ปกติไม่เห็นคุณจะสนใจผู้หญิงคนไหนขนาดนี้เลย หรือว่าเธอคนนี้โดนใจมากหรอครับ แบบว่าแค่แรกเห็นหน้าก็รู้เลยว่าคือแม่ของลูก อะไรประมาณนี้นะครับ...”
“เฮ่ย!!!...ไอ้ห่านี่...ไม่ปรามเข้าหน่อย ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ..ไป ไป ไปไกลๆเลย ก่อนที่ฉันจะถีบแก” ชายหนุ่มเอ่ยพลางทำท่าจะเตะมือขวาสุดป่วนสุดกวนบาทาของเขา
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น