คฤหาสน์หรูกลางสุขุมวิทเปรียบได้ดั่งฐานที่มั่นของตระกูลนริทรกุล สวนกว้างหลายไร่โอบล้อมตึกอิฐหลังงามสูงสี่ชั้น เต็มไปด้วยดอกกุหลาบนานาพันธุ์ เรือนเพาะชำ ต้นปีป ต้นกันเกรา ในแต่ละวันคนสวนต้องใช้เวลาอย่างมากในการรบกับพวกมัน เพื่อให้ดอกไม้ทั้งหลายขยันชูช่อเบียดเสียดสวยงาม

ทว่าแม้บ้านจะใหญ่โตมากเพียงใด หากเจ้าบ้านกลับมีเพียงแค่สี่คน  แถมหนึ่งในสี่ยังย้ายหนีไปอยู่คอนโด นานครั้งจึงยอมกลับบ้านสักที

พอร์ชเคย์แมนสีเหลืองสดแล่นมาจอดเทียบโถงทางเข้า ร่างอรชรเปรียวปราดในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนซีดขาดฟิตเปรี๊ยะก้าวลงมาโดยไม่ดับรถ เธอขยับแว่นกันแดดไฮแบรนด์ให้เข้าที่ ก่อนจะพาส้นสูงสี่นิ้วเข้าสู่บริเวณซึ่งไม่น่าพิศมัยที่สุดในเวลานี้

“คุณหนู” แม่บ้านเก่าแก่คนหนึ่งปราดเข้ามาเมื่อเห็นเธอ “มาหาคุณท่านหรือคะ”

“จ้ะ พ่ออยู่รึเปล่า” เพลงพิณถามพลางถอดแว่น ซึ่งได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าอย่ากระตือรือล้นจากคู่สนทนา

“คุณท่านอยู่ในห้องสมุดบนชั้นสามค่ะ”

เด็กรับใช้อีกหลายคนกรูเข้ามาเพื่อเก็บกระเป๋าถือของเธอและนำสลิปเปอร์มาเปลี่ยนให้ หญิงสาวเป็นดุจเจ้าหญิงของบ้านหลังนี้ทีเดียวเมื่อเทียบกับ ‘นายหญิง’ อีกสองคนซึ่งบัดนี้กำลังเริงร่าอยู่ริมสระว่ายน้ำ แต่อีกไม่นานสองคนนั้นคงหน้าตั้งหน้าสลอนมาเมื่อรู้ว่าเธอมาพบบิดา

แต่หญิงสาวไม่ใคร่สนใจนักในเวลานี้ เธอมีเรื่องใหญ่กว่าต้องคุยกับพ่อ

ใช้เวลาชั่วอึดใจก็มาหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานสูง เธอเคาะ ก่อนจะได้รับอนุญาตจากผู้ที่อยู่ในห้องซึ่งมีหนังสือโบราณปกสีน้ำตาลเรียงเป็นตับบนชั้น

“พ่อนึกว่าหนูทำงาน” คำแรกที่ปรวีร์ทักหลังเธอเธอเดินล่วงพ้นประตูเข้ามาทำให้เพลงพิณยิ้มจืดเจื่อน

“เพลงไปหาพ่อที่ออฟฟิศก็ไม่เจอ” หญิงสาวเพ่งพิศมองคนที่จมอยู่กับกองเอกสารหนาเป็นตั้ง บิดาของเธออายุห้าสิบหก ผมสีดำขลับจากการย้อมถูกจัดเป็นทรงภูมิฐาน ตาคู่สีน้ำตาลเข้มซึ่งเป็นสีเดียวกับเธอเหลือบขึ้นมาสบกัน

“อ้า...” เขาพลิกเอกสาร “...พ่อคงลืมเปิดโทรศัพท์ ว่าแต่มีเรื่องด่วนอะไรรึ ตอนนี้หนูน่าจะอยู่ที่ทำงาน...”

“เพลงลาออกแล้วค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้ผู้เป็นบิดาชะงักงัน เขาละมือจากงาน ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมาหาเธอโดยถือแฟ้มอันนึงไว้ในมือ

หญิงสาวเอนตัวพิงขอบโซฟาขณะที่ปรวีร์กอดอกแล้วมองเธอด้วยสายตาที่แปลกไป เขามีสีหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาอย่างหนักอกหนักใจ

“พ่อยังไม่อยากให้หนูออกตอนนี้”

“หนูก็ไม่ได้อยากออก แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่” คนที่แก่กว่าตัดบท ก่อนจะยื่นแฟ้มในมือให้เธอ “สิ้นเดือนนี้พ่อจำเป็นต้องขายหุ้นทั้งหมดในนริทรกุลกรุ๊ป ไม่อย่างนั้นเราจะล้มละลาย...”

--------------------------------------

ฮันแน่ อยากรู้แล้วล่ะสิว่าจะเป็นยังไงต่อ
คืนนี้มีอีกตอนนะคะ :3 เดารอกันไปก่อน เดี๋ยวมาเฉลย