ของขวัญที่สั่งให้ผู้หญิงทั้งหลายซึ่งเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งนี้ก็เหมือนกัน เขาเปย์แหลกลานไม่อั้น และเพราะแต่ละคนมีดีกรีเป็นถึงไฮโซไฟแรงสูง รักสนุกไม่ผูกพัน การทำแบบนี้จึงได้ผลกว่าการจ่ายจบแล้วแยกทาง เพราะสามารถกลับมาสานกิจกรรมแสนหรรษาทุกครั้งได้เท่าที่ต้องการ

หน้าที่ซื้อของขวัญจึงถูกโยนมาให้เธอ แน่ล่ะ ใครจะรู้ใจผู้หญิงเท่าผู้หญิงด้วยกัน เธอเองก็ไฮโซพอกับพวกนั้น แค่เปลี่ยนตำแหน่งจากคู่ขามาเป็นเลขาเท่านั้นเอง!

เป็นธรรมเนียมของครอบครัวนริทรกุลที่ทายาทของบ้านจะต้องเรียนรู้งานตั้งแต่ระดับล่างเพื่อให้เข้าถึงหัวใจของการบริหาร เธอเองก็เช่นกัน ปกติเธอควรจะฝึกงานที่บริษัทของตระกูลเหมือนที่พ่อกับปู่เคยทำ แต่เพราะเหตุใดไม่ทราบ พ่อกลับไปขอร้องคุณหญิงจรุงจิต อัศวลีลา แม่ของสรัทกาลให้รับเธอไปดูแลแทน ตำแหน่งแรกที่ได้รับใน ‘อัศวลีลาเอนเตอร์ไพรซ์’ เลยต้องมาเป็นเลขาของคนที่ไม่เคยมีเลขาอย่างท่านรองประธานสุดฮอต

เขาชอบทำงานคนเดียว ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม แต่พอมีเธอที่สามารถจัดการตารางงานได้ดีเยี่ยม ดีลกับลูกค้าได้ชนะเลิศ(เห็นเลขาพ่อทำมาแต่เด็กเลยโทรไปขอให้สอนให้) แถมยังรับมือกับผู้หญิงของเขาได้โดยไม่หัวเสียเหวี่ยงวีน จำได้ว่าคนไหนชอบอะไร ควรสับรางตอนไหน อาการชอบแกล้งแรกๆ เลยลดลงจนแทบไม่เหลือ แต่บางทีก็ยังปากจัดแขวะนู่นแขวะนี่อยู่นั่นเอง

เธอก็เลยไม่ชอบหน้าเขา จนตอนนี้ก็ยังไม่ชอบ

แต่ฝันเมื่อคืนนั่นมัน...

ต้องเป็นเพราะเมื่อวันก่อนเธอเผลอเข้าไปขัดจังหวะตอนที่เขากำลังคร่อมเล้าโลมสาวคนหนึ่งบนโต๊ะทำงานแน่ๆ ตอนนั้นเธอรู้สึกสยองจนขนลุกที่รู้ว่ามนุษย์สองคนใจกล้าทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ในที่ทำงาน

แต่ทำไมถึงได้เก็บเอาไปฝัน...

“คุณเพลง” เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้นจนเลขาคนสวยที่อยู่ในภวังค์แสนหวามสะดุ้ง “เปลี่ยนแผน เย็นนี้คุณต้องไปกับผม”

“คะ!?” หญิงสาวกดตอบเขาไปทั้งที่แก้มขึ้นสี ละล่ำละลักผิดวิสัย “แต่ฉันไม่...”

“เป็นคำสั่ง เก็บกระเป๋าซะ เดี๋ยวผมจะออกออฟฟิศแล้ว”

แล้วเสียงจากเครื่องสื่อสารก็เงียบไป เพลงพิณกลอกตาอย่างเหนื่อยใจ ยกมือแนบอกแล้วกดเบาๆ  พยายามอย่างสิ้นหวังที่จะทำให้หัวใจเต้นช้าลง...

เธอไม่เคยออกงานกับเขา เธอเพิ่งมาทำงานกับเขาได้แค่สองเดือน ก่อนหน้านี้ก็โดนงานสุมทับจนเกือบต้องกินนอนในบริษัท สรัทกาลรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่มองหน้าเลขาสาวคนเก่ง แม่นี่รวยเสียเปล่า แต่ทำไมถึงได้แต่งตัวเหมือนคุณครูจากห้องจริยธรรมในโรงเรียนสตรีหัวเก่า

หรือจะอ่านนิยายโรมานซ์มากไป ประเภทเจ้านายกับเลขาที่แต่งตัวมิดชิดก่อนจะจับเปลื้องผ้าภายหลัง แต่เขาไม่มีรสนิยมแบบนั้น สาวเซ็กซี่มาดดีลีลาเด็ดดึงดูดใจกว่าเยอะ แถมเลขาก็เป็นส่วนหนึ่งของการเป็นหน้าเป็นตา สาวๆ ทั้งหลายพากันหัวเราะเยาะเพลงพิณลับหลังถึงรสนิยมการแต่งตัว

ชายหนุ่มรู้สึกระแวงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ เธอเป็นคนที่แม่ส่งมา ซึ่งเป็นที่รู้กันอยู่ว่าแม่พยายามจับคู่เขาให้ใครสักคนมานาน แม่คงกลัวว่าก่อนเขาจะเจอคนที่ใช่แล้วแต่งงานจะติดโรคร้ายอะไรสักอย่างตาย ไม่ก็ถูกหลอกจนหมดเนื้อหมดตัว

แต่เขาไม่เอายัยนี่เด็ดขาด ถึงจะทำงานดี แต่โหดก็เท่านั้น เคร่งระเบียบเป๊ะสุด ขืนได้เป็นเมียคงต้องสมัครเข้าชมรมพ่อบ้านใจกล้าตามเพื่อนอีกหลายคนไปอย่างไม่ต้องสงสัย

เย็นนี้สรัทกาลมีนัดคุยสัญญากับบริษัทค้าเหล็กที่กำลังเติบโตในวงการ ฝ่ายนั้นเป็นรองบริษัทก่อสร้างของเขาอยู่หลายขุม การพาผู้หญิงไปด้วยจึงเป็นการผ่อนคลายบรรยากาศ แต่เขาขี้เกียจตามสาวๆมาเพราะทำให้เวลาที่ควรจะได้พักผ่อนหลังงานต้องยืดเยื้อออกไป เพลงพิณจึงเป็นตัวเลือกที่ดี

ไม่รู้ว่ายัยนั่นรายงานแม่เขาเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงคนอื่นว่าไงบ้าง แต่ใครจะสน ก็เขาจงใจให้เธอเห็นทั้งนั้น

“บ้านคุณอยู่ไหน” เขาถามเมื่อออกจากห้องอาหารในโรงแรมชื่อดังหลังเจรจาธุรกิจกันเสร็จเรียบร้อย เพลงพิณที่เดินตามเขามาเงียบๆก็ตอบอย่างสุภาพ

“ส่งฉันแถวรถไฟฟ้าก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับเอง”

“คุณไม่มีคนมารับ?”

“ฉันไม่ได้อยู่บ้านค่ะ”

เป็นเรื่องใหม่ที่สรัทกาลเพิ่งรู้ เขาหยุดเดินแล้วโบกมือให้คนรถพ่วงนำแหน่งบอดี้การ์ดเดินผละไป ก่อนจะหมุนตัวมาหาเลขาตัวน้อยที่สูงเท่าคาง

“ทำไมล่ะ ทะเลาะกับที่บ้านหรือ”

เขาและเธอไม่เคยคุยกันด้วยเรื่องส่วนตัว เพลงพิณนึกฉงนยามสบกับนัยน์ตาดำกระจ่าง

“ฉันไม่ใช่คุณนะคะเจ้านาย”

เขาระบายยิ้มเมื่อถูกย้อน ครึ้มอกครึ้มใจประหลาดแบบที่มักจะหาสาเหตุไม่ได้ในช่วงนี้ มือล้วงซุกกระเป๋ากางเกงสแลค นึกถึงธุรกิจที่เพิ่งผ่านพ้นไปด้วยดีและอาจทำกำไรงดงาม แล้วเอ่ยคำที่ไม่เคยอยู่ในสมองก่อนหน้านี้

“งั้นไปดื่มกันสักแก้วก่อนไหม แล้วค่อยกลับ”

หึ น้องเพลงจะรอดพ้นคืนนี้ไปได้หรือไม่
หรือจะเสร็จคุณแสนจอมเจ้าเล่ห์ ปากบอกว่าไม่ แต่ใจคิดไกลไปถึงไหนต่อไหน!