ร้านอาหาร

ร้านอาหารผู้คนมากมายพาครอบครัวมาทานอาหารที่นี่ รวมถึงครอบครัวของติณที่มาร้านนี้ด้วยเช่นกันร้านนี้มีชื่อเสียงในเรื่องอาหารระดับประเทศ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคนที่พร้อมครอบครัวติณวันนี้คือแขไขคู่หมั่นสาวที่กำลังจะแต่งงานและเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัว

“หนูแค่มาทำงานหรือจ๊ะ”

“ป่าวค่ะ พอดีมาซื้อของให้วันเกิดคุณแม่แล้วติณอยู่ที่นี่พอดี”

“น้องแข มากี่วันค่ะ”

“5วันค่ะ ช้ากว่านี้เดียวที่บ้านไม่มีใครดูแลคุณแม่ แล้วพี่ติณกลับวันไหนค่ะ”

“พี่คิดว่าแขจะคิดถึงพี่ น้อยใจนะ…..”ติณมองออกไปที่หน้าประตูก่อนเด็กสามแม่ลูกที่กำลังเดินเข้ามา สายตาติณทำให้ทุกคนหันมองตาม และมันก็เรียกสายตาไม่พอใจให้แขไขได้อย่างดีเพราะคนที่มาคืออดีตภรรยาของติณ

“สวัสดีครับคุณจูน คุณหนูพอลคุณหนูพิ้งค์”ผู้จัดการร้านรีบออกมาตอนรับลูกค้าประจำและยังเป็นลูกค้าวีไอพีของที่นี่ทันที

“วันนี้ขอเลือกเมนูนะคะ เด็ก ๆ มีเมนูมาในใจคงไม่สั่งชุด”

“ได้เลยครับคุณจูนเป็นคุณจูนได้ทุกอย่างครับ เชิญนั่งโต้ะนี้ดีกว่าครับ”พนังงาน รีบจัดโต้ะให้ลูกค้าสาวเจ้าประจำก่อนพวกเธอจะนั่งลง แล้วเปิดเมนู เด็ก ๆ นั่งฝั่งเดียวกันคือตรงข้ามมารดา

“ผมเอาหมูหันหนังกรอบ ๆ”

“หนูเป็ดย่าง ไม่เอาผักนะคะ”

“ไม่ได้ค่ะพิ้งค์ลูกต้องทานผัก”

“หนูมะ”

“พิ้งค์1”พิ้งก้มหน้ามองที่ขาเล็กของตัวเองเพราะการที่มารดานับ 1 คือให้เธอหยุดการกระทำที่ไม่ดีและบอกว่ายังให้โอกาส แต่ถ้าเมื่อไรที่มารดาเรียกชื่อแล้วนับ 3 จะโดนทำโทษด้วยการให้นั่งหรือยื่นนิ่ง ๆ 

“เดี่ยวพี่ช่วยกินน้องพิ้งค์”มือเล็ก ๆ จับมือหน้องสาวที่ทำหน้าหน้าสลดเพราะมารดาดุ พวกเขารู้ดีว่ามารดาใจดีเหมือนนางฟ้าแค่ไหนแต่ถ้าโกรธขึ้นมาเมื่อไรจะกลายเป็นยักษ์ทันที

“พิ้งค์ว่าไงค่ะ จะทานหรือจะนั่งเชย ๆ หรือลูกต้องการอะไร”

“ทานค่ะ ขอโทษค่ะม่ามี๊”

“หอยนางรม US ผัดในหม้อดินเผา เผือกทอดห่อไส้ ซาลาเปาน้ำหมึก หมูกรอบ ขอบะหมี่จานกลาง”

“ครับ” พนังงานเดินไปยังหลังร้าน แต่สายตาของจูนที่มองลูกสาวยังบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“พิ้งค์เงยหน้า อย่าก้มแบบนี้ม่ามี๊ไม่ชอบ”คำพูดของจูนกับท่าทางของเด็กหญิงที่ก้มหน้าเพราะกลัวสายตาของมารดามือเล็ก ๆ จับกันแน่นน้ำตาค่อย ๆ ไหลมาอาบแก้มเนียน “ทำไมทำนิสัยแบบนี้ ม่ามี๊ใจดีไม่ใช่ว่าพิงค์จะทำอะไรก็ได้ แล้วสิ่งที่ม่ามี๊ให้ทานมันก็มีประโยชน์กับลูกทั้งนั้นเข้าใจไหมพิ้งค์”ศีรษะเล็ก ๆ ขยับขึ้นลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแก้มใส่ที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยคาบน้ำตาทำเอาคนเป็นพ่อที่นั่งมองและฟังบทสนทนาถึงกับจะลุกขึ้นไปหาลูกสาว

“พี่ติณค่ะ นั้นพี่จูนนิคะเราเขาไปทักหน่อยไหมค่ะเพื่อจะได้เชิญมางานของเรา”ไตรมองว่าที่ลูกสะใภ้แล้วส่ายหน้า

“ติณ ที่จูนทำถูกแล้วตามใจมากไปไม่ได้สำหรับเด็ก ๆ และการกินผักเป็นเรื่องที่ดีหรือติณอยากให้ลูกเป็นคนเลือกทานตั้งแต่ยังเล็ก”ไตร เตือนสติลูกชายให้คิดถึงผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วย

“ป่าวครับคุณพ่อ แขพี่ว่าอย่าทำแบบนั้นเลย”ติณมองลูกชายที่เช็ดน้ำตาให้น้องสาวก่อนจะกอดปลอบส่วนจูนก็ยังคงส่งสายตาดุให้เด็กอยู่ ‘จูนพอแล้วผมสงสารลูก’ ติณได้แต่คิดในใจเพราะตอนนี้เขาก็ต้องให้เกียร์ติแขไขแต่อีกใจก็อยากลุกขึ้นไปปกป้องลูกสาวจากสายตาของจูน

“พี่จูนแต่งงานใหม่หรอค่ะ ไม่เห็นได้ข่าวเลยมีลูกด้วยดูหน้ารักจังเลย”แขไขพยายามปรับสีหน้าให้ดูจริงใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต้ะของจูนกับลูก ๆ ทุกคนในโต้ะมองตามร่างบางที่เดินไปยังโต้ะถัดไปจากพวกเขาด้วยสีหน้าตกใจแต่ก็ห้ามไม่ทัน ด้วยโต้ะที่ใกล้กันและความเร็วของแขไข  “สวัสดีค่ะพี่จูน สามีไม่มาด้วยหรอค่ะ”

“คุณคงทักคนผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณ”จูนส่งยิ้มให้แขไข ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มข้างหลังที่เดิมตามแขไขมา

“พี่จูนก็ อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะแขจำพี่จูนได้ คุณพ่อไปไหนหรือคะเด็ก ๆ หน้าตาหน้ารักจัง”เด็ก ๆมองสาวตรงหน้าด้วยสายตาไม่เข้าใจในภาษาที่เธอพูดเพราะมารดาไม่เคยสอนภาษานี้

“ขอโทษครับ ผมฟังภาษาที่คุณป้าพูดไม่เข้าใจ”

“คุณป้าพูดภาษาอังกฤษได้ไหมคะ”

“555 คุณป้าเข้าพูดไม่ได้ค่ะ ทานอาหารดีกว่าลูกม่ามี๊ไม่รู้จักคุณป้าคนนี้เขาคงจำคนผิด เชิญค่ะคุณ”จูนหลุดหัวเลยออกมาก่อนจะมองหน้าแขไขและติณ จูนมองติณที่จับแขนของแขไขก่อนจะจัดการตักอาหารให้ลูก แขไขไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้มากนักเธอรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก ๆ ที่แต่งงานแขไขมักจะมาหาติณที่บ้านหรือไม่ก็ช่วนไปทานข้าวกลางวันเป็นประจำ

“ผมขอเลี้ยงอาหารมื้อนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสามารถจ่าย กรุณาออกไปจากโต้ะของฉัน ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว”

“ผมขอโทษ”ติณมองไปที่ลูก ๆ ที่มองเขาแต่คนเป็นแม่กลับสนใจแต่การจัดอาหารให้ลูก “แขกลับโต้ะ”

“งั้นเพื่อเป็นการขอโทษ เชิญไปงาน…”

“ศพใช่ไหมคะ ที่ไหนแจ้งเลขาฉันได้เลยนี้นามบัตรค่ะ”จูนหยิบนามบัตรเล็ก ๆ จากกระเป๋าตังส่งให้แข ที่ยืนนิ่งกลับคำพูดของสาวตรงหน้า ที่ไม่ว่าเมื่อไรเธอก็เป็นแบบนี้เสมอ

“คุณพูดแรงไปไหมจูน”

“ผมต้องการทานอาหาร ขอเชิญออกไปจากโต้ะของผมด้วยครับ”พอลมองติณและแขไข ด้วยสายตาไม่พอใจที่มีคนมาวุ่นวานกับมารดาและน้องสาว “ปีเตอร์!!” พอลตะโกนเสียงดังเรียกการ์ดให้เขามาจัดการคนที่ยื่นข้างโต้ะของเขา

“พอล ไม่เอาลูก”จูน มองที่ประตูการ์ดของเธอกำลังจะเข้ามา ติณหันมองตามสายตาหวานก่อนมองที่ลูกชายอีกครั้ง “ฉันว่ากลับไปที่ของพวกคุณเถอะค่ะอย่าให้พวกฉันหมดความอดทน” ติณลากแขไขกลับไปยังโต้ะของตัวเองทันที

“หนูกลัวคุณป้าคนนั้นจังเลยคะ ม่ามี๊พี่พอล”ร่างเล็กในชุดกระโปร่งรีบลงจากเก้าอี๊ไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีมารดานั่งอยู่ ก่อนจะกอดเพื่อหาความอบอุ่น 

“ม่ามี๊จะไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกนะคะคนเก่งทานอาหารกันดีกว่าลูก”จูนมองคู่รักที่เดินออกจากโต้ะของเธอไปมือหนาที่โอบกอดเอวบางบอกถึงการปกป้องดูแล มันยิ่งเรียกน้ำตาของเธอได้เป็นอย่างดีจนต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา พอลมองมารดาก่อนหันไปมองโต้ะของแขไขก่อนจะสบตากับบิดาที่เด็กชายเองไม่รู้ว่าคือบิดาที่ให้กำเนิด พอลส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้จนคนเป็นพ่อนิ่งไปชั่วขณะที่ลูกชายทำแบบนั้นกับเขา

..............................................................

เขียนไปก็อยากเข้าไปตบแขไข 5555+ มีความอินกับนิยายตัวเอง