จ้อย

จ้อย

จ้อย

ตื่นเร็ว

จ้อย

ตื่น !

ใจเย็น

อย่าเพิ่งรัว

ดูเหมือนว่าเราจะหลับ 1 วันเต็มๆ

กำลังคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆอยู่

ปวดหัวเหมือนกัน

นี่เสียงหายไปเลย

ตกใจมาก ช็อกมาก

จำไม่ได้หรอ มึงมีเลือดออกที่หูไง

นั่นเเหละ

ใช่

เยอะเเยะ

จนนึกไม่ออก

หนีไฟ

จำไม่ได้ว่ากระเเทกประตูท่าไหน

ทั้งมือ ทั้งเเขน

อ่ะ ทั้งตัวดีกว่า

เเผลเต็มเลย

ตอนนั้นมึงกำลังไต่ขึ้นบันได

กูเครียดมาก

ไฟลามทุ่งฉิบหาย

ใกล้จะรนตูดมึงอยู่เเล้ว

เหมือนสติเเตกเลยตอนนั้น

สมองไม่ได้สั่งการอะไรเลย

เอาตัวกระเเทกๆประตู

ทั้งเตะ ทั้งทุบ ทั้งโขก

ประตูกระจกอ่ะมึง

ไอ้ห่า ยิ่งกว่ากำเเพงเมืองจีน

มั่นคงดีจริงๆ

ทำไป เหงื่อไหลไคลย้อย

จนต้องถอยออกมาตั้งหลักก่อน เเล้ววิ่งกลับเข้าไปชนใส่เต็มเเรง

หลังจากนั้นก็คว้ามือมึง

พอคว้าได้ก็ดึงออกมาข้างนอกสำเร็จ

อย่าว่าเเต่มึงลืมเลย

กูยังคิดตั้งนาน

พวกเราออกมาได้ก็หมดสติอยู่ข้างนอกเเล้ว

นานเเค่ไหน อันนี้ไม่รู้

ไหนจะดมกลิ่นควันไฟไปเยอะมาก

เเต่เอาเป็นว่าเรา

อย่าขยับตัวดิวะ

อยู่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง นอนไปเหอะ

กูก็เพิ่งรู้สึกตัว

พยาบาลมาบอกว่าให้นอนอยู่นิ่งๆไปก่อน อย่าขยับมาก

ทั้งเเผลไฟไหม้ น้ำร้อนลวก เเละบาดเเผลต่างๆ

ที่เกิดขึ้นในระหว่างต่อสู้

มันสาหัสสากรรจ์

โดยเฉพาะมึงเลย

มั่นใจมาก

เเต่พยาบาลเขาบอกว่า

กูไม่เข้าใจ

เขาบอกมาเเบบนี้

ก็อยากจะซักถามต่อ

เเต่กูไม่มีเสียงเเล้ว

อ้อ เล่าไม่ครบ

ไอ้นั่นน่ะ เป็นคน

มันเกาะขามึงมาอีกทอด

คือกูเหวอหลายรอบมาก

ไม่รู้ว่าจะตกใจเรื่องไหน

กูทึ่งมากที่เห็นมันยังมีชีวิตอยู่

ตอนเเรกก็คิดว่าผี

สภาพนี่เลือดอาบหน้าไปหมด

ยิ่งกว่าเเมวเเก้วชีวิตอีก

อยากรู้หรอ

เหลือบมองไปด้านข้างดิ

มันนอนอยู่เตียงนั่น

ไว้หายดีกันเมื่อไหร่

คงต้องมีเรื่องคุยกันยาว

เหมือนกัน

ก็ยาหมอนั่นเเหละ

เราต้องพัก

จะได้เเข็งเเรงไวๆ

นอนอยู่เตียงตรงข้ามมึงไง

ไม่ใช่คลับที่เฮงซวย

เเต่เป็นคน

จบเเบบที่กูกับมึงก็ยังมึนๆงงๆ

ใจหายว่ะ

คือมันมีเเค่เราสองสามคน

คนอื่นๆที่เหลือ

ผิดเอง

ไม่น่าบังคับไอ้เดย์ให้มาด้วย

กูต้องสูญเสียเพื่อนเพราะตัวเองเเท้ๆ

เเค่อยากกินของฟรี

ถึงได้ลากมาด้วย

ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้เเบบนี้

ไม่ใช่

มีเเต่เพื่อนของเราเเละเพื่อนของคนอื่น

ที่มาอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

เเน่นอน กูไม่อาจสามารถรู้จักตัวตนที่เเท้จริงของใครได้

เพราะกูเชื่อในสิ่งที่เห็น

เเต่สิ่งที่เห็นนั้นกลับไม่มีอยู่จริง

โรงพยาบาลหรอ

ไม่รู้ว่ะ

ไม่รู้

นอนต่อเหอะ

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

เราสู้อุตส่าห์ดิ้นรนเอาตัวเองออกมา

เเม้เเขนจะขาดขาจะด้วนยังไงก็ยังอยากจะมีชีวิตอยู่

ถ้ายังมีลมหายใจ ตัวเรายังมีคุณค่ามากกว่าจะมาเสียดายในสิ่งที่ขาดหายไปเเล้ว

คงตอบได้เเค่นี้

เพราะมันคือความนึกคิดความทรงจำครั้งสุดท้ายที่พอเค้นออกมาได้