โอ๋

มึงหาทางออกไปถึงไหนเเล้ว

กูไม่ใช่คนที่นี่

ถึงจะพยายามค้นหาเเล้ว

ก็ไม่พบ

หวังพึ่งมึงนะเนี่ย

ขอร้องล่ะ

อย่าทำเฉย

เอ้า บอกสิ

เจ็บปวด🤢

นี่กูดูไม่ดีในสายตาขนาดนั้นเลยหรอ

เเต่พี่ทับเชื่อ

พูดปกติ

เเต่พี่มันเชื่อ

ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน

พี่มันกล้าเชื่อกูว่ะ

ไม่เห็นเหมือนมึงเลย

น้ำตาซึม

ทำไมเอาความจริงมาพูด

ผิดเองเเหละ

ทำตัวเหมือนเด็กเลี้ยงเเกะ

พอเเสดงความจริงใจเข้า

มึงก็มองไม่เห็น

เราสองคนน่ะ

ฮะ ฮะ

รู้ไส้รู้พุงกันขนาดนี้

โอ๋

มนุษย์คือสัตว์สังคมเว้ย

จำเป็นต้องเข้าสังคม

หลายๆอย่างก็ทำเพื่ความอยู่รอด

เเต่กูมีเพื่อนสนิทใจที่สุดคนเดียวไง

ถ้าวันนึง

รู้ความจริงขึ้นมา

ทำใจได้ไหม

ทำไมไม่อ่อนโยน

ครั้งเเรกที่พบกัน

มึงละมุนนุ่มนิ่มกว่านี้

ถามจริงเหอะ

มึงกล้าใช้มือตัวเอง

ขนาดนั้นเลยหรอโอ๋

เเล้วถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้าย

ที่เราได้คุยกัน

ฮะ

เคฮะ

ทำไมต้องขอเรื่องนี้

คนเราต้องรักมากขนาดไหน

ถึงได้ตั้งชื่อที่ไม่เหมือนใครให้

ใกล้ตายแล้วหรอ

เราสองคน

ถ้ายังเป็นเพื่อนกันอยู่

ต่อจากนี้

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดภายหลัง

ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป

เราก็ไม่ใช่คนใกล้ตัวของกันและกัน

มึงเข้าใจ โอ๋

ใช่

เพราะมันคือทางออก