ไอ้ฟ้ามึงอยู่ไหนวะ (ตะโกนเรียก)

กูเมา

กูอยากกลับบ้าน

แล้วมึงเป็นใครวะ!

ใครวะ? ///(เงยหน้ามอง เพล้งสายตาใกล้)

อ่อ..สโนว์งั้นหรอ~~~

มางานวันเกิดของเราด้วย ไม่เห็นบอกเลยนะว่าจะมา

ซันเดย์

ซันเดย์ไหนอะ?!

ไม่เห็นรู้จักเลย

ถ้ารู้แล้วจะถามหรอวะ (ยืนเซ)

หืม..ได้เหรอ?

เอาดิ อยากๆ (พยักหน้าหงึกๆ ยิ้มกริ่ม)

อือ..ก็พูดอยู่นี่ไง ไม่ได้ยินเหรอ!

รู้จักชื่อด้วย ไม่ธรรมดานะเนี่ย

ไปห้องน้ำรึเปล่า

คงม่อสาวอยู่แถวนี้แหละ

อย่างมันจะไปไหนได้

วันนี้วันเกิดมันนะ

เห้ย..ไอ้ไวท์ ไอ้ฟ้า ไอ้ไผ่ ไอ้แจ็คกี้!~~~

กูมาแล้วเว้ยยย

มึงมาอะไรป่านนี้ พวกกูจะเมากลับบ้านกันหมดล่ะ

ได้ไงว่ะ

กว่ากูจะแอบหนีออกจากบ้านมาได้

ไม่ใช่เรื่องง่ายนะเว้ย!

ทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้นด้วย

หรือมึงกลัวไอ่กายโดนคนอื่นลากไปเหมือนคืนนั้น

คืนไหนว่ะไผ่?

ก็คืนนั้นไง ที่มันโดนสโนว์ลากไป

มึงต้องเครียดขนาดนั้นเชียว

เพื่อนขายออกมึงก็น่าจะดีใจนะฟ้า

เอาจริงๆ แม่มันก็เข้มงวดเกิ๊นน

ทั้งเรื่องเรียน

เรื่องกีฬา

ก็จัดหาให้มันเรียน ให้มันเล่นหมด

จนตอนนี้เข้ามหาลัยก็ยังไม่เลิกบ่งการชีวิตมันอีก

ขนาดแม่กูยังไม่เข้มงวดขนาดนี้เลย

คืนนั้นกูเลยปล่อยให้สโนว์พามันไปไง

มันจะได้บ่งการชีวิตตัวเอง

ตามที่มันต้องการ

สกายมันไม่ได้เป็นขนาดมึงนะไอ้ไผ่

พาเพื่อนเสียหมด

ถ้าเกิดเขาไม่ได้ป้องกันจะทำไงวะ

มึงเลิกกังวลเรื่องนั้นไปได้เลย

น้องสโนว์ไม่มีทางปล่อยตัวเองแน่นอน

ทำไมมึงรู้วะ?

อย่าบอกนะว่ามึงกับน้องสโนว์

(ยิ้มกริ่ม)

หืม..เชี้ยมากไอ้ไผ่

นี่มึงให้เพื่อนกินผู้หญิงคนเดียวกับมึงหรอ

ก็กูไม่ติด!

และสโนว์กับกูก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาขอกูก็ให้

เชี้ยยย ใจถึงสัด!

แต่เอาจริงๆนะ

คืนนั้นกูปล่อยมันไป

มันก็ไม่ได้ทำอะไรสโนว์อยู่ดี

ทำไมวะ ?

ก็มันดันเมาหลับใส่เขาไง เลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โหยยย เพื่อนกูอ่อนชิบหาย

มึงอย่าไปบอกใครนะ ว่ามันเป็นเพื่อนกู

แล้วมึงรู้ได้ไงว่าสโนว์ไม่ได้มัน?

(ยิ้มบาง)

มึงถามเขาหรอ?

ผู้หญิงอะไรแม่งใจถึง ได้ใจกูสัดๆ

แต่ก็ดีแล้วละ ที่สโนว์ไม่ได้มัน

ถ้าเกิดมันรู้ว่ากินน้ำใต้ศอกมึง มีหวังมันคงได้กระอักเลือดตายแน่ไอ้ไผ่

กูก็ว่างั้นวะ

เป็นกูคงรับไม่ได้หรอก

เดี๋ยวๆไอ้ฟ้า

มึงดูในแชทกลุ่ม แม่งพิมพ์มาล่ะ

มึงอยู่ไหนสกาย (แชทก่อนหน้า)

มึงกลับไปไม่บอกกูว่ะ

ไอ้สัด..มึงเจ้าของวันเกิดเสือกกลับบ้านตอนกูมาเนี่ยนะ

ถึงหอก็ดีแล้ว

คราวหลังหัดบอกก่อนกลับด้วยนะมึง

พวกกูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

กูว่ามันแปลกๆนะ

อะไรวะ?

เวลาคนเมา มันจะพิมพ์รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอวะ

มึงคิดแบบกูเลยไอ้ไผ่

พวกมึงคิดว่า มันไม่ได้พิมพ์ข้อความเองรึไง

หรือมึงว่าไม่ใช่?

พวกมึงก็สันนิษฐานกันไปเรื่อย

ถ้าไม่ใช่มันพิมพ์ แล้วใครจะเอาโทรศัพท์มันมาพิมพ์ได้

เออ..ก็จริงนะมึง

แต่กูก็ว่าแปลกอยู่ดี

กูว่าน่ะ

พวกมึงเลิกห่วงไอ้สกายแล้วมาแดกเหล้ากับกูต่อดีกว่า

แค่รู้ว่ามันกลับหอปลอดภัยดีก็จบแล้วป่ะว่ะ

เออ! จริง

เอ้ามา..ชนๆ (ยกแก้ว)

เห้ย..~~~

ถอดเสื้อกูทำไม (นอนแผ่อยู่ที่เตียงอย่างหมดสภาพคนเมา)

อยากรู้จัก

แล้วไมต้องถอดเสื้อวะ!

เออ..กูร้อน~~~

งั้นถอดเกงด้วย (ปลดกางเกงยีนพยายามถอดออก)

ถอดๆ

ถอดให้หมดเลย~~ (ยิ้มกว้าง)

มึงพูดไรวะ (ยกหัวขึ้นมาถาม)

เริ่มเลยๆ

โว้ว..~~~

(จับเสื้อขึ้นมาเหวี่ยงไปมา)

มึงทำไร? (โดนพลิกตัวหันหลัง)

เออ..เกาๆ

กูชอบ~~~

เสียงไรวะ?

นอนนิ่งๆ

อือ..~~~

ค็อก..ฟี่~~~

งืมๆ!~~~ (ค่อยๆลืมตา)

หอเรานี่หว่าาา

แต่ไม่ใช่ห้องเรา (รีบดีดตัวขึ้นมองรอบๆ)

ห้องใครวะ!?

เชี้ยยย!!~~

พี่ซันเดย์!

ปะ..ป่าวพี่!

เชี่ยยย!~~ (รีบหันหน้าหลบ)

พี่! จะถอดผ้าขนหนูส่งมาให้ทำไม

แต่ผมถือ

ไม่เอา

เอาคืนไป (รีบลุกหยิบผ้าส่งให้)

ปิดไรอะ? (ก้มมองตัวเอง)

เห้ย..!! (รีบคว้าผ้าห่มมาปิด)

ทำไมผมอยู่สภาพเนี่ย (หน้าตกใจ)

อย่าบอกนะ

ว่าเมื่อคืน...พี่กับผม

ไม่นะ!!

ก้น!? (จับก้นตัวเองเพื่อพิสูจน์)

ทำไมมันชาๆอะ (ทำหน้าตาตื่น)

เข็มอะไรของพี่!

พี่ทำกับผมแบบนี้ทำไมวะ!

พี่แม่งเป็นคนแบบนี้หรอ

แต่มันไม่ใช่ผม!

เห้ย! อะไรวะเนี่ย

ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย พี่ซัน!