เห้อออ

ไม่ได้มาที่นี่นาน ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

ขอบคุณครับอาเจียง นี่เหล่าเหวินเพื่อนของผมครับ เหล่าเหวิน นี่อาเจียงคนดูแลพิพิธภัณฑ์

ไม่เลยครับอา เสี่ยวเหมยเติบโต แข็งแรง ร่าเริง และที่สำคัญนะครับอา เสี่ยวเหมยยิ่งโตยิ่งเหมือนคุณแม่

ข้างในเปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับอา ผ้าพวกนี้เหมือนผมจะไม่เคยเห็นเลย ได้มาจากไหนหรือครับ

อยู่ที่ไหนหรอครับอา ผ้าผืนที่อาว่าน่ะ

อาครับ นี่มันสวยมาก เจ้าของคนแรกคงเป็นเชื้อพระวงศ์แน่ๆถึงได้มีผ้าที่สวยขนาดนี้ไว้ใช้น่ะ

ชื่ออะไรนะครับอา สวี่ ลู่เหอ หรือครับ คนอะไรชื่อแปลกขนาดนี้น่ะ(อมยิ้ม)

อาครับในเมื่อมันสวยขนาดนี้ใครจะไม่สนใจ อาครับ! ถ้าผม...อยากจะขอ...ยืมผ้าผืนนี้ สักสองสามวันจะได้ไหมครับ ผมอยากศึกษาดูน่ะ

อาครับ ผมสัญญาจะดูแลให้ดี ไม่ให้เสียหายแม้แต่ไหมสักเส้นเลยครับ

ขอบคุณครับอาเจียง ผมคิดว่าผมต้องกลับไปรวมกับนักศึกษาคนอื่นๆแล้วล่ะครับอา ไปก่อนนะครับ

ครับ อาเจียง

รู้แล้ว อย่าเสียงดังไป

เกรงใจคนอื่นเขาสะบ้างนายน่ะ

นี่เหล่าเหวิน

ฉันมีความจริงอยากจะบอกนายนะ

คือ

ตัวนายใหญ่อย่างกับยักษ์ ใครจะไม่เห็น

แล้วยังไม่พออยู่รวมกับนักศึกษาอีกตั้งหลายคน

ถ้าฉันไม่เห็นฉันคงตาบอดแล้วล่ะ

ก็ไม่

เปล่า

ไม่ ไม่มี

เออหน่า

อย่ามาสนใจฉัน

ตั้งใจดูผ้าไป

กลับมาแล้วครับ

เด็กคนนี้ จ้องจะหาแต่ของกินเลยนะ

วันนี้ที่บ้านมีอะไรกินบ้างล่ะ

หิวจะแย่

อ้าว พี่หลิน

พ่....พ่อ

ครับ

กลับมาแล้ว

ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ

ผมกับน้องไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย

ไอศกรีม?

อ๋อ คุณตาคนนั้น

ไอศกรีมอร่อยมากจริงๆ

ใช่

ไม่เหมือนกันจริงๆ

แม่ซื้อให้เรากินเป็นประจำ

มันคือความทรงจำอีกอย่างที่ทำให้เรานึกถึงแม่

พ่อไม่รู้หรอก

ว่าพวกเราต้องทนกับอะไรบ้าง

ทั้งความคาดหวัง ความกดดัน

เด็กคนอื่นกลับบ้านไปเจอแม่ กอดแม่ กินอาหารที่แม่ทำ

แล้วพวกเราล่ะ

ไม่เจอใครเลย ยังดีที่มีป้าจางกับพี่หลินคอยดูแล

ป้าจางครับ

วันนี้ผมกินข้าวบนห้องนะครับ เดี๋ยวผมยกขึ้นไปเอง

ยกข้าวมาเองนะ