หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้มีกำหนดการวางจำหน่าย e-book เดือนเมษายน 63 ดังนั้นไรต์แนะนำสำหรับท่านที่จะกดซื้อตอนขอให้รอ e-book จะคุ้มกว่าค่ะ โปรดใช้วิจารณญาณในการซื้อตอนนะคะ 

** รีไรท์นะคะ ตอนแรกไม่กล้าเขียนแรงมากเพราะตอนไม่ได้ล็อค แต่แอบไปสำรวจบ้านอื่นหลายๆ บ้านมาเหมือนจะเขียนฟรีสไตล์กันเพียบเลย ก็เลยจัดหนักให้ใหม่ 

ตอนที่ 1 กีอาน่า 

“เขาบอกว่าฝันซ้ำๆ อาจเป็นได้หลายอย่างนะ ไม่แน่ว่ามันอาจเป็นอดีตชาติหรืออนาคตของเธอก็ได้” รูมเมทของเธอเอ่ยแซวเพื่อให้คลายความกลัดกลุ้มหลังจากที่เห็นว่าพักนี้กีอาน่ามักจะสะดุ้งดื่นกลางดึกบ่อยครั้ง 

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้เป็นอดีตเถอะ อนาคตคงไม่ไหวมั้ง” ว่าแล้วสองสาวก็หัวเราะร่วนรับมุกกันและกันอย่างอารมณ์ดี 

... 

เธอตายแล้ว...ใช่มั้ย 

ทำไมถึงนึกถึงเรื่องที่พูดกับเพื่อนก่อนจะออกมาข้างนอกแล้วเจออุบัติเหตุซะได้ 

... 

ตึก ตึก 

ในนี้อุ่นมาก 

สวรรค์รึเปล่านะ...หรือฉันมาเกิดใหม่เป็นทารก 

ตึก ตึก 

เสียงคล้ายว่าบางสิ่งที่ห่อหุ้มเธอกำลังขยับเป็นจังหวะ...เธอคงอาศัยอยู่ในสิ่งมีชีวิตบางอย่างแน่แล้ว 

แพขนตาขยับหลับพริ้มมากขึ้นกว่าเดิม ในนี้ช่างอุ่นสบาย 

เธอไม่ต้องการที่จะลืมตาตอนนี้...ไม่ต้องการเลยจริงๆ 

แคว่ก 

!!!! 

สิ่งที่ห่อหุ้มเธอเอาไว้ฉีกขาดกะทันหัน ทั้งร่างไหลลงมากองยังพื้นด้านนอก กีอาน่ารู้สึกว่าทั้งตัวเฉอะแฉะ ผิวกายสัมผัสได้ถึงอากาศหนาวเย็น แต่เธอยังไม่อยากตื่น แม้ความเจ็บปวดนี้จะย้ำให้รู้ว่าต้องลืมตาได้แล้ว 

“กรรรรร” เสียงบางอย่างคำรามอยู่ใกล้ๆ ความสั่นสะเทือนส่งผ่านพื้นแข็งมายังจุดที่เธอนอนอยู่ ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงคนโห่ร้อง กรีดร้อง คำราม ทุกอย่างฟังอื้ออึงจนเธอได้แต่ขดกายแน่นเข้าไปอีก ฝืนลืมตา ทั้งๆ ที่ตั้งใจแล้วแต่กลับพบว่าลำบากมากมาย 

เหม็นสาบ...จนอยากอ้วก 

กลิ่นชวนคลื่นเหียนโชยจากรอบกาย ไอร้อนที่สร้างความครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกประหลาดนี้คืออะไรกันแน่ 

“นางต้องเป็นของข้า” ใครบางคนขู่กร้าว เสียงของมันแหบต่ำเหมือนไม่ใช่มนุษย์...และยังไม่ใช่ร่างเดียวที่พูดแบบนั้น ทุกคนก็ล้วนพูดว่าเป็นเจ้าของ 

เจ้าของใคร?...เธอน่ะเหรอ?...บ้าหรือเปล่า อาการลืมตายังไม่ขึ้นแบบนี้บอกเลยว่าเธอคงยังเป็นเด็กทารก แถมเปล่งเสียงก็ไม่ออก เผลอๆ อาจพิการ...สงสัยเกิดมาชาตินี้คงมีกรรมสุดทน 

“ไสหัวไป” ผู้ชายอีกคน...และอีกหลายๆ คนรุกไล่ ปล่อยให้เธอนอนพะงาบแบบนี้อยู่นานแล้ว เมื่อไหร่พวกเขาจะหยุดสู้กันเสียที ไม่มีใครตระหนักหรือไงว่าเด็กทารกน้อยอย่างเธอเมื่อแรกเกิดต้องหาผ้ามาห่มไว้ 

กีอาน่าขมวดคิ้วแน่น เธอพยายามเปล่งเสียงพูด แต่ไม่มีอะไรออกมานอกจาก “อือ...” แค่นั้นเอง...ยิ่งทำให้พวกเขาบ้าคลั่งยิ่งขึ้น 

หญิงสาวรู้สึกสิ้นฤทธิ์เหมือนตัวเองกลายเป็นดักแด้...หรือจริงๆ เธอไม่ใช่เด็ก แต่เป็นแมลงกันนะ จึงได้ไม่มีใครเหลียวแล 

เสียงครางงึมงำไม่เป็นภาษาปนเปกับเสียงหวีดร้อง...ถึงแม้ไม่รู้ว่ารูปกายภายนอกเป็นอะไรแต่ภายในของเธอไม่ใช่เด็ก...เธอรู้ว่ารอบข้างคือเสียงอะไรกันแน่ 

ทั้งต่อสู้...มั่วสุม...สมสู่...นี่เธออยู่ท่ามกลางวงอะไร 

!!! 

น้ำเมือกอุ่นๆ ที่เคลือบตัวเอาไว้เริ่มแห้ง นั่นยิ่งทำให้เธอเผชิญสภาพอากาศที่เลวร้ายโดยตรงมากยิ่งขึ้น ร่างบางสั่นสะท้านหนักข้อขึ้นทุกที เช่นเดียวกับเสียงครางที่เล็ดลอดออกจากปากอย่างห้ามไม่ได้เช่นกัน 

“อา...นะ...หนาววว” 

เปล่งถ้อยคำยากลำบากไม่กี่คำ ขอเท้าขอเธอก็เจ็บหนึบอยากแรง 

“ได้แล้ว 

! 

” ใครบางคนคว้าข้อเท้าเอาไว้ กรงเล็บจิกกด น้ำเสียงหยาบโลนเต็มไปด้วยความอยาก แปลก สำเนียงหื่นกระหายทำให้เธอขยะแขยง ดิ้นปัดถีบข้อเท้าทุรนทุราย 

“อา.....” 

เธอเปล่งเสียงดัง 

ไม่...ไม่ 

ใครก็ได้...ช่วยด้วย 

ฉัวะ 

! 

ของเหลวอุ่นๆ พร้อมกลิ่นคาวคลุ้งกระเด็นโดนตัวของเธอ พลันอากาศรอบด้านกลับกดดันอย่างหนักหน่วง ทั้งที่ไม่อาจลืมตามองแต่เธอกลับรู้สึกได้ว่าบริเวณนี้ถูกคุกคามโดยบางสิ่งบางอย่าง...บางอย่างที่ทำให้การต่อสู้อันบ้าคลังหยุดลงแล้วแทนที่ด้วยความสยดสยอง 

หญิงสาวขดตัวแน่น ได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดังใกล้เข้ามาทีละย่างก้าว กลิ่นคาวจางๆ ผสานกับกลิ่นเหมือนคุ้นเคยในความฝันอย่างเหมาะเจาะ...หอมเย็นคล้ายไม้จันท์และดอกไม้กลางคืนในสุสาน เธอรู้สึกได้ว่าทุกอย่างบนร่างกายกำลังโดนมองสำรวจอย่างพิจารณา...เธออับอาย แม้จะไม่รู้ว่าตัวเองเกิดเป็นสัตว์อะไรที่สมควรอับอายก็ตามที 

เขาคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อมองเธอ ลมหายใจเหมือนโน้มเข้ามาใกล้ น่าแปลกจริงๆ ที่ทุกคนไม่กล้าขัดขวาง 

กีอาน่าได้ยินเสียงเรียกเทิดทูน ยกยอ ทว่าแฝงไปด้วยความขลาดกลัว 

“ท่านยูรอส” 

“อา...ท่านยูรอส โปรดเลือกข้า” เสียงคล้ายหญิงสาวหวีดหวิว 

เสียงต่อสู้เงียบแต่เสียงร่างกายสอดประสานดังขึ้นเรื่อยๆ 

พระเจ้า...เธออยู่ที่ไหน 

ทำไมที่นี่ช่างชวนขยะแขยงปานนี้ 

“ผิดไปแล้ว” 

“พวกข้าไม่ขัดขวาง...เชิญท่านผู้เป็นใหญ่” 

“ท่านยูรอส” 

“ไสหัวไป” เขาคำราม กีอาน่ารู้สึกทั้งร่ายกายชาวาบไม่กล้ากระดุกกระดิกโดนพลัน อาการร้อนรนก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเป็นนอนสั่นสะท้านรุนแรงอย่างห้ามไม่ได้ 

ฮื่อ... 

เธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขา 

ตัวอะไร? 

อาการเคลื่อนไหวนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พร้อมกับสัมผัสจากปลายเล็บแหลมแตะขีดครูดลงบนต้นแขนของเธอ 

“ย...อย่า” หญิงสาวรวมรวบกำลังที่มีฝืนลืมตา โดยไม่รู้เลยว่านรกของเธอเพิ่งจะเริ่มขึ้น