งื้อ... (#ตื่นอย่างงัวเงีย)

หาว กี่โมงแล้วเนี่ย? (#มองนาฬิกา)

สิบโมง...เอ๊ะ? ปานนี้ทำไมมาฮิรุไม่มาปลุกหว่า?

มาฮิรุ...อยู่ไหนอ่ะ? (#เดินหา)

มาฮิรุ...มาฮิรุ...มาฮิมาฮิ อยู่ไหน? (#พยายามหา)

เนี๊ยว...อยู่ไหนเนี่ย? (#เริ่มร้อนร้น)

มาฮิรุ!? (#มองหา)

อยู่ไหน!?

หื้อ? (#เปิดตะกร้าผ้าออก)

เอ๊ะ (#เห็นร่างเล็กๆ เหมือนตุ๊กตาจิ๋วในตะกร้าผ้า)

มาฮิรุ?

อ...อา... (#เอามือรองมาฮิรุขึ้นมา)

ทำไมกลายเป็นงี้ได้?

แล้วแบบนี้เอาไง? ไปหาพวกเจเจดูไหม?

งั้นไปกัน (#รีบพามาฮิรุออกจากห้อวไปทันที)

มาฮิรุไง

แล้วไหงกลายเป็นงี้ล่ะ? (#มองอย่างสนใจ)

ถ้าให้เดา สงสัยว่าโยฮันเป็นคนทำสินะ?

หมอนั้นอยู่ไหม?

จะว่าไงดีล่ะ...โดนเขกหัวน็อกไปแล้ว

ห๊า?

อ๋อ เฟรอาเลยตามมาตบเกรียน?

ตามที่แหละ

เพราะงั้นคงไม่ต้องบอกแล้วนะว่าพวกนายเดาถูกและตอนนี้คงได้แต่รอจนกว่าโยฮันจะฟื้นมาทำยาแก้อ่ะนะ

เฮ้อ ยุ่งยาก

อาๆ ก็ได้ๆ ...งั้นกลับล่ะ

โชคดี อย่าทำมาฮิรุคุงหายล่ะ

ไม่ทำหายหรอกน่า (#ออกจากร้านไปพร้อมมาฮิรุ)

ไม่รู้สิ นั่งรอไปมั้ง

เนี๊ยว อย่าใช้แรงงานแมวสิ

โอเค งั้นก็ได้

เพื่อโคล่า

ไม่นะ

ฉันติดนายมากกว่าอีก

นิดๆ หน่อยๆ เอง

เขินเหรอ?

งั้นเล่นต่อ เพราะวันนี้นายตีหัวฉันไม่ได้

เอาไงอ่ะ? แกล้งไม่อยู่?

เฮ้ มาฮิรุ...อยู่ไหม? (#เสียงแว่วมาจากหน้าประตู)

คงได้แต่แกล้งทำเป็นไม่อยู่...

เฮ้อ ยุ่งยากจัง... (#เอามาฮิรุซ่อนในกระเป๋าเสื้อก่อนเดินไปเปิดประตู)

อ่ะ? ผิดห้องเหรอ... (#ชะงักเมื่อเห็นคุโระมาเปิดประตู)

ถ้าพวกนายมาหามาฮิรุน่ะถูกห้องแล้ว พอดีช่วงนี่มาฮิรุไม่อยู่เลยโยนให้ฉันเฝ้าห้องแทนน่ะ

อ๋อ นาย...เออ...

คุโระ

ชื่อเหมือนแมว

น่าๆ ฉันไม่ถือหรอก

จะมาเอาการบ้านสินะ? เข้ามาเอาเองแล้วกัน

กลัวว่าเป็นโจรหน่อยก็ได้นะ

มีรูปวางเด่นหราในห้องแบบนี้คงไม่รู้หรอกเนอะว่าเป็นเพื่อนมาฮิรุน่ะ

ก็จริง

ไม่รู้

แต่คงไม่นาน...มั้ง

สวัสดีครับโทรุซัง

ไม่อยู่ (#ส่งซิกให้)

อา พอดีด๊อกเตอร์สติเฟื้องก่อเรื่องน่ะ

อา เขกหัวจนน็อกไปเลยล่ะ

ฟังแปลกๆ แฮะ

เขกแหละถูกแล้ว

พอดีรายนั้นสตองไปนิดน่ะ

ได้ข่าวว่าทำตัวเอง

นินทาอะไรกัน? (#เห็นประตูเปิดอยู่เลยเดินเข้ามา)

เสียงนายแสบแก้วหูมาก...

พอดีเอาของมาฝากพี่ใหญ่น่ะ (#เดินเอากล่องๆ หนึ่งให้คุโระ)

อ่ะ นี่พายแอปเปิ้ลที่รอดจากปากเวิร์ลเอนด์มาได้

พี่ชายว่ามันฟังแปลกๆ

แปลกที่ไหนล่ะ พี่ใหญ่ก็รู้ว่าหมอนั้นเพิ่งแอบกินแอปเปิ้ลฉันไปครึ่งสวน

ก็จริง

...ทำไมเหมือนโดนลืม?

ว่าแต่ไหนคนพี่หน้าอ่อนกว่าน้องเนี่ย...

กลับดิ มาฮิรุไม่อยู่บ้านนิ

งั้นขอตัวก่อนนะครับ

อ่ะ? นี่โดนตามจิลกับเรย์เหรอ?

อย่างที่เห็นแหละ

รู้แน่ๆ คือต้องรอด็อกเตอร์สติเฟื้องฟื้นล่ะ

เฟรอาเขกแรงแค่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย

ไม่แรงหรอกน่า อย่างน้อยก็ไม่แรงเท่าตอนเขกเวิร์ลเอนด์กับโลวเลสล่ะ

ถ้าเท่านั้นคงตายแหงๆ แบบไม่ต้องสืบ

นั้นสินะ

แต่ยังดีที่เฟรอากับโทรุทำอาหารเผื่อไว้ให้

ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย

ไม่แน่อ่ะ

เนี๊ยว อย่าแซะกันสิมาฮิมาฮิ~

ไม่สน

น่ารักดีออก

เปล่าสักหน่อย

มาๆ มากินข้าวกัน...ของนายต้องใส่ถ้วยโชยุใช่ไหม?

เอาน่า คิดแง่ดี

หากจะกินพุดดิ้ง ก็เหมือนได้กินเท่าภูเขา...

อา จะว่าไปก็จริง (#ตักข้าวเย็นให้)

หากหมอนั้นเหลือตัวเท่านี้จะได้กินจนอิ่มสีกที

ฉันก็ไม่รู้ (#วางจานลงบนโต๊ะ)

ต้องถามเฟรอา

อา

จะว่าไป...โทรุไปเอาช้อนจิ๋วมาจากไหนหว่า?

อ๋อ ถ้าให้เดา...พ่อหนุ่มดวงซวยคงกะเอาไปให้พวกซับคลาสของเฟรอาที่โดนเหมือนกันแหง

มาฮิรุ...ฉันว่าน่สจะมีปัญหาล่ะ...

นายจะอาบน้ำยังไง?

แน่ใจนะว่าจะไม่จมน้ำ?

แต่...

ตอนนายทำความสะอาดก็พูดแบบนี้ก่อนโดนแมงมุมไล่...

ก็นายเล่นร้องลั่นจนตกใจนิ

ดีนะช่วยทัน

ส่วนเฟรอาก็เอายาฆ่าแมลงฉีดใส่รังแมงมุมหน้าตาเฉย

คงพกไว้ไล่แมงมุมให้ลิลลี่มั้ง

ยิ่งดวงซวยๆ เหมือนชิโกะส่งมาให้อยู่

ห่วงอยู่ เพราะงั้นอาบด้วย

อาบด้วยคนสิ

ไม่กวนล่ะ

อาบด้วยคน

นะ

โอเคตามนี้ (#พาไปอาบน้ำ)

ก็แหม หากจมน้ำหรืออะไรจะได้คีบทันไง

นิดๆ หน่อยๆ เอง

...

ขอล่ะ จะอ้างใครก็ได้ยกเว้นรายนั้นที

เดี๋ยวโผล่มาจะซวยคู่

...ก็...กลัวนายทิ้งฉันอ่ะ

แบบเมื่อเช้าตื่นมาไม่เจอนายนี่ใจหายวูบเลย พอเจอในสภาพนี้เลยกลัวนายหาย

เปล่าสักหน่อย

ง่ะ

ไม่รู้ดิ (#เดินไปเปิดประตู)

โย่

ไง พ่อหนุ่มตุ๊กตา...มาคนเดียว?

ช่ายยยย ฉันให้เจเจเอายาแก้ไปให้ทางเฟรอาน่ะ

อ๋อ กลัวโดนดีเลยส่งเจเจไปแทนว่างั้น?

ก็นะ (#ยัดยาแก้ให้)

เอาราดใส่มาฮิรุคุงเองนะ ไปล่ะ

อา (#มองมิคุนิที่เดินจากไปก่อนปิดประตูห้อง)

มาฮิรุ ยาแก้

ปกติไม่เหลือกลิ่นหรืออะไรติด คงไม่ต้องอาบมั้ง (#ราดยาใส่)

นายโอเคดีไหมมาฮิรุ?

งั้นขอหน่อย

ขอกอด

ทั้งวันไม่ได้กอดเลย

ขอหน่อยนะ

(#อ้อนมาฮิรุ)

ก็ฉันเป็นแมว

เนี๊ยว