ทิพย์อาภาคุยเรื่องงานอย่างจริงจัง ลืมชายหนุ่มไปเลยในช่วงเวลานั้น อริยะและติณเทพนั่งทำงานของตัวเองไปเงียบๆ ไม่พูดคุยหรือส่งเสียงให้หญิงสาวเสียสมาธิ เสร็จจากเรื่องงานแล้วสองคนที่เข้ามาออกไปพร้อมการแอบมองสองหนุ่มอย่างสงสัย แต่คงได้เพียงสงสัยจะมีใครกล้าที่จะถาม เจ๊หม้อยแอบยิ้ม ทำตัวให้คนสงสัยบ้างก็เป็นเรื่องที่ดี คุณทิพย์ของหล่อนทำถูกที่สุด

เสียงเรียกเข้าที่ตั้งพิเศษไว้สำหรับลูกชาย ทำให้หญิงสาวรีบกดรับทันที

“น้องที สวัสดีครับ ว่าอย่างไรเอ่ย? ”

มีเสียงหัวเราะคิกคักก่อนที่ลูกชายของเธอจะออดอ้อนเสียงหวานตามการสอนของคนหน้าดำที่มาเตรียมบทให้เด็กชายกล่าวกับผู้เป็นแม่ เพื่อให้แผนการรุดหน้า

“แม่ทิพย์ครับ สวัสดีครับ น้องทีคิดถึงพ่อยักษ์จังเลย แม่ทิพย์ชวนพ่อยักษ์มาทานข้าวเย็นที่บ้านของเราสิครับ!”

หญิงสาวอึ้งไปกับคำขอของลูกชาย...ที่ตรงใจเธอ...เหลือเกิน!!

“แม่ต้องถามพ่อยักษ์ก่อน ไม่ทราบว่าพ่อยักษ์ติดอะไรหรือเปล่า?”

คนที่แอบเอียงหูฟังรีบลุกเดินมาใกล้ก่อนที่จะกล่าวเสียงดังว่า

“พ่อยักษ์ว่างครับน้องที เดี๋ยวเราเจอกันที่บ้านน้องทีนะครับ”

“เย้ๆ ๆ ๆ เยี่ยมที่สุดเลยครับ เราจัดปาร์ตี้ในสนามเหมือนกับปาร์ตี้ริมหาดนะครับ” 

เด็กชายบอกเล่าอย่างยินดี ทิพย์อาภารับรู้ถึงมืออบอุ่นที่วางบนไหล่ของเธอ น่าแปลกกิริยาแสดงความใกล้ชิดของเขาทำให้เธอรู้สึกดี...ถึงดีมาก จะหาผู้ชายที่ละเอียดอ่อนเข้าใจการวางตัว ไม่โอ้อวดเหมือนผู้ชายคนนี้ คงจะมีไม่มาก ในระยะเวลาที่เจอกันไม่นานเธอเห็นกิริยาของเขาที่แสดงออกมาแล้วชื่นชมอย่างมากมาย หญิงสาวคุยกับลูกชายอย่างสบายใจ มีลมหายใจอุ่นๆ ของเขาคลอเคลียข้างแก้ม เขาไม่พูดแทรก หลังจากประโยคนั้นก็จัดตัวเองเป็นผู้ฟังที่ดี ลูกชายตื่นเต้นมากจนทิพย์อาภาหวั่นใจ หากนาทีสุดท้ายชายหนุ่มปฏิเสธไม่ไปร่วมงานที่เด็กชายจัดขึ้น จะทำให้เจ้าตัวน้อยของเธอเสียใจขนาดไหน

เพียงแววตาของหญิงสาวไหววูบ อริยะบีบไหล่บางเบาๆ เหมือนเป็นจังหวะที่ทำให้เธอมั่นใจมากขึ้น มันเป็นความบังเอิญใช่หรือเปล่า?...เขาคงไม่ได้อ่านใจเธอออกหรอนะ...วางสายจากลูกหญิงสาวโทรหานวลแม่บ้านคนเก่งของเธอ พร้อมสั่งงานอย่างรวดเร็วก่อนวางสายนวลหัวเราะแล้วบอกเธอว่า

“คุณทีเธอตื่นเต้นมากเลยค่ะ คุณทิพย์วิ่งสั่งการทั่วหมดแล้ว ลุงสูรย์มาค่ะ สองคนท่าทางสนุกกันใหญ่”

ทิพย์อาภาลดมือถือลงมองไปข้างหน้าแต่ศีรษะเอนอิงพิงลำตัวคนที่ยืนข้างๆ เขาบีบไหล่เธอเบาๆ ก่อนย่อตัวลงจนหน้าเสมอกัน รอยยิ้มของเขาทำให้เธออดยิ้มตอบไม่ได้ แววตาของเขาอบอุ่นอ่อนหวาน เห็นแล้วรู้สึกถึงความมั่นคง พึ่งพาได้...ตกลงเขาหรือเธอกันแน่ที่อายุอ่อนกว่า ทำไมผู้ชายอายุยี่สิบกว่าๆ คนนี้ถึงได้ดูมากประสบการณ์ ดูพึ่งพาได้และเปล่งบารมีของความเป็นผู้นำขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้แสดงบทบาทอะไรให้เธอได้เห็น แต่เวลาเขาลืมตัวสิ่งเหล่านั้นแสดงตัวตนอย่างชัดเจน เพื่อนอย่างติณเทพที่ดูติดตามใกล้ชิด ก็เหมือนติดตามรับใช้ เอื้ออำนวยความสะดวกและความปลอดภัย หรือติณเทพคือบอดี้การ์ด แล้วคนระดับไหนที่มีบอดี้การ์ด ทิพย์อาภาคิดด้วยความไม่สบายใจ

“ระวังคิ้วมันจะผูกเป็นโบคลายไม่ออกนะครับ มีอะไรต้องกังวล นวลบอกแล้วนี่ครับว่าสูรย์เขาไปอยู่กับน้องทีแล้ว คุณทิพย์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวสูรย์เขาจัดการดูแลทุกเรื่องอย่างเรียบร้อย จนคุณทิพย์ประหลาดใจทีเดียว”

เสียงเขาเจือแววไว้วางใจ มั่นใจ สบายใจ จนเธอเริ่มรู้สึกเช่นนั้นบ้าง

“ทำงานอีกนิดของคุณให้เสร็จเถิดครับเราจะได้กลับบ้าน...ไปหาลูกกัน”

ทิพย์อาภาชะงักไปวูบหนึ่งกับคำกล่าวของเขาเธอจูบเบาๆ ขอบคุณเขาที่ข้างแก้มแข็งแรง ก่อนที่เขาจะมอบจูบแผ่วๆ บางเบา แต่ให้ความหนักแน่นในหัวใจที่แก้มของเธอตอบกลับมาบ้าง พร้อมเดินจากไปนั่งยังที่ๆ ลุกจากมา...โอ้...คุณพ่อขา...ทำไมผู้ชายคนนี้มีคำพูดที่ทำให้ทิพย์...มีความสุขขนาดนี้ กลับบ้าน...ไปหาลูกกัน...หนูรู้สึกว่าหัวใจของหนูจะละลาย...ทิพย์อาภาพยายามข่มใจ ก้มหน้าทำงานไม่กล้าที่จะแอบมองเขาทั้งๆ ที่อยากมองเขาที่สุด เสียงเขาคุยกับติณเทพเบาๆ ก่อนติณเทพจะลุกออกไปด้านนอก คงไปจัดการอะไรที่ชายหนุ่มสั่งการอีกตามเคย เธอเก็บความสงสัยที่ทวีขึ้นเรื่อยๆ เอาไว้ในใจรู้ว่าสักวันคงเก็บกักความอยากรู้ อยากเห็นเหล่านี้ไม่ได้ เมื่อนั้นคงต้องเตรียมรับความจริงที่อาจเป็นด้านบวก หรือด้านลบ...อยากจะถอนใจ แต่ความรู้สึกตื่นเต้นแสนสุขที่คิดว่าคืนนี้เธออาจจะได้โอ๋...บางสิ่งที่เขาเคยพูดขอเอาไว้ ทำให้เธออารมณ์ดี บางส่วนของร่างกายเหมือนจะเริงร่า...และวุ่นวายรอคอย....

*********

“กรี๊ดดดดด แม่ทิพย์คร๊าบบบบ พ่อยักษ์คร๊าบบบ”

ร่างเล็กๆ ที่แต่งกายด้วยชุดไดโนเสาร์ทำให้ทิพย์อาภาอ้าปากก่อนตั้งหลักมั่นเมื่อเจ้าไดโนเสาร์ตัวน้อยวิ่งมาที่เธออย่างดีใจ รู้สึกอุ่นใจและมั่นคงขึ้นเมื่ออริยะเข้ามายืนซ้อนหลังพร้อมหัวเราะและกล่าวว่า

“ตั้งหลักไว้นะครับทอร์นาโดเล็กๆ กำลังมาแล้ว”

หญิงสาวยิ้มกว้างรับแรงโถมเข้ากอดรัดของลูกชายที่ทำให้เธอเซไปปะทะอกกว้างซึ่งจับเธอให้ตั้งหลักได้อย่างมั่นคง

“สวัสดีครับน้องที”

เด็กชายยิ้มกว้างสวัสดีพวกเขาก่อนกอดคอแม่แน่นๆ และหันมากอดเขาพร้อมให้เขาอุ้ม มันยากมากที่จะอุ้มเด็กชายซึ่งมีทั้งหัวและหางใหญ่โตของไดโนเสาร์ ทิพย์อาภาหัวเราะคิกๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มสามารถหาวิธีอุ้มลูกชายขึ้นจนได้ สองหนุ่มกอดและหอมแก้มกัน

“ขอบคุณมากครับพ่อยักษ์ ลุงสูรย์บอกว่าชุดนี้พ่อยักษ์เสาะหามาอย่างยากลำบาก น้องทีขอบคุณมากนะครับ”

“ชอบหรือเปล่าครับ”

“มาก มาก และมากที่สุดในสามโลกเลยครับ รักพ่อยักษ์ที่สุด”

เด็กชายทำเสียงออดอ้อนพร้อมกอดรบคอแข็งแรงก่อนจูบแก้มเขาแล้ว ขยับตัวเพื่อจะลงไปยืนจับจูงมือของแม่และเขาเดินไปที่จุดซึ่งพัณสูรย์ในชุดลำลองแต่สวมหมวกมีรูปไดโนเสาร์ยืนปิ้งอาหารทะเลอยู่ ทิพย์อาภาหัวเราะ ทุกคนสวมหมวกเป็นรูปไดโนเสาร์ทั้งหมด เด็กชายปล่อยมือเธอและวิ่งไปที่กล่องซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนเอาหมวกมาให้สองใบ อริยะและเธอหันหน้ามามองกันก่อนหัวเราะอย่างพอใจ

“สวมเลยครับแม่ทิพย์ สวมเลยครับพ่อยักษ์ เย้ เย้”

ทิพย์อาภาสวมหมวกแล้วโน้มตัวลงหอมแก้มลูกชาย เหมือนได้กลิ่นหอมชื่นใจจากแก้มใสเป็นกลิ่นของอริยะ...ว้าว!! เหมือนเธอจูบเขาผ่านแก้มลูกชายเลยแหละ...หื่นไปหรือเปล่าย่ะหล่อนคิดถึงแต่เรื่อง...ผู้ชาย สาวไทยใจกุลสตรีตำหนิเธอ

“คุณยายละครับลูก”

“นวลไปแต่งตัวให้ครับ มาแล้วครับแม่ทิพย์”

ทิพย์อาภามองตามมือของลูกชายที่ชี้ไปด้านหลัง มารดาสวมชุดยาวสีน้ำตาลแดง ท่าทางสดชื่นที่สำคัญสวมหมวกไดโนเสาร์ด้วย สวมกันทุกคนจนเธอยิ้มกว้างเดินเข้าไปรับแม่พร้อมกันทั้งสามคน อริยะเข้าประคองด้านขวา น้องทีเข้าประคองด้านซ้าย คุณทิพย์พิมลหัวเราะก่อนปล่อยตัวตามสบายเดินช้าๆ ให้หลานและชายหนุ่มประคอง

“คุณยายครับ นี่พ่อยักษ์ครับ”

ผู้เป็นยายกะพริบตารับไหว้ชายหนุ่มก่อนมองใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนเทวดาในความคิดของท่านด้วยสายตาชื่นชม ไม่แปลกใจที่หลานชายเรียกพ่อ ด้วยสมองที่ยังไม่กลับคืนสู่โลกแห่งความจริงเต็มร้อยท่านลืมดับไปหลายเรื่องและคิดว่าชายคนนี้คือพ่อของหลานชาย สามีของลูกสาว

“พ่อยักษ์ ไปไหนเสียนานละจ๊ะ แม่ว่าไม่เห็นเราเลยนะ วันก่อนเข้ามาบอกว่าจะไปยุโรปแล้วหายไปเลยกี่เดือนแล้วละ หนูทิพย์ ที่พ่อยักษ์เขาไม่อยู่ ดีแล้วกลับมาบ้านเสียที นี่จัดงานเลี้ยงต้อนรับพ่อยักษ์กลับบ้านหรอกเร๊อะ ดี ดี น้องทีชอบไดโนเสาร์ พ่อยักษ์เอาใจน้องทีมากเลยนะลูก ดี ดี กลับมาอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกแบบนี้ดีมาก แม่ชอบ”

นวลกับทิพย์อาภาสบตากัน ก่อนมองใบหน้าสดใสของคุณทิพย์พิมลแล้วมองสบตากับอริยะ ต๊าย! คุณแม่หลงคิดว่าอริยะคือสามีของเธอหวังว่าอริยะจะฟังไม่เข้าใจ เธอรู้สึกอายมาก...สบตาแล้วยิ่งเขินหนัก คนที่เธอคิดว่าไม่เข้าใจกลับฉวยโอกาสเอาประโยชน์จากคนที่จำไม่ได้ด้วยการกล่าวหน้าตาเฉย

“ครับคุณแม่ ครั้งนี้ตั้งใจแล้วครับว่าจะมาอยู่กับคุณทิพย์และน้องที หากต้องเดินทางคงพาคุณทิพย์ไปด้วย”

“ดีๆ เราไม่อยู่หนูทิพย์เขาก็เหงาๆ นะ คุณพ่อเขาก็ธุระยุ่งมาก นี่ก็โทรมาบอกว่าเคลียร์งานยังไม่เสร็จ พ่อยักษ์กลับมาแบบนี้ดีแล้วบ้านนะต้องมีผู้ชายไว้ปกป้องดูแล งานยุ่งนะปล่อยพ่อเขาทำไป เราผัวหนุ่มเมียสาวต้องมีเวลาให้กันมากๆ จะได้มีน้องให้น้องทีสักสองสามคน”

น้องทีหัวเราะดีใจก่อนกล่าวสนับสนุนทันที

“เย้ๆ ดีครับคุณยาย ให้พ่อยักษ์กับแม่ทิพย์มีน้องให้น้องทีสักสองคน น้องทีอยากได้น้องผู้ชายและน้องผู้หญิง”

“ใช่ๆ ๆ พี่ติณก็อยากให้น้องทีมีน้อง”

ติณเทพยักคิ้วให้อริยะและน้องทีที่หัวเราะแล้วพยักหน้าก่อนปล่อยมือจากคุณยายให้แม่ทิพย์และพ่อยักษ์ประคองให้คุณยายนั่งลงแล้วโผไปหาติณเทพ ชวนกันไปย่างอาหารกันต่อ นวลมองใบหน้าแดงก่ำของคุณทิพย์แล้วอมยิ้ม มองฝ่ายชายและยิ่งยิ้มมากขึ้นนางรีบไปจัดเตรียมอาหารมาตั้งโต๊ะ วันนี้คุณๆ จะรับประทานอาหารกันที่สนาม ทั้งบ้านคึกคักสดใสโดยเฉพาะคุณท่านของนวล แถมยังพูดจาเป็นกามเทพให้คุณทิพย์กับผู้ชายรูปหล่อที่นางคิดว่าชอบคุณทิพย์มากถึงมากที่สุด หาไม่คงไม่ส่งทั้งคุณสูรย์ ทั้งคุณติณเทียวไล้เทียวขื่อแทนตัวเองทุกวันๆ สิ่งที่นวลปลื้มที่สุดคือทุกคนแสดงออกว่าเห็นความสำคัญของน้องทีและคุณท่านของนาง ให้ความรู้สึกว่ารักคุณทิพย์แล้วพร้อมจะรักนกกาที่อาศัยอยู่กับคุณทิพย์...มันต้องอย่างนี้สิ!! ถึงจะน่ารัก พึ่งพาได้

ท่าทางคุณรูปหล่อคนนี้จะมั่นคงกว่าคุณกอบเยอะทีเดียว นวลทำงานไป คิดไป สังเกตไป เห็นว่าคุณทิพย์ของนางคงมีใจให้คุณยักษ์เต็มที่ เพราะยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลา ท่าทางไม่ต้องบอกเลยว่ามีความสุข ยิ่งคุณทีคงทั้งสุขทั้งสนุก จนหลับคาอกติณเทพทำให้พวกผู้ใหญ่ต่างหัวเราะอย่างเอ็นดู ติณเทพและอริยะฉวยโอกาสค้างคืนที่นี่ พัณสูรย์กลับไปเมื่อกล่าวลาคุณทิพย์พิมลและหญิงสาว ทิพย์อาภาว้าวุ่นใจที่สุด เธอไม่ต้องตอบคำถามของผู้เป็นแม่ว่าอริยะคือใคร...เพราะคุณทิพย์พิมลคิดว่าเขาคือสามีของเธอ แต่คนในบ้านละ...ทั้งนวลและคนอื่นๆ เธอจะตอบอย่างไร คิดและคิดจนเครียดไปหมดตลอดเวลาที่ช่วยคุณทิพย์พิมลทำกิจวัตรประจำวัน

“หนูทิพย์ พ่อยักษ์กลับมาแล้วไปดูแลเขาเถิดลูก แม่นะนวลเขาดูแลได้ ใช่หรือเปล่าจ๊ะนวล”

นวลยิ้ม ดีใจว่าในความลางเลือนคุณท่านจำนางได้เสมอไม่ลืม แค่นี้หัวใจของนางก็ชุ่มชื้น จงรักและภักดีอย่างยิ่ง

“ใช่ค่ะ คุณทิพย์ขาไปดูแลคุณยักษ์เถิดค่ะ คุณท่านเดี๋ยวนวลดูแลเองค่ะ”

ทิพย์อาภาละมืออย่างไม่สบายใจ แต่ขัดไม่ได้เดินออกจากห้องมาเธอลังเลว่าจะไปห้องที่ตัวเองหรือไปที่ห้องซึ่งจัดให้อริยะพัก นวลก็...เหมือนรู้ใจจัดให้พักห้องติดกับห้องเธอซึ่งมีประตูสามารถเปิดถึงกันได้ คืนนี้มันจะเปิดเข้าหากันหรือเปล่า...แค่คิด...ก็...อืม...

*****

ลงให้อ่านเป็นตอนสุดท้ายนะคะ ที่เหลือติดตามได้ในอีบุ๊ค หรือสั่งซื้อหนังสือทำมือได้ค่ะ

หญ้าอ่อน...สอนรัก มีจำหน่ายในรูปเล่ม ราคา 380 บาท รวมค่าจัดส่งแล้ว ถ้าต้องการก็ส่งใบสั่งซื้อตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ

https://goo.gl/forms/VVP1tY3rKRrM1Hjn2

ส่วนคนที่ถนัดอีบุ๊คก็ดาวน์โหลดจาก Meb ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ

https://www.mebmarket.com/ebook-42393-หญ้าอ่อน...สอนรัก

ท่านสามารถติดตามข่าวสารและอ่านนิยายเรื่องอื่นๆ ของชลชินีได้จากเฟสบุ๊คกลุ่ม เรื่องลับๆ ของชลชินี

ท่านที่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกสามารถขอแอ็ดได้ตามลิงก์นี้เลยนะคะ

https://www.facebook.com/groups/167222610303819/