1 คุณอาเรนเจอร์
" กูฝากพีพีด้วยนะ กูจนปัญญาจริง ๆ "
" ไม่ต้องห่วงเลย อย่าลืมสิเมื่อก่อนมึงช่วยกูมาเยอะแล้วนะ เรื่องแค่นี้เอง "
" พีพี แกอยู่กับอาเรนอย่าดื้อเข้าใจไหมถ้าแกอยากเรียนหนังสือ "
" ครับพ่อ "
พีรพลเพื่อนรักสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเรนเจอร์ วัย 45 ปี ที่จนปัญญาจริง ๆ ด้วยเศรษฐกิจที่ซบเซ้าทำให้พีระพลต้องตั้งหน้าตั้งตาทำไร่นาแถบอีสานที่ได้เงินไม่ค่อยมากนักในแต่ละเดือน แต่เขาก็ยังคงต้องเลี้ยงลูกลูกชายคนเดียวอย่าง พีพี พีรวิชญ์ ที่พึ่งจบมัธยมปีที่ 6 แต่ดันมาสอบติดที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของกรุงเทพ
เขารักลูกชายมากอยากจะขายทุกอย่างเพื่อมาส่งเสียให้ลูกชายได้เรียนต่อในสิ่งที่ลูกต้องการ แต่ด้วยเงินที่มีมันก็เพียงค่าใช้จ่ายรายเดือนให้กับพีพีเท่านั้น ตอนแรกเด็กหนุ่มตัดสินใจจะช่วยพ่อทำนาไม่เรียนต่อแต่ด้วยความที่พีพีเรียนเก่ง ผู้เป็นพ่อที่อยากจะส่งให้ถึงฝั่งฝันของลูกจึงทำทุกวิธีทางที่พอจะนึกออก
" โฉนดมึงเอากลับไปเถอะกูไม่เอา มึงเอาไปทำกินเถอะ กูยังจำบุญคุณมึงได้พีระ เมื่อก่อนกูแทบจะไม่มีเงินกินข้าวก็มีแต่มึงที่คอยแบ่งปันข้าวน้ำแม้นแต่เงินที่มึงมีไม่มากให้กู ถ้าไม่มีมึงวันนั้นกูก็คงเรียนไม่จบ "
สมัยที่ยังเรียนหนังสืออยู่ พีระที่บ้านส่งเสียให้เรียนก็พอมีกินมีใช้แถมทั้งคู่ก็มีทำงานเสริมบ้างนิดหน่อย แต่ด้วยเรนเจอร์ตัวคนเดียวดิ้นรนที่อยากจะเรียนหนังสือ บางเดือนก็แทบจะไม่พอใช้จ่ายจึงได้พีระที่คอยหยิบยื่นให้ตลอด เพราะกลัวเพื่อนรักจะท้อใจแล้วถอดใจไม่เรียนต่อจนจบ
" แต่ที่กูคุยกับมึงไงเรนเจอร์ กูก็ต้องเอาโฉนดมาค้ำเงินที่กูเอาไปสิ "
" มึงสบายใจได้เงินแค่แสนเดียว มึงเอาไปทำกินเถอะกูรู้ว่ามึงรักที่นาผืนนั้นมาก ส่วนพีพีกูจะส่งเรียนจนจบเอง ค่าใช้จ่ายทุกอย่างกูจะออกเองทั้งหมด มึงหมดห่วงเรื่องนี้ "
พีระได้แต่นั่งน้ำตาซึมเพราะความดีของเพื่อนรักที่จะช่วยเหลือเขามากขนาดนี้ ให้เงินมาก้อนหนึ่งแล้วยังไม่พอ ยังจะส่งลูกชายเขาเรียนอีก
" แล้วเมียมึงจะไม่ว่าใช่ไหมเรนเจอร์ "
" กูไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน เงินก็เงินกู แค่นี้นิดหน่อยมึงไม่ต้องเกรงใจกู ทุกวันนี้ที่กูมีชีวิตรอดก็เพราะมึงส่วนหนึ่งนะพีระ รับเงินไปแล้วไม่ต้องห่วงพีพีกูดูแลเอง "
" ขอบคุณคุณอาสิพีพี ที่เขาเมตตากับเรา แล้วห้ามดื้อต้องเชื่อฟังคุณอาเขานะเข้าใจไหม "
" ขอบคุณคุณอาเรนเจอร์มากครับ ถ้าผมเรียนจบผมจะหางานทำแล้วนำเงินมาคืนคุณอานะครับ "
พีพีกล่าวขอบคุณพร้อมกับพนมมือยกมือไหว้ผู้มีพระคุณที่จะส่งเสียตัวเองเรียนต่อจากนี้ไป เขาแทบน้ำตาซึมเพราะรู้ว่าพ่อรักเขามากขนาดบากหน้ามาขอความช่วยเหลือจะเอาที่นามาจำนองส่งให้ตนเรียน
" ต่อไปเรียกฉันว่าอาเรนก็พอนะพีพี ห้องอยู่ด้านบนเดี๋ยวอาจะพาไป "
เรนเจอร์ดูภายนอกอาจจะดูเงียบขรึมจึงทำให้พีพีค่อนข้างกลัวเพราะกลัวว่าตนจะทำอะไรไม่ถูกใจคุณอาคนนี้อยากให้เขาพอใจในทุก ๆ อย่างระหว่างที่พีพีต้องอาศัยอยู่ที่นี่
" แคบไปไหม "
" กว้างมากเลยครับ ขอบคุณอาเรนมากนะครับ "
" อื้ม พีพีทำอาหารเป็นใช่ไหม "
" เป็นครับ "
" ต่อไปพีพีมีหน้าที่ทำอาหารให้อา วันธรรมดาก็มื้อเช้าก่อนไปทำงานเดี๋ยวอาจะบอกว่าอาทานอะไรบ้าง ส่วนตอนเย็นก็แล้วแต่พีพีจะทำ "
" ได้ครับงั้นเดี๋ยวพีพีเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปทำอาหารให้นะครับ "
" อื้ม "
เรนเจอร์ที่ใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอดก็ยังไม่คุ้นชินเท่าไหร่ที่จะมีเด็กหนุ่มอย่างพีพีในบ้านแบบนี้
" อ่ะ อ่ะ คุณเรนเบาหน่อยครับ ซี๊ดดด อื้มมม "
" ซี๊ดดด รูเธอมันตอดรัดฉันจะขาดแล้ว แอล อ่าาห์ "
พีพีที่กำลังก้าวจะลงบันไดกลับได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหูเท่าไหร่ ได้ยินเสียงคนสองคนที่แสนจะทรมานกับการทำอะไรสักอย่าง พีพีที่เดินไปตามเสียงกลับเห็นประตูที่แง้มอยู่ของห้องคุณอาเรนเจอร์ เขาแค่มองเข้าไปก็เห็นมีเด็กหนุ่มที่เมื่อหัวค่ำมาหาคุณอาแล้วก็ขึ้นมาบนห้องหายไปกันไปนาน
ตอนนี้กลับกลายเป็นสองร่างกายที่เปลือยเปล่า เขาเห็นคุณอาที่ยืนเต็มความสูงอยู่ที่พื้นห้องกำลังขยับโยกสะโพกจนมีเสียงดังคล้ายอะไรกระทบกัน เขาแอบมองจนเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นมีท่าทีที่ทรมาน
พีพีได้แต่เบิกตากว้างมันคล้าย ๆ กับที่เพื่อน ๆ ดูกันแต่ตัวของเขาเองที่ไม่กล้าดู มันคล้ายหนังโป๊เปลือยที่สองคนกำลังมีความสุขกับการเอากันอยู่
....................................................................................................
หนึ่งคอมเมนท์ = หนึ่งกำลังใจ
หนึ่งหัวใจ ♥️ ให้ไรท์ได้มีแรงฮึบ ๆ สู้ต่อไปครับ
✌️✌️✌️✌️✌️✌️✌️✌️✌️✌️✌️
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น