แรงปรารถนา อาญาหัวใจ (ดร่าม่า Mpreg BL/Yaoi) 18+

อาญาหัวใจ

Ep. 1

บรื้นนนนน  เอี๊ยดดดด

เสียงรถสามล้อวิ่งมาด้วยความเร็วก่อนจะเบรคที่หน้าบ้านหลังใหญ่ยังกับคฤหาสของตระกูล ‘กิตติวงศ์’

ร่างของสามคนพ่อแม่ลูกแต่งตัวบ้านๆก้าวลงจากรถสามล้อ ก่อนจะหยุดที่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ แววตาของเด็กน้อยอายุสิบขวบมองพ่อกับแม่อย่างเศร้าๆ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ เขาไม่อยากต้องจากพ่อกับแม่ไปเลย ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคนทั้งสองไม่ต้องการให้เขาอยู่ด้วย มันเป็นผลพวงมาจากความไม่ได้ตั้งใจให้เขาเกิดตอนที่แม่เขาตั้งท้องอ่อนๆ เธอพยายามกินยาขับเลือดเพื่อไม่อยากให้เขาเกิด พอผลสุดท้ายเขาก็ยังอยู่แต่ร่างกายเขาจะเล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกันอยู่มากและร่างกายเขาจะอ่อนแออยู่บ่อยๆ บางทีดูๆไปก็ละม้ายคล้ายผู้หญิงเลยก็ว่าได้  แล้วเขาเจ็บออดๆแอดๆบ่อยต้องพาไปรักษาเสียค่าหมอค่ายาก็หลายบาท พ่อกับแม่เขาเลยไม่อยากเลี้ยงดูอีกต่อไป

“ไม่ไปไม่ได้เหรอจ้ะพ่อแม่”ใบหน้าติดจะหวานแม้จะผิวดำคล้ำเพราะอยู่บ้านนอกนานก็เถอะ เด็กน้อยหันมาถามคนเป็นพ่อเป็นแม่ด้วยดวงตาคลอไปด้วยน้ำสีใส

“เอ๊ะ! ไอ้นี่ ข้าพาเอ็งมาจนถึงนี่แล้ว ไม่เข้าไม่ได้โว้ย”พ่อของน้ำรินตวาดพลางมองลูกชายอย่างหัวเสีย

“ข้าโทรบอกพี่สายบัวไว้แล้วว่าจะให้เอ็งมาอยู่ด้วย แกก็ไม่ว่าอะไรอยู่ๆไปเดี๋ยวเอ็งก็ชินไปเองนั่นแหละว้าน้ำริน”แม่น้ำรินบอกไม่ได้ตวาดอะไร

“แล้วพ่อกับแม่จะมาเที่ยวหาชั้นบ้างมั้ยจ้ะ ฮึก แล้ว ฮือ แล้วจะพาชั้นกลับไปอยู่ด้วยมั้ยจ้ะ ฮะ อึก ฮือ”

เด็กชายหน้าหวานกอดกระเป๋าเป้แน่นด้วยความกลัว เขาไม่เคยรู้จักกับญาติคนอื่นๆเลยตั้งแต่เกิดมาก็อยู่แต่บ้านนอก เด็กน้อยร้องไห้อย่างหนักอย่างน่าสงสาร ทำให้คนเป็นพ่อต้องถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

“นังสายหยุดเอ็งพูดกับมันเอาเถอะข้าล่ะเหนื่อย”

-------------

เมื่อเด็กน้อยถูกพ่อแม่บังคับเสร็จ สายหยุดก็ไปกดกริ่งหน้าบ้านให้คนมาเปิดบ้านให้ หลังจากนั้นสองผัวเมียก็กลับขึ้นรถสามล้อที่จอดรออยู่ไป ปล่อยให้น้ำรินยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านเงียบๆ

เมื่อมีคนมาเปิดบ้านให้พอรู้ว่ามาหาใครเขาก็นำคนตัวเล็กไปทันที น้ำรินได้แต่เดินตามไปเงียบๆแม้ตาจะแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

‘ข้าคงไม่ได้มาหาเอ็งแล้วว่ะไอ้น้ำเอ้ย แต่ถ้าเอ็งอยากไปหาข้าก็ไปหาได้ทุกเมื่อ’

‘ เอ็งอยู่ที่นี่สบายกว่าบ้านนอกเราเยอะ และอีกอย่างข้าก็ไม่มีเงินจะส่งให้เอ็งได้ร่ำได้เรียน พี่สาวข้าทำงานที่นี่มานานแล้ว เขาจะส่งเสียเอ็งเรียนแทนข้ากับพ่อเอ็งนะไอ้น้ำ’

‘พ่อกับแม่ไม่อยู่กับชั้นล่ะจ้ะ’ถามแม้น้ำตาจะนองหน้า

‘ข้ากับพ่อเอ็งประวัติไม่ดีใครเขาจะให้ทำงานด้วยว้า เอ็งน่ะโตไปต้องเป็นคนดี ทำแต่สิ่งดีนะรู้มั้ยอย่าให้เหมือนพวกข้ามันจะทำให้เอ็งลำบาก’

“ไอ้หนู! ไอ้หนูเอ้ย!!”

“จะ จ้ะ!ป้า”

เสียงของผู้หญิงรุ่นป้าสวมชุดแม่บ้านเรียกเด็กน้อยเสียงดัง เมื่อเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน

“เอ็งเป็นไรวะห๊ะ! ข้าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน”น้ำเสียงของป้าสายบัวติดจะหงุดหงิดนิดๆ จึงทำให้น้ำรินหวาดกลัวขึ้นมาทันที

“เอ้า!ไอ้นี่ถามก็ไม่ยอมตอบ”เมื่อโดนป้าสายบัวตวาดเด็กน้อยก็ร้องไห้จ้าทันที

“ฮืออ พ่อจ๋า แม่จ๋า ชั้นกลัว ฮือออ ชั้นอยากกลับบ้าน ฮืออ”

เด็กน้อยน้ำตาไหลออกมาอย่างกับก็อกแตก จนคนเป็นป้าเองยังตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองหลานเลิกลัก

--------------

ทางด้านของเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับน้ำรินที่เล่นกันอยู่ในสวน สายตาของเด็กน้อยก็มองไปเห็นร่างเด็กชายตัวเล็กเดินตามแม่บ้านไปทางเรือนคนใช้ เขาก็อดแปลกใจไม่ได้

“พี่หมอกๆ มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้อยู่บ้านเราพี่”น้องชายเดินไปบอกผู้เป็นพี่ที่เอาแต่นั่งเขียนการบ้านอยู่ที่โต๊ะในสวน ไม่สนใจจะเล่นกับน้องชายเลยสักนิด

“อยากรู้ก็ไปดูสิเมฆ พี่กำลังยุ่งอยู่”หมอกบอกกับน้องชายเสียงเรียบ เมฆก็ไม่รีรอรีบวิ่งไปเรือนคนใช้ที่อยู่ทางหลังบ้านทันที เมื่อใกล้จะถึงที่หมายเขาก็ต้องชะงักเท้าเพราะเสียงร้องของน้ำริน

“ฮือออ ชั้นจะไปหาพ่อแม่ ฮืออ ชั้นกลัว”น้ำรินทั้งร้องไห้ฟูมฟายอย่างน่าสงสาร เด็กชายตัดสินใจก้าวเดินไปหาคนร่างบางต่อทันที

“นี่”เมฆสะกิดที่ไหล่น้ำรินเบาๆ ทำให้น้ำรินถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมอง

“หวัดดี ชั้นชื่อเมฆ นายล่ะ”เมฆยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันขาวครบทุกซี่ น้ำรินหยุดร้องตั้งแต่โดนสะกิดแล้วแต่ยืนมองเมฆนิ่งๆริมฝีปากบางขบเม้มเหมือนคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังมีสะอื้นนิดๆ

‘เด็กคนนี้น่ารักดีแฮะ’ เมฆคิดในใจ

“ชะ ชั้นชื่อน้ำริน”คนตัวเล็กนิ่งสักพักก่อนจะตัดสินใจบอกเสียงสั่นๆ เมื่อเมฆได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างอย่างพอใจ

“ไปเล่นกัน”เมฆชวนเสร็จก็คว้าไปที่ข้อมือน้ำรินแล้วพาลากไปเล่นด้วย

“ตัวนายเล็กมากเลย ดูสิชั้นกำแขนนายรอบด้วยล่ะ”เมฆชูมือที่กำแขนเล็กให้น้ำรินดู

พรึ่บ

ไม่รู้อะไรดลใจที่ทำให้น้ำรินต้องสะบัดแขนออก คงจะเป็นสีผิวที่แตกต่างเมฆผิวขาวใสอย่างลูกคุณหนู แต่เขามันเด็กบ้านนอกเลยมีสีดำกร้าน...ช่างแตกต่างจริงๆ

“เป็นไรของนายเนี่ย!”เมฆไม่พอใจที่คนตัวเล็กทำท่ารังเกียจ น้ำรินได้แต่กอดกระเป๋าก้มหน้าเมื่อคิดว่าตัวเองจะต้องโดนเด็กผู้ชายคนนี้แกล้ง ตอนอยู่บ้านนอกเขาจะโดนเพื่อนแกล้งบ่อยๆเพราะตัวเล็กกว่าคนอื่นๆ

“ชิ นายเนี่ยเดินตามชั้นมาก็แล้วกัน”เมฆทำเสียงฮึดฮัด

‘ไม่ให้จับ ไม่จับก็ได้วะ!ไม่ง้อหรอก’

หลังจากนั้นเมฆก็พาน้ำรินมาทำความรู้จักกับหมอก เมื่อรู้จักกันเสร็จหมอกก็ยังคงทำการบ้านต่อไม่ได้สนใจคนอื่นๆว่าเขาเล่นอะไร น้ำรินเล่นวิ่งไล่จับกับเมฆแต่ตาก็มองไปที่หมอกเป็นระยะๆ จนทำให้เมฆรู้สึกหงุดหงิดไล่ให้น้ำรินกลับไปที่เรือนคนใช้อย่างเก่า

-------------------------

• เม้นๆ ติ ชม ด้วยน้าา