Prologue
“พี่เซนขา พี่เซนตื่นได้แล้วค่ะ พี่เซนขา”
“อืมม...นางฟ้าอย่าเพิ่งกวน ขอนอนก่อนนนนน”
“พี่เซนขา พี่เซนตื่นค่ะ ได้เวลาไปทำงานแล้วค่ะ”
"ไม่ตื่น ต้องใช้ไม้นี้"
ปึก ปึก ปึกๆ ๆ
ผมกำลังนอนฝันถึงนางฟ้าที่โคตรจะสวยมาปลุกผมให้ตื่น แต่ทว่า...แรงปลุกมันเหมือนไม่ได้โดนแค่เขย่าตัว แต่มันเหมือนกับว่าผมกำลังโดนกระทืบมากกว่า
อึก! อึก! อึก!
ผมเหมือนโดนผีอำ ผีคงจะตัวใหญ่น่าดู เล่นผมขยับตัวไม่ได้เลย ทั้งจุกและอึดอัดไปหมด
เล่นกูแต่เช้าเลย ผีเหี้ย!
อึก! อึก! อึก!
ผีก็ยังขย่มผมไม่เลิก คนจะนอนแม่งมากวน!
ผมนอนจุกอยู่พักใหญ่จากการโดนปลุกด้วยการกระทืบ นางฟ้าจากตัวเล็กๆ ผอมเพรียว กลายเป็นช้างน้ำที่กำลังนั่งคร่อมตัวผม และกำลังนั่งขย่มตัวผมอยู่
ฟังไม่ผิดหรอก ผมกำลังโดนช้างน้ำขย่ม นั่งขย่มตัวผมอย่างเมามันเลย ถึงว่าทำไมกูถึงจุก
“เหี้ยช้าง!” พอผมลืมตาตื่นก็แหกปากร้องด้วยความตกใจ เลยปล่อยหมัดไปที่หน้าช้างน้ำหนึ่งหมัด และถีบเข้ากลางอกมันจนมันตกเตียงเสียงดังตุบ
“กรี๊ดดดดด!!! ...ฮือออ....” และแล้วช้างน้ำตัวนั้นก็แผดเสียงหวีดร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ และลุกขึ้นยืนกระทืบเท้าไปมา แผ่นดินไหวแล้ว
“คุณหญิงป้าขา พี่เซนถีบตัวเล็กตกเตียงค่า! ฮืออ...”
“ตาเซน! แกทำอะไรว่าที่ลูกสะใภ้ของฉันห๊า!” แม่ที่เปิดประตูห้องผมเข้ามาก็ตวาดลั่นห้อง
แต่เดี๋ยวนะ? เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินแม่พูดว่า...ว่าที่ลูกสะใภ้
“อะไรนะแม่! ว่าที่ลูกสะใภ้! ช้างน้ำเนี่ยนะ!?” ผมชี้ไปทางช้างน้ำพร้อมกับทำตาโต อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ใช่! นี่คือหนูตัวเล็ก ลูกสาวคนเดียวของท่านปลัดทรงชัยและคุณหญิงกานดาว่าที่เมียแกในอนาคตตาเซน!” ผมตาสว่างทันทีที่ได้ยินแม่บอกว่าช้างน้ำที่ยืนกระทืบเท้าอยู่นั้นคือว่าที่ลูกสะใภ้ของท่าน
เปรี้ยง!
แล้วผมก็ช็อกโลกไปทันที
“ม่ายยยยยย!!!” และสติผมไปแตกกระเจิงพร้อมกับยัยช้างน้ำที่กระโจนเข้ามากอดผม
“ปล่อยกูอีช้างน้ำ!”
"ไม่ปล่อยค่ะ พี่เซนทำตัวเล็กเจ็บ ฉะนั้นพี่เซนต้องให้ตัวเล็กหอมแก้มก่อนค่ะ" ว่าแล้วผมก็ถีบเข้าสีข้างตัวเล็กตัวน้อยว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ ก่อนที่ยัยนี่จะหอมแก้มผม
“ฮึก ฮือๆ จะ…เจ็บค่ะคุณหญิงป้า หน้าตัวเล็กต้องเสียโฉมแน่ๆ เลยค่ะคุณหญิงป้า ฮือๆ” ยัยตัวเล็กร้องห่มร้องไห้
ซบไหล่แม่ผมอย่างกับเด็ก (ปัญญาอ่อน) ก็หลังจากที่ผมถีบเธอนั่นแหละ ยัยนี้ก็หน้าคว่ำไปกับพื้นเลือดกำเดาไหลเลยแหละ
“ตาเซนนะตาเซน ไม่น่าไปทำน้องถึงขนาดนั้นเลย”
“มันยังน้อยไป ถ้าหอมแก้มผมโดนนะ ผมกระทืบแน่”
“ตาเซน!”
“ผมไม่เอาช้างน้ำตัวนี้มาเป็นเมียแน่นอน ผมไม่เอา!” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
“แต่ตัวเล็กชอบพี่เซนนะคะ ชอบมานานแล้วด้วย ฮึก ฮืออ...”
“แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอโว๊ย! ถ้าอยากมีผัวนักก็ไปหาที่อื่น ไป๊!”
“ตาเซน!”
“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะแม่ หวัดดีครับ”
“ตาเซนกลับมา กลับมานะ! เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง ตาเซน!”
ผมไม่ฟังที่แม่เรียก ปล่อยให้อยู่กับยัยช้างน้ำตัวเล็กไป ผมขับรถมาทำงานเลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดเอา
"แม่หยุดหาผู้หญิงมาให้ผมได้แล้ว ผมยังไม่อยากผูกมัดกับใครตอนนี้" ผมกำลังทะเลาะกับแม่อยู่ที่บริษัท
แม่ตามมาด่าผมไง ก็ผมทำยัยช้างน้ำตัวเล็กช้ำใน แม่ผมชอบหาผู้หญิงลูกท่านหลานเธอมาให้ผมเกือบทุกวัน จนพวกเพื่อนๆ ผมมันคิดว่าผมเป็นสมาคมรักผู้หญิงพันธุ์แปลกไปแล้ว ผมจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าแม่หาผู้หญิงสวยๆ หุ่นอึ๋มๆ น่าฟัด น่ากินมาเป็นเมีย นี่อะไร พามาแต่ละคน ฟันเหยิน ตัวแห้ง เป็นสิว อ้วนอย่างกับช้าง มันไม่เข้ากับผมเลยสักนิด แล้วเหตุผลที่แม่อยากได้เป็นลูกสะใภ้คือ เป็นลูกคนรวย มีหน้า มีตาในสังคม แค่นั้นจริงๆ ผมละปวดหัวกับแม่มาก อุตส่าห์หนีมาทำงานก็ด่ามาอีก
"ฉันไม่หยุด! แกไม่เห็นเหรอว่าพวกเพื่อนๆ แกมีเมียกันหมดทุกคนแล้ว แกต้องหาเมียให้ได้ภายในหนึ่งอาทิตย์ ไม่งั้นฉันจะหาเมียมาให้แกเอง! " นี่คือเหตุผลหลักว่าทำไมแม่ถึงอยากให้ผมมีเมียเป็นตัวเป็นตน ก็เพราะพวกเพื่อนๆ ผมมันมีเมียมีลูกกัน
เกือบหมดแล้วไง ไอ้เจคอปก็แต่งงานมีเมียมีลูกแล้ว ไอ้เวสมันก็มีเมียมีลูกตั้งแต่มัธยม และมันก็เพิ่งได้ครอบครัวกลับมาไม่นาน ไอ้บีกันเพิ่งหมั่นกับแอลลี่น้องสาวไอ้เจคอปไป รอให้แอลลี่เรียนจบก็แต่งงานกัน ส่วนผมโสดไง ลอยไปทั่ว มีหญิงมาอ่อยก็สนองแยกทาง เป็นแบบนี้สบายดีจะตาย ทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องมามั่วหึงหวงเมียให้ปวดหัว แต่แม่ผมไม่เข้าใจไง แกอยากอุ้มหลาน ก็เลยทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ผมมีเมียและผลิตหลานให้ท่าน ทุกวันนี้ท่านก็ไปเล่นกับลูกไอ้เวส ลูกไอ้เจคอป และก็กลับบ้านมาบ่นกับผมทุกวันว่าอยากอุ้มหลาน อยากให้ผมหยุดควงคนโน้นคนนี้และหาเมียจริงๆ จังๆ สักที
"โอ๊ยตายๆ ผู้หญิงที่แม่หามาให้แต่ละคนผีเรียกพี่เลยนะแม่ วันก่อนนี่อ้วนอย่างกับช้างให้มานั่งตักผม กระดูกแทบแตก ผมไม่เอาแล้วแม่"
เมื่อวันก่อนที่แม่จะพายัยช้างน้ำตัวเล็กมา ก็พาช้างน้ำชื่อปุยนุ่นมาให้ผม นัดทานอาหารแต่แม่ไม่มา ช้างน้ำปุยนุ่นมาแทน มาถึงก็มานั่งตักผมเลยกระดูกแทบหัก ผมนี่ยืนขึ้นทันทีเลยครับ ทำให้ปุยนุ่นไปนอนจูบพื้นและร้องกรี๊ดกร๊าดในร้านอาหารอย่างกับช้างตกมัน ส่วนผมนะเหรอสร้างเรื่องเสร็จก็กลับเลยครับ กลับบ้านมาแม่รู้เรื่องว่าผมไปทำอะไรก็ด่าผมยกใหญ่ แต่ผมไม่สนใจทำตัวสบายๆ
"ไม่รู้แหละ ถ้าแกหาเมียไม่ได้ แกได้เจอฉันแน่! " แม่ชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ ทีนี้ผมคิดว่าแม่ต้องเล่นพิเรนทร์ขนาดจ้างผู้หญิงมาปล้ำผมแน่ ผมรู้ดีว่าแม่ตัวเองเป็นคนยังไง เป็นคนพูดจริงทำจริง นั่นคือสิ่งที่ผมกลัวมากที่สุด
พอแม่คาดโทษผมเสร็จก็เดินปึงปังออกจากห้องทำงานผมไป ทิ้งให้ผมหัวเสียอยู่คนเดียว
"โอ๊ยยย!!! ...เครียดโว้ยยยย!!! ...เทวดาถ้าท่านมีอยู่จริงช่วยส่งผู้หญิงมาให้ผมที ขอสวยๆ น่ารักๆ นะคร้าบบบ สาธุ! " ผมยกมือสาธุทันทีที่ขอพรจบ
ขอให้ผมได้เมียตามสเปคผมทีเถอะ
ขอหุ่นอึ๋มๆ
นมตู๊มๆ
สวยๆ
เอวคอด
สะโพกผาย
ขอแบบแก้ผ้าแล้วกระโจนฟัดโดยไม่ต้องเล้าโลมเลยครับเทวดา สาธุ! สาธุ! สาธุ! ผมยกมือไหว้เหนือหัวอีกครั้งแล้วหลับตานึกถึงสเปคของตัวเอง
ไม่เกินอาทิตย์ผมได้เมียก่อนที่แม่จะหาเมียมาให้ผมแน่ นี่ก็ 4 โมงกว่าแล้วทำงานเสร็จพอดี ไปหาเดินห้างซื้ออะไรหน่อยดีกว่า ผมขับรถมาถึงห้างก็กำลังจะจอดรถก็เห็นนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งประมาณ 3 คนยืนตาโตที่เห็นรถผม
“เฮ้ย! แลมโบกินี่ใครวะ โคตรสวยเลยพวกมึง หนูขอลูบเป็นบุญมือหน่อยนะคะ” ผมมองเด็กผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นที่วิ่งเข้ามาหารถผมอย่างกับไม่เคยเห็น
“รถพ่อกูค่ะอีข้าวฟ่าง มึงถอยออกมาเดี๋ยวรถพ่อกูเป็นรอย กูกลับก่อนนะทุกคนพ่อกูมารับแล้ว” เพื่อนเธอมาดึงเธอออกไปจากรถแล้วก็มายืนเกาะที่รถผมแทน นี่พวกเขาไม่สงสัยเลยงั้นเหรอว่ารถหรูราคาแพงสัญญาณมันไม่เตือนเพราะมีคนอยู่ในรถ อ่า ผมก็ลืมไปว่ารถตัวเองติดฟิล์มดำ ทำให้คนนอกรถไม่เห็นคนในรถ
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอชื่อว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ถนัด อะไรฟ่างๆ นะ
“มึงตอแหลมากอีนิว นี่รถของผัวกูค่ะ มึงถอยออกมาเลย เดี๋ยวกูจะยืนเป็นพริตตี้ให้ดูว่ารถเหมาะกับกูไหม”
ปึก!
ว่าแล้วเด็กผู้หญิงสวยที่ชื่ออะไรฟ่างๆ ก็เดินมาเกาะรถผมอีกครั้ง คราวนี้มาเกาะกระจกฝั่งที่ผมนั่งพอดี ทำให้ผมเห็นรูปร่างอันเกินอายุของเธอเต็มๆตา ขอดูหน้าหน่อย อยากเห็นหน้าชัดๆ
"ดอกมากอีข้าวฟ่าง"
"ฮะฮ่าๆ เออๆ ท่านี้สวยมึง มึงแอคท่าไว้เดี๋ยวกูถ่ายรูปให้" เธอก็ยังไม่หันหน้ามาทางผม มัวแต่ยืนแอคท่าเหมือนพริตตี้รถหรู ผมถึงกับกลั้นหัวเราะที่เห็นเด็กพวกนี้ทำอะไรกัน
"โอเคๆ มึง ถ่ายสวยๆ เลยนะเว้ย กูจะอัพรูปลงอินสตาแกรมว่ากูได้ลูบรถแลมโบกินี่"
“จัดไปมึง” เพื่อนของเธอยกโทรศัพท์พร้อมจะถ่ายรูป ผมเลยลดกระจกรถลงและโผล่หัวยกมือชูสองนิ้วให้ เด็กคนที่กำลังถ่ายรูปถึงกับทำตาโตทันทีที่รู้ว่ามีคนนั่งอยู่ในรถ
“อ๊ายยย!! อีข้าวฟ่างมีคนอยู่ในรถ มึงออกมา!”
"หะหา! มีคนอยู่ในรถ! " ทันทีที่เพื่อนตัวเองร้องทัก เด็กผู้หญิงที่ยืนทำท่าโพสต์ก็ตกใจหันขวับมองผม ทำให้หน้าเธอเกือบจะชนเข้ากับหน้าผม และนั่นทำให้ผมได้เห็นหน้าตาเธอชัดเจน ผมคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
เพิ่งขอพรไปไม่ถึงชั่วโมง เทวดาแม่งส่งนางฟ้ามาให้แล้วเหรอวะ?
นางฟ้าในชุดนักเรียนซะด้วย ผมพูดในใจ
“อะ...เอ่อ...พะ...พี่คะ หนูขอโทษค่ะ พวกหนูไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในรถ หนูขอโทษค่ะ T^T” เธอยกมือไหว้ขอโทษผม พร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พวกเราขอโทษค่ะพี่!!” เพื่อนเธออีก 2 คนก็ยกมือไหว้ผมพร้อมกัน และนั่นทำให้ผมคิดอะไรดีๆออก ผมใช้สายตาสำรวจรูปร่างเด็กผู้หญิงตรงหน้าอย่างละเอียด
“ชื่ออะไรกัน…พวกเราอะ?”
“นะ…หนูชื่อนิวค่ะ”
“หนูชื่อน้ำขิงค่ะ”
“นะ…หนู…ชะ…ชื่อ…ข้าวฟ่างค่ะ”
ชื่อข้าวฟ่างงั้นเหรอ? ชื่อน่ารักดีนี่
“อายุล่ะ เท่าไหร่?”
“พวกเราอายุ 18 ปีค่ะ พี่อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะคะ พวกเราไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในรถ พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ข้าวฟ่างพูดอย่างเร็วและยังไม่วายยกมือไหว้ผม ฮะฮ่าๆ แกล้งเด็กสนุกดีวะ
ผมเปิดประตูลงรถ ข้าวฟ่างกับเพื่อนถึงกับถอยหลังกรู
“ยะ…อย่าทำอะไรพะ…พวกหนูเลยนะคะ ฮือๆ” ยกมือไหว้กันเป็นแถว
ผมไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นซะหน่อย แค่ใส่สูทดำทั้งตัว เซทผมหล่อสไตล์นักธุรกิจหนุ่มและใส่แว่นดำแบรนด์ดัง น่ากลัวตรงไหนวะ ผมถอดแว่นและเดินเข้าไปหาเด็กที่ชื่อข้าวฟ่าง เธอสูงเท่าไหล่ผมเอง ตัวเล็กน่ารักดีนะ
“น้องชื่อข้าวฟ่างใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ ฮือๆ อย่าฆ่าหนูเลยนะคะ ฮือๆ หนูกลัวแล้ว” ข้าวฟ่างหลับหูหลับตาพูด
“มีแฟนยัง?”
“ยังไม่มี อะเอ๋...? พี่ถามทำไมอะคะ?”
“ไปกับพี่หน่อยได้ไหม?”
“...”
เมื่อผมเห็นข้าวฟ่างเงียบ ผมก็ใช้จังหวะที่ข้าวฟ่างกับเพื่อนไม่ระวังตัว อุ้มข้าวฟ่างขึ้นมาบนรถ
“กรี๊ดดด!! ช่วยด้วย!! มีคนลักพาตัวหนู!!” เมื่อข้าวฟ่างรู้ว่าตัวเองโดนอะไรก็แหกปากร้องทันที
ส่วนเพื่อนของข้าวฟ่างนะเหรอ เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองโดนผมอุ้มแล้วยัดใส่รถขับออกมา ก็ตาโตชี้นิ้วที่รถผมและแหกปากร้องไห้คนช่วย ผมไม่สนใจขับรถออกมาเลย เพื่อนๆ ของข้าวฟ่างเมื่อเห็นว่าผมขับรถพาเพื่อนตัวเองออกมาก็วิ่งตามรถผม รถพี่มันแรงต่อให้วิ่งเร็วแค่ไหนก็ไม่ทันหรอกน้องสาว ฮ่าๆ
“กรี๊ดดด!! ช่วยด้วยค่า!! หนูโดนลักพาตัว!!”
“กรี๊ดดดด!! ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย!!”
ผมปล่อยให้ข้าวฟ่างแหกปากร้องจนมาถึงบ้าน ไม่ใช่ว่าผมไม่รำคาญนะ ผมรำคาญแต่หยุดรถไม่ได้ ยิ่งรำคาญหนวกหูมากเท่าไหร่ก็อยากให้ถึงที่หมายเร็วเท่านั้น
“ลงมา!” ผมบังคับให้ข้าวฟ่างลงจากรถ แต่เธอไม่ยอมลง เกาะเบาะรถแน่น ไม่ยอมให้ผมก้มไปถอดสายเบลท์ให้ด้วย ผมเลยยืนกอดอกข่มขู่ให้เธอลงมาจากรถแทน
“จะลงมาดีๆ หรือจะลงด้วยน้ำตา!”
“พี่หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจจะจับรถพี่เลย อย่าฆ่าหนูเลยนะคะ ฮือๆ หนูกลัวแล้ว อย่าฆ่าหนูเลย หนูยังเด็กอนาคตไกล”
“ฉันไม่ได้พาเธอมาฆ่า แต่จะให้ช่วยอะไรหน่อย ลงมาเร็วๆ”
“พะ…พี่พูดจริงนะคะ ที่จะไม่ฆ่าหนู” ยัยนี่ทำไมดื้อแบบนี้วะ เด็กห่าไรเนี่ย!
“เออ! ลงมา! ถ้าไม่ลงยิงนะเว๊ย!” ผมเดินอ้อมไปล้วงปืนออกมาจากเก๊ะในรถ ข้าวฟ่างถึงกับเบะปากร้องไห้ที่ถูกผมเอาปืนจ่อที่หน้าผากตัวเอง
“แหงงงงง่!! พ่อช่วยข้าวฟ่างด้วย พ่อขาข้าวฟ่างกลัว ฮือออ” ร้องไห้อีกแล้ว โว้ยยย!!!
“เสียงเอะอะอะไรกัน ตาเซน! นั่นแกทำอะไรน่ะ ละแล้วนั่น…” ผมรีบเก็บปืนไว้เหน็บไว้ที่กางเกงทันที เพื่อไม่ให้แม่เห็น แล้วหันไปพูดกับแม่
“แม่…นี่ข้าวฟ่างเมียผมเอง” ผมใช้จังหวะที่ข้าวฟ่างเผลอก้มไปถอดสายเบลท์ แล้วกระชากแขนเธอให้ยืนข้างตัวเอง
“หา! /หา!” ข้าวฟ่างและแม่ผมตกใจเสียงดัง
“หนูไม่ชะ...” เมื่อผมเห็นข้าวฟ่างกำลังจะบอกแม่ผมว่าเธอไม่ใช่เมีย ผมก็ก้มไปขู่เธอ
“ถ้าไม่อยากตายก็บอกแม่ฉันไปว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน ไม่งั้นฉันฆ่าเธอทิ้งจริงๆ แน่!” ผมพูดเสียงเบา พอให้ผมกับข้าวฟางได้ยินกันแค่สองคน พอข้าวฟ่างได้ยิงถึงกับหน้าซีดเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง
“อะๆ ถ้าได้ยินเสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมาแม้แต่นิดเดียว ก็ตาย!”
“ค่า T_T”
“เด็กคนนี้เป็นใครตาเซน! ตอบแม่มา!”
“ตอบแม่ฉันไป”
“นะ…หนูเป็นเมียพี่เซนค่ะT^T”
#ไรท์รีไรท์เรื่องนี้นะคะ จะทยอยอัปไปนะคะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาสำหรับคนที่รอ ^^
ขอบคุณทุกกำลังใจ ❤️
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่าน 🙏
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายนะคะ 🤟🏻
>> ไรท์จะทยอยอัพนิยายให้ครบทุกเรื่องนะคะ อาจจะล่าช้าหน่อยเนื่องจากไรท์แต่งหลายเรื่องและทำงาน ขอบคุณค่ะ <<
เพจของ Evil นะคะ (กดคำว่า Evil ได้เลยค่ะ)
#ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านและรอไรท์นะคะ ^^ *
สุดท้ายนี้
ฝาก E-Book ด้วยนะคะ
 |
|
 |
|
** อัปนิยายทุกวันจันทร์ วันพุธ วันศุกร์จ้า **
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น