๑
-
พุทธศักราช ๒๔๗๔
-
วังชัชวาลย์รวี
-
ช่อผกา
พิกุล
-
พิกุล
อ้าวยัยช่อ
-
พิกุล
ลมอะไรหอบมาที่นี่
-
ช่อผกา
คุณพ่อคุณแม่ให้ฉันกับพี่รพีเอาของมาให้คุณพ่อของตัวน่ะ เลยขอพี่รพีมานั่งเล่นกับตัวก่อนกลับ
-
พิกุล
แล้วตัวจะอยู่นานมั้ย แก้วตากับเทียนแขจะมาหาฉันที่นี่พอดี
-
ช่อผกา
ฉันคงต้องถามพี่รพีก่อน ไว้รอพี่รพีคุยกับคุณลุงเสร็จก่อนก็แล้วกัน เข้าไปตอนนี้กลัวจะโดนเอ็ด
-
พิกุล
ได้สิ
-
ข้างรั้ว
-
ช่อผกา
พิกุล..
-
พิกุล
ว่าไง
-
ช่อผกา
เราเห็นใครมาด้อมๆมองๆอยู่ที่ข้างรั้วบ้านตัวนานสองนานแล้ว
-
พิกุล
หื้อ..
-
ทันใดที่พิกุลหันไปดูก็พบกับหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับเจ้าหล่อนกำลังยืนชะเง้อมองเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าช่อผกาที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่าประหลาดใจ
-
พิกุล
ใครกัน..
-
ช่อผกา
ตัว ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว
-
พิกุล
เอ๋..
-
ทันทีที่หันกลับไปมองที่รั้วก็ไม่ปรากฏร่างผู้หญิงคนนั้นแล้ว พิกุลที่ทำท่าจะลุกไปเดินดูก็กลับถูกช่อผกาดึงแขนไว้
-
ช่อผกา
อย่าไปเลย เรากลัว
-
พิกุล
ก็ได้จ้ะ
-
แก้วตา
พิกุลเรามาแล้ว
-
แก้วตา
อ้าว ! ช่อผกา
-
ช่อผกา
แก้วตา เทียนแข
-
พิกุล
มาไวกว่าที่คิดนะ
-
แก้วตา
ยัยแขน่ะสิ พอรู้ว่ายัยช่อจะมาที่นี่ก็รีบให้มาไวขึ้น
-
เทียนแข
แก้ว
-
แก้วตา
รึไม่จริงล่ะ
-
พิกุล
มาไวก็ดีแล้ว เผื่อยัยช่อต้องกลับก่อน
-
พิกุล
ช่อยังไม่ได้ขอพี่รพีน่ะ
-
แก้วตา
อ่าวหรอ ฉันคิดว่าตัวขอพี่ชายแล้วเสียอีก
-
ช่อผกา
แฮร่..เรายังไม่กล้าน่ะ 😅
-
เทียนแข
แล้ว..พี่รพีไปไหนซะล่ะ
-
ช่อผกา
คุยกับคุณพ่อพิกุลอยู่ในบ้านน่ะ
-
เทียนแข
อ๋อ..
-
รพี
น้องพิกุล
-
พิกุล
อะ..
-
ช่อผกา
นั้นไง พูดถึงก็มาพอดี
-
แก้วตา
สวัสดีค่ะพี่รพี
-
เทียนแข
สวัสดีค่ะพี่รพี
-
พิกุล
สวัสดีค่ะพี่รพี
-
รพี
ครับ
-
รพี
น้องพิกุลครับ คุณพ่อให้มาตามไปคุยธุระครับ
-
พิกุล
ธุระ ?
-
พิกุล
ได้ค่ะ
-
รพี
ไปครับ
-
พิกุล
เดี๋ยวฉันมานะ พวกเธออ่านหนังสือกันก่อนได้เลย
-
ช่อผกา
ตัว ตัวขอพี่รพีให้เราหน่อยได้มั้ย
-
พิกุล
อีกแล้วนะ
-
ช่อผกา
นะๆ
-
แก้วตา
เร็วเข้าพิกุล พี่รพียืนรอนานแล้ว
-
เทียนแข
...
-
พิกุล
ก็ได้ๆ
-
ช่อผกา
ขอบใจจ้ะเพื่อนรัก 😊
-
. .
-
ห้องรับแขก
-
พิกุล
มีอะไรกับลูกหรอคะ
-
พิกุล
ถึงกับให้แขกไปตามเลย
-
คุณพระประพัทธ์
พ่อเห็นว่าอาทิตย์หน้าลูกจะปิดเทอมแล้ว แล้วมันตรงกับงานสมาคมพอดี เลยกะว่าจะให้ลูกไปออกงาน
-
พิกุล
จะดีหรอคะ ลูกไม่ค่อยได้..
-
คุณพระประพัทธ์
ไม่ต้องกลัว พี่รพีจะไปกับลูกด้วย
-
พิกุลหันหน้าทางรพีอย่างประหลาดใจ ด้านรพีเองก็มองมาแล้วยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาตามเคยเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
-
พิกุล
ถ้าอย่างงั้นลูกแล้วแต่คุณพ่อค่ะ
-
คุณพระประพัทธ์
ดีเลยจ้ะ อาทิตย์หน้าวันศุกร์พ่อจะให้พี่เขามารับหนูที่วังของเรานะ
-
พิกุล
ค่ะ
-
คุณพระประพัทธ์
ลุงฝากน้องด้วยนะพ่อรพี
-
รพี
ครับคุณลุง 🙂
-
. .
-
ปัจจุบัน
-
08:00
-
คุณหญิงสุดา
พิกุล
-
คุณหญิงสุดา
ตื่นได้แล้วลูก
-
คุณหญิงสุดา
พิกุล
-
พิกุล
เฮือก !
-
คุณหญิงสุดา
ตกใจหมด ทำไมสะดุ้งแบบนั้นล่ะ
-
พิกุล
ปะ..เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร
-
คุณหญิงสุดา
วันนี้นัดนะไปดูการ์ดแต่งงานไม่ใช่หรอ
-
คุณหญิงสุดา
นะมารอด้านล่างแล้วนะ
-
พิกุล
ค่ะ เดี๋ยวหนูรีบตามลงไปค่ะ
-
พิกุลตะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกของแม่ ทำเอาเธอถึงกลับให้ใจไม่ทั่วท้อง ก่อนจะเอามือกุมไปที่หัวแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
-
พิกุล
ฝันแบบนี้อีกแล้ว..
-
พิกุล
ทำไมเห็นหน้าใครไม่ค่อยชัดสักครั้งเลยนะ
-
เธอบ่นพรึมพร่ำบนเตียงก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำแล้วรีบลงไปหาว่าที่เจ้าบ่าวในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าที่มานั่งรอเธออยู่ด้านล่าง
-
08:30
-
พิกุล
รอนานมั้ย
-
นะ
ไม่นาน
-
นะ
นะเพิ่งคุยกับแม่เรื่องตรีมงานเสร็จ
-
นะ
กินข้าวก่อนค่อยไปก็ได้นะ เดี๋ยวจะหิว
-
พิกุล
อื้ม
-
นะ
พิกุล
-
พิกุล
หื้อ
-
นะ
Happy anniversary ครับ
-
พิกุล
นะ..
-
นะ
นะรักพิกุลนะ
-
พิกุล
เราก็รักนะ
-
ชีวิตฉันทำไมมันดีแบบนี้นะ
-
นะ
อยากให้ถึงวันแต่งเร็วๆจังเลย
-
พิกุล
ขี้อ้อน
-
นะที่ทำท่าเอามือของพิกุลไปวางทาบไว้ที่หน้าก็เริ่มพูดโอดครวญถึงเรื่องแต่งงานที่จะถูกจัดในอีก5เดือนข้างหน้าด้วยสายตาอ้อน ทำเอาพิกุลถึงกับหน้าแดงกล่ำเพราะความเขิน
-
พิกุล
เดี๋ยวเรารีบกินข้าวก่อน จะได้ไปดูการ์ดกัน
-
นะ
ครับ 😊
-
. .
-
ร้านของชำร่วย
-
พนักงาน
สรุปคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงถูกใจการ์ดแบบไหนกันบ้างคะ
-
พิกุล
อืม..เลือกยากจังเลยค่ะ
-
นะ
นั้นสิ..
-
พนักงาน
ถ้ายังเลือกไม่ได้จริงๆ ลูกค้าสามารถไปออกแบบการ์ดหรือหาตัวอย่างมาให้ทางเราดูก่อนได้นะคะ
-
นะ
เอาไงดีพิกุล
-
พิกุล
อืม..งั้นเอาแบบที่เขาว่าก็ดีนะ
-
พิกุล
เรายังเลือกไม่ได้จริงๆ
-
นะ
งั้นตามนั้นครับ ถ้าผมได้แบบแล้วจะส่งแบบให้ทางไลน์นะครับ
-
พนักงาน
ได้ค่ะ
-
ไม่นานนักพนักงานก็เดินออกไปจากห้องรับแขก เหลือเพียงแต่ทั้งสองคนที่ยังนั่งก้มหน้าก้มตาเลือกแบบการ์ดต่อ
-
พิกุล
ไม่คิดว่าจะเลือกยากขนาดนี้เลย
-
นะ
จริงๆนะอย่างไงก็ได้นะ นะแล้วแต่พิกุล
-
พิกุล
นะแล้วแต่พิกุลตลอด
-
พิกุล
แล้วแต่พิกุลๆ มา7ปีแล้วนะ
-
นะ
ก็นะรักพิกุล อะไรที่พิกุลชอบ นะยอมหมด
-
พิกุล
นะ..
-
นะ
ซึ้งล่ะสิ
-
พิกุล
แหมะ เอาใหญ่เลย
-
กรี้ง ~ 📲
-
พิกุล
แปปนึงนะ
-
นะ
อื้ม
-
พิกุล
ว่าไงคะแม่
-
คุณหญิงสุดา
(พิกุล)
-
คุณหญิงสุดา
(หนูรีบไปที่บ้านของพ่อด่วนเลย)
-
พิกุล
...
-
คุณหญิงสุดา
(ฟังแม่อยู่มั้ย)
-
นะ
พิกุล เป็นอะไรรึป่าว
-
พิกุล
ทำไม..พิกุลต้องบ้านที่นั่นด้วย
-
คุณหญิงสุดา
(พ่อหนูเสียแล้ว)
-
เมื่อแม่พูดจบพิกุลก็ถึงกับนิ่งเงียบ ในหัวตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่าเกี่ยวกับคำพูดที่แม่บอกว่า พ่อเสียแล้ว
-
พิกุล
แม่..
-
พิกุล
จริงหรอแม่..
-
นะ
พิกุล
-
คุณหญิงสุดา
(ฮึก..จริงลูก)
-
พิกุล
แค่นี้ก่อนนะคะ
-
วางสาย
-
พิกุล
ฮึก..
-
นะ
พิกุล เป็นอะไร
-
นะ
แม่เป็นอะไรรึป่าว
-
นะ
ทำไมร้องไห้ล่ะ
-
นะที่เห็นทีท่าว่าพิกุลไม่สู้ดีนักและดูเหมือนเธอกำลังร้องไห้ออกมาก็เอามือลูบหลังพิกุลช้าๆเพื่อปลอบใจ
-
พิกุล
นะ..พ่อเราเสียแล้ว ฮึก..
-
นะ
ไปหาท่านมั้ยเดี๋ยวเราพาไป
-
พิกุล
พิกุลกลัว..
-
พิกุล
พิกุลไม่อยากไปที่บ้านนั่น พิกุลไม่อยากเจอคนที่นั้น
-
เธอเอาแต่ร้องไห้และพูดว่าไม่อยากไปที่นั้นออกมา นะเองที่คบกับพิกุลมานานก็พอจะรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่อยากไปที่นั่น ก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วดึงเธอมากอดไว้
-
นะ
เอาหน่าพิกุล ไปลาท่านครั้งสุดท้ายก็ยังดี
-
นะ
นะ..ทำเพื่อแม่ เพื่อตัวเอง
-
พิกุล
นะ..ฮือออออ
-
3วันถัดมา
-
อยุธยา
-
วังชัชวาลย์รวี
-
นะ
พร้อมมั้ย
-
พิกุล
เราไม่อยากมานี่เลย
-
นะ
คำสั่งเสียของท่านนะ ไม่มาไม่ได้หรอก
-
3วันก่อน
-
วัด
-
งานเผาศพ
-
แม่เลี้ยง
ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก
-
พิกุล
คุณน้า..
-
พิกุล
สวัสดีค่ะ
-
นะ
สวัสดีครับ
-
แสงรวี
พี่กุล..
-
พิกุล
ยัยวี
-
แม่เลี้ยง
หึ
-
แม่เลี้ยง
รีบมาแล้วก็รีบกลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ
-
ทนาย
เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับคุณนายดวงสวาท
-
แม่เลี้ยง
คุณธรรมรงค์
-
พิกุล
สวัสดีค่ะคุณลุง
-
ทนาย
ครับคุณหนู
-
ทนาย
เสร็จจากงานเผาศพคุณพ่ออย่าเพิ่งรีบกลับนะครับ ท่านดนัยสั่งเสียเอาไว้ก่อนท่านจะป่วยว่า ให้คุณหนูร่วมฟังพินัยกรรมที่ท่านเขียนไว้
-
แม่เลี้ยง
คงไม่ต้องหรอก เพราะพิกุลไม่เคยแม้แต่จะมาดูท่านเลย ทุกอย่างต้องเป็นของยัยวีอยู่แล้ว
-
แสงรวี
คุณแม่..
-
ทนาย
ยังไงก็ต้องมาครับ
-
พิกุล
เอ่อ..ค่ะ
-
นะ
แขกมาเยอะแล้ว พิกุลเราไปรับแขกดีกว่า
-
แม่เลี้ยง
ไม่ต้อง !
-
แม่เลี้ยง
แขกผู้ใหญ่ทั้งนั้น อย่างเธอจะไปรู้จักใครได้ !
-
พิกุล
คุณน้า !
-
นะ
ผมลืมแนะนำตัวครับ
-
นะ
ผมชื่อ ณภัทร ธีรกุล ครับ
-
แสงรวี
ธีรกุล..นามสกุลเพื่อนคุณพ่อนี่คะ
-
แม่เลี้ยง
ฉันขอตัว !
-
เมื่อคุณหญิงดวงสวาทได้ยินที่นะแนะนำตัวก็ถึงกับมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย เพราะตะกูลของนะ นั้นได้รับพระร่ชทานไม่ต่างจากตะกูลของพิกุลเลย
-
ทนาย
อย่าลืมนะครับคุณหนู
-
ทนาย
เสร็จจากงานเผาท่าน ต้องไปฟังพินัยกรรมนะครับ
-
พิกุล
ก็ได้ค่ะ
-
พิกุล
พิกุลจะไปที่..วัง
-
. .
-
วันเปิดพินัยกรรม
-
ห้องรับแขก
-
ทนาย
เมื่อมากันครับแล้วผมจะเริ่มอ่านพินัยกรรมเลยนะครับ
-
แม่เลี้ยง
เชิญค่ะ
-
ทนายธรรมรงค์เริ่มไล่อ่านพินัยกรรมไปเรื่อยๆราวๆเกือบหน้านาที โดยในพินัยกรรมนั้นก็พูดถึงงานที่ต้องการให้ใครสานต่อ และเงินส่วนไหนยกให้สาธารณะกุศล หรือเาไปทำอะไรบ้างจนมาถึงสามส่วนสุดท้ายที่ทนายหยุดอ่านแล้วมองมาทางพิกุล
-
แม่เลี้ยง
อ่านต่อสิ หยุดทำไม
-
ทนาย
ครับ
-
ทนาย
ในส่วนของ เงิน100ล้านบาท จะถูกแบ่งเป็น2ส่วน 1ส่วนแรก 30ล้าน และส่วนสุดท้าย 70ล้าน ผู้ได้รับในส่วนนี้30ล้านคือ คุณแสงรวี
-
แม่เลี้ยง
จริงหรอคะ 😏
-
แม่เลี้ยง
อ่านต่อสิคะว่าส่วนสุดท้ายของใคร
-
พิกุล
...
-
คุณหญิงดวงสวามเมื่อได้รู้ว่าลูกสาวของตนได้เงินมรดก30ล้านก็ดีใตออกหน้าออกตาและหวังส่าอีกส่วนจะเป็นของตน
-
ทนาย
ในส่วน70ล้าน ผู้ที่ได้รับคือ คุณเดือนวาด ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายครับ
-
แม่เลี้ยง
เดือนวาดหรอ !
-
แม่เลี้ยง
เป็นไปได้ยังไง !
-
แม่เลี้ยง
มันไม่เคยมาดูท่านแม้แต่ครั้งเดียวเลยนะ !
-
พิกุล
ให้เกียรติแม่ฉันด้วยค่ะ
-
ทนาย
พินันกรรมยังไม่หมดนะครับ
-
แม่เลี้ยง
หึ !
-
ทนาย
ผมจะอ่านต่อแล้วนะครับ
-
พิกุล
ค่ะ
-
ทนาย
ในส่วนของวังชัชวาลย์รวี และที่ดินในกรุงเทพอีก10ไร่ อยุธยาอีก10ไร่ รวมอสังหาริมทรัพย์ทุกอย่างที่ท่านดนัยมี ทั้งหมดจะตกเป็นของ..
-
พิกุล
...
-
แม่เลี้ยง
ของใคร !
-
ทนาย
คุณหนูพิกุล ลูกสาวคนเดียวของท่านครับ
-
แม่เลี้ยง
อะไรนะ !
-
พิกุล
หมายความว่าอย่างไงคะ ?
-
พิกุล
แล้วแสงรวี ?
-
แสงรวี
...
-
ทนาย
คุณท่านรู้มาตลอดครับว่าคุณหนูแสงรวีไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่าน
-
แสงรวี
คุณแม่..
-
แม่เลี้ยง
โกหก !
-
แม่เลี้ยง
เอาอะไรมาพูดหะ !
-
ทนาย
คุณท่านได้ทำการตรวจDNAตั้งแต่คุณแสงรสีคลอดแล้วครับ แต่ท่านให้ปิดเป็นความลับมาโดยตลอด
-
คุณหญิงดวงสวาทที่ก่อนหน้านี้ที่เอาแต่อาละวาดก็ต้องช็อคเมื่อรู้ว่าท่านดนัยรู้เรื่องนี้มาตลอด จะน่าสงสารก็แต่ แสงรวี ที่รู้ว่าตนเองไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของผู้ที่ตนเรียกว่าพ่อมาตลอด 25 ปี ก็ถึงกับน้ำตาอาบแก้มก่อนจะวิ่งออกไปจากบ้านด้วยความเสียใจ
-
แสงรวี
แม่โกหกวีทำไม ! ฮือออ
-
พิกุล
ยัยวี !
-
แสงรวี
ไม่จริง ! ฮือออ วีเป็นลูกของคุณพ่อ !!
-
แม่เลี้ยง
วีลูก !
-
แม่เลี้ยง
ฟังแม่ก่อน !
-
นะ
ไม่อยากจะเชื่อ..
-
พิกุล
เราก็ไม่อยากจะเชื่อ..
-
ทนาย
ทั้งหมดในพินัยกรรมก็มีเท่านี้แหละครับ
-
ทนาย
คุณท่านรู้สึกผิดต่อคุณหนูและคุณเดือนมากๆเลยนะครับ
-
ทนาย
ท่านคิดถึงคุณมากๆ ช่วงที่ท่านป่วยท่านก็เรียกชื่อคุณทุกวัน
-
พิกุล
คุณพ่อ..
-
. . .
-
จบตอน
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น