โรงพยาบาล

ฉันนั่งเฝ้าไข่มุกทั้งคืน เพราะทางทั้งพ่อและแม่ไข่มุกบินไปดูงานที่เกาหลีกันหมดเลย

คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น

พูดจบฉันก็เดินออกมานอกห้อง ปล่อยให้ไข่มุกได้พักผ่อน ฉันเข้าใจดีที่ไข่มุกไม่เลือกที่จะบอกฉัน มันคงกำลังคิดอะไรคนเดียวแต่ไม่ยอมบอกเพื่อนสักคำ เห้อออ กูจะช่วยมึงยังไงดีมุก

หมับ

จู่ๆก็มีคนคว้าแขนฉันให้วิ่งตามเขาไป

ฉันพยายามสะบัดมือที่เขากุมไว้แน่นและไม่มีท่าท่ีที่จะยอมปล่อยง่ายๆ

เขาทำหน้าคิ้วขมวดอยู่สักพัก นี่แปลว่าพี่น่านฟ้าก็ไม่รู้หรอว่าทำไมไข่มุกถึงกลัวพี่พีบี

โอ๊ย!!! เขาบีบแขนฉันแน่นกว่าเดิม

เดี๋ยวนะ พี่น่านฟ้าร้องไห้งั้นหรอ นี่เขารักฉันจริงๆใช่ไหมหรือเขาแค่แสดงละครให้ฉันตายใจ

ฉันขยับเข้าไปกอดเขาและเขาก็กอดฉันตอบ

ฉันเอามือเช็ดน้ำตาให้เขา

แล้วฉันก็เดินหนีเข้ามาที่ห้องไข่มุก

ฉันเดินเข้าไปพร้อมกับผลักอกพี่พีบีอย่างเเรง แต่เขากลับนิ่งแถมยังมองไปที่ไข่มุก แต่สายตาของเขาไม่ได้ดูน่ากลัวสักนิด สายตาเขาดูเป็นห่วงไข่มุกมาก

ผลั้ว!!!

ใช่ฉันต่อยเขา ฉันรับไม่ได้กับผู้ชายเหี้ยๆแบบนี้ ไม่ยอมพูดในสิ่งที่ตัวเองทำกับเพื่อนฉัน อย่างน้อยๆหมัดของฉันพอที่จะเตือนสติเขาได้บ้างนะ

รอติดตามเรื่องราวของคู่ของพี่บีกับไข่มุกนะคะ

.

.

ฉันกลับคอนโดมากับพี่น่านฟ้า ตอนนี้อารมณ์ฉันมันเย็นได้ยากมากจริงๆ พูดแล้วยิ่งขึ้น กล้ามาทำแบบนี้กับไข่มุกได้ยัง

Line

Sunnzz

ไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมถึงไม่ไปเรียนเลย ฉันเรียนออนไลน์ย้ะ ช่วงนี้โควิดระบาดหนักมากกกก แต่ยังไงงานก็ยังต้องไปดู

.

.

พูดจบเขาก็กดฉันให้นอนราบไปกับเตียงและไม่รอช้าที่จะเอาปากเขามาประกบปากฉัน แล้วเลื่อนปากมาไซร้ที่ต้นคอของฉัน

ฉันไม่ขัดขืนเขาแม้แต่น้อย ปล่อยให้เขาได้ทำตามใจตัวเองโดยการรุกล้ำมาที่ร่างกายของฉัน เราทำกิจกรรมกันจนถึงเช้า

.

.

.

End