ตอนที่ 32

 

2/3

 

 

ปาณัทถูกปืนถากเข้าที่ต้นแขนด้านซ้าย เหตุมันเกิดเพราะบุษยากางแขนสองข้างเพื่อบังตัวเขา แต่เพราะว่ามันไม่มิดและเธอขยับตัวไปมาเพราะคิดว่าป๊ะป๋าหยอกล้อด้วย ทว่าความจริงกลับไม่ใช่ ขณะที่พ่อของเธอกดลั่นไกปาณัทจึงเบี่ยงตัวเธอให้หลบไปทางขวาเพื่ออยู่ห่างจากลูกกระสุนมากที่สุด และบทสรุปก็เป็นอย่างที่เห็น เขาหลบเกือบทันแต่ไม่ทัน

 

"ป๊ะป๋า! เบบี้จะไม่คุยกับป๊ะป๋าอีกเลย!"

 

โอราฬวางปืนไว้บนโต๊ะที่วางแจกันซึ่งเขาเพิ่งจับมันทุ่มลงพื้นเพื่อให้ดูเล่นใหญ่ไว้ก่อน หลายเดือนมานี้มีข่าวแว่วเข้าหูมาบ้างว่าบุษยามีแฟน ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเขาจึงไม่โกนหนวด ไม่ตัดแต่งทรงหนวดอีกเลย ตอนนี้หน้าโหดพอหรือยัง!

 

"ป๋ายิงเขาทำไมเนี่ย"

 

บุษกาลวิ่งหน้าตื่นออกมาพร้อมบุษภัทร เมื่อเห็นเลือดของปาณัทหยดติ๋งๆ บนพื้นถึงกับยกมือนวดหว่างคิ้ว ตวัดมองน้องชายอย่างบุษกลด้วยสายตาตำหนิ ไอ้นี่ก็ยุป๋าจริง รายนั้นยุนิดหน่อยก็ขึ้นแล้ว!

 

"ป๋าจะยิงประตู..."

 

จากชายห้าวหาญตัวหดเหลือสองนิ้ว ลูกสาวบอกจะไม่คุยด้วยไม่พอ เมียยังหยิกบั้นเอวแรงๆ และพูดลอดไรฟันว่าแยกห้องกันนอนจนกว่าจะสำนึกผิด!

 

ป๊ะป๋ารับไม่ได้ ป๊ะป๋าไม่ได้ตั้งใจ!

 

ทุกคนกรูกันเข้าไปช่วยปาณัท ทว่าเขายกมือห้ามแล้วบอกว่าไม่เป็นไร

 

"ผมเห็นแล้วว่าคุณพ่อเล็งไปที่ประตูจริงๆ ผิดที่ผมขยับเข้ามาหาลูกปืนเอง ทุกคนไม่ต้องห่วงครับ ผมโอเค มันแค่ถากๆ เท่านั้น"

 

บุษยาวิ่งหายไปหยิบกล่องยาเป็นอย่างแรก ถึงเลือดจะหยดออกมาไม่มากแต่ถือว่าเลือดตกยางออกอยู่ดี เธอไม่คุยกับป๊ะป๋าจริงๆ แน่ ยิงออกมาได้!

 

ปืนน่ะแค่ซ่อนไว้สู้กับโจรก็พอ ไม่ได้มีไว้ยิงแฟนของเธอ!

 

"พี่ปาล เบบี้ขอโทษแทนป๊ะป๋าด้วยนะคะ เดี๋ยวเบบี้จะทำโทษป๊ะป๋าเลย ไม่คุยด้วยนานๆ เป็นปีเลยนะคะ" เมื่อวางกล่องยาลงบนโต๊ะหน้าโซฟาบุษยาก็ยกมือไหว้แล้วโค้งตัวลงอย่างสวยงาม

 

ปาณัทยื่นมือออกไปกุมสองมือที่ประนมไหว้ของเธอแล้วหลุดหัวเราะ ทุกคนงงว่าเขาหัวเราะอะไร

 

"เบบี้ พี่ปาลบอกแล้วไงครับว่าป๊ะป๋าไม่ได้เล็งมาที่พี่นะ เขาเล็งไปที่ประตูจริงๆ"

 

ทว่าไม่มีใครเชื่อ คนที่รู้ความจริงมีอยู่แค่สองคนคือคนยิงและคนพลาดถูกยิง

 

"ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคือป๊ะป๋าทำเกินไป มันควรจะเป็นวันดีๆ สิ วันนี้พี่ปาลก็ช่วยจับคนร้ายที่ร้านทองไปแล้ว ทำไมป๊ะป๋าต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย เบบี้ไม่เข้าใจเลย" เธอหันไปตัดพ้อกับบิดา

 

"คนร้ายอะไรเบบี้" บุษกาลรีบถามแทรกเมื่อประโยคมันมีอะไรผิดแปลกไป

 

"ก็วันนี้มีโจรบุกเข้ามาจะปล้นทองที่ร้านไงคะ พี่ปาลเขาเป็นคนช่วยจับโจรส่งตำรวจ แม่กับเบบี้ก็เลยปลอดภัยแบบนี้ไง แทนที่จะต้อนรับเขาดีๆ แต่ป๊ะป๋ากลับทุ่มแจกันแล้วเอาปืนมายิงเขา เบบี้โกรธจริงๆ นะ วันหลังจะไม่พาเขามาบ้านเราอีกแล้ว"

 

ปาณัทต้องปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตและถลกลงเพื่อให้บุษยาทำแผลบนต้นแขนได้ กระสุนถากเข้ามาแค่นิดเดียวจึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ที่ตึงเครียดคงมีแค่สถานการณ์ภายในบ้าน

 

"ทุกคนใจเย็นๆ ก่อนครับ เรื่องโจรทุกอย่างเรียบร้อยดี ตอนนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ ส่วนเรื่องที่อาจกังวลว่าโจรจะบุกไปที่ร้านอีกหรือเปล่าเดี๋ยวผมจะส่งคนไปทำกรงกั้นให้ใหม่ครับ วันนี้ลองจับดูมันไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ อาจเพราะผ่านการใช้งานมานานแล้วด้วย เผื่อมีเหตุฉุกเฉินโจรบุกเข้ามาอีกอย่างน้อยๆ ก็มั่นใจได้ว่าจะไม่มีใครข้ามกรงไปถึงตัวคนที่ยืนอยู่ด้านในได้ครับ"

 

ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาสักคำแม้กระทั่งบุษยา เมื่อกล่าวจบประโยคยืดยาวปาณัทจึงรีบเอ่ยต่อ

 

"ส่วนเรื่องวันนี้ทุกคนไม่ต้องซีเรียสครับ ถือซะว่าเป็นการต้อนรับผมก็ได้ ผมไม่เป็นไรจริงๆ คุณพ่อคงหวงลูกสาวมากเลยใช่ไหมครับ อันที่จริงผมเตรียมใจมาเจอมากกว่านี้อีกนะครับ เท่านี้คือเบามากๆ ในความคิดผมแล้ว"

 

ยิ่งไม่มีใครเข้าใจมากขึ้นไปอีก โดนยิงแต่ไม่โกรธ ปาณัทเป็นคนประเภทไหนกัน

 

 

____________

 

อีบุ๊กซื้ออ่านได้ใน meb ค่าา

 

รูปเล่มมีพร้อมส่งค่าาา สั่งได้ทางเพจ บัวบูรพา ค่ะ