Ep.2

แค่รักกัน

.

.

.

"ผมบอกให้ตื่น วราลี ! "

เสียงตะคอกดังแข่งกับเสียงของสายลม และ สายฝน ที่กำลังพัดกระหน่ำ อยู่ด้านนอก ระเบียง

บานหน้าต่างกระจก ที่เปิดทิ้งเอาไว้

หอบทั้งลม และ ละอองฝน พร้อมกลิ่นควันบุหรี่ รสวนิลา หอบพัดเข้ามา

แขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม คว้ากระชาก

ร่างบางๆ ที่เต็มไปด้วยรอยบอบบช้ำ

หญิงสาว สะดุ้งตื่นตามแรงกระชาก ตาพร่ามัว ที่จะยังคงถูกเกาะกุมไปด้วยหยาดน้ำตา

น้ำตา.... ที่ไหลริน ออกมาทั้งคืน จนถึง ย่ำรุ่ง

ถ้าเขาคิดว่าเธอเป็นคนผิด ..... ก็ให้เขาคิดไปอย่างนั้น มันก็สมควรแล้ว..... วราลี

ความป่าเถื่อนหยาบคาย กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

เธออยากผลักไส อยากขัดขืน หรือแม้แต่ กระทั่ง อยากร้องขอความเมตตา

แต่บางอยาก ..... ก็ต้องทำให้เธอจำยอมจำนน

ร่างบางๆของนางแบบสาว ถูกตวัดขึ้นมาจากเตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว

ก่อนที่ชายหนุ่ม จะกดให้เธอ นอนคว่ำหน้าซุกอัดกับหมอน

สวบ....

เอวหนาเบียดเข้าหาใจกลางตัวของร่างบางทันที

แรงกระแทก ถูกส่งออกไป อย่างนับครั้งไม่ถ้วน

เสียงครางกระเส่า ของ วายุพักต์ ดังไปพร้อมๆกับจังหวะที่กระแทกสะโพกกลมมนกลม แข่งกับเสียงสายฝน ด้านนอก ที่ดังเคล้าคลึงกันไป

ไม่มีอีกแล้ว......

พี่ยุของลูกหว้า

ไม่มีอีกแล้ว....... จริงๆ

แววตาที่บอบช้ำ .... ไม่อาจจะหลั่งตาออกได้อีกแล้ว ....

เธอ เจ็บ....เจ็บ จนน้ำตามัน ไม่ไหล

เสียงของชมพูพาน ดังก้องเข้ามาในหัว

กลบเสียงของทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เธอ ไม่อยากได้ยิน

แรงกระแทก ที่ส่งเข้ามาใจกลางตัว.... กำลังรับรู้ความรู้สึกนั้น ด้วยความด้านชา

รอยยิ้มแสยะ เหยียดออก จากปากอิ่ม

ยิ้มสมเพช.... เวทนาให้กับ ตัวเอง

คนอย่างลูกหว้า วราลี

จะมีทางไหน ให้เลือกเดิน

ไม่มีเลยสักทาง !

เอวหนา กระแทกย้ำๆ จนในที่สุด วายุพักต์ ใกล้จะถึงจุดสุดยอด

พรึ่บ !

ชายหนุ่มถอดบางอย่างออกจากสะโพกมนสวย

ก่อนที่จะพลิกตัวให้คนใต้ร่างหันกลับขึ้นมา

ฝ่ามือใหญ่ บีบกรามเล็ก จนวราลี ต้องเผยอปากขึ้น

คุณพ่อขา.... คุณแม่ขา ......

ลูกหว้า....ขอโทษ

ไม่มีทางไหน.....ที่จะ เหลือให้ลูกหว้าเลือกเดินได้เลย

รอยยิ้มแสนเศร้า .... ที่ยิ้ม สมเพชเวทนาทให้กับชีวิต คลี่ออก

ในเมื่อเลือกแล้ว....

เลือกที่จะยอมรับชะตากรรม แบบนี้แล้ว

ปากอิ่มสวย .... ก็ค่อย อ้าออก ....

ก่อนที่อะไรร้อนผ่าวขนาดใหญ่ จะถูกยัดเข้าไปทันที

สติ พร่าเลือนเต็มทน

รอยแดง และรอยกัด ที่บอบช้ำ ทำให้คนตัวเล็กๆ กำลังจะครองสติไม่อยู่

วายุพักต์ขบกรามแน่น ก่อนที่เหลือบไป สบตาเจ้าของโพรงปากอุ่น

แค่เสี้ยววินาทีเดียว ที่แววตาวูบเปลี่ยน แล้วกลับมานิ่งเย็นชาราวน้ำแข็งดั่งเดิม

เขาเจ็บ

และเธอ

ต้องเจ็บกว่า !

วราลี !

ฝ่ามือใหญ่ กระชากขยุ้มผมสีสวยยาวนิ่มราวเส้นไหมเข้าหาเอวหนา ก่อนที่จะกดหัวทุย ไม่ให้ดิ้นหนี

เสียงครางปลดปล่อย พร้อมน้ำสีขาวขุ่น ทะลักออกมาเพรื่อปากอิ่ม

เสียงสำลักดังออกมาจากปากเล็กๆ

วราลี แทบจะทรงตัวไม่อยู่

เสียงอื้ออึงในหู จนเธอไม่รู้ว่า

ชายเปลือยเปล่า..... ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ... กำลังพูดจะอะไรออกมา

ร่างเปลือยใหญ่ ค่อยก้มโน้มตัว ลงไปหาร่างบางๆ ที่นั่งโง้นเงนอยู่ตรงหน้า

ปลายคางมน ถูกเชยขึ้นมา

แววตาแสนเย็นชาของวายุพักต์ จ้องมอง ดวงตาช้ำกล่ำ

แรงเฮือกสุดท้าย .... ของวราลี ฮึดขึ้น ขาเรียวที่ช้ำเป็นจ้ำแดงเถือก ไปทั่วขาอ่อนด้านใน ค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง

มือเล็กๆ ควานหาเสื้อผ้า ที่ถูกทึ้งออก อย่างไม่มีชิ้นดี ขึ้นมา กำเอาไว้จนแน่น

ส่วมใส่ .... ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้

อยากออกไปจากที่นี้ ให้เร็วที่สุด เท่าที่ จะทำได้

พรึ่บ !

เชิ้ตขาวเนื้อดี ถูกปาใส่หน้า

สภาพเดรสที่ขาดรุ่งริ่ง แทบจะปกปิดร่างเนียน เอาไว้ไม่ได้

รอยยิ้มเหยียด ส่งให้ชายที่ยืนตรงหน้า

เสียงเย็นสนิท พูดจบ แล้วหมุนตัว เดินออกไปทันที

อีกนิดเดียว.... เธอจะไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ

สายตาพร่ามัว ... กับเสียงใครบางคนที่ตะโกนดังไล่หลัง

กำลังจะทำให้สติ ....ที่เหลือเพียงอยู่น้อยนิด

จะดับ...ลง

เสียงตะโกนก้องแข่งกับสายฝนด้านนอกที่กำลังโหมกระหน่ำ

ฝ่ามือเล็กๆ กับแรงเฮือกสุดท้ายทั้งหมดที่มี

ฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวออก จนกลายเป็นเศษผ้า

กำปั้นเล็กๆ รัวทุบแผงอกแน่นเปลือยของคนตรงหน้า

น้ำตาร่วงพรู ราวกับกำลังจะขาดใจตาย

เสียงสะอื้นเหมือนจะขาดใจดังขึ้น กลบ เสียงฝน

ใครบางคน.... กำลังตัวเย็นเฉียบ

วายุพักต์นิ่งงันราวกับหุ่น ส่วนกำปั้นน้อยๆ ที่รัวทุบอยู่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมานั้น ร่วงลงข้างตัวข้างตัวอย่างหมดแรง

เหนื่อย

เหนื่อย.... จนเกินที่ ผู้หญิง วัย 25 จะรับไหว

เหนื่อย ..... จนบางที

"คุณหนูคะ ... คุณท่าน ยิงตัวตาย "

"คุณผู้หญิง .... เห็นตอนคุณท่าน "

"จ่อ ปลายกระบอกปืน เข้าปาก "

คุณพ่อขา ...... ลูกหว้า เหนื่อย ...เหนื่อยแล้ว ...

ลูกหว้า.... จะไม่ไหวแล้ว...

สติสัมปชัญญะ สุดท้าย ที่วราลี จำได้ ก่อนจะล้มลงหมดสติ

ก็คือ .... พี่ยุ ...

พี่ยุของลูกหว้า

พี่ยุที่เคย กอดลูกหว้า .... เอาไว้จนแน่น..

พี่ยุ....กอดลูกหว้า เอาไว้จนแน่น

.

เสียงแข็งกระด้าง ที่ดังขึ้น แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

ตรีทัพ ค่อยๆ ถอนเข็มฉีดยา ออกจากไหลข้างซ้ายของวราลีอย่างเบามือ ก่อนที่จะยันตัวขึ้นยืน

แล้วเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

แววตาแข็งกร้าว จ้องเขม็งไป ที่วายุพักต์ ก่อนที่จะเหลือบตาไปมอง ผู้หญิงแปลกหน้า ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

ความสงสัยถาโถม

แต่ไม่ได้ต้องการฟัง คำอธิบาย ตอนนี้

เพราะมีอะไรที่สำคัญ ให้คนตรง .. ต้องทำ

ไม่มีคำพูด จากอีกฝั่ง แววตาวูบไหว เหลือบมองร่างที่นอนนิ่ง อยู่บนเตียง อยู่ ตลอดเวลา

วายุพักต์สวนกลับทันที

.

เสียงให้สัมภาษณ์ของเดือนดารา นางแบบสาวไฮโซชื่อดัง หน้างานแฟชั่นโชว์การกุศล ดังขึ้น

ข่าวต่างๆ เม้าท์กระซิบ พร้อมกับลงภาพ ปาปารัสซี่ ที่ถ่ายภาพของทั้งคู่ กำลังดินเนอร์ สุดหรู ที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา

ทำให้วันนี้ นักข่าวทุกสำนัก หยุดอยู่ ที่ เดือนดารา เพียงคนเดียว

รอยยิ้มหวาน สู้แฟลช

รอยยิ้มกระหยิ่ม จ้องมองไป ที่ หนุ่มสาวคู่หนึ่ง

ที่กำลังเดินเข้ามาในงาน

วายุพักต์ และ คู่หมั้น ม.ร.ว. เพชรประดับ !

.

อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ ว่าอะไร สำคัญ ไปกว่า แค่รักกัน

#แค่รักกัน

🖤