เรื่องราวที่ 1 ต้อนรับผู้กล้า
แสงสีขาวสาดส่องลงมากลางวงเวทย์อัญเชิญกลางโถงพระราชวัง ใช่ นี้คือการอัญเชิญผู้กล้า ในสงครามที่มนุษย์กับปีศาจสู้กันอยู่นี้เทพกับไม่ให้การช่วยเหลืออะไรแม้แต่นิดเดียว จึงมีทางเดียวคือต้องอัญเชิญ 'ผู้กล้า' เท่านั้น ถึงจะว่าแบบนั้นและทำไปแล้วก็เถอะ เฮ้อ ไม่คิดจะใช้อัศวินมังกรร่วมรบเลยหรือไงเนี่ย
"เอ่อ ท่านอัศวินขอรับ"
"หือ อะไรหรอ"ผมหันไปทักตอบทหารนายหนึ่งซึ่งเฝ้ายามกับผมเพราะต้องป้องกันไม่ให้การอัญเชิญถูกขัดขวางโดยเหล่าปีศาจที่พวกเขาคิดว่าชั่วร้าย ไอ้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าปีศาจชั่วร้ายยังไง แค่บ้าระห่ำกับเถรตรงเกินไปเท่านั้นเอง
"คือ ท่านคิดว่าผู้กล้าของเราจะเป็นคนยังไงกันขอรับ"
"อืม...คงจะซื่อบื้อ งี่เง่า ไร้เดียงสาล่ะมั้ง?"ผมตอบไปแบบที่คิดก่อนจะโดนมะเหงกเข้าเต็มหัวจนต้องร้องโอดโอยกันเลยละ
"เสียมารยาทนะเรน เจ้ากล้าล่วงละเมิดท่านผู้กล้าได้อย่างไร"
"ขออภัยขอรับเจ้าหญิง"ผมโค้งหัวให้เจ้าหญิงคนงามของประเทศ เฮ้อ อะไรก็ผู้กล้าๆ สู้เองก็ได้แท้ๆกลับไปยืมมือคนนอกซะได้
"เอาเถอะ ข้าถือว่าเมื่อสักครู่มิได้ยินก็แล้วกัน เจ้าช่วยมากับข้าหน่อยสิเรน"
"ขอรับ"ผมเดินตามเจ้าหญิงเข้าไปในโถงพระราชวังก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อมองเห็นข้างใน รู้สึกว่าการอัญเชิญเสร็จสิ้นแล้ว และตอนนี้ก็มีคนที่นั่งเอ๋ออยู่ในวงเวทสี่คน แน่นอนว่านั้นคือท่านผู้กล้าที่เคารพรักนั้นเอง รู้สึกจะมีผู้หญิงแค่คนเดียวเสียด้วยน่านะ อืม....ท่าทางก็ดูแตกต่างจากคนอื่นด้วย ไม่รู้ว่าตรงไหนแต่มันดูไม่เข้าแฮะ
"นี่คือท่านผู้กล้าทั้งสี่ ท่านนี้คือท่านผู้กล้าโอยัล ริคานอฟ นี่ก็ท่านผู้กล้าริวชิ อาคาเนะ นี่ท่านผู้กล้าพายุ และสุดท้ายคือท่านผู้กล้านาเนีย ลูน่า ส่วนคนๆนี้คืออัศวินประจำราชวังของเราเพคะท่านผู้กล้า"เจ้าหญิงผายมือมาทางผมและคนอื่นๆที่ไม่รู้โผล่มาตอนไหน
"ข้าอัศวินราชองครักษ์ มาลอย เรนดิอนขอรับ ขอฝากตัวด้วยนะขอรับ"
"ข้าอัศวินมังกร โนเนท มานอส ขอความรบกวนท่านผู้กล้าด้วยขอรับ"
"ข้าอัศวินมังกร เรน มาเจนติน่าขอรับ ขอฝากตัวด้วยนะขอรับ"
"อัศวินราชองครักษ์ กาเวส พาลาน"
"ขออภัยที่กาเวสไม่สุภาพนะคะท่านผู้กล้า"เจ้าหญิงโค้งตัวขอโทษแทนกาเวส ผมก็จับหัวกาเวสโค้งขอโทษด้วยเช่นกัน ถ้าถามว่ากาเวสหน้าตาเป็นยังไง ไม่แก่ถึงขนาดเรียกว่าวัยกลางคนหรอกนะผมบอกไว้เลย ไอ้หัวสีชมพูนี่เด่นหราอย่างกับอะไรดี แถมดวงตาสีแดงเหมือนเปลวเพลิงแต่ดันเย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง คิดแล้วโมโหไอ้บ้านี่ดันมีสาวมาจีบแต่เราดันไม่มีมาสักคน
"คือว่า....คุณเรนครับ"ผมหันไปมองผู้กล้าทั้งสี่เพื่อหาคนถามก่อนจะเห็นเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมสีดำยาวเล็กน้อยดูนุ่ม อื้อหือ ผมยอมรับท่านเลยครับ ดวงตากล้าหาญชาญชัยดีจริงๆ
"มีอะไรให้รับใช้หรือขอรับท่านผู้กล้าริวชิ"
"คือว่าที่เสียบอยู่ตรงหูคุณเรน..."
"อ๋อ หมายถึงหูฟังสินะขอรับ มันเป็นอุปกรณ์สื่อสารของข้ากับอัศวินมังกรคนอื่นๆนะขอรับ"ผมตอบเขาไปอย่างอบอุ่น ก็ดูสิ ถ้าใครมาเป็นผมจะอดใจไม่ให้กอดร่างน้อยๆน่ารักนี่ได้ไหม!? ผมก็ไม่ได้!! แต่มันติดที่เด็กคนนี้เป็นผู้กล้าไง!! หึ้ย น่าเสียดายจังเล้ย!
"หูฟังเป็นอุปกรณ์สื่อสารหรอครับ?"
"ขอรับ แต่ท่านผู้กล้าริวชิกรุณาอย่าสุภาพกับข้าเลยนะขอรับ"ผมค่อมตัวให้เด็กน้อยตรงหน้าอย่างสุภาพนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เอ๋ อย่าพูดแบบนั้นเลยนะครับ ผมว่าผมอายุน้อยกว่าคุณเรนอีกนะครับ"
"งั้นหรอกหรือขอรับ?"
"แล้วคุณเรนอายุเท่าไหร่หรอครับ?"
"เอ่อ....ก็จะ18แล้วล่ะขอรับ"
"เอาจริงดิ!? รุ่นเดียวกันเลยนี่นา งั้นเรียกเราว่าริวเฉยๆก็ได้นะเรน!"ขณะที่ผมกำลังจะตอบตกลงไปเจ้าหญิงคนงามก็กระแอมเบาๆเหมือนเป็นการเตือนทำให้ใบหน้าผมกลายเป็นยิ้มเจื๋อนขึ้นมาทันตา
"คงมิได้ขอรับท่านผู้กล้าริวชิ ข้ามิอาจเรียกท่านเช่นนั้นได้"ผมโค้งตัวขอโทษท่านผู้กล้าริวชิอย่างนอบน้อมเมื่อได้รู้ว่าอย่างน้อยในผู้คนเหล่านี้ก็ยังมีคนอายุเท่ากับผมด้วย อย่างน้อยก็ตายตาหลับเล่าเรื่องไปได้ยันลูกยันหลานเลยล่ะ
"เจ้าหญิง"
"คะ? ต้องการอะไรหรือคะท่านผู้กล้า"
"ห้ามกดดันหรือสั่งอะไรเรนนะ เรนเป็นเพื่อนผมดังนั้นเรนสามารถเรียกชื่อผมห้วนๆได้"ผมเงยหน้าตวัดดวงตาไปมองคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ พวกผู้กล้านี่เป็นพวกงี่เง่าจริงๆด้วย เรื่องแบบนี้ถึงกับสั่งเจ้าหญิงเลยเรอะ
"ส่วนเรน"
"ข- ขอรับ!?"
"ใช้คำพูดปกติไม่ต้องมากพิธี แต่ต้องได้ฝืนนะ โอเคปะโอยัล?"ผมหันไปทางผู้กล้าหัวสีทอง เขาพยักหน้าให้เล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆนะ!
"โอเคแล้วนะเรน"
"อะไรคือโอเคหรอขอรับท่านผู้กล้าริวชิ?"
"ก็ตกลง หรือเข้าใจ อะไรประมาณนี้ละมั้ง?"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ภาษาของเหล่าผู้กล้าสินะ ต้องศึกษาไว้หน่อยซะแล้ว
"เข้าใจแล้วขอรับท่านผู้กล้าริวชิ"
"เรียกริวสิ"
"ข- ครับ ท่านริว"
"ริว"
"ร- ริว...."อ๋า!! ล่วงเกินไปแล้ว ไม่ๆๆ ผมจะทำยังไงดี คงไม่โดนพระเจ้าลงโทษใช่ไหม ขอล่ะอย่ามองผมแบบนั้นนะ
"อุ๊บ หึหึ"
"อย่าหัวเราะน่ามาย!"ผมหันไปตวาดใส่เพื่อนตัวแสบ ใช่ แสบมากด้วย มายหรือมาลอย เรนดิอน เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเองแหละ หน้าตาก็...เรียกได้ว่าสาวน้อย ใช่ๆ สาวน้อยมากเลยด้วย
"ช่วยไม่ได้ก็หน้าแกมัน...อุ๊บ หึหึหึ"หน้าฉันมันตลกมากใช่ไหมห๊า!? หยุดหัวเราะไปเลยนะเว้ย ถ้าไม่หยุดพ่อยิงใส้ไหลจริงๆด้วย!
"เห้ยๆๆ คิดจะฆ่ากันทางสายตาเรอะ"
"อะแฮ่ม!"
"......"อ๊ะ ลืมเรื่องท่านผู้กล้าไปเสียสนิทเลย เสียมารถยาทอีกแล้วอ่า โถ่เอ๊ย เพราะมายคนเดียวเลยนั้นแหละ
"ฮ่าๆๆๆ"เสียงหัวเราะพาให้ผมหันไปมองคนขำก่อนจะเห็นท่านผู้กล้าที่เป็นผู้ชายหัวเราะท้องขดท้องแข็ง เห้ย มันไม่ตลกนะครับท่านผู้กล้า!! ท่านผู้กล้านาเนียก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอ! ถึงจะทำหน้านิ่งแต่เห็นมุมปากกระตุกอยู่นะครับ!!!
เสียงหัวเราะสดใสกับท่าทางหงุดหงิดปนเขินอายของว่าที่องครักษ์ของผู้กล้าช่างดูน่ารักน่าชัง ผมสีครีมทองช่วยขัดให้ใบหน้าเรียวดูมีเสน่ห์ภายในตัว ดวงตาสีทองมีแววตำหนิคนแถวนั้นแถมพ่วงด้วยเผยแนวคิดตัวเองออกมาทั้งหมดอีกต่างหาก
"โถ่! ท่านผู้กล้าขำอะไรกันครับ!?"สุดท้ายร่างบางผู้สวมผ้าพันคอสีแดงเพลิงก็ทนไม่ไหวจนต้องโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวและหน้าหงิกงอ
"หึหึหึ น่าสนใจ ช่างน่าสนใจจริงๆ"ดวงตาสีม่วงทอแสงวาวมองไปที่ชายร่างบางผู้สวมผ้าพันคอสีแดงเพลิงใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งห่างออกไปหลายเมตร ผ้าคลุมสีม่วงโบกสะบัดท่ามกลางสายลมเย็นสบายของผืนป่า พลันเกิดลมหมุนข้างกายก่อนปรากฏเป็นร่างของสาวน้อยร่างบางในชุดเดรสสั้นสีขาว ผมสีเทาสั้นปลิวไปกับสายลม ปีกค้างคาวสีเทาคู่หนึ่งกระพือเบาๆ เท้าเรียวลอยสูงจากพื้นไม่มากไม่น้อย ดวงตาสีทองสบกับดวงตาสีทองสบกับดวงตาสีม่วงเรืองแสงก่อนร่างบางจะเอื้อนเอ่ยออกมา
"ทำอะไรอยู่น่ะคะพี่ เราต้องเตรียมตัวหาทายาทกันอยู่ไม่ใช่หรอ?"
"แค่มาดูหน้าของพวกผู้กล้าน่ะ แถมเจอเรื่องน่าสนใจเสียด้วยสิ"
"เอ๋ จริงหรอคะ"ดวงตาสีทองแวววาวดูเจ้าเล่ห์ ปอยผมบนหัวดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างน่ารักน่าชังจนดูน่าจับเล่นเสียนี่กระไร
"บนหัวน่ะอุน"นิ้วมือชี้ไปที่ปอยผมสีเทาที่ดุ๊กดิ๊กไปมาจนคนเป็นเจ้าของสะดุ้งพาลให้ปอยผมตั้งขึ้นมาก่อนหยุดขยับไปชั่วพริบตา
"อ๊ะ แต่ว่าเรื่องที่พี่สนใจมันต้องเป็นเรื่องที่ดีแน่ๆเลยล่ะค่ะ อย่าบอกนะว่าเจอเจ้าสาวแล้ว ไหนๆ สาวน้อยคนไหนเป็นผู้โชคดีกันนะ"พลันดวงตาสีทองก็ส่งสว่างขึ้นมาทันตา
"สำหรับมนุษย์มันคือโชคร้ายไม่ใช่หรือไง?"
"นั้นสินะ อ๊ะ หรือว่าเป็นยัยเทพตกสวรรค์นั้นกัน? หรือว่าพี่สนใจเจ้าหญิงนั้นหรอ"
โป๊ก!
"อูย มันเจ็บนะพี่...อ๊า ลืมเลยว่ามาตามพี่ไปที่ปราสาทนี่นา รีบไปกันเถอะ"ว่าแล้วก็สลายหายไปพร้อมกับลมโชยบางๆ ดวงตาสีม่วงหลับลงก่อนจะลืมตาอีกครั้ง หางตามองไปทางพระราชวังอีกครั้งก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมา
"แล้วเจอกัน"
ฟิว....
"หือ?"
"มีอะไรหรอเรน"
"อ่า เปล่าขอรับท่านโอยัล"คงจะคิดไปเองละมั้งว่ามีคนมองมาเนี่ย ช่างมันละกัน ต้องลุ้นแล้วสิว่าจะเป็นองครักษ์ของผู้กล้าคนไหน
-----------------------------------------------------------------------------
ผวานะ เราหวาดผวามากเลยน้า T^T แค่รีจอแปปเดียวมาเจอข้อความอ่า
ยิ่งจินตนาการข้อความได้อยู่
บอกเลยว่าเห็นตอนแรกนี่กลัวจนลุกหนีออกจากเครื่องไปพักนึงเลย
อ๊ะ แต่ตอนนี้ชินแล้วนะ ถึงจะสะดุ้งนิดหน่อยก็เถอะ
ถึงจะไม่รู้ว่ามีคนเข้าใจหรือเปล่า
15+++หมายถึงอายุ18ปีขึ้นไปนะ
มันว่างเลยพิมพ์เล่นๆเพราะช่วงนี้ก็ปิดเทอมแล้วด้วย
คาดว่าเปิดเทอมคงอัพช้าเพราะกิจกรรมเยอะมว๊าก
ตอนนี้ก็อัพช้าเพราะโดนแย่งตอนกำลังพิมพ์บ่อยๆกว่าจะเสร็จตอนนึงนี่น๊านนาน
เหมือนตรงนี้จะเป็นที่ระบาย 555
ข้ามได้นะ ข้ามได้
เรื่องนี้ดำเนินไปช้านิดนึงนะ
เอ๊ะ หรือเร็วไปนิดนึงก็ไม่รู้นะ
แต่บอกอะไรบางอย่างกับคนที่ชอบเรื่องนี้จริงๆนะ
นิยายเรื่องนี้คิดคร่าวๆคือมีสี่คู่ จากมุมมองนิยายสี่เรื่อง
เรื่องแรก ผมนี่แหละเจ้าสาวจอมมาร คู่คือ เรนกับอิล[แต่งอยู่นะ]
เรื่องที่สอง ผมไม่ใช่ผู้กล้าที่ทำหน้าที่เป็นภรรยาอัศวินนะครับ!! คู่ก็ริวชิกับกาเวส[ยังไม่ได้แต่ง]
เรื่องที่สาม ยังไม่ได้คิดอ่า
เรื่องที่สี่ ยังไม่ได้คิดอ่า
แล้วเจอกันนะ จะพยายามเขียนนะฮับ
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น