อย่างที่บอกครับ...ยัยชิโกะแกล้งสองคนนี้ครับ เพราะงั้นฝากทีครับ

ชิโกะก็บ้าอยู่แล้วนี่ครับ

ยังไงผมฝากด้วยนะครับ ต้องไปทำงานต่อ (#ยัดเก็กน้อยทั้งสองให้โทรุก่อนเผ่นไปอย่างรวดเร็ว)

แอ๊บ (#อยู่ในสภาพเด็ก)

ช่ายยยย (#อยู่ในสภาพเด็กเช่นกัน)

กลับห้องพักนายไงฟะ...อย่าคิดพาฉันไปให้ไอ้เด็กนั้นเห็นเชียว

เปล่าสักหน่อย อย่ามั่ว

เอาน่าๆ

ชิโรตะ ฉันว่าเอาตามโทมะบอกจริงๆ ก็ดีนะ

ไม่อยากโดนอุ้มแล้วอ่ะ กลัวตก

น่าอายด้วย

ลองไหม?

อาจจะได้นะ

ทำเป็นรู้ดี...

ส่วนโทมะหนีหน้าที่...

ไม่ใช่แล้วเว้ย!

ยอมรับความจริงหน่อยสิโทมะ

กวนตรีน🖕

เพราะไอ้บ้าสึกิมิสึน่ะสิ

อย่าว่างั้นสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ

แต่นายเป็นคนไปเหยียบหมอนใบโปรดของชิโกะ

ใครจะไปคิดว่าชิโกะจะทำหมอนร่วงมาแล้วฉันเดินไปเหยียบพอดีเล่า

และไม่คิดด้วยว่าชิโกะจะชอบหมอนรูปเมฆ...

เออ ไม่เถียง

ซวยจริง ไม่เถียง

และ...ร่างเด็กขยับยากจริง (#พยายามลุกแต่หงายเงิบ)

... (#ลองลุกแต่ล้มกลิ้งเช่นกัน)

อย่าถ่ายสิเว้ย

แหมๆ น่าอายอยู่นะเนี่ย

อย่าว่างั้นสิ

แต่ก็ไม่เหมือนจริงๆ วะ

เหมือนตาแกชิวล์ๆ เหมือนเดิม

ใจร้ายจัง

เดี๋ยวแกล้งซะหรอก (#ดึงแก้มโทมะ)

ทำบ้าอะไรของนายวะ!? (#ดึงกลับ)

...นี่หากไม่รู้ว่านายบื้อ คงคิดว่านายกำลังกวนโอ๊ยแน่

ก็มันจริงนี่หว่า

ทั้งบื้อ ซื่อ เอ๋อ ต๊องเลย

นายลืมเติมว่าน่าแกล้ง

เออ จริง

ยอมรับความจริงเถอะน่า

ใช่ๆ ยอมรับความจริงเถอะ

แก่แล้วแบ๋วไม่ขึ้นวะ

แต่ฉันว่าขึ้นนะ

น่าแกล้งดี

ไม่ต้องเลยสึกิมิสึกิ

หวง?

เปล่าสักหน่อย อย่ามั่ว

งั้นขอ

นายตั้งใจกวนตรีนฉันใช่ไหมห๊า?

ใช่

ไอ้🖕🖕🖕

ไอ้ซื่อบื้อเอ้ย!

ก็สมเป็นชิโรตะออก...อ่ะ? (#ขยับผิดท่าล้มกลิ้ง)

ร่างนี้ขยับตัวยากจริง

เออ เห็นด้วย (#พยายามยืนอีกรอบ)

อ่ะ? (#ล้มแล้วกลิ้งตกเตียง)

ฉันตั้งใจที่ไหนวะ

ลำบากอ่ะ (#กลิ้งไปมา)

(#แอ๊บทำเป็นเด็ก)

(#แอ๊บเงียบอีกคน)

สวัสดีครับ และนี่ครับ (#ยื่นถุงให้)

ชูเฮย์ให้เอามาให้น่ะครับ

และบนเตียงนั้น...อิโอริซังกับ (ไอ้) โทมะซังสินะครับ?

เปล่าครับ เห็นว่าไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายลอยมามากกว่านี้เลยไม่ให้บอกน่ะครับ

แค่นี้นะครับ ผมไปทำงานต่อล่ะ

ดีที่สึรุงิไม่รู้

ยูมิคาเงะด้วย ไม่งั้นโดนล้อยาว

ที่จริงนายโดนก็ดีนะ

อย่าว่างั้นสิ

...ไม่เว้ย! นายจะเป็นคนมาเปลี่ยนชุดให้เนี่ยนะ!?

มันออกน่าอายนะ ไม่ไหวมั้ง

เล่นงี้?

ตอนนั้นนายเอ๋อเอง มาโทษกันไม่ได้เว้ย

อย่างชิโกะหนีได้ที่ไหนล่ะวะ

ถ้าหนีได้ก็เทพเกินล่ะ

ไม่เว้ย!

อย่าน้าาาาาาาา

ไอ้บ้าเอ้ย จำไว้เลยนะ... (#อยู่ในชุดรูปแมว)

กลับร่างเมื่อไหร่ฉันจะโปรยรูปน่าอายของนายเลยค่อยดู (#อยู่ในชุดรูปกระต่าย)

น่ารักกับผีสิ

จุนอิจิโร่ก็เหมือนแกล้ง เอาชุดแบบนี้มาให้เนี่ย

ก็จริง

ว่าแต่ชิโรตะ

หิว

เออ ด้วย

หาอะไรให้กินหน่อย

ก็พาไปกินสิ

ช่ายยยย

เปล่าสักหน่อย

อย่ามัวพูดมาก พาไปเลย

รู้แล้วๆ

นายนั้นแหละ อย่าเด๋อชวนคุยนักล่ะ

คิดว่าห้ามฉันได้?

น่าแกล้งเอง ช่วยไม่ได้นะชิโรตะ

ยอมรับความจริงหน่อยน่า

ว่าแต่นายสั่งอะไรมาให้วะ? หวังว่าจะเป็นของปกตินะ...

เออแฮะ เมื่อกี้ก็ลืมดู

อ้าว? มีย้อนแฮะคราวนี้

รู้จักพัฒนาแล้วสินะ

ฉันควรตบมือให้ไหม?

ก็ปกตินายสวนโทมะไม่ค่อยทันนิ

เล่นเอ๋อ ซื่อ บื้อซะขนาดนี้

อ่ะ? โทรุซัง... (#เดินผ่านมาพอดี)

(#แอ๊บเงียบทันควัน)

(#ทำตัวเงียบๆ แล้วพยายามดึงฮู้ดมาปิดหน้า)

ใช่เลยครับผม

เปล่าครับ ให้ยูมิจังจ่าย

อย่างไอ้นี่ไม่มีทางยอมให้เงินออกจากกระเป๋าง่ายๆ หรอก (#เดินมาอีกคน)

แล้วเด็กสองคนนี้ใครครับเนี่ย?

(ในใจ : โกหกโคตรไม่เนียน)

(ในใจ : จะโดนจับได้ไหมวะเนี่ย?)

อ๋อ...ว่าแต่ทำไมหน้าคล้ายเฮียแกจังหว่า?

นั้นสิเนอะ หน้าคล้ายอ่ะ...แต่เหมือนเด็กอีกคนกลัวหน้ายูมิจังชอบกล

กลัวแกสิไอ้สึรุงิ

อย่าว่างั้นสิยูมิจัง

ครับ~~~

ขอโทษครับ...และขอตัวล่ะครับ ไอ้นี่ลืมกินข้าวแต่เช้าแล้ว

(#ลากสึรุงิไป)

เกือบไปๆ (#มองพวกยูมิคาเงะที่ออกห่างไปแล้ว)

ดีที่พวกนั้นจำไม่ได้

อา

ก็ดี

ไม่งั้นหากมีใครโผล่มาอีกวุ่นเลย

ถ้าเกิดมีคนจำเราได้คงวุ่นจริงๆ

อย่าว่างั้นสิ

ไม่ต้องเลยชิโรตะ

เออๆ

อื้ม

ว่าไง?

อะไร?

...คิดว่าฉันคิดไปเองคนเดียวซะอีก

ฉันด้วย

อา

มีสมองก็คิดเองสิ

โทมะก็แบบนี่แหละน่า

สงสัยเพราะว่านิสัยเด็ก แกล้งคนที่ช...

เงียบไปเลยสึกิมิสึ

ไม่สน

ไอ้...

ก็...

ไม่ต้องถาม! และลืมๆ ไปซะ!

ก็ตามที่ว่าแหละ!

โทมะซึนจังนะ เดี๋ยวแย่งหรอก

ไม่ต้องกวนตรีนเลย💢

คิดว่าห้ามฉันได้?

ไอ้...

อ่ะ? โทรุ... (#เดินมาพอดี)

(#รีบปิดปากเงียบ)

(#รีบเงียบอีกคน)

อิสุนะฝากบอกว่าของที่นายฝากซ่อมน่ะเสร็จแล้วนะ

แล้วที่อุ้มนั้น...อิโอริ? โทมะ?

ดมกลิ่นเอา

ก็นะ

แล้วไหงสองคนนี้กลายเป็นงี้ล่ะ?

โอเค เข้าใจแล้ว

แค่มีชิโกะมาเอี่ยวก็รู้ถึงหายนะล่ะ

ก็มันใกล้เคียงสุด

ว่าแต่...ขอสองคนนี้ไปเล่นได้ไหม?

ไม่หรอกน่า

หว่า หนีไปซะแล้ว...แย่จัง... (#มองอย่างเสียดายแต่ก็เดินกลับหาอีฟตัวเองแต่โดยดี)

ใช่ เกือบโคตรๆ

ดีนะไม่โดนแกล้ง ไม่งั้นแอ๊บต่อไม่ออกแหง

แล้วนี่...เมื่อไหร่จะคืนสภาพเนี่ย? เมื่อยแล้วนะ...

อยู่เฉยๆ ให้ชิโกะเบื่อมั้งถึงจะคืนสภาพ

จะยังไงก็ช่าง...รู้แค่เริ่มง่วงล่ะ...

เหมือนกันแหละวะ

กลัวโดนปล่อยตก

กลัวตกวะ

...บทจะคืนสภาพก็คืนง่ายๆ อย่างงงๆ เหมือนเดิม (#คืนสภาพแล้ว)

ถ้านายแก่ขนาดนั้นก็เรื่องของนาย

เรื่องของฉันน่า

แล้วนี่เอาไงต่อ? (#ลงจากเตียงพลางอุ้มโทรุไปนอนแทน)

...

สึกิมิสึ

เอาดีๆ

...ฉันจะด่านายยังไงให้สลดดี?

ความคิดดีวะ

เอาปากกาเขียนหน้าไหม?

ดี ตามนั้น (#เขียนหน้าโทรุ)

ฉันว่าหน้ามึนแบบนายทำได้วะ

ไม่ต้องเลย (#ไปรื้อตู้เสื้อผ้าโทรุ)

อ่ะ เอาไป (#โยนชุดหนึ่งให้อิโอริ)

แล้วใครจะเปลี่ยนชุดก่อน?

ลักหลับบ้านนายสิ (#เดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด)

(#จิ้มต่อไปรัวๆ)

(#ดึงแก้มโทรุเล่น)

อ่ะ? ไงชิโรตะ... (#ปล่อยมือจากแก้มโทรุ)

ไปเปลี่ยนชุดอยู่

กะไปเปลี่ยนต่อจากโทมะน่ะ

หรือให้แก้ผ้าโต้งๆ เปลี่ยนตรงนี้เลย?

อย่าว่างั้นสิ (#โดดทับโทรุเล่น)

เตรียมแกล้งคน

เฮ้ย เสร็จแล้วสึกิมิสึ...ทำอะไรของนาย? (#เดินออกมาพอดี)

กำลังกดชิโรตะมั้ง

สึกิมิสึ ฉันรู้ว่านายกวนตรีน...เอาดีๆ

คิดว่าไงล่ะ?

ไอ้...

ก็ได้ๆ ...แหม แก่แล้วหรือไง โดนแค่นี้หนัก

ก็แก่

ไม่สนวะ

น่าๆ อ่ะ ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ (#แว่บหนีเข้าห้องน้ำไป)

... (#มองตามอิโอริก่อนที่จะเหล่กลับมาที่โทรุ)

ชิโรตะ

บางทีนายก็ซื่อบื้อไปนะ

เด๋อได้ใจด้วย

มีสมองก็คิดเองสิ

ไปล่ะ และพอสึกิมิสึเปลี่ยนชุดเสร็จก็ไปส่องกระจกด้วยล่ะ

โวยวายอะไรเหรอชิโรตะ? (#เดินออกมาพอดี)

อ๋อ รู้ล่ะ

และฉันเผ่นอีกคนดีกว่า (#รีบเผ่น)