... (#มองสิ่งที่อยู่มุมห้องด้วยอาการเหมือนคนสมองไม่ทำงาน)

นี่มันอะไรเนี่ย? ทำไมมีเด็กมาอยู่นี่?

...

อิลดิโอ?

ทำไมกลายเป็นงี้?

นายก็สบายใจเกินไปแล้วนะ

ไม่คิดตกใจกับสภาพตัวเองหน่อยเหรอ?

นายก็ทำใจได้เร็วเกิน...

เฮ้อ ช่างเถอะ

งั้นเดี๋ยวไปล้างหน้าแป๊บ...แล้วค่อยไปหามื้อเช้ากัน

ไม่รู้สิ

ไปๆ ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินกัน (#อุ้มเวิร์ลเอนด์ไป)

อิลดิโอ...นายอยากกินอะไรล่ะ?

จะกินแต่เช้าเนี่ยนะ?

ถ้านายไม่กิน ฉันว่านายตัวปลอมล่ะ

เฮ้อ โอเคๆ เดี๋ยวพาไป

แต่ก่อนอื่น...นายเลิกกินผมฉันก่อนอิลดิโอ! เดี๋ยวท้องเสียหรอก!

นั้นประเด็นไหม!? หยุดเอาผมฉันเข้าปากเถอะ!

ก็สมควรไหมเล่า? (#พาเดินไปร้านพิซซ่าใกล้ๆ)

... (#มองคนที่มารับออลเดอร์ด้วยหน้าเอ๋อๆ)

ไหงมาอยู่นี่?

อิลดิโอไง

ตื่นมาก็เห็นเป็นแบบนี้แล้ว

ได้

เดี๋ยวๆ ไม่แทะโต๊ะก็อย่ามาแทะผมฉันสิ!

ไม่เอา! นี่นายหมูหรือหมาเนี่ย!?

นายกินช้าๆ หน่อยก็ได้นะ ดูแล้วเสียวนายจะอาหารติดคอตายแปลกๆ

ไม่ใช่งั้นสิ

และกินดีๆ หน่อยเถอะ เปื้อนหมดแล้ว (#เอาผ้ามาเช็ดหน้าให้)

ถ้าแบบนั้นฉันว่านายได้อาบน้ำใหม่ทั้งตัวมากกว่าแค่เช็ดน่ะสิ

ปกติฉันไม่กินมื้อเช้านะ...

อุ๊บ! (#รีบกินก่อนติดคอ)

เล่นงี้เฉย

ไม่ต้องกัดกันก็ได้

และวีรกรรมเมื่อก่อนของนายฉันว่าหนักกว่าที่นายว่ามาอีกนะ...

โอเค ไม่เถียง

ไปไหนกันต่อดีอิลดิโอ? (#อุ้มเวิร์ลเอนด์เดินไปเรื่อย)

ขอที่ไม่ใช่เกี่ยวกับของกินสิ

ก็ไม่งั้นได้กินจนฉันหมดตัวสิ

สุดท้ายก็กินอยู่ดี (#ถอนหายใจแต่ก็ไปซื้อให้)

แล้วนายอยากกินไส้อะไรอิลดิโอ?

ท้องเสียพอดีสิ เลือกอย่างเดียวสิ

ไม่แน่หรอก

...นายแกล้งฉันใช่ไหม?

ซะงั้น (#สุดท้ายก็ยอมตาใจเซอร์แวมพ์ตัวเองเช่นเดิม)

ว่าไง?

ห๊า?

แปลกนะที่นายพูดงี้น่ะ

ได้ๆ (#อุ้มกลับที่พัก)

เฮ้อ...ระหว่างกินเยอะกับนอนเยอะนี่อะไรน่าห่วงกว่ากันเนี่ย? (#เอานิ้วจิ้มคนกลายเป็นเด็กที่ยังไม่ตื่น)

น่ารักดีแฮะ ทำไมตอนโตโหดร้ายใส่กันจัง...

ว่าแต่หลับเยอะขนาดนี้ถือว่าปกติไหมเนี่ย? (#จิ้มต่อ)

...ตกลงนายหมูแน่นะ? ชักเหมือนลูกหมาขึ้นทุกที (#ถอนหายใจ)

แต่...ขอแกล้งหน่อยแล้วกัน (#บีบแก้มเวิร์ลเอนด์เล่น)

นิ่มแฮะ

(#บีบแก้มเวิร์ลเอนด์เล่นต่อไป)

หว่า! (#รีบพุ่งไปจับตัวเวิร์ลเอนด์)

ฟู่ เกือบไป...

นายเกือบกลิ้งตกเตียงน่ะ

บางทีนายก็เฉื่อยไปหน่อยนะ...

ไม่แน่นะ ยิ่งแก่อยู่

ก็นะ

แล้วนี่..หิวไหม?

งั้นไปกินมื้อเที่ยงกันไหม?

อา โอเค (#อุ้มเวิร์ลเอนด์ไป)

คราวนี้จะกินอะไรล่ะ?

ไอ้เยอะๆ น่ะสำหรับนายน่ะแน่อยู่แล้ว

ไหงเลือกไปที่นั้นล่ะ?

อย่าเลยเถอะ

ฉันเสียวไม้กวาด

เอาที่อื่นเถอะอิลดิโอ

โอเค (#พาไปร้านราเม็งใกล้ๆ)

...

อิลดิโอ...กินเองได้แน่นะ? (#มองเวิร์ลเอนด์ที่จับตะเกียบไม่ได้)

ระวังหกรดหน้าตัวเองล่ะ

เหวอ! (#รีบฉกถ้วยมาก่อนหก)

ไม่ต้องมาแซวเลย เกือบไปแล้วนะ

คงเพราะอยู่ในสภาพเด็ก นายเลยน่าบ่นมั้ง (#ป้อนราเม็งให้เวิร์ลเอนด์แทน)

นายก็กินอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?

ก็จริง

ไง

ตื่นมาก็เห็นเป็นงี้แล้ว

ถ้าไม่ป้อน อิลดิโอก็ยกซดเองอีกแหง และมีแววจะทำหกรดตัวเอง...

กันไว้ดีกว่าแก้นะ

ห๊า?

พอก่อนๆ! อย่าพูดนะ! (#รีบเอาลูกชิ้นยัดปาก)

แค่ก! ถามบ้าอะไรของนายเนี่ย!?

อิลดิโอ! นายตอบตรงไปแล้ว!

ที่จริงหากนับตามอายุพวกนายทุกคนก็เด็กหมดนะ...

อา ได้ (#ป้อนต่อ)

...อะไรของหมอนั้น?

โอเคๆ

เฮ้อ...อิลดิโอเป็นเด็กแล้วเป็นพวกกินอิ่มแล้วนอนหรือไงเนี่ย? (#วางเวิร์ลเอนด์ที่หลับอยู่ลงบนเตียง)

เฮ้ๆ เดี๋ยวตกเตียงหรอก (#ดึงให้เวิร์ลเอนด์กลับมานอนกลางเตียง)

...

นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสภาพเด็กนะ

มันน่าจริงๆ (#ถอนหายใจ)

ใจคอนายจะกลิ้งลงพื้นให้ได้เลยหรือไง? (#ตัดสินใจอุ้มมานอนบนตัวตนแล้วนอนบนเตียงด้วยกันเลย)

หวังว่าระหว่างนายนอนๆ อยู่จะไม่เผลอกินผมฉันจนติดคอนะ

งื้อ... (#ละเมอ)

หนวกหู... (#คว้ามากอด)

หว่า!? (#สะดุ้งตื่น)

เฮ้ย!? อิลดิโอ!? (#รีบไปดู)

ขอโทษ... (#อุ้มเวิร์ลเอนด์ขึ้นมา)

อะไรเหรอ?

...

ห๊า?

...ไม่ทีทาง!

นี่นายอยากให้ฉันเป็นเหมือนพวกใคร่เด็กหรือไง!?

...บางทีนายก็อยากลองอะไรแปลกๆ เกินไปนะ (#คุมขมับ)

เอ้าๆ ลองก็ได้...แต่หากระบมอย่ามาโทษฉันทีหลังแล้วกัน

...ทำจนได้ (#เอามือกุ่มหน้าตัวเอง)

เดี๋ยวโดนพวกนั้นบ่นยับแน่ฉัน

หยุดพูดเถอะ อาย

ใครมันจะชินเล่า...

ช่วยเลิกพูดให้ฉันอยากมุดดินหนีเถอะ

!? (#สะดุ้ง)

กลับร่างแบบปุ๊บปั๊บดีแฮะ...

ยังจะเอาอีก?

...ทำไมวันนี้นายยั่วเก่งจริง

ทำ