ทุกคนก็เริ่มส่งเสียงเชียร์กดดัน สุดท้ายสาวมาดมั่นอย่างปีใหม่จำยอมต้องรับคำท้า
ทั้งสองคนเตรียมเพลงที่ชอบเพื่อน้องแข่ง ซึ่งผู้ชนะก็คือนิวเยียร์
หมับ
หลังจบการแข่งขันทั้งคู่ยืนอยู่หน้าเวทีโดยมีรุ่นพี่คณะเป็นพิธีกรกั้นกลาง ปีใหม่คว้าไมค์พูดพร้อมจ้องหน้าน้องสาวดุดัน
"สวัสดีค่ะฉันชื่อปีใหม่ เราสองคนเป็นพี่น้องกันแต่ถนัดกันคนละอย่าง" ปีใหม่พูดไม่ทันจบนิวเยียร์ก็คว้าไมค์กระชากกลับมา "แต่ตั้งแต่จำความได้ไม่มีอะไรที่พี่ชนะหนูได้เลยสักครั้ง ขอบคุณที่ออมมือให้นะคะพี่สาว"
แปะ
แปะ
ทุกคนต่างปรบมือและหลายคนคุยกระซิบกระซาบเนื่องจากพี่น้องที่สวยสง่าไม่แพ้กัน แต่นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ไทม์เริ่มระเคะระคาย
ใต้ตึกคณะอีกฝั่ง
"มึงว่าน้องนิวเยียร์ดูเปลี่ยนไปไหม" เจเปิดประเด็นมองหน้าไทม์ที่เคร่งเครียด เฮงจึงตอบกลับแทน "เปลี่ยน!"
"ยังไง.."
"สายตาคำพูดท่าทางกิริยาทุกอย่าง"
"เอ่อออ ทำไมจากผู้หญิงดูหน่อมแน้มอ่อนแอจู่ๆ ก็กลายเป็นน่ากลัว"
เพื่อนสนิททั้งสองคนยังคงพูดคุยกัน
ไทม์กดส่งข้อความให้นิวเยียร์หลายฉบับแต่กลับไม่ได้การตอบรับ เขาร้อนใจมากแต่ไปหาไม่ได้เนื่องจากอาจารย์นัดคุยเกี่ยวกับโปรเจกต์ใหญ่
เวลาผ่านไปพักเที่ยง
"เราว่าแล้วทำไมพี่ปีใหม่หน้าตาเหมือนนิวเยียร์คลับคล้ายคลับคลากัน" คมเอ่ยปาก "สวยเหมือนกันด้วย"
"ไม่เห็นจะเหมือนเลย เราหน้าเหมือนแม่ ส่วนพี่ปีใหม่เหมือนพ่อ"
"แต่ก็..สวยอะ สวยคนละแบบ"
"ยังไง"
"พี่สาวดูเป็นผู้หญิงแรงๆ แต่งหน้าจัดเต็มแบบสาวยุคสมัยใหม่ ส่วนนิวเยียร์น่ารักใสๆ อ่อนหวานเหมือนลูกผู้ดีเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้"
คงเพราะแบบนี้ถึงไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ ภายนอกถึงแม้จะดูสดสวยแต่เรียบร้อยเกินไปทำให้ดูยากเกินจะเอื้อมถึงหรือไขว่คว้าเอามาครองไว้ได้
"ผู้ชายคงชอบผู้หญิงแรงๆ สินะ" นิวเยียร์เหม่อลอยพูดพร่ำ
"ก็ไม่เสมอไปหรอกแต่ผู้ชายบางคนก็โง่แยกไม่ออก"
"แยกอะไร"
"ว่าผู้หญิงแบบไหนควรค่าที่จะรัก ผู้หญิงแบบไหนควรค่าแค่จะสนุกไปวันๆ"
แม้จะเป็นเด็กบ้านนอกแต่คมมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ คมมีความตั้งใจจะเรียนให้จบเพื่อหางานทำและสร้างฟาร์มโคนมตามที่พ่อกับแม่ใฝ่ฝัน
หมับ!
นิวเยียร์ล้างมือก่อนจะเดินกลับขึ้นคณะไปเรียนคาบบ่ายแต่ถูกไทม์คว้าแขนรั้งไว้
"ทำไมไม่ตอบกลับพี่" น้ำเสียงแข็งสาดเข้าใส่ เหลือบจ้องดุไปทางคม "แล้วไอ้นี่เป็นใคร?"
"พี่ไทม์คะพูดจาดีๆ หน่อย นี่คมเพื่อนของหนูและอีกอย่างหนูมีเพื่อนคนเดียวด้วยนะ"
"เพื่อนผู้ชาย.."
"ใช่ค่ะเพราะไม่มีใครคบ"
นิวเยียร์ตอบตามตรงตั้งแต่เธอย่างก้าวเข้ามาก็แทบจะไม่มีผู้หญิงคนไหนมาพูดด้วยเลยสักคำนอกจากเรื่องงานกลุ่มหรือเกี่ยวกับงานในคณะ
"อีกอย่างแบตโทรศัพท์ของหนูหมดค่ะจะตอบกลับพี่ได้ยังไง" มือถือเคสขนฟูชูขึ้นตรงหน้า จอมืดดำไร้ขีดสัญญาณ "พี่มีธุระอะไรด่วนถึงมาหาหนูที่นี่"
"เปล่าหรอกแค่..คิดถึง"
"เราเจอกันบ่อยจะตายทำไมจู่ๆ ถึงคิดถึงหนูขึ้นมา"
"ก็คนเป็นแฟนกัน! ห่างแค่แป๊บเดียวก็ใจจะขาด"
มือหนาโอบไหล่น้อยแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจน คมบอกกล่าวขอตัวขึ้นไปรอในห้องเรียน
"เย็นนี้ว่างไหม" หลังจากคมออกไปไทม์ก็หันมาถาม "ไปกินข้าวด้วยกัน"
"ถ้าวันนี้หนูไม่มีรายงานหรืออะไรต้องทำก็คงไปได้ค่ะ"
"ถึงมีก็เอาไปทำที่คอนโดพี่ จะได้ช่วยกันไง"
"อืมมม ก็ได้ค่ะ"
รอยยิ้มของไทม์ดูโล่งใจ เขาลูบผมยาวที่ปล่อยสลวยอย่างเบามือ
ตึก ตึก ตึก
รองเท้าส้นสูงเดินขึ้นตึกคณะเพื่อไปยังห้องเรียนแต่ก็ต้องหยุดชะงักตรงทางขึ้นบันได
"พี่ปีใหม่" นิวเยียร์พูดแผ่ว "ไม่มีเรียนหรือคะ"
"อย่ามาตีหน้าซื่อ แกรู้ว่าฉันร้องเพลงไม่เก่ง.แต่ก็ยังจงใจทำให้ฉันขายหน้า"
"ใช่ ก็เหมือนพี่ไง..ทั้งที่รู้ว่าพี่ไทม์เป็นแฟนหนูแต่พี่ก็ยังไปยุ่งกับเขา"
"มึงมันโง่!! รู้ไว้ด้วยที่เขาขอเป็นเเฟนเพราะฉันปฏิเสธต่างหาก"
ทั้งคู่ยืนปะทะสายตา พี่สาวยิ้มเย้ยก่อนจะพูดบางคำออกมา "เขารักฉัน หึ เรื่องนี้ไงที่แกแพ้ราบคาบ"
___________
ทุกคนจ๋า เมื่อวานโฉมไปหาหมอ และได้ยามากินครั้งละ10เม็ด(3เวลา)เพราะเป็นโรคสมองหลั่งสารบางอย่างออกมามากเกินไป🧠 ทรมานมาก 😭 แต่จะพยายามปั่นอีบุ๊กให้เพื่อชดเชยคนอ่านที่รอเสมอมา 💜
💌เร็วๆ นี้อีบุ๊กจบ+ตอนพิเศษนะคะ 💌
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะทุกคน💕
💜💜💜💜
(โฉมจะมาตรวจคำผิดย้อนหลังให้นะคะ)
