เช้าที่สดใส

#ราชวังดองกิโฮเต้

บรรยายโดย:ซาคีบัสสึ

พอฉันตื่นมาก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของ ไอ่นกโรคจิตค่ะ เเล้วฉันก็มองใบหน้าหล่อนั่นพลางคิดว่า...

เเล้วฉันก็คิดไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้ตัวว่าไอ่นกโรคจิตได้ตื่นขึ้นมาเเล้ว

เจ้านกนั่นมันพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาท พลางเอาหน้าเคลื่อนมาใกล้ฉันเรื่อยๆ

จนตอนนี้หน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ เเล้วหน้าของฉันมันก็เริ่มขึ้นสี

ตอนนี้ฉันเริ่มหลบสายตาโรคจิตนั่น พร้อมพูดติดๆขัดๆ

เเล้วมันก็เอาหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนตอนนี้เวลาที่ฉันพูดอะไรออกมา ปากของฉันมันก็จะไปชนกับปากของเขา

ขวัญ!

มันใกล้จนฉันตัดสินใจหันหน้าหนีเขา

งับ!

เขาหัวเราะเบาๆ เเล้วเขาก็งับหูฉัน

ตอนนี้ฉันเริ่มดิ้น เพื่อให้ตัวเองหลุดจากอ้อมกอดของร่างสูงตรงหน้า

เเพลบ!

เเล้วเขาก็มาเลียที่ต้นคอของฉันเบาๆ

เขาที่ดูเหมือนว่าจะเเกล้งฉันจนพอใจเเล้ว ก็ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ เเล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป

เเล้วฉันก็เริ่มสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

พอไอ้นกโรคจิตนั่นอาบน้ำเสร็จเเล้วฉันก็รีบอาบน้ำต่อทันที

เเล้วเราก็เดินไปห้องอาหารด้วยกัน

. . .

#ห้องอาหาร

ตึง!

โรชินันเต้ที่ตกใจเสียงของไอ่นกโรคจิตก็หงายหลังทันที

เเล้วฉันก็เรียบไปประคองเขาให้ลุกขึ้นมา

เเล้วพอฉันถามเขา เขาก็สายหน้าให้ฉันเบาๆ

ปักๆ..

เเล้วเขาก็ปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ที่เสื้อของตัวเองออก

ก่อนที่จะเขียนทีกระดาษเเผ่นนึง เเละยื่นมันให้ฉัน

ฉันจึงอ่านข้อความในนั้น

เเล้วพอพวกเราทานข้านกันเสร็จ ฉันก็ไปเดินเล่นที่รอบๆปราศาจ

เเล้วระหว่างนั้นฉันก็เหลือบไปเห็น...

ปึก!

ด้วยความสงสัยฉันจึงเดินไปตามเสียงนั่น

ฉันจึงเห็น'เบบี้ไฟล์'เเละ'บัฟฟาโล่'กำลังต่อสู้กับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้อยู่

เบบี้ไฟล์พูดพลางชี้ไปที่เด็กคนนึง ที่สภาพเหมือนเพิ่งไปกัดกับหมา(?)ที่ไหนมา

เเล้วฉันก็เดินไปหาเด็กคนนั้น ย่อยตัวลง เเล้วถามถึงชื่อของเขา

เเล้วฉันก็ลุกยืนขึ้นเต็มความสูง

ก่อนที่จะพูดกวนเขาหน่อยๆ พร้อมหันหน้ามาขยิบตา ข้างนึงให้เขาเเล้วเดินจากไป

โดยที่ไม่สนใจลอว์ที่ด่าตามหลังมาทำไม่หยุด

เเล้วฉันก็ตัดสินใจไปหาที่เงียบๆ นอน

. . .

เเล้วพอผ่านไปสักพัก ฉันก็เจอที่ๆเหมาะสมสำหรับการนอน มันเป็นพื้นที่ๆ อยู่ติดกับทะเล เเละมีลมพัดอ่อนๆ

เเล้วฉันก็หลับไป

. . . . . . . . . . . . . . .

2ชั่วโมงผ่านไป

จึกๆๆๆ..

ด้วยความรำคาญฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้น

เเช็ก! พรึบ!

เเละในขณะที่โรซี่กำลังจะจุดบุหรี่อยู่นั่นเอง

ไฟมันก็ไปติดที่เสื้อคลุมขนนกของเจ้าตัวเฉยเลยค่ะ

ปัก! หวืด~! ตูมมมม!

เเละด้วยความตกใจ ฉันก็เลยผลัก(ถีบ)เขาลงน้ำ(ทะเล)ที่อยู่ใกล้ๆ เรา

ตูมมมม!

ฉันก็เลยกระโดดลงไปช่วย

Mermaid Shape=เมื่อท่องเวทร์นี้เเล้ว จะสามารถเเปลงร่างเป็นนางเงือกได้ เเต่มีเงื่อนไขในการใช้คือจะต้องอยู่ในน้ำเท่านั้น

เเล้วพอฉันว่ายลงไปเรื่อยๆ ฉันก็เจอโรซี่ที่เสื้อเกี่ยวอยู่กับหินที่มันยื่นออกมา ฉันจึงรีบว่ายเข้าไปช่วยในทันที

เเล้วในที่ฉันก็ดึงเขาออกมาได้

เเต่ไม่นานฉันก็คิดออก

ฉันพูดขอโทษก่อนที่จะตัดสินใจ...ดึงโรซี่เข้ามาจูบ ก่อนที่จะค่อยๆส่งอากาศไปให้เขาช้าๆ

เเล้วพอฉันมั่นใจว่าเขามีอากาศมากพอเเล้ว ฉันก็ตัดสินใจถอนจูบ เเละรีบว่ายน้ำขึ้นฝั่งให้เร็วที่สุด

เเล้วฉันก็พาโรซี่ขึ้นฝั่งเเล้วผายปอดให้เขา

. . .

พอผ่านไปสักพักโรซี่ก็ฟื้น

พอพูดอย่างนั้น ฉันก็กลับคืนร่างเดิมให้โรซี่ดู

พอพูดจบ เขาก็สลบไป

. . . . . . . .

#พระราชวังดองกิโฮเต้

ฉันตะโกนใส่ไอ่คนเฝ้าประตูอย่างหงุดหงิด

เเล้วพวกเขาก็เเบกโรซี่ไปที่ห้อง ส่วนฉันก็รีบไปหาไอ่นกบ้านั่น

ตึกๆๆๆๆ ปัง!

ฉันรีบวิ่งไปเเละเปิดประตูห้องออกอย่างเเรง

ตูบ!

เเล้วฉันก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเเรง

เขานั่งเท้าคางถามคำถามฉันพลางมองฉันด้วยสายตาโรคจิต

พอฉันเล่าเสร็จบรรยากาศมันก็เริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ห้องทั้งห้องอึดอัดเเบบสุดๆ

ฟึบ!

ตึกๆๆ ปัง!

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรดอฟฟี่ก็ลุกขึ้นยืน เดินออกไปเเละปิดประตูดังสุดๆ ซึ่งมันก็ทำเอาฉันสะดุ้งหน่อยเหมือนกัน

เเละตอนนี้มันก็กลายเป็นว่าฉันอยู่ในห้องนี้คนเดียว

ในขณะที่ฉันกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองเองอยู่นั้น ฉันก็ตัดสินใจลางอย่างได้ ฉันจึงรีบยิบปากกาเเละกระดาษมา เเละเขียนจดหมายให้ดอฟฟี่

พอเขียนเสร็จแล้ว ฉันก็นำมันวางไว้บนโต๊ะของเขา ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอนของฉัน หยิบกล่องๆนึงขึ้นมาเเละวางมันไว้บนเตียง

เเละออกมาจากพระราชวังดองกิโฮเต้อย่างเงียบๆ

Teleport=เมื่อร่ายเวทย์นี้ออกไปจะสามารถไปที่ไหนก็ได้ เเต่เพราะว่าเป็นเวทร์ที่ต้องใช้พลังเวทร์สูงจึงทำให้ไปได้เเค่ในที่ๆเคยไปเท่านั้น

เเต่ถ้าจะไปในสถานที่ๆ ไม่เคยไปจะต้องใช้'พลังชีวิต'

เเต่ถ้าจะพาไปในจำนวนที่มากกว่า2คน จะต้องใช้'อายุขัย' ตัวอย่างเช่น 5ห้าคน=1ปี

#เรือของเเชงคูส

ฟึบ!

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ท้าย เเละกำลังจะเดินไปหาเเชง

ตึกๆๆ

ขวับ!

ตอนนี้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน

ฟึบ! หมับ!

เเล้วเเชงกระโดดกอดฉันเเบบเเน่นมากๆ

ตอนนี้ฉันกำลังทำตัวไม่ถูกค่ะ เเชงร้องไห้เพราะฉันอ่ะ!

เเล้วฉันก็จับหน้าของเเชง ที่กำลังซุกอยู่ที่หน้าท้องของฉัน พลางดึงให้มาใกล้ๆหน้าของฉัน เเละพูดปลอบประโลมคนขี้เเงตรงหน้า

ฉันเอ่ยขึ้นพลางทำหน้าจริงจัง

ฉันพูดปลอบคนตรงหน้า พลางใช้นิ้วเช็คน้ำตาให้เขาอย่างอ่อนโยน

พอพูดเสร็จฉันก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มอ่อนโยนให้เขา

พอได้ยินอย่างนั้นฉันก็ปล่อยมือออก

. . . . . . . . . . . . .

1ชั่วโมงครึ่งผ่านไป

ตอนนี้ฉันเริ่มเมาหน่อยๆ เเล้วล่ะค่ะ

เเชงพูดพร้อมกับยกมือขึ้น

คือเขาจ้องมาที่ฉันเเบบกดดันสุดๆ! รู้สึกเหมือนสอบปากคำผู้ต้องหาอ่ะ!

ฉันตกใจที่อยู่ดีๆ เเชงก็ส่งเสียงดีใจออกมา

ฉันตัดสินใจตอบตกลงเพื่อตัดปัญหา เพราะว่าถ้าเขาเมาอีกหน่อย ก็คงเหมือนคนเมากัญชาเเน่ๆ

. . . . . . . . . . . . .

ตัดไปที่#ราชวังดองกิโฮเต้

บรรยายโดย:โดฟรามิงโก้

ตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิดเเบบสุดๆ เพราะว่าซาคีบัสสึหายไป

ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดทำไมก็เถอะ

เเอ็ด~

พอผมถามเเล้วโรซี่ก็ยื่นจดหมายอะไรสักอย่างให้ผม

เเต่พอผมได้อ่านที่ซองจดหมายเเล้ว ผมก็ไล่ทุกคนออกจากห้องทันที

พอทุกคนออกไปผมก็เปิดอ่านข้อความในจดหมาย ข้างในมันเขียนว่า...

TBC.