สวัสดีครับ

ผมชื่อปีแสง

ผมเป็นคนเงียบๆขรึมๆ

ผมมีกฏว่าผมไม่เเตะต้องผู้หญิง

หรือผมเป็นโรคกลัวผู้หญิงนั้นแหละครับ

ผมเป็นแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยมีความสุขหรอกครับ

เพราะผมไกล้จะตายแล้ว

จะอยู่ถึงวันที่ประสบความสำเร็จรึป่าวยังไม่รู้

ผมมีโรคประจำตัว

รักษาไม่ได้ต้องกินยาบรรเทาไปเรื่อยๆ

ตั่งแต่ที่ผมรู้เรื่องนี้พ่อแม่ผมก็ปล่อยผม

อยากทำอะไรก็ทำ

ไม่เคยห้ามผม

ท่านอาจจะอยากให้ผมมีความสุขในเวลาที่ผมเหลืออยู่

สิ่งที่ผมอยากทำบนโลกนี้ก่อนที่ผมจะตาย

คือผมอยากสร้างธุรกิจเล็กๆเป็นของผมเอง

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะอยู่ถึงวันนั้นมั้ย

แต่ผมก็ภาวนานะครับว่าอยากอยู่จนถึงวันนั้น

ดราม่าจนได้

เอาเถอะเข้าเรื่องเลยดีกว่า

เออกูกำลังไป

กูอยู่บนถนนรถโครตติดเลย

เออเดี๋ยวกูรีบซิ่งไปเว่ย

บอกอาจารย์ว่าอย่าพึ่งล็อกห้องนะเว่ย

กี่โมงแล้ววะ

เหี้ย

ถึงเวลาแล้ว

ต้องวิ่งไปอีก

อะไรวะเนี้ย

กูไม่น่าเอารถใหญ่มาเลย

อาจารย์ครับ

รอผมด้วย

อย่าพึ่งปิด

ครับๆ

ขอบคุณครับ

เดี๋ยวแปปหนึ่งขอ 5 นาที

กูขอจดตรงนี้แปปหนึ่ง

กูเขียนเอกสารเช่าที่อยูอะ

ก็กูเคยบอกมึงแล้วไง

ว่ากูจะเปิดธุรกิจ

ทำธุรกิจไปด้วย

ทำงานไปด้วยไง

กูยังไม่รู้เลยกูจะมีชีวิตจนเรียนจบรึป่าว

เสร็จแล้ว

เออออกไปดินข้างนอก

กูเลี้ยง

เออ

ก็มึงงก

เออ

กูไม่เลี้ยงก็ได้นะ

กูจะได้ประหยัดๆ

หึ

ทำเป็นมาสอนกู

รีบเเดก

กูว่าจะกลับบ้าน

มีบ้างวะ

แต่กูต้องการความเป็นส่วนตัว

กูถูกพ่อแม่คุ้มมามากละ

โดนปล่อยสักที

ก็จริงวะ

แต่ทำไงได้วะ

ทำไม

กูไม่อยากปืนต้นงิ้ว

แดกเข้าไผข้าวอะ

พูดมาก

มึงก็รู้กูไม่ชอบผู้หญิง

เออ

ไม่ต้อง

ถ้ามี

เดี๋ยวมันก็มาเอง

ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย

ก็กูไม่ชอบ

มีแต่ผู้หญิง

เออ

ว่าแต่มึงอิ่มยัง

สัส

กูจนเพราะมึงเลย

แดกไรเยอะแยะ

อะไรวะ

ขยับตัวไม่ได้เลย

ตากูเป็นอะไรวะ

โอ้ย