“แค่จะลงโทษเด็กดื้อ ต้องรุนแรงขนาดนี้เลยหรอคะ...พี่แดน” ไม่ใช่แค่เสียงอ่อนเสียงหวานเท่านั้น แต่ยังเล่นหน้าเล่นตาชนิดที่ว่าคนถูกถามถึงกับขบฟันระบายอารมณ์กันเลยทีเดียว
“อย่าเพิ่งไปยั่วโมโหไอ้แดนมันสิครับเด็กดี แค่นี้ความผิดหนูก็เยอะจนชดใช้ไม่ไหวอยู่แล้วนะ รู้ตัวรึเปล่า”
พี่ดีนเดินมายืนอยู่ข้างเตียงพร้อมก้มลงไปหยิบของในลิ้นชักข้างหัวเตียงออกมา และของเหล่านั้นทำเอาฉันเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง กลายเป็นคนสติหลุดซะเอง
“พะ..พี่ดีน จำ..เป็น...ต้องใช้ของพวกนี้ด้วยหรอคะ”
“อ้าว~ นางแมวยั่วสวาทของพี่หายไปไหนแล้วล่ะครับ เมื่อกี้ไม่ใช่แบบนี้นี่หน่า”
โอ๊ย! จะให้ยั่วยังไงไหวล่ะ ดูของแต่ละอย่างในมือพี่เขาก๊อน!!
โซ่ก็มี แส้ก็มา กุญแจมือก็พร้อม
จะถอยตอนนี้ก็ไม่ได้...เพราะมือของอาจารย์แดนจับข้อเท้าฉันไว้แน่นยิ่งกว่าตีนตุ๊กแกอี๊ก!
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับนักศึกษา ไอ้ดีนมันยังเอาออกมาไม่ครบทุกชิ้นเลยนะ”
เจ้าของห้องหันไปพเยิดหน้าให้น้องชายอย่างรู้กัน ก่อนน้องชายฝาแฝดจะก้มลงไปหยิบอุปกรณ์ที่เหลืออีกสองชิ้นออกมาโชว์
อึก!
ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเสียงกลืนน้ำลายของใคร...ของพราวพริ้วเองค่ะ
จะไม่ให้หวาดเสียวได้ยังไงไหวล่ะ ในเมื่อของสองชิ้นสุดท้ายคือเทียนขนาดยักษ์ และไวเบรเตอร์แท่งใหญ่ยาวที่น่าจะวางบนโหนกอูมๆ ของฉันได้อย่างพอดิบพอดี
คราวนี้นังพราวพริ้วได้ตายคาเตียงสมใจแน่ๆ