ตอนที่ 7
-
----------------------------------
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
-
. .
-
ยองแจ
ทำไมอะ
-
ยองแจ
ทำไมโทรไม่ได้
-
ยองแจ
แจอยากคุยกับพี่แจ็คสันอะ
-
ยองแจ
แจอยากเจอทุกคนตอนนี้ //ฮึก
-
ยูคยอม
กูบอกว่าโทรไม่ได้ไงแจ!
-
ยูคยอม
ก็พี่เขาตายแล้วจะโทรได้ยังไง!!
-
ยองแจ
...
-
สายตายองแจตอนนี้กลายเป็นสายตาที่ว่างเปล่า มีน้ำใสๆไหลออกจากตาดวงน้อย
-
ยองแจ
... ทำไม...
-
ยูคยอม
ขอให้มึงพร้อมกว่านี้หน่อยได้มั้ยไอ้แจ
-
ยูคยอม
แล้วกูจะบอกมึงทุกอย่างเอง //น้ำตาไหล
-
. .
-
เวลาผ่านไปไม่นานแบมก็ฟื้น ทำให้พอจะเป็นความหวังให้กับยูคยอมและยองแจได้ยิ้มอยู่บ้าง แต่ก็ยิ้มได้ไม่นาน...
-
หมอ
คนไข้ร่างกายปกติดีหมดแล้วนะครับ
-
ยองแจ
//ยิ้ม
-
หมอ
แต่ว่าคนไข้สมองได้รับแรงกระทบกระเทือนอย่างแรง
-
หมอ
คนไข้จะจำอะไรไม่ได้
-
หมอ
ให้เวลาคนไข้ด้วยนะครับ
-
หมอ
หมอต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
หมอ
หมอช่วยได้แค่เท่านี้จริงๆ //เดินออกไป
-
ยองแจ
... //น้ำตาไหล
-
ยูคยอม
... //น้ำตาไหล
-
-------------------------------------
-
. .
-
/ปัจจุบัน/
-
แบม
เฮือก!!
-
แบมพยายามมองไปรอบตัว เพื่อที่จะมองหามาร์ค แต่ภาพที่เห็นตอนนี้ คือสภาพบ้านเก่าๆ และตัวเองก็นอนอยู่บนโซฟาเก่าๆในบ้าน
-
แบม
... มะ.. ไม่
-
แบม
มันต้องไม่ใช่อย่างที่คิดสิวะ //ลุก
-
แบมรีบวิ่งไปที่บ้านของจินยองทันที แต่ก็พบว่าบ้านสภาพที่ไร้คนดูแลถูกปิดตายไปแล้ว
-
//ครืด//
-
เสียงประตูบ้านใกล้ๆถูกเปิดออกพร้อมเสียงที่ทำให้เขารู้สึกดี เหมือนถูกดึงขึ้นจากความรู้สึกว่างเปล่าภายในใจ
-
ยองแจ
อ้าวแบม //ยิ้ม
-
แบม
..แจ... //วิ่งเข้าไปกอด
-
ยองแจ
อะไรกันเนี่ย
-
ยองแจ
แบมมากอดๆแจแบบนี้
-
ยองแจ
เดี๋ยวพี่มาร์คงอนตุ๊บป่องแน่เลย //หัวเราะ
-
แบม
... ฮึก..
-
แบม
พี่มาร์ค.. //ร้องไห้
-
ยองแจ
ก็ใช่น่ะซี้
-
ยองแจ
โอ๊ะ นั่นไง
-
ยองแจ
พูดไม่ทันขาดคำเล้ยยย 5555
-
ยองแจ
//เดินไปตรงประตูบ้านมาร์ค
-
ทุกคนรู้มั้ย ว่าภาพที่ยองแจยืนพูดคุยคนเดียวอย่างร่าเริงตรงประตูบ้านของมาร์ค เป็นภาพที่พาหดหู่ใจมากที่สุดเลย
-
อ้อ ทุกคนคงสงสัย ว่ายองแจกลายเป็นคนเสียสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะก่อนหน้านี้ก็เหมือนยังปกติดีอยู่เลย ..เรื่องมันมาจากตรงนี้....
-
. .
-
ย้อนกลับไปนะครับ ในตอนที่ยองแจพาแบมออกมาจากร้าน
-
ยองแจที่ควบคุมสติตัวเองไม่ได้ ขับรถด้วยความเร็วสูง แล้วก็......
-
//โครม!!!//
-
อย่างที่หลายๆคนพอเดาออก ยองแจขับรถชนบางอย่างอย่างแรง แรงพอที่จะรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เพิ่งได้รับแรงกระแทกจากยานพาหนะคันนี้จะไม่มีลมหายใจอีกต่อไปแล้ว
-
อืม... ใช่ นั่นคือคน คนที่เล่าเรื่องนี้ให้พวกคุณฟังอยู่ และคนคนนั้นก็คือ...
-
แจ็คสัน
ผมเอง :)
-
หลังจากเหตุการณ์โศกนาฎกรรมในหมู่บ้านนั้น พอแบมออกจากโรงพยาบาลได้ แม่ของแบมก็ได้ขายกิจการร้านกาแฟของแบมที่ทำกับมาร์ค เพราะแม่ไม่อยากให้แบมนึกถึงอดีตอันเลวร้าย
-
หมู่บ้านนั้นก็ไม่มีใครกล้าอยู่ ไม่มีใครกล้ายุ่ง มีเพียงยองแจ และยูคยอม ที่ไม่ยอมทิ้งพี่ๆไปไหน ยังคงรอปาฏิหาริย์ และรอให้แบมกลับมาหาพวกเราอีกครั้ง
-
--------------------------------------
-
. .
-
Special
-
หลายเดือนผ่านไป
-
. .
-
เราทั้งสามคนทำตัวเหมือนเดิมทุกๆอย่าง เหมือนยังมีพี่ๆอยู่ แล้วเหตุการณ์เดิม ก็กลับมาหาผมอีกครั้ง //ยิ้ม
-
แบม
เดลิเวรี่มาส่งแล้วค้าบ //กดออด
-
//แอ๊ด//
-
แบม: มีมือยื่นออกมาพร้อมเงินสดให้ผม คิดหรอครับว่าคนอย่างไอ้แบมจะยอมน่ะ
-
//พรึ่บ//
-
แบม: ผมดึงประตูให้เปิดออกและคว้าเจ้าของบ้านหลังนั้นมากอดไว้
-
มาร์ค
นี่คุณ
-
มาร์ค
ผมฟ้องบริษัทคุณได้นะครับ
-
มาร์ค
พนักงานทำตัวแบบนี้
-
แบม
ฟ้องเลยครับ //ยิ้ม
-
มาร์ค
ไอ้เด็กคนนี้นิ่ //มอง
-
แบม: ปากบ่นผม แต่ก็ยอมให้กอด
-
แบม
มองทำไมครับ
-
มาร์ค
พาหมาไปหาหมอได้มั้ย ?
-
แบม
5555555555
-
แบม: ไอ้บ้าเอ๊ย กูนึกว่าเดจาวู 55555555555
-
มาร์ค
ขำอะไรล่ะ
-
แบม
เปล่าครับๆ //ยิ้ม
-
แบม
แล้วไหนล่ะครับไมโล
-
มาร์ค
อยู่นู่-
-
ยองแจ
แบมมมม //ตะโกน
-
แบม: ยังไม่สิ้นเสียงดี ตัวก็เดินมาหาผมแล้วครับ แถมมาพร้อมกับคุณแจ็คสันอีกด้วยนะ
-
แบม
สวัสดีครับพี่แจ็คสัน //ยิ้ม
-
แจ็คสัน
นั่น!
-
แจ็คสัน
มึงอย่ายิ้มให้พี่เยอะสิไอ้แบม
-
แจ็คสัน
เจ้าที่มึงแรงนะรู้มั้ย
-
แบม
555555
-
แบม
พี่มาร์คไม่ทำอะไรพี่หรอกน่า
-
...
มาร์คโว้ยย!!
-
แบม: ผมให้เดาว่านั่นใคร //ยิ้ม
-
มาร์ค
เสียงดังมาแต่ไกลเลยนะพวกมึงอะ
-
แบม
สวัสดีครับพี่จิน พี่แจบอม
-
แบม
ไงมึง ไล่กูกลับบ้านรอบนั้นก็ไม่โผล่หัวอีกเลย //ยิ้ม
-
ยูคยอม
ก็กลัวบอกไปแล้วมึงไม่เชื่อกูอะ
-
ยูคยอม
เดี๋ยวมึงจะว่ากูบ้าเอานา
-
แจบอม
อยู่กันพร้อมหน้าส้ะด้วยแฮะ
-
จินยอง
งั้นวันนี้เราปาร์ตี้กันดีกว่าเนาะ
-
ยองแจ
เย้ๆ ยองแจอยากปาร์ตี้! //ปรบมือ
-
จินยอง
งั้นพี่ปิ้งบาร์บีคิว
-
จินยอง
ห้ามใครแย่งหน้าที่ด้วยย
-
ยองแจ
แจขอใส่ไม้ๆ
-
ยองแจ
นะๆๆ
-
แจ็คสัน
กูขอรอกินน้า
-
ทุกคน : 55555555555555
-
แบม
นี่แหละครับ ความสุขของเรา
-
แบม
จะเรียกว่าไม่ยอมรับความจริงก็ได้นะ
-
แบม
แต่ผมโอเคแล้วที่จะอยู่แบบนี้ //ยิ้ม
-
แบม
-
“ทุกคนเชื่อหรือยัง ว่าความรักความผูกพันของพวกเราน่ะ แม้แต่ความตายก็แยกเราไม่ได้”
-
. .
-
END
-
---------------------------------------
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()