บทนำ

หากมีใครสักคนถามว่า “ถ้าวันพรุ่งนี้โลกจะแตก คุณจะทำสิ่งไหนเป็นสิ่งแรก” ผมต้องตอบว่าขอเลือกอยู่กับคนที่เรารัก อยู่แบบนั้น... ให้มันนานที่สุด จนวินาทีสุดท้าย

แต่นี่มันไม่ใช่ หรือจะเรียกว่าคล้ายคลึง ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ เพราะมันเรียกว่าโลกแตกไม่ได้ แต่มันก็เจ็บปวดเหมือนกัน ไม่สิ.. ไม่เหมือน ผมว่าสิ่งที่ผมเจอ มันเจ็บปวดกว่าโลกแตกหลายเท่าตัว ทำไมน่ะหรอ...

บ้านเมืองโกลาหลวุ่นวายเพราะความโลภมากของผู้คน ความไม่รู้จักพอ นำมาซึ่งหายนะที่ทุกคนจ้องแต่จะทำร้ายกันเอง การฆ่าคนกลายเป็นเรื่องที่ได้ยินทุกวันจากข่าวไม่ก็หนังสือพิมพ์

เราเดินทางมาจนถึงชานเมืองแล้ว พ่อกับแม่ขอแวะซื้อของเพื่อเข้าบ้านใหม่นิดหน่อย ผมไม่ค่อยชอบที่แบบนั้นเท่าไหร่ เลยขอพ่อแม่อยู่ข้างนอก วิวที่นี่สวยมาก ภาพภูเขา ป่าไม้ ลมเย็นๆ ผมเดินไปเรื่อยๆจน...

เสียงขอความช่วยเหลือแผ่วเบาจากด้านตรงช่องเขา เด็กน้อยรีบวิ่งไปดูก็เจอกับเด็กผู้ชายที่เกาะไหล่เขาอยู่

แม็กพยายามใช้แรงดึงเด็กผู้ชายเอาไว้ พลางมองด้านบนไปรอบๆ แล้วเรียกให้คนมาช่วย

แม็กตะโกนจนหมดแรงแต่กลับไม่มีใครได้ยิน คงเพราะว่าที่นี่เป็นที่ที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน แล้วก็ห่างจากแถบร้านค้ามาระยะทางพอสมควร

แม็กที่ได้ยินอย่างนั้นก็มองไปที่แขนและใบหน้าของเด็กคนนั้น ..ก็จริง บาดแผลพวกนั้นเยอะมาก แขนแดงไปหมด และก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้อยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ก่อนที่เขาจะมาพบ

เมื่อเด็กน้อยปล่อยมือก็ทำให้แรงดึงจากแม็กดึงไม่อยู่ เด็กคนนั้นตกลงไปในช่องเขาที่ลึกจนไม่สามารถมองลงไปยังพื้นด้านล่างได้

หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้แม็กไม่พูดไม่จากับใครยกเว้นคนในครอบครัว เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน สร้างความแปลกใจให้พ่อแม่ของเขา แต่พ่อแม่ก็พยายามทำความเข้าใจว่า ลูกของเขามีพื้นฐานเป็นเด็กที่ชอบความสงบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

//ปัจจุบัน//

Part แม็ก

(แชท) ครอบครัวต้วน

7:35 น .

8.40 น.

เป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวผมจะต้องบอกรักกันทุกวัน ผมแม็กครับ อายุปีนี้ก็ 27 ปี เป็นคนเงียบๆ ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ครับ ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะส่วนมากจะอยู่กับเจ้าคอมพิวเตอร์

มีน้องชาย 1 คนอายุ 25 ปี เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยย่านตัวเมือง ส่วนบ้านผมนั้นอยู่ชานเมือง เพราะครอบครัวของผมชอบความสงบ

ครอบครัวของผมมักสอนเสมอ ว่าให้ใช้ชีวิตกับสิ่งที่เรารัก ให้ทำทุกอย่างให้ดีเหมือนว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้ทำมัน เราจะได้ไม่เสียใจทีหลัง ผมจำเสมอ เพราะผมไม่อยากเสียใจกับอดีต เหมือนที่เคยเจอมา... แล้วดูเหมือนคำสอนนี้เหมือนจะเห็นผลแล้วล่ะ...

ทีวีที่ผมเปิดทิ้งไว้จู่ๆก็มีข่าวด่วนแทรกเข้ามา

หมู่บ้านลึกลับในป่าใหญ่

“คนที่เกิดมาแล้วมีพละกำลังที่มากขนาดนี้ แต่เราอยู่ในป่า ใช้ทำอะไรอะ” ผมได้ยินคำถามนี้ตั้งแต่เด็กจนโต หึ ผมก็ไม่รู้ครับ ตอบไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็มาพร้อมความแปลก ความเหลือเชื่อ แต่ผมชอบนะ สนุกดี

หมู่บ้านเราเป็นชาวป่า อยู่ด้วยความเชื่อมากมาย เมื่อ 50 ปีก่อนมีผู้เฒ่าได้ทำนายก่อนตายเอาไว้ว่า

“ไม่นานจะถึงคราววิบัติ แผ่นดินเกือบจะไร้ซึ่งผู้คน เมื่อนั้นจะมีคนมาช่วย เขาจะมาที่นี่ คอยช่วยเหลือเขา แล้วเมื่อถึงวันนั้น เขาจะช่วยผู้คนได้มากกว่าครึ่ง"

ทุกคนจับใจความได้เพียงเท่านี้ เนื่องจากผู้เฒ่าได้ขาดใจสิ้นไปเสียก่อนแล้ว

แล้วการที่ลูกชายผมเป็นแบบนี้ทุกคนรู้ใช่ไหม ว่ามันหมายถึงอะไร.. มันคือสิ่งที่ทำให้พวกเราทุกคนรู้ว่า “ผู้ถูกเลือก” ได้มาสู่หมู่บ้านของเราแล้ว

เพราะเหตุผลนี้ เราจึงต้องฝึกเจ้าลูกตัวดีของผมให้พร้อมที่สุด เพราะจากคำทำนาย เหมือนคราววิบัติที่ผู้เฒ่าท่านว่านั้น มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกในไม่ช้าแน่ๆ

ในเมือง

//กึกๆ//

เสียงอะไรกัน ตึกวิจัยนี้ ถ้าไม่ใช่นักเคมี หรือเหล่าอาจารย์วิทยาศาสตร์ ก็ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาในนี้

//กึก! เพล้ง!//

เมื่อเขาออกมาด้านนอกก็ต้องเจอกับ...

แล้วคนอื่นไปไหนกันหมด รปภ.ก็จะไม่ขึ้นมาดูหน่อยหรือไง เสียงข้าวของพังขนาดนี้

เดี๋ยวนะ...ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างแถวๆนี้เลย

“กรร..~”

//กึก เพล้ง!//

เสียงเหมือนจะมาทางบันไดตึกเลย

เจมส์เดินไปอย่างไม่สนใจปฏิกิริยาของผู้ช่วยสาวเลยสักนิด เพราะสิ่งที่เขาได้ยินมันกระตุ้นความอยากรู้ ว่าใครคือเจ้าของเสียง และเป็นคนทำประตูชั้นวิจัยให้เป็นแบบนี้

//อร๊าายย!!//

ภาพที่ผมเห็นตอนนี้มันดูไม่ได้จริงๆ ภาพที่ผู้คนที่คุ้นเคยในตึกนี้กำลังรุมกัดกินผู้ช่วยของผม... มันช่าง.. หดหู่

“ผมขอโทษที่ทิ้งคุณไว้คนเดียว” เป็นคำพูดเดียวในตอนนี้ที่วนเวียนอยู่ในใจ

(แชท) ครอบครัวต้วน

19:25 น.

19:50 น.

20:55 น.

นี่ป่านนี้แล้วทำไมทุกคนถึงไม่กลับบ้าน แล้วไม่อ่านแชทของผมด้วย ปกติแล้วน้องผมเลิกงานตอนเย็น ถึงบ้านไม่เคยเกิน 1 ทุ่ม

ผมรอเปิดบ้านตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว ไหนจะพ่อแม่ผมอีก หรือมีงานด่วนอะไรกันก็น่าจะบอกกันหน่อยสิ เห้อ.. กลับเข้าไปทำงานดีกว่า เบื่อรอแล้ว

//ติ๊ด//

เสียงเปิดคอมพิวเตอร์ลูกรัก ที่ปิดไปได้ประมาน 3 ชั่วโมงก็กลับมาเปิดใช้งานอีกครั้ง

เขาพรางบ่นในใจ แล้วเลื่อนเมาท์ไปที่ไอคอนสีแดงที่มีชื่อว่า Youtube นี่คงเป็นครั้งแรกในอาทิตย์นี้ที่เขาเลือกกดมันเพื่อติดตามข่าวสารโลกภายนอก

แต่เปิดมามีแต่ข่าวด่วนอย่างที่ในทีวีถ่ายทอดสดเมื่อเช้า ต่างกันแค่จำนวนผู้ติดเชื้อ ที่เพิ่มขึ้นสูงมาก ไม่ใช่แค่ที่ไทยด้วย และที่พีคไปกว่านี้คือไวรัสนั้น... มันคือไวรัสซอมบี้..

“ครอบครัวเขาล่ะ”

(แชท) ครอบครัวต้วน

21:15 น.

แม็กพิมพ์ข้อความไปพร้อมกับน้ำตาแห่งความเป็นห่วง เขาควรทำยังไง..

“แฮกโทรศัพท์” !! ใช่ ผมต้องแฮกโทรศัพท์ของทุกคน อย่างน้อยจะได้รู้ว่าอยู่ที่ไหน

เขาเลือกที่จะแฮกโทรศัพท์ของแม่เขาก่อนเป็นคนแรก เพราะถ้ารู้ที่อยู่แม่ ก็เท่ากับรู้ของพ่อด้วยเช่นกัน แต่ก่อนที่เขาจะเจาะตำแหน่งที่ตั้ง เขาได้พบไฟล์เสียงจากเครื่องที่ถูกบันทึกล่าสุด

แม่: “แม็ก ไม้ ฮึก! ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ตอนนี้ที่บริษัทไม่มีสัญญาณ พ่อกับแม่ติดต่อลูกๆไม่ได้แล้ว มันบุกเข้ามาที่บริษัทแล้ว พ่อกับแม่รักลูกนะครับ ฮึก!ฮือ~”

พ่อ: ถ้ามีโอกาสพ่อขอให้พวกหนูได้ฟังคลิปเสียงนี้นะลูก ตุนของให้ได้มากที่สุด ดูแลตัวเอง พ่อกับแม่แอบอยู่ในบริษัท พ่อต้องเงียบแล้ว ไม่งั้นมันคงเจอเราสองคน รักลูกๆนะ”

เช็ดน้ำตาแล้วหาทางติดต่อน้องชายของผม ผมกลัว.. กลัวที่จะเจออะไรพีคไปกว่านี้ แต่ผมไม่มีทางเลือก ลองโทรหาน้องอีกครั้งก่อนก็แล้วกัน

กำลังโทรออก

//ตื๊ดดด ตื๊ดดด//

โชคเข้าข้างเขาแล้ว มือถือของไม้สามารถติดต่อได้อยู่

ผมพูดเสียงสั่น เพราะฟังจากเสียงน้องไม่ค่อยสู้ดีนัก เหมือนแอบอะไรอยู่ ...ผมกลัวจัง

//ตึก! ปัง!//

“กรรร~”

ผมกลัว กลัวมาก ผมกลัวว่ามันจะหาน้องเจอ ผมกลัวว่าผมจะต้องเสียน้องไป ถึงแม้ตัวผมจะอยู่ที่บ้าน แต่เมื่อปลายสายบอกแบบนั้นผมเองก็ไม่กล้าให้ใครได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ

//“กรร! ตึกตึกตึก!!”//

เสียงทุบประตูห้องน้ำในสายดังมาก จนผมอยากจะไปช่วยน้องตั้งแต่ตอนนี้ แต่ทว่าภายนอกเต็มไปด้วยฝูงซอมบี้อย่างไม่ต้องมองออกไป ก็รู้อยู่

//ปัง!!//

//ติ๊ด//

แต่เนื่องจากเสียงที่แม็กสบถมันออกมา เสียงดังพอสมควร จึงทำให้ดึงดูดบางสิ่งบางอย่างมาที่นี่

//กึกกึกกึก//เสียงเขย่าประตูรั้วหน้าบ้าน

“มีใครอยู่ในนี้มั้ย!! เปิดให้ผมทีครับ!”

เมื่อไม่รู้ว่าต้องรับมือยังไง แม็กจึงรีบไปที่คอมพิวเตอร์แล้วรีบหาข้อมูลของผู้ติดเชื้อ ว่าจะมีลักษณะอาการอย่างไรในเบื้องต้น อย่างน้อยเขาจะได้ดูคนที่หน้าประตูบ้านตอนนี้

แต่ในขณะที่เขาและคนหน้าประตูกำลังกระวนกระวายว่าเจ้าของบ้านจะมาเปิดประตูหน้าบ้านทันหรือเปล่าก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น

//พรึ่บ//

เดี๋ยว! เมื่อกี้ผมตาฝาดรึเปล่า ผมเห็นเหมือนอะไรบางอย่างดึงผู้ชายคนนั้น และตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็มาอยู่ในรั้วบ้านผมแล้ว...

-------------------------------------------