#M

"นี้พี่จะพาผมไปไหน?"

ผมถามขึ้นเมื่อเห็นรถปอร์เช่สีดำวิ่งมาตามถนนหลังจากออกมาจากบ้านมาตั้งแต่แปดโมงนี่ก็เก้าโมงจะครึ่งแล้ว เมื่อวานพอรู้ว่าพี่เอ็กซ์กับพี่เซ็กส์ร่วมใจกันหลอกผม ผมก็แทบจะฆ่าพวกเค้าตอนแรกก็เสียใจอยู่หรอกแต่พอไปๆมาๆก็โกรธแทน ให้ตายจะหลอกซ้ำหลอกซ้อนหลอกซ่อนเงื่อนเกินไปล่ะ

"พาไปรู้ความจริงไง"

ลางสังหรณ์มันบอกว่ากำลังจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายยังไงไม่รู้

"แล้วพี่เซ็กส์อ่ะ?"

"คิดถึงมันหรือไง?"

ผมทำหน้ามุ่ยทันทีเมื่อได้ยินคำถามใครจะไปคิดถึงคนบ้าพันธุ์นั่นกัน ที่ถามเนี้ยเพราะผมหิวข้าวหรอกตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

"ที่ถามเนี้ยเพราะหิวใช่ไหม?"

สารถีสุดหล่อถามอย่างรู้ทันผมทำหน้างอกว่าเดิมและสบัดหน้าหนีไปทางกระจก ชิส์! ทำมาเป็นรู้ทัน

"เดี๊ยวไปถึงก็ได้กินครับ"

แล้วเมื่อไหร่จะถึงล่า! แล้วจะให้ไปกินบ้านคู่หมั้นพี่เนี้ยนะ แค่ไปถึงเค้าไม่เอาปืนมายิงกระบาลผมก็ดีเท่าไหร่แล้ว! โทษฐานแย่งคู่หมั้นลูกเค้า ผมได้แต่โวยวายในใจ ถ้าสี่โมงเช้ายังไม่มีอะไรมาประเคนให้กินนะจะโวยวายให้บ้านแตกเลย!

"จะถึงแล้วครับไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะกินหัวพี่ขนาดนั้นก็ได้"

ผมหันไปมองค้อนอย่างงอนๆ คนพวกนี้นิทำไมชอบว่าผมแบบนี้ผมไม่ได้จะกินหัวใครซักหน่อยงะ! นั่งรถมาได้ซักพักปอร์เช่สีดำก็เลี้ยวเข้าไปในหมู่บ้านทาวน์โฮมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

(เสียงริงโทนโทรศัพท์พี่เอ็กซ์)

ผมเงยหน้าไปมองไอโฟนที่สั่นและร้องอยู่ที่คอนโซนรถเป็นเบอร์ของพี่เซ็กส์ที่โทรเข้ามามือหนายกมือขึ้นกดบูลทูธที่เสียบอยู่ที่หูซ้ายเพื่อรับโทรศัพท์

"ว่าไง? / ก็ใกล้แล้วไง / บอกคุณแม่ไปว่าได้เจอแน่ / ไม่งอแงหรอกแต่จะกินหัวกูแล้ว / เออๆแค่นี้"

บนสนทนาจบลงพร้อมคำแหนบแนม ต่อยกันไหมเพ่? ผมเลิกสนใจคนหล่อชั่งเหน็บหันมองรอบๆบ้านทรงแต่งต่างกันเรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง จนไปสะดุดที่บ้านหลังนึงสีชมพูหวานแหววหลังใหญ่ ใครหนอชั่งทาสี...หวังว่าคงไม่ใช่หลังนี้นะผมละเกลียดสีหวานๆที่สุด - -'

"เฮ้ย!"

ผมร้องอย่างตกใจเมื่อพี่เอ็กซ์หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในรั้วบ้านสีชมพูหลังนั้น อะไรจะเดาแม่นขนาดนี้นะผม

"ยินดีต้อนรับสู่บ้านคู่หมั้นพี่ครับไม้เรียว"

------------------------------------------------

"ยินดีต้อนรับค่ะคุณเอ็กซ์ คุณท่านและคุณเซ็กส์รออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วค่ะ"

ผู้หญิงคนนึงในชุดดูภูมิฐานเดินออกมาต้อนรับพวกเราทั้งคู่ ไม่ใช่ดิ ต้อนรับพี่เอ็กซ์คนเดียวต่างหาก

"ขอบคุณครับ"

พี่เอ็กซ์ขอบคุณและโอบเอวผมเดินเข้าบ้าน บ้านใหญ่มากใหญ่อย่างกับคฤหาสน์ทุกอย่างในบ้านเป็นสีชมพู คืออีเจ้าของบ้านแมร่งบ้าสีชมพูหรือไง

"มาแล้วเหรอจ๊ะลูกเอ็กซ์"

เสียงทักแหลมปรี้ดทำให้ผมที่กำลังสนใจสรรพสิ่งรอบตัวจำต้องหันมอง นี้มันคุณหญิงป้าแห่งราชวงแล้งกาหรือไรทำไมผมท่านถึงเหมือนรังนกเยี่ยงนี้ ป้าหัวรังนกเดินเข้ามากอดซบพี่เอ็กซ์ของผมจนพอใจก็ลากร่างหนาไปนั่งข้างๆโดยที่พี่เซ็กส์นั่งอยู่อีกข้าวนึงทิ้งผมให้ยืนโดดเดียวเอกาแต่เพียงผู้เดียว อย่ายิ้มมากนะป้าระวังแป้งบนหน้าจะร้าวคนอะไรฉาบไว้ซะ

"อ้าว! ตายจริงแม่ไม่เห็นนั้นใครน่ะจ๊ะ น้องชายพวกเราเหรอ?"

หูยป้า! นี้ผมยืนอยู่ข้างๆพี่เอ็กซ์ป้าไม่เห็นผมจริงดิ ให้ตายเถอะ คนแก่ก็งี้สายตาเลอะเลือน

"ผมไม่ใช่น้องของพี่เค้าหรอกครับ"

พอผมบอกงั้นป้าหน้าวอกก็มองผมด้วยสายตาเป็นคำถามทันที

"แล้วเธอเป็นใครกันล่ะจ๊ะ?"

พี่เอ็กซ์กับพี่เซ็กส์ต่างพร้อมใจกันมองหน้าผม จะกดดันกันทำมายยย ผมเกร็งนะเว้ย!

"ว่าไงจ๊ะ?"

นี้ก็อีกคนจะเร่งทำไมเนี้ย ผมชั้งใจอยู่พักนึงตัดสินใจไม่ถูกว่าจะพูดหรือไม่พูดดี

"เฮ้ออ ก็บอกไปสิไม้เรียว ว่าเราน่ะเป็นอะไรกัน?"

พี่เซ็กส์เปิดประเด็นขึ้นมาป้าหน้าวอกหันไปมองหน้าหล่อจัดนั้นทันที

"หมายความว่าไงจ๊ะ"

"ก็หมายความว่า พวกผมสองคนมีเมียอยู่แล้วแล้วเมียของผมก็คือเด็กคนนี้ครับ ใช่ไหมไม้เรียว?"

สองหนุ่มร่วมใจกันเดินเข้ามาโอบเอวผมคนล่ะข้างป้าหน้าวอกเอามือทาบอกสูทลมหายใจเข้าออกแรงๆและทำท่าจะชักกระแด่วๆ เห้ย! อย่าเพิ่งตายนะผมยังไม่อยากโดนข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา

"คุณท่านคะๆ ยาดมค่ะๆ"

คนรับใช้รีบวิ่งเข้ามาดูอาการป้าหัวรังนกและยื้นยาดมมาให้ ป้าท่านรับไปสูดพออาการเบาลงก็หันมามองพวกเราสามคนอย่างจับผิด

"แม่ไม่เชื่อหรอกนะ ถ้าพวกเธอเป็นผัวเมียกันจริงพิสูจน์ให้แม่ดูสิ!"

เมฆดำเริ่มลอยมาหาผมแล้วสิ สองหนุ่มส่งยิ้มให้กันก่อนที่ปากร้อนของพี่เอ็กซ์จะประกบจูบผมทันทีลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาอย่างจาบจ้วงในขณะที่มือหนาก็บีบเค้นสะโพกของผมอย่างมันส์มือ

"อื้ออ!"

ผมร้องท้วงขณะที่ตากรอกมองซ้ายขวาก็เห็นหญิงป้าทำท่าหัวใจวายอยู่ รวมไปถึงแม่บ้านกับคนใช้ด้วย

"อื้อออ!!"

พี่เซ็กส์ก็ไม่น้อยหน้ามือหนาเลื่อนลงบีบเค้นก้นนิ่มผ่านกางเกง ปากหนักจูบเม้มตามซอกคอจนผมขนรุกไปหมด

"อื้ออ อื้อออ!!!"

ผมดิ้นเพราะถ้ามากกว่านี้จะเลยเถิดและตัวผมเองยิ่งอยู่ใกล้พี่เค้ามากเท่าไหร่ภูมิต้านทานทางเพศผมยิ่งต้ำลงๆ จับนิดจับหน่อยอารมณ์ขึ้นตลอด

"อืม ม"

ในที่สุดทั้งสองคนก็ยอมผละออกไปทิ้งไว้เพียงปากเจ่อๆกับเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ให้ตายแล้วคนเค้าจะมองผมยังไงเนี้ย?

"เชื่อหรือยังคับ? เพราะงั้นเรามาเริ่มงานหมั้นกันเลยไหมครับคุณแม่"

ห๊ะ? ผมหันไปมองหน้าพี่เซ็กส์กับประโยคดังกล่าวแต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าก็คือ คนที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ใช่ป้าหัวรังนกแต่เป็นแม่และพ่อของผมเอง -0-

------------------------------------------------

#X

"น่ะ...นี้มันอะไรกับฮะแม่!!"

ไอ้ตัวเล็กโวยวายกอดอกยืนจังก้าอย่างเอาเรื่องหลังจากที่รู้ตัวว่าโดนต้มจนเปื้อยจากพ่อแม่ตัวเอง

"ตัวเล็กของแม่ไม่งอแงสิครับ มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างใหญ่ถ้าแม่บอกหนูไปว่าหนูมีคู่หมั้นหนูจะยอมเหรอจ๊ะ?"

คุณแม่ใหม่แม่ของไอ้ตัวเล็กลุกเดินเข้าไปกอดลูกชายและอธิบายเหตุผล ไม้เรียวทำเสียงฟึดฟัดอย่างเง้างอนพวกผมก็ได้แต่นั่งมอง จริงๆจะบอกว่าพวกผมหลอกก็ไม่ใช่ เพราะคนที่วางแผนและดำเนินการต่างๆก็คือพ่อแม่ของไม้เรียวเองพวกผมก็แค่ตัวละครหลักที่เล่นไปตามบทที่ถูกป้อนมา

"ไม่รู้อ่ะ! ถ้าแม่ไม่อธิบายให้เรียวฟังทั้งหมด เรียวจะหนีไป...หนีไปอยู่กับไอ้โซดา!"

ขู่ได้น่ากลัวจริงๆ คุณแม่ทำหน้าหนักใจเล็กๆก่อนจะพาลูกชายสุดที่รักมานั่งหว่างกลางระหว่างคุณพ่อและคุณแม่

"ได้จ๊ะแม่จะเล่าให้หนูฟังทั้งหมด เรื่องมันมีอยู่ว่า ย้อนกลับไปเมื่อ 30 ปีก่อน"

"ย้อนไกลไปงะแม่! ขอสั้นๆได้ใจความฮะ"

คนใจร้อนโวยวายคุณแม่ยิ้มและลูบหัวลูกชายที่เอาแต่นั่งหน้าเป็นตูดอยู่ ดูทำปากหน้าจับจูบจริง

"โอเคจ๊ะ งั้นสั้นๆเลยนะจ๊ะ ม๊าอินของสองหนุ่มมาขอหมั้นลูกเอาไว้ตั้งแต่แม่ยังไม่แต่งงาน ด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทและแม่คิดว่าเค้าพูดเล่นเลยตกปากรับคำไป พออีก 8 ปี ม๊าอินมีพี่เซ็กส์ก็ขอหมั้นอีกครั้งแม่ถึงรู้ว่าม๊าอินพูดจริง ตอนนั้นแม่มีพ่อแล้วแต่ยังไม่มีลูก พอหลังจากนั้น 4 ปีต่อมาแม่ก็มีหนูเนี้ยล่ะ แต่แม่มีลูกยากก็เลยมีได้แค่คนเดียว ม๊าอินก็โทรมากำชับว่าอย่าลืมนะเรื่องหมั้นแม่ก็บอกไปว่าแม่มีลูกแค่คนเดียวแถมเป็นผู้ชายอีก ม๊าอินบอกไม่เป็นไร มีเจ้าบ่าวสองคนจะได้ช่วยกันดูแล"

"เดี๊ยวนะฮะ ม๊าอินนี้เป็นสาววายไหมฮะ มีอย่างที่ไหนให้ลูกชายสองคนมาแต่งกับผู้ชายด้วยกัน"

ผมถึงกับหลุดขำ ม๊าผมเนี้ยล่ะสาววายตัวจริง จับลูกตัวเองจิ้นกันก็เอา เวลาม๊ากลับบ้านมาทีไรผมกับไอ้เซ็กส์แทบอยากจะหนีออกจากบ้าน ป๊าก็ไม่ได้ช่วยเลยเห็นดีเห็นงามด้วยตลอด

"ไว้ลูกเจอม๊าอินลูกก็ดูเองแล้วกัน คิคิ"

คุณแม่ใหม่หัวเราะ ไม้เรียวทำหน้างอที่ไม่ได้คำตอบอย่างที่ต้องการร่างเล็กลุกขึ้นยืนและมองรอบๆ

"แล้วนี้บ้านใครฮะ?"

"เรือนหอมึงกับกูไง"

"ห๊ะ?!!!"

ไม้เรียวทำหน้าเหวอเป็นรอบที่ล้าน และมองไปรอบบ้านอีกครั้ง ทุกอย่างถูกตกแต่งเป็นสีชมพูพาสเทลไม่ว่าจะโซฟา ผ้าม่าน กระเบือง สีผนัง และอื่นๆ ทุกอย่างเป็นสีชมพูทั้งหมดครั้งแรกที่ผมเห็นยังนึกว่าหลุดเข้ามาในเมือง Hello Kitty มีแมวตัวสั้นๆวิ่งไปทั่วซะอีก

"ใครออกแบบเนี้ยทำไมสีมันเลี้ยนแบบนี้?"

ไอ้ตัวเล็กมองมาทางผมเหมือนคาดคั้นคำตอบและแน่นอนพวกผมก็พร้อมใจชี้มือไปที่แม่ใหม่ทันที

"ใช่จ๊ะแม่เป็นคนสั่งให้ช่างทำสีนี้เอง โธ่! ลูกแม่ก็แม่ชอบสีนี้นี่นา"

ท่าทางดี้ด้าแบบนี้ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเป็นเพื่อนกับม๊าผมได้ ผมส่ายหน้าไปมาเฮ้อ...ว่าไปก็แอบคิดถึงม๊าผมเหมือนกันนะไม่ได้เจอมาจะครึ่งปีแล้ว

"แม่อ่ะ! เรือนหอผมก็ต้องให้ผมเลือกสิ!" อ้าว...ตกลงมันโมโหที่ไม่ได้เลือกเรือนหอ?

"ถ้ามึงไม่ชอบมึงจะเอาอีกหลังหรืออีกสิบหลังกูจะพาไปเลือก"

"พี่เซ็กส์!!"

ไม้เรียวแว้ดใส่ไอ้เซ็กส์ทันที แต่ก็จริงนะถ้าไม่ชอบก็สร้างใหม่สิ ทุกอย่างเอาตามที่ใจคนอยู่ต้องการ

"ทำไม??"

"...ฮึ้ย!!"

แล้วจู่ๆร่างเล็กก็วิ่งขึ้นบันไดไปพวกเราด้วยความตกใจก็วิ่งตามกันขึ้นมาเข้าใจเลือกห้อง ห้องตัวเองซะด้วย ดีแล้วล่ะถ้ามาห้องพวกเราจะเจอแจ็คพอด

"งอนขนาดนี้ มึงว่าไอ้ตัวเล็กมันจะยอมหมั้นกับเราไหมว่ะ?"

ผมหันไปขอความคิดเห็นจากไอ้เซ็กส์ที่ยืนอยู่ข้างปรากฏว่ามันกำลังกุมขมัมอยู่สีหน้าไม่ดีนัก

"เป็นอะไรหรือเปล่า?"

ผมแตะบ่ามันเบาๆ ไอ้เซ็กส์เงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวใบหน้าละหม้ายคล้ายผมซีดเซียว

"ปวดหัวนิดหน่อยสงสัยนอนน้อยนอนพักกินยาคงหาย"

น้ำเสียงเหนื่อยๆทำให้ผมอดห่วงมันไม่ได้ตั้งแต่เด็กจนโตผมเนี้ยล่ะที่เลี้ยงมันมา ป๊ากับม๊าไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่นัก เพราะต้องทำงานและด้วยอายุที่ห่างกันมันเลยเหมือนลูกผมเหมือนกัน - -'

"กินยาไหมเดี๊ยวกูไปหยิบที่ตู้ยาให้"

ผมทำท่าจะลงไปในห้องครัวที่มีตู้ยาอยู่แต่ไอ้เซ็กส์ก็ดึงแขนไว้พรางส่ายหน้าเบาๆ สีหน้ามัน...

"ยาอะไรก็รักษาไม่หายนอกซะจากยาใจ-.,-"

------------------------------------------------

#M

"ไม้เรียวออกมาคุยกันก่อนลูก"

เสียงแม่พ่อตะโกนเรียกและเคาะประตูกันจ้าละวัลก็หลังจากที่ผมรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นผมก็งอนงอนงอน! งอนมากๆจนมาที่สุดโดยเฉพาะคุณแม่ที่กล้าหลอกลูกชายคนนี้ได้อย่างแนบเนียนจนวิ่งหนีขึ้นมาชั้นสองและขังตัวเองอยู่ในห้องสีชมพูหรุ้งฟริ้งที่อยู่ใกล้บันไดที่สุดห้องใครนิน่ารักเหลือเกิน

ก็แบบหลังจากที่ผมเงยหน้ามาเจอพ่อแม่ตัวเองความอึ้งมึนงงตกใจก็ประเดประดังเข้ามา ส่วนพี่ท่านทั้งสองก็เอาแต่ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม สรุปคือผมโดนพ่อแม่แท้ๆตัวเองหลอก เรื่องของเรื่องก็คือ ท่านทั้งสองจับผมหมั้นไว้กับพี่เอ็กซ์พี่เซ็กส์และสร้างเรื่องสร้างราวให้ผมตกหลุมพรางได้สองคนนั้นเป็น...เป็นนั้นล่ะ

เริ่มตั้งแต่เข้ามหาลัยก็ว่าทำไมยอมให้ผมไปที่แท้ก็วางแผนให้พี่สองคนมาจับผมทำเมีย พี่เอ็กซ์ที่เห็นเงียบเนี้ยตัวการเลย ส่วนพี่เซ็กส์บอกว่ารู้หลังจากเอาผมแล้ว หูย! มันเชื่อได้ไหม?! แล้วพอข่าวเรื่องผมในผับมีประเด็นคุณแม่ก็เลยสั่งให้พี่ๆพาผมมาลองใจว่าผมรู้สึกยังไงจะยินดีจะเป็นเมียพี่เค้าไหมถ้ายินดีก็จับแต่งหรือถ้าไม่ก็จับแต่งเหมือนกัน ตกลงผมโดนต้มจนเปื้อยเลย มันน่านัก และที่น่าเจ็บใจสุดๆก็คือคนวางแผนคือคุณแม่สุดที่รักของผมเอง

"ผมว่าคุณพ่อคุณแม่ไปทานข้าวกันก่อนเถอะครับเดี๊ยวทางนี้ผมจัดการเอง"

เสียงพี่เซ็กส์พูดอยู่หน้าห้องพ่อกับแม่พูดอะไรซักอย่างก่อนเสียงฝีเท้าจะห่างออกไปผมแนบหูฟังอย่างใคร่รู้ ว่าแต่เมื่อกี้เค้าพูดถึงข้าว...รู้สึกหิว ไม่สิๆ เราต้องมั่นคงในหลักการเข้าไว้ไม้เรียว

โครกคราก..

จะคงหลักไว้ไม่ไหวก็ตรงนี้ล่ะ มันเรียกร้องทำมายรู้แล้วว่าหิวน่ะ ผมเอามือลูบท้องตัวเองหิวข้าวจะแย่ล่ะแต่แบบ มาง้อแค่นี้แล้วจะไปเหรอ ง้อให้มากกว่านี้ไม่ได้หรือไงเล่า! งื้อออ!!

"ไม้เรียว"

เสียงทุ้มของพี่เซ็กส์ทำให้ผมผละออกจากประตู ใครง้อก็ได้ขอไม่ใช่พี่หื่นเบอร์สองนี้ได้ไหม ง้อทีไรไม่ไม่เคยสูงกว่าสะดื้อ

"ออกมาเถอะน่าไปกินข้าวกูทำของชอบมึงไว้ทั้งนั้นเลยนะ"

"..."

"มีต้มยำปลาหมึก ผัดบล็อกโคลี่กุ้ง อึก!"

หลังจากที่เงียบฟังได้ซักพักเสียงทุ้มของพี่เซ็กส์ก็เงียบ เป็นอะไรหรือเปล่านะ แต่เดี๊ยวๆๆ จะให้เชื่อง่ายๆได้ไงก็แบบบทเรียนเพิ่งได้มาหมาดๆมั้ยไม้เรียว

"ไอ้เซ็กส์!!"

เสียงพี่เอ็กซ์ทำให้ผมแนบหูที่ประตูอีกรอบเพื่อฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

"เปล่า..."

เสียงแผ่วๆทำให้ผมต้องตั้งใจฟังมากขึ้น ตกลงพี่ไม่สบายจริงๆหรอ

"ไปพักไป"

แล้วเสียงฝีเท้าก็จากไป ผมได้แต่ยืนนิ่งใช้ความคิดว่าพี่เซ็กส์แสดงละครหรือเปล่า? ผมไม่ไว้ใจใครเลยก็เล่นหลอกผมไว้ซะขนาดนี้

ผ่านไป 15 นาที

โครก..

"อ้ากกกก!! ไม่ไหวแล้วเว้ย!!"

ในที่สุดผมก็ยอมจำนนความหิวพอเปิดประตูออกมาก็เจอกับร่างหนาที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตู ผมตกใจรีบคว้าลูกบิดดึงประตูปิดแต่มือหนาก็รั้งไว้ได้และมีหรือที่ผมจะสู้แรงควายไหว

"ต้องรอให้หิวขนาดหนักถึงจะยอมออกมาอย่างที่ไอ้เซ็กส์บอกจริงๆ"

ผมทำหน้างอส่งไปให้พี่เอ็กซ์รู้สึกขัดใจ ไอ้พี่บ้าคนนั้นทำเหมือนรู้นิสัยผมไปซะหมด แต่ไม่วายที่จะมองหา ผมก็ห่วงคนอื่นเป็นนะถ้าแบบพี่เซ็กส์ผมก็หม้ายอ่ะดิถึงจะมีพี่เอ็กซ์อยู่ก็เถอะแต่มันไม่ครบสองไง เอ้ะ! ยังไงของผมว่ะ

"แล้ว...พี่เซ็กส์ไปไหนฮะ? เมื่อกี้ยังมาเล่นบทคนป๋วยหน้าห้องอยู่เลย"

คิ้วเข้มเลิกขึ้นทันทีหลังจบประโยคของผม รอยยิ้มกวนถูกส่งมาให้แทนคำตอบ

"ถ้ามันป๋วยจริงล่ะ? ห่วงมันใช่ไหม?"

"ปะ...เปล่าซักหน่อยใครจะไปห่วงคนบ้าแบบนั้นกัน!"

ผมรีบเบี่ยงตัวหลบร่างหนาออกมาจากห้องเพื่อไม่ให้คนตัวโตได้เห็นแก้มที่เริ่มแดง ก็ไม่รู้ทำไมต้องเขิน เขินทำไมหาไม้เรียว!! >< ผมเดินลงมาตามบันไดเสียงพ่อแม่กำลังคุยกันหัวข้อก็ไม่พ้นเรื่องผมอยู่ดี

"อ้าวว!! ลูกรักในที่สุดหนูก็ยอมออกมา"

ผมสบัดบ๊อบใส่ท่านทั้งสองแล้วไปนั่งลงบนเก้าอี้ห่างจากแม่ประมานสองตัว คุณแม่ทำหน้าน้อยใจแต่ก็ยอมจะให้ผมนั่งซักพักพี่เอ็กส์ก็เดินเข้ามา

"อ้าวเอ็กส์ เซ็กส์เป็นไงบ้างลูก"

"ยังลุกไม่ไหวเลยครับแต่ผมหายาให้กินแล้วเดี๊ยวคงหาย"

สีหน้าเคร่งเครียดของพี่เอ็กซ์ทำให้ผมพอรู้ว่าไม่ใช่เรื่องหลอกเล่น พี่เซ็กส์ไม่สบายจริงๆ ผมก้มลงมองอาหารบนโต๊ะ อาหารในจานถูกตกแต่งได้อย่างน่าทาน ทุกอย่างมีแต่สิ่งที่ผมชอบ

"กินเยอะๆนะลูกพี่เซ็กส์เค้ามาทำให้เราตั้งแต่ตี 5 แน่ะ มีแต่ของชอบเราทั้งนั้นเลย"

มองข้าวแล้วหิวแต่ไอ้ความรู้สึกผิดเนี้ยดันเข้ามากดความหิวไว้อีก แล้วดูแต่ล่ะคนพูดดิพูดว่าพี่เซ็กส์ทำนี้ทำนั้นแล้วยังไงผมคนเดียวที่ไม่เห็นว่าพี่ท่านจะทำอะไรพอรู้ก็รู้สึกไม่ดียิ่งตะกี้ว่าไปว่าเล่นละครด้วย ทำไมชีวิตไม้เรียวถึงลำบากกับการกินขนาดนี้! ไอ้ใจไม่รักดีก็เรียกร้องให้ไปดูพี่มัน แต่ไอ้ท้องก็บอกให้แดรกข้าว แล้วผมควรเอาไงดี??

ครืด!

ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำให้คนทั้งโต๊ะหันมามองด้วยความแปลกใจ มองไรเล่าแค่คนลุกยืนเอง

"พี่เอ็กซ์! พี่เซ็กส์อยู่ไหนฮะ?"

------------------------------------------------

กริ้ก..

ผมปิดประตูอย่างเบามือที่สุดเพราะไม่อยากรบกวนคนที่นอนหลับอยู่ภายในห้อง ผมเดินผ่านโซฟาตัวใหญ่ไปยังเตียงนอนที่มีผู้ชายหื่นนอนอยู่ ใบหน้าที่กำลังหลับพริ้มดูน่าหลงไหลมากกว่าตอนที่พี่ตื่นอีก ผมคุกเข่าลงข้างเตียงพรางเอื้อมมือไปลูบโครงหน้าได้รูปเบาๆ ไร้หนวดบางๆสากมือจนผมรู้สึกจั้กจี้

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมผมถึง เป็นห่วงคนตรงหน้าขนาดนี้ ห่วงขนาดยอมทิ้งข้าวและอาหารบนโต๊ะนั่นมา

"พี่นี้มันแย่จริงๆทำให้ผมอดข้าวนะรู้ไหม?"

ผมบ่นและแกล้งตีอกแกร่งไปเบาๆ ร่างสูงขยับเล็กน้อยเมื่อมีคนรบกวนการพักผ่อนผมจึงขยับออกห่างจากเตียง พอสถานการณ์สงบก็กลับมาเกาะขอบเตียงใหม่

"จะว่าไปเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน ผมก็อยู่กับพี่บ่อยกว่าอยู่กับพี่เอ็กซ์อีกเนอะ เพราะพี่เอ็กซ์ต้องทำงานและอีกอย่างอายุอานามของพี่เอ็กซ์คงมาเล่นมุ้งมิ้งกับผมไม่ได้ เราอายุห่างกันเหมือนพ่อลูกเลยเนอะพี่ว่าไหม?"

นี้ผมบ้าเปล่าเนี้ยชวนคนหลับคุย แต่เมื่อกี้ผมเห็นมุมปากหยักยิ้มนะหรือผมตาฝาด?

"แต่พี่ก็ชอบบ่น ชอบดุ ชอบสั่งโน่นนี้นั้น แถมยังสั่งให้ผมกินผักที่ผมไม่ชอบอีก พี่ใจร้ายมากเลยรู้ไหม?"

คิดถึงตอนแรกๆที่ดุ แบบจู่ๆก็ดุ จู่ๆก็บ่น ตอนนั้นพี่เซ็กส์เป็นบุคคลน่าเบื่อที่สุด ผมนะอยากจะเอาผักยัดปากพี่ท่านให้ตาย

"ถ้าพี่ใจร้ายขนาดนั้นแล้วไม้เรียวรักพี่ไหม?"

"รักดิ ถ้าไม่รักจะยอมให้พี่เอาไงเล่า เอ้ะ?"

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนบนเตียงก็เจอกับสายตากรุ้มกริ้มที่ส่งมา เมื่อกี้...ก็...พี่เซ็กส์ถาม...ผมตอบ เฮ้ย!

"พี่ไม่ได้หลับเหรอ??!!"

ผมผุดลุกขึ้นเท้าเอว นี้พี่หลอกผมอีกแล้วเหรอ พี่เซ็กส์ดันตัวเองขึ้นนั่งมือหนาเอื้อมมาคว้าแขนผมและดึงลงไปหาผมเลยต้องลงไปนั่งแหมะอยู่บนตักอย่างง่ายดาย นี้ผมไม่ได้ยอมนะแต่สู้แรงไม่ไหว จริงจริ้ง!

"หลับสิ แต่เด็กที่ไหนไม่รู้มาบ่นงุ้งหงิ้งอยู่ข้างๆพี่เลยต้องตื่นมาดูซักหน่อย แก้มแดงเชียว"

มือหนาจับแก้มผมสองข้างที่ตอนนี้มันคงแดงเป็นลูกเชอร์รี่ไปแล้ว แบบพี่แทนตัวแบบนี้มันไม่ชิน มันเขิน มัน...โอ๊ย! กรุณาใช้สรรพนามเดิมเถอะ

"คนบ้า!"

ไม่ได้ไม่ดีไม่รู้จะเอามือไปไว้ไหนเลยทุบปรึกเข้าให้ที่อกกว้าง พี่เซ็กส์หัวเราะและดึงผมเข้าไปกอดใช่ว่าผมจะยอมแต่ไม่เคยขัดพี่ท่านได้ซักครั้งนี้นา

"ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเรื่องที่เราเป็นคู่หมั้นกัน ที่พี่ไม่บอก พี่กลัวว่าเราจะไม่ยอมหมั้น กลัวว่าเราจะหนีไป... พี่เลยตกลงกันว่าจะทำให้เรารู้สึกชอบรู้สึกดีกับพวกพี่ก่อนแล้วจะบอก แต่เรื่องราวมันก็ชักนำให้ได้บอกก่อนกำหนด...ให้อภัยพวกพี่ได้ไหม?"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนแต่หนักแน่นทำให้ผมรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เริ่มแรงขึ้น ต่อให้ผมไม่ใช่คู่หมั้นพวกพี่ แต่พวกพี่ได้ผมแล้วผมก็ไม่ยอมให้พี่ไปหมั้นกับใครหน้าไหนหรือทิ้งผมหรอก

"อื้อ.."

ผมตอบรับสั้นๆ ปากหยักกดจูบลงมากลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพร้อมแรงกอดกระชับที่แน่นขึ้น ผมยกมือขึ้นโอบกอดแผ่นหลังกว้างบ้างพรางซุกหน้ากับอกแกร่งกลิ่นหอมอ่อนๆจากคนคนนี้ทำให้ผมเสียศูนย์ทุกที ผู้ชายอะไรฟีโรโมนอบอุ้นอบอุ่น

"ผมเองก็...ขอโทษนะฮะ ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่ทำอะไรเพื่อผมบ้าง...เพราะผมมีแต่ได้รับจนผมลืมที่จะให้ ผมอาจจะดื้อ อาจจะงอแง อาจจะทำตัวไม่ดีใส่พี่แต่...พี่จะไม่ทิ้งผมใช่ไหม?"

พี่เซ็กส์ดันผมออกจากอ้อมกอดและเปลี่ยนมาโอบเอวแทน ทำให้ผมต้องเปลี่ยนท่าเป็นนั่งคร่อมขาสองข้างที่เหยียดยาวอยู่

"ไม่ทิ้ง...แต่ถ้าดื้อจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย"

ผมเบ้ปาก กลัวทีไหนล่ะ ลองดิจะเด้งสู้ซะให้ร้อง(?) คิดไรเนี้ยไม้เรียวอยู่กับพี่มันมากๆติดเชื่อความหื่นมาแล้วมั้งเนี้ย

"ไม่ต้องมาหื่นเลย! ตกลงหายแล้วใช่ไหม? ป่ะ ลงไปกินข้าวกัน"

ผมขยับตัวลงจากตักแกร่งพรางฉุดมือคนตัวโตให้ลุกจากเตียง แต่พี่เซ็กส์กลับขืนตัวไว้และส่ายหน้าเบาๆส่งมา

“ยังไม่หาย” เดี๊ยวๆ ยังไม่หายแต่ไอ้รอยยิ้มกรุ้มกริ้มนั้นมันคืออะไร???

“ถ้าโกหกผมจะกัดหูพี่ให้ขาดเลย”

“โหด” ว่าเสียงทะเล้นและดึงผมลงไปกอดอีกครั้ง ห่วย! ไม่ใช่ตุ๊กตาล้มลุกนะเฟ้ย เดี๊ยวลุกเดี๊ยวตั้ง

“ปล่อยเลย ผมหิวข้าว เนี้ยๆ ท้องร้องโครกครากประท้วงใหญ่แล้ว”

อย่ามาส่งสายตาเหมือนลูกแมวถูกทิ้งนะเฟ้ยย! คนมันยิ่งแพ้ลูกอ้อนอยู่

“ถ้าพี่ปล่อยแล้วไม้เรียวจะเอาข้าวขึ้นมาป้อนพี่ไหม?”

ผมหันขวับไปมองหน้าหล่อๆนั้นทันที แผนสูงนะเนี้ยจะหลอกล่อให้ผมมาป้อนข้าว พี่เซ็กส์เวลาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนี้มันพิลึกหูแฮะ

“พี่ป๋วยกายป่ะไม่ได้มือพิการจะได้กินเองไม่ได้งะ” เงียบเลยทีนี้ พี่เซ็กส์ก้มหน้าลงและยอมปล่อยผมออกจากอ้อมแขน

“อืม...กูไปกินเองก็ได้”

น้ำเสียงเศร้าราวหมาที่บ้านตาย...พอเห็นร่างสูงจะลุกผมก็เด้งตัวลุกออกจากตักทันที ขายาวๆก้าวลงมายืนข้างเตียงมือหนาจับหัวเตียงเป็นที่ยืดโดยที่ผมก็ยังยืนสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกลนัก

โครม!

“พี่เซ็กส์!!”

เพียงแค่ก้าวเดียวร่างสูงก็ลงไปนอนแหมะอยู่บนพื้นด้วยความที่เตียงอยู่บนพื้นที่ถูกยกให้สูงกว่าส่วนอื่นถ้าเป้นคนปกติก็ลงไม่ล้มแต่คนไม่ปกติแบบพี่ท่านก็เลยมีสภาพดังบรรยาย

"โอ๊ย..."

ผมรีบพยุงคนตัวโตให้ลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล พี่เซ็กส์โอดครวญและมองหน้าผมด้วยความ...ความอะไรดีล่ะ

"ชั่งกูเถอะ ไปกินข้าวไปเดี๋ยวจะเย็นซะหมด"

มือหนาบีบนวดแถวๆสะโพกตัวเองไปพรางไล่ผมไปพราง ผิดที่ผมอีกแล้วใช่ไหมที่ดันไปบอกให้พี่ท่านไปกินข้าวแถมยังไม่ยอมตามใจคนป๋วยอีก (ที่จริงแอบไม่เชื่อว่าพี่เซ็กส์ป๋วยจริง)

"เฮ้อ! นอนอยู่นี้นะ เดี๋ยวผมมา"

ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ ลงมาหาข้าวหาปลาให้พี่เซ็กส์ท่ามกลางสายตาของคนทั้งโต๊ะที่มองงมาราวกับผมกำลังจะเอาข้าวไปวางยาใคร ดีนะกับข้าวยังมีเหลือไม่งั้นงานงอกอีกต้องออกไปซื้อเพราะดูท่าบ้านนี้จะยังไม่มีแม่บ้านหรือแม่ครัว

"ไม้เรียวเดี๋ยวสิ! จะเอาข้าวไปไหน?"

พี่เอ็กซ์เดินเข้ามารั้งแขนผมที่กำลังยกถาดที่มีจานข้าวอยู่สองจานอยู่ รั้งไมนิ เดี๋ยวก็หล่นแตกพอดีคนยิ่งเรียบร้อยอยู่

"ไปกินข้าวไง"

"ก็กินที่โต๊ะสิแล้วทำไมมีสองจาน?"

แน่ใจนะว่าพี่ไม่รู้ว่าผมเอาข้าวไปทำไมสองจานแค่มองตาก็รู้ว่าพี่น่ะรู้ทุกเรื่อง

"เอาไปป้อนสามีมั่งฮะ!"

"จริงดิ อยากป๋วยขึ้นมาทันทีเลยถ้าจะมีพยาบาลแบบนี้คอยป้อนข้าว"

พูดแล้วยิ้มหวานมาให้ ประชดครับประชด ผมส่ายหน้าเอือมๆ พอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหื่นไม่บันยะบันยังถ้าแต่งงานกันไปแล้วผมท้องได้นิคงมีลูกตั้งทีมฟุตบอลได้แน่ๆ

"หึหึ ไปเถอะไว้...ปรนิบัตรไอ้เซ็กส์เสร็จอย่าลืมสามีคนนี้ด้วยนะครับเมียสุดที่รัก"

------------------------------------------------

"มาแล้ว"

ผมใช้เท้าดันประตูเปิดเนื่องจากมือไม่ว่างดีนะที่เปิดประตูแง่มๆไว้ไม้งั้นคงคิดมากตอนเปิด ผมเดินไปวางถาดอาหารลงบนโต๊ะหัวเตียงพี่เซ็กส์ที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ชะเง้อมามอง ผมจัดแจ้งยกจานข้าวขึ้นมา และตักข้าวไปจ่อปากหยัก

"ทำไมไม่กินก่อน หิวไม่ใช่หรือไง?"

ถามพร้อมเอื้อมมือไปยกจานข้าวของผมมาถือไว้พรางหยิบช้อนในจานมาตักข้าวจ่อปากผม

"ผมกินเองได้"

"ผลัดกันป้อนคนล่ะคำ มึงจะได้ไม่ว่ากูเอาเปรียบมึงป้อนกูกูป้อนมึง"

ใครเค้าไปว่าพี่หา! คิดเองเออเองตลอดนี้จะขี้งอนเกินไปแล้ว ปกติคนเป็นเมียมันต้องงอนให้ผัวง้อม่ะ ทำไมของผมกลับกันผัวงอนเมียง้อ

"อื้อๆ ก็ได้ๆ"

ผมยอมรับข้าวเข้าปากพี่เซ็กส์เองก็เหมือนกัน เราผลัดกันป้อนจนมาถึงคำสุดท้าย

"เอาผักออกให้หน่อย"

ผมพูดขึ้นเมื่อมองเห็นใบผักสีเขียวๆซึ่งผมไม่รู้ชื่อมันเด่นหล่าอยู่ในช้อนว่าตักมาไม่มีผักแล้วนะยังจะมีโผล่มาอีก

"แค่ใบเดียวกินๆไปเถอะ"

พี่เซ็กส์ว่าด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญและคะยั่นคะยอให้ผมกินเข้าไปผมเบือนหน้าหนีทันทีคนมันไม่ชอบนินา ทำไมต้องบังคับจิตใจกานนน

"มึงนี้นะ งั้นเลือกเอาระหว่างกินผักกับจูบกู"

"ห๊ะ? งั้นผมอิ่มแล้ว"

ตอบแบบไม่คิดเลยให้เลือกอะไรเนี้ยไม่อยากทำซักอย่าง ผมรีบลุกจากเตียงแต่มือหนาก็คว้าแขนเอาไว้ได้

"ไม่ได้กินข้าวไม่หมดมันบาปนะเร็วๆ ถ้ามึงจูบกูกูจะยอมกินข้าวแทนมึง"

"งื้อ! แล้วทำไมต้องจูบด้วยงะพี่ก็กินแทนผมหน่อยไม่ได้หรออ นะนะๆ"

"ไม่ได้เร็วๆเลือกมา"

พี่เซ็กส์ไม่ยอมอ่อนข้อให้ผมเลยผมเสียเปรียบเห็นๆ พี่กินผักอยู่แล้วก็สบายดิแถมผมต้องจูบพี่อีกพี่มีแต่ได้กับได้

"เร็วๆไม่งั้นทั้งกินทั้งจูบนะ"

ผมหันไปทำหน้ามุ่ยใส่คนตรงหน้าทันที ยังไงผมก็ไม่มีทางยอมกินผักที่ผมเกลียดแน่ๆ

"จูบก็ได้"

รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นบนมุมปากหยักพี่เซ็กส์รั้งเอวผมให้เข้าไปใกล้แล้วโน้มหน้าลงมา

"เงยหน้าขึ้นสิก้มแบบนี้จะจูบยังไง?"

นิ้วเรียวยาวช้อนคางผมขึ้นตาคมจ้องมองมาทำเอาผมถึงกับไม่รู้จะวางตาตรงไหน ถ้าจ้องตากับคนตรงหน้าผมคงจะเขินจนไม่กล้าจูบกับพี่ท่านแน่ๆ

"เขินหรือไง? ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ชิน"

พูดจบริมฝีปากร้อนก็ขบเม้มกลีบปากบางของผมเบาๆไล่แทะเลมช้าๆราวกับกลัวว่ามันจะหมด ผมค่อยๆหลับตาลงเอียงองศาเพื่อตอบรับจูบอ่อนหวานที่ถูกส่งมา

"อืมมม.."

คนตัวโตไม่ได้รุกล้ำเข้ามา ทำเพียงแค่หยอกล้อกับกลีบปากสีเชอร์รี่ของผมเท่านั้น กลับกลายเป็นผมที่ไม่พอกับสิ่งที่ได้ แขนเรียวถูกยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งจากเพียงแค่นั่งตักกลับกลายเป็นขาทั้งสองข้างคร่อมเบียดร่างกายกับหน้าท้องแบนราบแทน พี่เซ็กส์ลืมตาขึ้นและผละออกจากริมฝีปากของผมอย่างอ้อยอิง

"ยั่วแบบนี้ระวังพรุ่งนี้จะไปเรียนไม่ไหวนะ"

ผมหลุบตาลงก็ไม่ได้อยากยั่วซะหน่อยร่างกายมันไปเอง บอกแล้วไงตั้งแต่โดนพี่หื่นใส่บ่อยๆภูมิต้านทานความหื่นมันเลยต้ำลง

"เงียบไปเลย"

ผมว่าเสียงเบามือหนาเกลี่ยแก้มผมเล่นรอยยิ้มชวนฝันถูกส่งมาให้ ใบหน้าหล่อจัดโน้มลงมาอีกครั้งผมหลับตาลงรอรับจูบจากคนตรงหน้า

"ยังไม่ทันแต่งก็จะส่งตัวเข้าหอแล้วหรือไง?"

-----------------------------------------------