.

.

.

.

.

ตอนเย็น ของวันเดียวกัน

หลังจากพูดคุยกันในห้องพยาบาลกันในตอนนั้น ทุกคนก็ได้คุยกันเกี่ยวกับการกลับบ้าน ว่าแต่ละคนกลับกันยังไง กับกลายเป็นว่าทุกคนกลับพร้อมกับคนรักของตน ซึ่งนั่นจะเหลือแต่เซฟและคีย์เท่านั้นที่จะกลับไปพร้อมกันหรือว่าจะแยกกันกลับ

แต่ด้วยเหตุการณ์ที่ผ่านมาในวันนี้คีย์และทุกๆคนลงความเห็นตรงกันว่าเซฟจะต้องมีคนไปส่งให้ถึงบ้าน จะเป็นใครไปไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่ "คีย์" เป็นคนไปส่งเซฟเองก็รู้ตัวว่ายังไงตัวเองห้ามหรือคัดค้านอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เลยจำนนต่อข้อตกลงนั้นอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ

. .

เมื่อร่างบางเดินลงจากรถไปเขาก็ไม่ได้ออกรถไปเลยในทันที แต่กับยังจอดอยู่ที่เดิมและมองร่างบางเดินออกไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะเห็นร่างบางเดินเข้าบ้านตัวเองไป

เมื่อร่างหนาเห็นแบบนั้นแล้วก็ค่อยๆหันไปสนใจพวงมาลัยรถก่อนจะขับออกไป

. .

ห้องนอน

เข้ามาในห้องได้ไม่นานร่างบางก็เกิดอาการน้อยเนื้อต่ำใจกับตัวเองจนต้องร้องไห้ออกมา

สำหรับคนอื่นการร้องไห้ในแต่ละครั้งคือการปล่อยโฮออกมาจนสุดเสียง เพื่อที่จะทำให้ตัวเองปลดปล่อยได้อย่างเต็มที่ และหลังจากขึ้นวันใหม่ไปพวกเขาเหล่านั้นก็จะเป็นคนใหม่

แม้การร้องไห้และการปลอบตัวเองอาจจะเป็นข้อดีที่ทำให้เขาเข้มแข็งขึ้นได้ด้วยตัวเอง กลับกันข้อเสียของการร้องไห้ให้กับตัวเองมันมาจากหลายปัจจัย บางคนร้องไห้เพราะอยากร้อง บางคนร้องไห้แบบหาสาเหตุไม่ได้ บางคนร้องไห้เพราะไม่มีใครเข้าใจ บางคนร้องไห้เพราะร้องต่อหน้าคนอื่นไม่ได้

เพราะมันจะกลายเป็นการร้องที่เรียกร้องสำหรับพวกเขาไปโดยทันที

แต่สำหรับร่างบางแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย ในการร้องไห้ในแต่ละครั้งของเขาคือการร้องไห้ให้กับตัวเอง และคือการปลอบตัวเองว่ามันจะไม่เป็นไร เพราะเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเหมือนอย่างเช่นทุกที

และสาเหตุที่ร่างบางร้องไห้ให้กับตัวเองคือการโดนเปรียบเทียบ การโดนบลูลี่ การโดดเดี่ยวแม้จะมีผู้คนผ่านเข้ามาในชีวิตก็ตาม หรือแม้แต่ความเครียดและกดดันจากด้านการเรียน รวมถึงสภาพแวดล้อมรอบข้างหรือแม้แต่สถานะทางสังคมและครอบครัว

สำหรับร่างบางในตอนนี้ได้แต่เก็บงำความรู้สึกที่เจ็บปวดต่างๆนี้ไว้แบบเงียบๆคนเดียวแม้กระทั่งการร้องแบบเงียบๆด้วยก็ตาม ก่อนที่ร่างบางจะตั้งสติขึ้นมาใหม่และรีบทำธุระส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จ

เมื่อร่างบางเดินลงมาจากห้องของตัวเองก็ต้องพบกับแม่ตัวเองที่เมาและพูดพร่ำเพ้อแบบนี้ในทุกๆวัน ถึงแม้บางทีเขาอาจจะโดนด่าทั้งๆที่ไม่ผิดก็ตาม แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์นั้นไว้เหมือนเดิม

Group momind.

P'key. : พี่ถึงบ้านแล้วนะ

P'key. : ตอนนี้เราทำอะไรอยู่ว่างคุยกับพี่หรือเปล่า

. .

N'Save

Real

ร่างบางชะงักฝีเท้าลงก่อนจะหันไปเห็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของตัวเอง

เมื่อร่างบางตอบรับเสร็จก็รีบขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันที

. .

ห้องนอน

เมื่อเดินเข้ามาถึงในห้องของตัวเอง ร่างบางก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตนก่อนจะหยิบสมุดคู่ใจเล่มหนึ่งออกมานั่นคือ "ไดอารี่"

และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ร่างบางลงมือเขียนไดอารี่ลงในเล่มนี้

"วันที่ 17 พฤษภาคม 2554" วันนี้ที่โรงเรียนช่วงที่กำลังจะพักอยู่ๆพวกคุณเบน่าก็บุกเข้ามาหาเราด้วยละ เขามักบอกและย้ำกับเราเสมอว่าอย่าไปยุ่งกับคนของเขา เขาเป็นคนที่มีหน้ามีตาและก็เป็นคนมีฐานะ ซึ่งต่างจากเราที่ไม่มีดีอะไรเลยแม้กระทั่งเรื่องการเรียน

ตอนแรกเราก็คุยกันถึงเรื่องนี้แต่กลายเป็นว่าเราทำให้พวกเขาไม่พอใจ จนเราโดนพวกเขารุมซ้อมแต่โชคดีที่พวกจิณณ์มาช่วยไว้ได้ทัน ถ้าพวกจิณณ์ไม่มาเห็นซะก่อนเราเองก็นึกไม่ออกเลยว่าสภาพตัวเองจะเป็นยังไง แถมวันนี้ตอนเย็นพี่คีย์ก็มาส่งเราอีกเราทั้งเกรงใจและรู้สึกผิดต่อพวกคุณเบน่า แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้

และทำได้แค่ขอบคุณ ...เซฟ...

เมื่อเขียนไดอารี่เสร็จร่างบางก็เก็บบองทุกอย่างให้เข้าที่เหมือนเดิมก่อนจะลงไปกินข้าว

พูดจบร่างบางก็ช่วยยกข้าวขึ้นโต๊ะ ส่วนคนเป็นแม่เองก็เมาแอ๋แต่ก็มาร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยเหมือนทุกที

. .

โต๊ะอาหาร

ตอนนี้สองคนแม่ลูกกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ คนเป็นแม่นั้นเนื่องจากอยู่ในอาการเมา เลยพูดพร้ำเพ้อไปทั่วจนมานั่งด่าคนในครอบครัวด้วยพิษเหล้า

ส่วนคนเป็นพ่อนั้นมักจะเป็นคนทานข้าวหลังคนอื่นเสมอแถมยังเป็นพ่อครัวคอยทำอาหารให้คนในบ้านทานเป็นประจำ และตอนนี้หลังจากทำให้คนในบ้านเสร็จก็กำลังจะทำให้ของตัวเองต่อ

ร่างบางเมื่อโดนตะคอกกลับมาแบบนั้นก็ทำไรมากไม่ได้ เลยจำใจเดินคอตกขึ้นห้องไป

ในห้อง

ติ๊งๆ

เสียงแจ้วเตือนอย่างบ้าระห่ำดังขึ้นมาร่างบางเดินเข้ามาในห้อง

P'key. : พี่ทำทุกอย่างเสร็จแล้วนะเรานอนหรือยัง

Group momind. : เซฟถึงบ้านหรือยังตอบหน่อย

. .

Group momind.

P'key. : เราหลับไปแล้วหรองั้นฝันดีนะ

แชท P'key.

Real.

. .

Group momind.

Real.

Group Would Wild

Real.

✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️