บท 12 เรื่องของผู้หญิง 

อชิระเพิ่งกลับมาจากคุยธุระ เข้ามาเห็นสภาพอดีตคู่หมั้นขดตัวงออย่างทรมาน ร่างสูงตกใจจนลืมตัว รีบปรี่เข้ามาดูเธอ เขานั่งคุกเข่าข้างหนึ่งช่วยจับให้เธอยืดตรง

“ไม่ได้เป็นอะไรคะ”

หญิงสาวพยายามปัดมือเขาออก โบกมือตามคำกล่าว

“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมหน้าซีดแบบนี้”

มนวดีไม่ได้ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะบอกความต้องการตัวเอง

“มิ้มแค่ปวดท้องนิดหน่อย ขอกุญแจได้ไหมคะ มิ้มจะลงไปซื้อยา”

และซื้อของจำเป็นด้วย

“นิดหน่อย แล้วทำไมต้องนั่งท่านั้น ไหนปวดตรงไหน”

ใบหน้าหล่อเป็นกังวล มือหนายื่นออกมาแตะหน้าผากนูนเพื่อวัดไข้ ส่งผลให้คนที่โดนจู่โจมกะทันหันตกใจ กระเด้งถอยหลังจนก้นกระแทกกับพื้น

“โอ้ย”

“ขอโทษ”

ชายหนุ่มกลัวว่าอาการปวดท้องของเธอจะร้ายแรงแล้วไปจบลงที่การผ่าตัด อย่างเช่น ปวดไส้ติ่งจนไข้ขึ้น มือหนาคว้าแขนเล็กไว้ประคองให้เธอลุกขึ้น ทว่ามืออีกข้างของเธอยังคงกุมท้องไว้

“ปวดขนาดนี้ ผมว่าไปหาหมอเถอะ”

“เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะ กินยาก็หาย ขอกุญแจด้วยค่ะ”

เธอไม่ได้ปวดมากถึงกับต้องพึ่งยาฉีดหรอกนะ

อชิระถอนหายใจ เริ่มหมดความอดทน ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่หญิงสาวเผลอใช้แขนแข็งแรงของตนช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมา

“ว้าย ทำอะไรคะ”

คนโดนอุ้มกะทันหันรีบเกี่ยวลำคอหนาไว้เพราะกลัวตก

“ไปหาหมอ”

“ไม่เอา มิ้มไม่ได้เป็นอะไรจริงๆค่ะ”

ยามที่อชิระก้าวเดิน แขนเรียวจึงออกแรงล็อคคอเขาไว้

“เป็นหมอหรือไงถึงรู้ว่าไม่เป็นอะไร”

แม้คนตัวโตกว่าจะรู้สึกขาดอากาศหายใจจากแรงรัด แต่เขาไม่มีทางยอมแพ้คนดื้อหรอก แล้วมีหรือที่คนแรงน้อยกว่าจะสู้แรงได้ เมื่อไม่เป็นผลเธอจึงต้องเฉลยความจริง

“มิ้มเป็นวันนั้นของเดือน”

“ห๊ะ”

ได้ผล ชายหนุ่มหยุดชะงัก

“มิ้มแค่ปวดท้องประจำเดือน ได้ยากินอาการก็ดีขึ้นแล้วค่ะ”

“เคยปวดมาก่อนเหรอ”

เขาถามด้วยความสงสัย มนวดีพยักหน้าเบาๆ หญิงสาวรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่ชายหนุ่มอุ้มเธออยู่แล้วถามเรื่องประจำเดือน

“ขอกุญแจห้องด้วยค่ะ เดี๋ยวมิ้มลงไปซื้อยาเอง”

“สภาพแบบนี้?”

อชิระถามหน้านิ่ง ชายหนุ่มเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องนอนก่อนวางร่างบางลงบนเตียงด้วยความนุ่มนวล พอเธอทำท่าจะลุกสองมือหนาก็กดไหล่บางไว้ให้นั่งแบบเดิม

“เอาอะไรบ้าง ผมจะไปซื้อให้”

ร้านขายยาไม่ได้อยู่แถวที่พัก ให้เธอเดินไปเองมีหวังเป็นลมกลางทางแน่

“มันมีของใช้ส่วนตัวด้วย มิ้มไม่อยากรบกวน”

หญิงสาวเกรงใจบวกกับไม่กล้าบอกของใช้จำเป็น ถึงเธอจะปวดท้องมากแต่คิดว่าค่อยเดินไปช้าๆน่าจะพอไหว

อชิระก้มมองคนดื้ออย่างขัดใจ เขายกมือกอดอกมองคนบนเตียงอย่างกดดัน

“มีอยู่สองอย่างให้คุณเลือก จะให้ผมไปซื้อให้ หรือให้ผมพาไปหาหมอ”

“…”

“ว่ามา”

“ฝากซื้อก็ได้ค่ะ เอายาแก้ปวดประจำเดือน” หญิงสาวบอกชื่อของยาตามมา “แล้วก็…ก็ ผ้าอนามัย”

อชิระหน้าชาเล็กน้อย พอเห็นว่าคนร่างสูงอึ้งไปเล็กน้อย มนวดีจึงรีบแก้ต่างในทันที

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แค่ยาก็ได้ค่ะ อันนั้นเดี๋ยวมิ้มหายปวดแล้วไปซื้อเอง”

“แล้วจะปล่อยให้....”

ชายหนุ่มก้มมองลงข้างล่างพร้อมกับผายมือชี้ไปตรงส่วนนั้น

“มิ้มเตรียมมาหนึ่งแผ่น ใส่ไว้อยู่แล้วค่ะ”

หญิงสาวรีบอธิบาย นั่งหนีบขาทันที

“ช่างเถอะ คุณจะเอาแบบไหน”

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาบางอย่างพร้อมกับพูดไปด้วย

“แบบกลางวันขอเป็นยาว 25 เซน บาง มีปีก ส่วนกลางคืน 30 เซน มีปีกนะคะ”

มนวดีพูดออกมาอย่างขวยเขิน พร้อมเปิดภาพเขาให้ดู

“จริงๆ มิ้มใช้ยี่ห้อนี้ แต่ถ้าไม่มีเอายี่ห้อไหนก็ได้ค่ะ”

อชิระนิ่งไป ในใจกำลังคิดว่าทำไมผู้หญิงต้องมีอะไรที่ซับซ้อนขนาดนี้ด้วย แม้จะสงสัยว่าอะไรคือมีปีก แต่เขาไม่อยากถามให้มากความ

“ส่งรูปมาในไลน์ผมแล้วกัน คุณจะเอาอะไรเพิ่มไหม”

มนวดีส่ายหน้า ยิ้มขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ

อืม ถ้างั้นนอนพักเถอะครับ”

ใบหน้านิ่ง โทนเสียงอบอุ่น ทำให้อีกคนหวั่นใจ

ร่างสูงออกจากห้องไปแล้ว แต่เรื่องของเขายังคนติดอยู่ในหัว ภาพความทรงจำเก่าๆย้อนคืนมา

ตอนสมัยที่ยังคบกัน ชายหนุ่มปฏิบัติตัวดี เป็นห่วง ดูแลเธอเสมอ แม้จะไม่พูดแต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความใส่ใจ ทว่าตอนนั้นอชิระคงทำไปเพราะเธอยังอยู่ในสถานะคู่หมั้น ถึงกระนั้นเธอก็รู้สึกดี

คนขี้ขลาดแบบเธอ พอมีคนคอยนำทางจึงรู้สึกอุ่นใจ พึ่งพิงได้ แต่นั่นมันก็คืออดีตเพราะตอนนี้ ระหว่างเธอกับอดีตคู่หมั้น ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว เขาจะทำดีไปเพื่ออะไร หรือว่าอาจจะเป็นน้ำใจจากเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งที่สงสารก็เป็นได้…

เผลอคิดก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวใจ ผ่านมานานแล้ว ทำไมยังไม่หาย ผ่านมานานแล้วเรื่องราวควรจะจบ แต่จู่ๆเขาก็โผล่มา เขาจะรู้บ้างหรือเปล่าว่ากว่าแผลใจจะหายเธอต้องใช้เวลา มาทำดีด้วยแบบนี้เหมือนต้องต้องกลับไปนับหนึ่งใหม่เลย

 

อชิระมาถึงร้านสะดวกซื้อกับร้านขายยาอย่างรวดเร็วด้วยยานพาหนะสองล้อ ชายหนุ่มมาหยุดยืนอยู่โซนขายของที่ไม่ใช่สินค้าของผู้ชาย สูดลมหายใจสองสามครั้งเพื่อเรียกความมั่นใจ

‘มันก็แค่สิ้นค้าชนิดหนึ่ง’ 

คิ้วเข้มขมวดไม่รู้ตัว เมื่อเห็นห่อผ้าอนามัยวางเรียงเป็นตับ มีหลายยี่ห้อไม่พอ แต่ละยี่ห้อยังมีหลายสรรพคุณ อชิระนึกไปถึงคำพูดของมนวดี เจ้าตัวก็ไม่ได้บอกด้วยสิว่าจะเอากลิ่นแตงกวาหรือซากุระ

ชายหนุ่มรู้สึกทึ่ง เปิดประสบการณ์ใหม่ ไม่เข้าใจว่าของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงจะละเอียดอ่อนหลากหลายขนาดนี้

พนักงานหญิงวัยรุ่นคนหนึ่งในร้านเดินผ่านมา เธอมองชายหน้าตาดีร่างสูงกำลังยืนกอดอกเอาอีกมือเท้าคางอย่างคนใช้ความคิด สีหน้าดูเคร่งเครียด เขาเหมือนกำลังวิจัยบางอย่าง แล้วจู่ๆเขาก็หันมาเห็นเธอที่กำลังยืนจ้องเขาด้วยความสงสัย

“น้องพี่ถามอะไรหน่อย” อชิระเรียกพนักหญิงไว้

“อะไรคะพี่”

“ปกติผู้หญิงเขาชอบใช้แบบไหนกัน”

คนร่างสูงที่ยังทำใจหยิบสินค้าไม่ได้ เลือกที่จะใช้มือชี้ไปยังตัวเลือกของตัวเอง

“อ่อ ก็แล้วแต่คนนะพี่ พี่จะซื้อไปทำไมอ่ะ”

ก็ไม่ได้ซื้อไปใช้เองหรอกมั้ง ชายหนุ่มตอบด้วยท่าทีนิ่งๆ

“ซื้อไปให้แฟน”

“อ่อ แล้วแฟนพี่ชอบใช้แบบไหนอ่ะ”

ความอดทนเริ่มลดลง ถ้ารู้เขาจะถามทำมะเขืออะไร

“แล้วน้องคิดว่าแบบไหนดี”

“หนูเหรอ” พนักงานดังกล่าวหยิบห่อตรงหน้าขึ้นมา “อันนี้ก็ดีนะพี่ กลิ่นหอม ไม่อับ”

โอเค อย่างน้อยก็ตรงกับที่เขาเลือกไว้ และคุณสมบัติ ยาว บาง มีปีกตรงกับที่มนวดีต้องการ

“ขอบใจ”

ใช้เวลาไม่นานมากก็ได้ของตามที่ต้องการ อชิระกลับขึ้นมาบนห้องพักอีกครั้ง เขาคิดว่ามนวดีคงจะนอนอยู่บนเตียงแต่หญิงสาวกลับมานั่งรอเขาอยู่ที่โซฟา

“ยา”

ชายหนุ่มยื่นยากับน้ำให้หญิงสาวก่อน ส่วนของที่เหลือเขาเลือกที่วางไว้โต๊ะข้างๆ

“ขอบคุณค่ะ”

ทานยาแล้วอาการน่าจะดีขึ้น หญิงสาวเลือกโซฟาตัวใหญ่ไว้เป็นที่พักผ่อนสำหรับตัวเอง

“ทำไมไม่ไปนอนงีบละ”

ใบหน้าคมพยักพเยิดไปที่เตียงหลังใหญ่

“เอ่อ มิ้มนอนตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

เธอตอบแบบยิ้มๆ นั่นมันเตียงของเขาเธอไม่กล้านอนหรอก

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหม แต่อชิระสัมผัสได้ว่าการกลับมาเจอครั้งนี้ หญิงสาวพยายามทำตัวเหินห่างซึ่งเขาไม่ชอบเอามากๆ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ใบหน้าคมยังคงแสดงออกนิ่งเฉย ทว่าในใจเขาร้อนลุ่ม เมื่อก่อนเธอว่านอนสอนง่าย ทำไมตอนนี้ดื้อขึ้นมา หรือว่าจริงๆ มนวดีเป็นประเภทดื้อเงียบมาตั้งนานเเล้ว

แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา คิดเหรอว่าคนอย่างเขาจะจัดการไม่ได้

“พอดีเลย ผมก็จะนอนที่โซฟาเหมือนกัน งั้นเรามานอนด้วยกันเลยดีกว่า”

ไม่พูดเปล่าเขาจับไหล่หญิงสาวไว้ทั้งสองข้างให้เอนลงมา ทว่าร่างบางขืนตัวเอาไว้

“เอ่อ คุณอิฐจะนอนตรงนี้เหรอคะ”

ใบหน้าหวานตากลมโตเท่าไข่ห่าน รีบถอยไปตั้งหลัก

“ใช่ ไม่ได้เหรอครับ”