#นกแหม่ม

#แอนแหม่ม

ฟิคเรื่องนี้มะลินำมาจากเพลง ใจเอย ของ มาช่า วัฒนพานิช

แนะนำให้อ่านไป ฟังเพลงไปนะคะ

รักเขาแต่ไม่สามารถบอกได้

มันเจ็บที่สุด

แอบเก็บเอาไว้ บอกใครไม่ได้ทั้งนั้น

ทั้งๆที่ฉัน รักเธอรักเธอกว่าใคร

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานข้าวกันอยู่นั้น

ทั้งคู่หารู้ไหมว่ามีอีกหนึ่งสายตาที่จับจ้องมาที่คนทั้งคู่

นั่นคือสายตาของ วิภา อดีตคนรักเก่าของพระพาย

ฟากฝั่งของวิภา

วิภานั่งคิดถึงเวลาที่เธอกับพระพายมีโมเม้นท์แบบนี้เช่นกัน

Flashback

วิภาที่กำลังจับมือพระพายเดินเข้ามาในร้าน

โดยที่พระพายนั้นโดนปิดตาอยู่

พอถึงร้านอาหารแล้ว วิภาก็ปลดผ้าปิดตาออกให้พระพาย

วิภาพาพระพายเดินไปนั่งที่โต๊ะที่เธอได้เตรียมเอา

ไม่นานก็มีเด็กเสิร์ฟเดินมาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะ

มือของวิภาค่อยๆเอื้อมตักอาหารใส่จานให้พระพาย

ทั้งวิภาและพระพายก็ทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

Flashback

ทั้งคู่ก็นั่งทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย

ใจเอย ยิ่งห้ามเท่าไร ยิ่งฝันไปไกล ไม่ยอมเชื่อฟังสักที

สายตาของวิภาที่จับจ้องมาที่ขวัญเอยและพระพายนั้นเป็ยแววตาที่เศร้าหมอง

วิภาได้นึกถึงวันที่เธอและพระพายเป็นแฟนกัน

Flash back

ณ สะพานแห่งหนึ่ง

พระพายที่กำลังเฝ้ารอใครสักคนที่นัดเธอเอาไว้

เวลาผ่านไปอีกสักพัก

วิภาก็ได้เดินมาพร้อมกับกล่องของขวัญในมือ

วิภาค่อยๆเดินมาพระพายจากด้านหลัง โดยที่พระพายไม่ได้สังเกต

จากนั้นวิภาก็หญิงกล่องของขวัญเล็กออกมาจากกระเป๋า

พระพายจ้องมองกล่องของขวัญกล่องด้วยแววตาที่ดูตื่นเต้น

จากนั้นวิภาก็นื่นกล่องของขวัญนั่นให้กับพระพาย

พระพายค่อยๆบรรจงแกะกระดาษห่อของขวัญกล่องจิ๋วนั่น

ทันทีที่พระพายแกะเสร็จก็เปิดกล่องขึ้นมาโดยเร็ว

ข้างในกล่องปรากฏว่าเป็นแหวนเพชร ไซส์พอดีกับนิ้วของพระพายโดยเฉพาะ และสลักแหวนว่า พระพายของวิภา

อันเป็นแหวนที่วิภาสั่งทำขึ้นให้พระพายโดยเฉพาะ

เพื่อบ่งบอกว่า พระพายมีเข้าของแล้วคือเธอ

พระพายก็ยื่นแหวนวงนั้นให้กับวิภาอย่างง่ายดาย

วิภาค่อยๆบรรจงจับมือของพระพายขึ้นมา เตรียมที่จะสวมแหวนวงนั้นให้กับเธอ

จากนั้นพระพายก็หยิบกระดาษแผ่นเล็กๆใบนั้นออกมา

แหวนนี่พี่ทำให้หนูโดยเฉพาะ มันจะเป็นสิ่งของแทนใจพี่ และเป็นสิ่งของที่บ่งบอกว่าหนูมีเจ้าของแล้วคือพี่ และถ้าหนูชอบแหวนวงนี้ แสดงว่าตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่นะคะ พี่วิภาผู้แสนดี

เธอมีเจ้าของ ก็มองเห็นอยู่เสมอ แล้วใยยังเผลอ คิดถึงเธอมากอย่างนี้

Flashback

ณ ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง

ร้านอาหารที่วิภาจองไว้นั้น เป็นร้านอาหารที่พระพายอยากมามาก และเป็นร้านอาหารที่จองยากมาก

แต่สำหรับวิภาแล้ว เพื่อพระพายเธอย่อมสามารถทำได้ทุกอย่างที่พระพายนั้นต้องการ

เวลานัดหมาย

หน้าบ้านของพระพาย

พระพายที่ยืนรออยู่หน้าบ้านอยู่แล้ว

หลังจากพาพระพายขึ้นรถแล้ว วิภาก็เดินไปฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปที่ร้านอาหาร

ณ ร้านอาหาร

ทันใดนั้นวิภาก็นำผ้าปิดตาที่ตนเตรียมมาด้วยมาปิดตาของคนตัวเล็ก

พระพายพูดถามขึ้นมาด้วยขณะที่ผ้ายังปิดตาของพระพายอยู่

จากนั้นวิภาก็พาพระพายเดินมาที่โต๊ะที่เธอนั้นได้จองไว้ให้โดยเฉพาะ

จากนั้นวิภาก็ค่อยๆแกะผ้าปิดตาออกให้พระพาย

พพพายมองไปรอบๆก็ถึงกับต้องตกตะลึงกับบรรยากาศรอบข้าง

รอบๆนั้นตกแต่งไปด้วยแสงเทียนสลัวๆ ดูแล้วโรแมนติกมาก

วิภาเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วเชิญให้พระพายนั่ง

ทั้งคู่คุยกันอยู่สักพัก พนักงานเสิร์ฟอาหารก็นำอาหารมาเสิร์ฟ

Flashback

ช้ำไหม หัวใจตัวดี กอดหมอนทุกที มีเพียงน้ำตาปลอบใจ

ปัจจุบันที่ร้านอาหาร

จากนั้นขวัญเอยและพระพายก็ทานอาหารกันอย่างมีความสุข

จากนั้นขวัญเอยก็เดินไปที่หน้าร้าน เพื่อไปรับช่อดอกไม้ที่ตนนั้นได้สั่งเอาไว้

จากนั้นขวัญเอยก็เดินกลับเข้ามาในร้านพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่

โต๊ะอาหาร

ขวัญเอยได้แอบเดินมาจากด้านหลังของพระพาย ซึ่งตอนนี้พระพายกำลังมองหาขวัญเอยอยู่

อีกหนึ่งสายตาที่มองมาที่ทั้วสองนั่นก็คือสายตาของวิภา ซึ่งตอนนี้วิภาได้น้ำเอ่อล้นเต็มดวงตา

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ วิภาก็รีบออกจากร้านทันที