กันและกัน
การมีอะไรกันครั้งนี้เขาไม่มีถุงยางป้องกัน แม่เขาห้ามนักห้ามหนาห้ามป้องกันเด็ดขาด เพื่อที่จะได้ท้องไวๆ เขาค่อยๆใช้ฝ่ามือชักรูดแก่นกายใหญ่ของตัวเองเพื่อเตรียมออกศึก แอบเหลือบมองใบหน้าหวานเป็นพักๆ ถึงได้เห็นว่าเจ้าเอยเขินจนหน้าแดงมากเพียงใด
"อึก!"
วินาทีแรกที่แท่งร้อนแตะตรงร่องจีบที่ปิดสนิท โอเมก้ากระตุกตัวสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี อัลฟ่าจึงค่อยๆใช้มือช่วยในการดันส่วนปลายเข้าไปข้างในทีละนิด มันช่างคับแน่นซะเหลือเกิน มองดูใบหน้าหวานตอนนี้บิดเบี้ยวไปหมดแล้ว
"อื้อออ! เจ็บ!"
"ฮื่มมม!"
แท่งร้อนถูกดันเข้าไปในช่องทางหลังของโอเมก้าจุดสุดความยาว อัลฟ่าต้องขบกรามแน่นยอมอยู่แน่นิ่งเพื่อให้เจ้าเอยได้ปรับตัว แต่ให้ตายเถอะ ช่องทางของเธอมันกำขมิบตอดรัดตุบๆ จนเขาแทบทนไม่ไหว จะขยับก็ไม่ได้ ตอนนี้มันเสียวจนแทบจะเสร็จทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
"เจ้าเอย.. อึก ผ่อนคลายหน่อย"
"ฮืออ เจ็บ.. มันเจ็บ.."
คนตัวเล็กใช้ฝ่ามือดันหน้าท้องแกร่งให้ถอยออก แต่ตอนนี้อัลฟ่าเดินหน้ามาไกลเกินกว่าจะถอยได้แล้ว สิ่งที่พอทำได้คงทำได้แค่คอยพูดปลอบใจเด็กน้อยที่กำลังเจ็บปวด เขาไม่อาจรับรู้ได้หรอกว่าเจ้าเอยเจ็บมากแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เขาเองก็ทรมานมากเหลือเกิน
"เอย.. อึก มองหน้าพี่"
เขาโน้มตัวลงไปหาคนตัวเล็กที่กำลังหลับตาแน่น น้ำตามากมายไหลอาบแก้มของเธอจนทำให้เขารู้สึกผิด เขากดจูบแก้มเนียนแผ่วเบาพร้อมกับพูดปลอบประโลมอยู่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"เอย.. หายใจเข้าลึกๆ ผ่อนคลายนะคนดี"
"ฮึก.. ครับ"
คนตัวเล็กยอมลืมตาขึ้นมาสบกันแต่โดยดี ก่อนจะพยักหน้ารับคำจากคนตรงหน้าทั้งที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม เธอยอมหายใจเข้าลึกๆและยอมผ่อนคลายแบบที่รอยอินทร์บอก แน่นอนว่าเธอรู้สึกดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
"พี่จะค่อยๆขยับนะ หนูอย่าเกร็งนะครับ"
"ครับ"
ตอบเสียงอ้อมแอ้มทั้งเจ็บทั้งอายในสรรพนามที่รอยอินทร์เรียก เพียงแค่เธอรับปากออกไปไม่ถึงวินาทีช่วงล่างก็เริ่มขยับเคลื่อนไหว รอยอินทร์ค่อยๆถอนแก่นกายออกอย่างเชื่องช้า และค่อยๆดันกลับเข้ามาอย่างเชื่องช้าเช่นกัน ทำแบบนี้ซ้ำๆหลายครั้งจนกระทั่งช่องทางของเธอเริ่มปรับตัว เริ่มไม่ฝืดเคืองเหมือนตอนแรกๆที่ดันเข้ามา
"ยังเจ็บอยู่ไหม"
อัลฟ่าขบฟันถามทั้งที่ตัวเองต่างหากที่ไม่ไหว ตอนนี้การขยับเข้าออกดูจะไหลลื่นขึ้นแต่ก็ยังเพิ่มระดับความเร็วไม่ได้
"ด..ดีขึ้นครับ แต่ก็เจ็บอยู่"
"แล้วหนูทนได้ไหม"
"ได้ครับ.. อึก หนูทนได้"
ได้คำตอบที่สุดแสนจะน่ารัก อัลฟ่าก็ถึงกับก้มลงไปจูบป้อนความหวานให้อีกครั้ง เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดดุนและดูดคลึงลิ้นเล็กราวกับนั่นคือของอร่อย เมื่อเห็นว่าโอเมก้าเริ่มมีปฏิกิริยาพยายามจูบตอบ เขาก็เริ่มไต่ระดับการขยับเข้าออกให้เร็วขึ้นอีกนิด มันเร็วขึ้นจนเนื้อตัวของโอเมก้าเริ่มสั่นไหวขึ้นลงตามแรงกระแทกที่เขาส่งมา
"อึก อ้ะ อึก!"
เสียงครางในลำคอดังออกมาแผ่วเบาเพราะปากยังไม่ว่าง ตอนนี้เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังขึ้น จนทำให้โอเมก้าเขินอายจนอยากมุดเตียงหนี มันทั้งเจ็บทั้งเสียวทั้งอายในเวลาเดียวกัน ตอนนี้เธอเลยไม่รู้ว่าจะโฟกัสตรงจุดไหนก่อน เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอโดนอัลฟ่ารังแกไปเสียทุกส่วนเลย
"ฮืมม ดี.. ดีมากเลย.. แน่นมาก.."
อัลฟ่าผละจูบออกมาวางหน้าผากแนบชิดกับหน้าผากของคนข้างล่าง เขาก้มมองภาพต่างๆผ่านใบหน้าหวานต่ำลงไปหาจุดเชื่อมที่กำลังขยับเคลื่อนไหว ตอนนี้โอเมก้ากำหลังหลับตาแน่นพร้อมกับส่งเสียงครางหวิวพอให้ได้ยิน ยิ่งมันประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ มันเลยยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาพุ่งสูงทะลุออกไปไกล
"อื้มม หนู.."
"อึก.. ค..ครับ"
"หนูรักพี่ไหม"
"อื้อออ ร..รักครับ"
"ดี.. ฮืมม ดี.. พี่ก็รักหนูมากเลย"
เขาสนทนากันทั้งที่ทางเชื่อมยังคงขยับเข้าออก เมื่อผ่านเวลามานานพอสมควร จนคนตัวเล็กเริ่มเปลี่ยนจากครางเพราะเจ็บเป็นครางเพราะเสียวแทน น้ำเสียงของเธอฟังดูหวิวและเย้ายวนชวนหลงไหล ยิ่งเมื่อยามที่ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย เขายิ่งจดจ้องไปที่ลำคอขาว มันช่างน่าขัดใจที่มีปลอกคอสีดำมาบดบังทัศนียภาพ
มันเกะกะสิ้นดี
สิ่งเดียวที่ทำให้อัลฟ่ารู้สึกในเวลานี้ เขายืดตัวตรงใช้มือสองข้างค้ำยันกับเตียงนอน เขาจ้องมองปลอกคอนั้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิด พร้อมกับเริ่มกระแทกลำกายเข้าออกลึกสุดจนโอเมก้าหัวสั่นหัวคลอน ความรุนแรงมันดูเหมือนจะเริ่มไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ จนเจ้าเอยถึงกับครางกระเส่าเพราะหายใจหายคอไม่ค่อยทัน
"อ้ะ! อ้ะ! อ้ะ!"
ปิดเสียงไม่อยู่แล้วตอนนี้ เชื่อเถอะว่าถ้าด้านล่างมีคนเดินผ่านมาคงได้ยินแน่ๆ แต่เวลานี้คงไม่มีใครมานั่งอายกันแล้ว เพราะกามารมณ์มันบดบังจนหมดสิ้น จนไม่มีใครมัวแต่เขินอายอะไรกันอีก
"อึก อื้ออ"
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆอัลฟ่าก็ก้มหน้าลงมาซุกลงในลำคอขาว เขาแยกเขี้ยวแล้วกัดดึงทึ้งปลอกคออย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่กระแทกกลางลำกายเข้าหาเธอ เสียงหายใจหอบฟึดฟัดฟังดูแล้วน่าจะหงุดหงิดใจ แต่กัดได้ก็กัดไปเถอะ เพราะปลอกคอของเธอมันก็แน่นหนาในระดับหนึ่งพอสมควร
"ฮื่มมม!"
อัลฟ่าคำรามต่ำด้วยความหงุดหงิดใจ ปลอกคอนี้แข็งแรงมากกว่าที่คิดจนเขาทำลายมันไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องตัดใจหันมาสนช่วงล่างของตัวเองต่อ ตอนนี้เขาเองเริ่มจะไม่ไหวแล้ว มันใกล้ถึงขีดสุดที่ต้องปลดปล่อยออกมาสักที
"อื้อออ คุณ.. เอยไม่ไหว อึก"
"ครับ.. พร้อมกันนะคนดี"
คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาราวกับคนเสียสติ อัลฟ่าเห็นแบบนั้นเลยยื่นมือเข้าไปช่วยโดยการชักรูดแก่นกายเล็กให้ พร้อมกับเร่งเครื่องในระรอกสุดท้าย ด้วยการกระแทกลำกายใหญ่เข้าไปแรงๆ แล้วกระตุกตัวเกร็งปล่อยน้ำสีขุ่นเข้าไปในช่องทาง
"อึก!!!"
"อ้ะ!! อื้ออ!! เจ็บ!! เอยเจ็บ!!"
โอเมก้าหวีดลั่นเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บและความอึดอัดตรงช่องทางหลัง ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงอย่างเดียวว่ามันเจ็บมากจนอยากจะร้องไห้ ตอนนี้อารมณ์ที่พุ่งทยานสูงใรคราแรก ได้ร่วงหล่นตกลงลงพื้นอย่างไม่เหลือชิ้นดี มันพอๆกับอัลฟ่าที่กำลังทำหน้าเว๋อเพราะกำลังตกใจ ใครมันจะไปเชื่อว่าตอนนี้ร่างกายของเขามันกำลัง.. น็อต
"น..น็อต พี่น็อต"
"ห๊ะ? ฮื้ออ ไม่เอา เอยเจ็บ! เอามันออกไปที ฮึก ฮืออ!"
.
.
.
---------------------------
ไปต่อกันในจอยลดานะคะ
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น