EP.6🔥 แหกกฎ[ช่วยด้วย💥]

คลืก

 

ตุบ

 

ผัวะ

 

ชายตัวใหญ่ถูกลากออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นรอบข้างลูกน้องของตัวเองสลบเหมือดใบหน้าแนบกับพื้นดินในทางเดินที่มืดมิดแต่ยังมีไฟกิ่งส่องสาดเลือดไหลนองพื้น

 

"มันจะข้ามเส้นเกินไปแล้วนะ!" ชายตัวโตโวยวายดังลั่น

"ใครกันแน่ที่ข้ามเส้นวะ!"

"อายุก็ยังน้อยเสือกไม่รู้จักเคารพกฎ"

"เก็บปากที่สั่งสอนกูเอาไว้แดกข้าวต้มของโรงพยาบาลเถอะ อายุเยอะกว่าแล้วยังไง...พอดีส้นตีนกูมันไม่ได้เรียนหนังสือเลยไม่ค่อยรู้เรื่อง เตะหน้าได้หมดนั่นแหละ"

"มึง!"

 

ผัวะ

 

ตุบ

 

คำพูดน่ากลัวสิ้นสุด หลังจากนั้น หลายคนที่ยืนล้อมก็เข้ามารุมสกรัมชายร่างใหญ่จนทรุดหมอบ คนพูดสั่งเท้าเอวมองผลงานก่อนที่จะมีใครบางคนวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น

 

"ลูกพี่ครับไอ้พวกดินแดงมันมาเยอะสงสัยจะรู้ความเคลื่อนไหวว่าลูกพี่มันมาที่นี่"

"จมูกหมาตาผีจริง"

"เอาไงดีครับ"

"ไปยื้อไว้ก่อนเจอกันที่ตึกร้าง"

"ครับ"

 

เมื่อได้รับคำสั่งลูกน้องที่วิ่งมาหาก็ต้องวิ่งกลับออกไปเป็นด่านหน้ายื้อเวลาเพื่อจะให้หนี ถึงแม้ที่นี่จะเป็นเจ้าถิ่นแต่อีกฝ่ายมาเยอะเกินจะต้าน

 

"ไปกันเถอะกูว่า" เสียงคนที่เลือดอาบกำปั้นพูด ตามมาด้วยอีกคนที่เท้าเปื้อนเลือด "อย่าเสี่ยงปะทะไม่คุ้ม"

ทั้งสองคน เป็นเพื่อนสนิท เห็นท่าไม่ดีจึงพยักหน้าให้คนที่เหลืออยู่รีบไปต้านเอาไว้ก่อนหลบหนี

 

ตึก ตึก

 

ทันใดนั้นทุกสายตาก็จับจ้องไปยังใครบางคนที่พยุงตัวเองออกมาจากห้องน้ำ

 

"ยืนโง่อยู่ได้รีบหนีสิ!!"

"หนีอะไรคะ...ยังไม่เลิกงานเลย"

"จะห่วงงานหรือห่วงชีวิตเลือกเอา"

"____"

 

เวลาผ่านไปหลายนาที น้ำผึ้งตกกระไดพลอยโจนต้องวิ่งตามกลุ่มคนที่เธอไม่รู้จักเข้าไปในป่าเพราะแถบด้านข้างเป็นถนนหนทางจึงไม่สะดวกในการหลบหลีก

 

"ขอพักก่อน!" ไม่ไหวแล้วปวดขาไปหมดเหมือนกับหนังละคร ฉันวิ่งเข้าป่าโดยที่ไม่รู้ทางแต่มองตามด้านหลังของผู้ชายตรงหน้า

"เออ! พักก็พัก ท่าทางพวกมันจะไม่ตามมา"

"ฮึก พวกนั้นน่ากลัวมาก"

"ก็ดันเซ่อซ่าไปทำลูกน้องมันเจ็บเองช่วยไม่ได้"

 

เสียงแข็งสาดใส่ ทั้งสองคนพูดกระซิบกระซาบทันใดเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มก็แทรกขึ้น

 

"มึงแน่ใจนะว่าจะพามันไปด้วยเดี๋ยวก็มีปัญหาตามหลังเพราะอีนี่คือสาเหตุ"

"เออ ไม่ต้องพูดมากรีบกลับไปที่ตึกร้างเถอะไอ้หมอน่าจะรออยู่ที่นั่น"

 

ทั้งหมดวิ่งต่อไปตามทางน้ำผึ้งเองไม่รู้ว่าเขาจะนำพาไปที่ไหนแต่ก็จำใจต้องไป

 

ตึกร้าง

 

"เราคงปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะหนูกลับได้หรือยัง?" มาถึงเป็นลักษณะตึกที่รกร้างแต่ไฟยังคงสว่างใช้การได้ ตอนนี้เราขึ้นบันไดมาอยู่ชั้นล่างที่รอบด้านมีแต่ป่าทางตรงหน้ามีประตูรั้วมองเห็นถนน

 

ติก

 

"ทำห่าอะไร?"

"ส่งข้อความบอกน้าสาวกลัวกลับมาแล้วจะไม่เจอค่ะ"

"นึกว่าจะโง่แจ้งตำรวจซะอีก"

"ที่จริงเราควรแจ้งตำรวจนะคะหนูลืม"

 

บรื้น บรื้น

 

เพราะความตื่นตระหนกตกใจทำให้ไม่คิดแต่ในระหว่างที่สาวน้อยหยิบมือถือใช้ส่งข้อความหาน้าเสร็จและกำลังจะกดโทรแจ้งตำรวจก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงรถหลายคันเปิดไฟสว่างจ้าเข้าตา

 

"ฉิบหายแล้วไงเอาไงดีไอ้โลกันตร์!"

 

เพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยถามแต่เหมือนจะไม่ได้รับคำตอบกลับ หลายคนลงมาจากรถถือมีดเล่มยาวหนา

 

"ได้ข่าวว่าแถวนี้มีการละเมิดกฎทั้งที่ลูกน้องของกูแจ้งคนคุมถิ่นแล้วแต่ก็ยังถูกซ้อม" ผู้ชายวัยสี่สิบรอบหน้ามีแต่บาดแผลให้เห็นถึงความร้ายกาจที่ผ่านมา "แล้วคนที่ละเมิดกฎก็เป็นลูกชายของมาเฟียเจ้าถิ่นซะด้วยสินะ เหอะ มึงยังอายุน้อยอ่อนประสบการณ์คิดว่าทำแบบนี้เพื่ออีกะหรี่ตัวเดียวมันคุ้มเหรอวะ"

 

คิ้วบางของน้ำผึ้งขมวดปม เธอตกใจเมื่อเห็นแววตาดุร้ายแต่สาดเสียงคุกคามใส่ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่าแต่ไม่อาจโต้เถียงใดๆ พักเดียวมีชายใส่สูทเดินเข้ามา

 

"นายใหญ่สั่งว่าให้กลับบ้าน" คำพูดที่แสนเรียบราบเย็นชาแต่กับน่าเกรงขามสั่ง

"ไปบอกพ่อว่ากูไม่กลับ"

"ตอนนี้ปัญหามันกำลังลุกลามทำตามคำสั่งของท่านซะรีบกลับบ้าน"

 

เนื่องจากที่นี่มีกฎใครที่จะข้ามถิ่นห้ามพกปืนหรืออาวุธอื่นเข้ามา มีเพียงมีดที่สามารถพกพาไว้ป้องกันตัวได้เท่านั้น

 

"ไม่กลับก็ไม่เป็นไรแต่ส่งอีนั่นมาแล้วทุกอย่างจะจบ!" หัวหน้าวัยสี่สิบปีของอีกฝั่งสั่ง

 

หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นระส่ำหวั่นไหวท่าทางทุกอย่างตอนนี้รอบด้านอันตรายไปหมด เธอจ้องใบหน้าของผู้ชายที่เคยเจอถึงสองครั้งพร้อมทั้งส่งสายตาวิงวอนขอร้อง

 

พึก

 

"อัก!" ยังไม่ทันได้ตั้งสติผู้ชายใส่สูทตัวใหญ่น่ากลัวจับแขนลากแล้วโยนฉันให้อีกฝ่าย

"ตัวแค่นี้ฤทธิ์เยอะเหลือเกินนะมึง"

"ฮือ ปล่อยหนูเถอะ อึก"

"ไม่ต้องยกมือไหว้หรอกเพราะกูจะไม่ปล่อยมึงไปหลังจากที่กูปู้ยี่ยำมึงเสร็จ ลูกน้องของกูก็จะได้กระหน่ำมอบความสุขดับเบิ้ลให้มึงด้วย"

 

ชายวัยสี่สิบปีตัวใหญ่ล่ำกอดรัดตัวเล็กเอาไว้ มือข้างหนึ่งบีบรวบสองแก้มกระชากให้ใบหน้าสวยหงายขึ้นฟ้าพลางโน้มตัวลงมา

 

อ๊าย์!

 

เรียวลิ้นสากเลียลากบนแก้มใส เธอพยายามใช้มือน้อยผลักไสแต่ไม่เป็นผล ขณะที่ดิ้นรนสายตาของเธอก็ปะทะผู้ชายคนเดิมที่พาเธอมายังที่นี่ "ชะ ช่วยด้วย ฮึก"

🐝_____________🐝

จะสู้หรือจะปล่อย? ต้องเอาให้ชัดนะพี่ 55555 

🐝_____________🐝

กดถูกใจมุมชวาด้านล่างทุกวัน📌 เพื่อเป็นกำลังใจ และ กดติดตาม📌 เพื่อเป็นแรงผลักดันให้อัปตอนต่อไปด้วยนะคะ