Chapter 1
-
ก็อก ๆ ๆ
-
รันต์
ค่าบบบบบ
-
รันต์
อ่าว ว่าไงพี่
-
แลนด์
กูไปข้างนอกนะ
-
รันต์
พี่จะไปไหน แต่งตัวสะเต็มเชียว
-
แลนด์
กูมีนัด อาหารอยู่ในตู้เย็นลงไปกินด้วย
-
รันต์
นัด? อย่าบอกนะว่านัดบอท
-
แลนด์
ไอ้รันต์
-
รันต์
แหงเลย พี่จะไปนัดบอทหรออ
-
แลนด์
ก็จะไปคุยธุระนัดบอทก็เหมือนกันนั้นแหละ กลับมาเย็นไม่ต้องรอ
-
รันต์
โอเค รีบกลับมาละ
-
แลนด์
อือ ไปล่ะ
-
นี่คือ พี่แลนด์พี่ชายฝาแฝดของผมเอง ตอนนี้เรามีกันอยู่สองคนส่วนพ่อและแม่ไปอยู่ต่างประเทศได้สักพักแล้ว นานๆท่านจะติดต่อกลับมาสักที เราอยู่บ้านเดียวกันพี่แลนด์ไม่ค่อยชอบอยู่บ้านส่วนมากพี่เค้าจะเป็นคนทำอาหารส่วนผมมีหน้าที่แค่เรียนและดูแลบ้าน
-
ครืด...ครืดด (เสียงโทรศัพท์เข้า)
-
รันต์
ว่าไงมึง
-
ณดล
ไอ้รันต์มึงอยู่ไหนว่ะ
-
รันต์
กูอยู่บ้านดิ
-
ณดล
พวกกูกับไอปริม และไอ้ทิมกำลังไปหานะเว้ย
-
รันต์
มาทำไมว่ะ
-
ณดล
พวกกูพึ่งเรียนเสร็จเลยว่าจะแวะไปเล่นเกมส์ ไอ้ทิมซื้อเกมส์ใหม่มา
-
รันต์
เออจะมาก็มาพี่กูไม่อยู่
-
ณดล
โอเคครัช เดี๋ยวพวกกูรีบไป
-
ผมวางสายจากเพื่อนเสร็จก็ลงมารดน้ำต้นไม้ตามปกติเหมือนทุกวัน บ้านของผมอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งริมทะเลสาปบ้านแต่ละหลังจะมีรั้วติดกับบ้านอีกหลังในระยะห่างจากบ้านอื่นประมาณห้าร้อยเมตร พ่อกับแม่ซื้อบ้านหลังนี้ให้ผมและพี่ก่อนท่านจะไปต่างประเทศ
-
บ้านทรงสูงสไตล์ญี่ปุ่นออกจะแนวมินิมอลทั้งหลังหน้าบ้านมีที่จอดรถได้ประมาณสามสี่คัน และข้างบ้านมีสวนย่อมเล็กกับสระว่ายน้ำ หลังบ้านก็จะเป็นทะเลสาปของทางหมูบ้าน มันกว้างมาก ผมเองก็ชอบเดินไปเล่นที่สะพานไม้นั้นบ่อยๆ
-
ภัทร
พี่เห็นเรารดต้นนั้นสักพักแล้ว พี่ว่ามันคงอิ่มเเล้วมั้ง
-
รันต์
พี่ภัทร..สะ..สวัสดีครับ พี่มาตอนไหนเนี้ย
-
ภัทร
ยืนสักพักแล้ว เราคงไม่ได้มอง
-
แล้วนี่ก็คือพี่ภัทร รุ่นพี่ที่มหาลัยที่เรียนคณะเดียวกันแถมยังอยู่ข้างบ้านกันอีก
-
รันต์
แล้วอเล็กไม่อยู่หรอครับ
-
ภัทร
รายนั้นไปเรียนแต่เช้าเเล้ว พี่ไม่มีเรียนเลยออกมาสูดอากาศข้างนอก
-
รันต์
พอดีพี่แลนด์ทำอาหารไว้ ไปกินข้าวกันไหมครับ
-
ภัทร
ไปสิ หิวพอดีเลย
-
พี่ภัทรแทบจะเป็นพี่ชายคนที่สองของผมเลย ดูแลดียิ่งกว่าไอ้พี่ชายจริงๆผมสะอีก
-
ภัทร
หือ นี่ไอ้แลนด์ทำเองจริงดิ
-
รันต์
ใช่ ทำเสร็จก็ออกไปเลยไม่รู้ไปไหน
-
ผมพูดพลางตักข้าวเข้าปาก
-
ภัทร
กินเลอะเทอะเหมือนเดิมเลยนะ ถ้าไม่มีพี่คอยดูแลแทนไอ้แลนด์ ใครจะมาคอยเช็ดปากเราแบบนี้ให้
-
พี่ภัทรพูดเสร็จก็ใช้มือเกลี่ยเม็ดข้าวที่ติดอยู่ที่มุมปากผมออกเบาๆ มีเเวบนึงที่ใจผมแอบเต้นไม่เป็นจังหวะ
-
รันต์
พี่ก็คอยดูแลผมแบบนี้สิ พูดเป็นลางเลยนะ
-
ณดล
ไอ้รันนนน กูมาเเล้ววเว้ยยยย โอ๊ะ!
-
ณดล
อ่าว มึงอยู่กับพี่ภัทรหรอ โทษทีว่ะกูไม่รู้ว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยแก้เหงาแล้ว
-
ปริม
ไหนบอกพวกกูอยู่คนเดียวไงว่ะ
-
ทิม
เออพวกกูก็รีบจนไอ้ดลจะขับรถชนกับรถเมล์เนี้ย ขับเชี่ยชิบหาย
-
ณดล
ก็กูกลัวเพื่อนเหงา
-
รันต์
บ้านกูมีออด พวกมึงรู้จักไหม
-
ทิม
ไอ้ดลพาพวกกูเข้ามา มันผิด
-
ณดล
โยนขี้ให้กูเลยนะไอ้เชี่ยทิม
-
ปริม
กูพึ่งรู้ว่าบ้านมึงใกล้มหาลัยชะมัด รอบที่แล้วกูว่ามันไกลเพราะไอ้ดลพาหลงแน่ๆ
-
ณดล
อ้าว เอ้ะอ้ะโทษแต่กู มึงมานี่เลยคนเค้าจะจีบกัน เอ้ย คุยกัน มาช่วยกูต่อเกมส์
-
ปริม
เออๆ
-
รันต์
ไอ้ดลมันก็ปากหมาแบบนี้แหละ พี่อย่าไปถือเลยนะ
-
ภัทร
ฮ่าๆ พี่เองก็เริ่มชินตั้งแต่ครั้งแรกเเล้วล่ะ
-
ภัทร
เดี๋ยวพี่เก็บจานให้นะ
-
รันต์
ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองได้
-
ภัทร
นั่งเฉยๆเลย ถ้าไม่ฟังพี่จะฟ้องไอ้แลนด์นะ
-
รันต์
ก็ได้ครับ
-
เพล้ง!!
-
รันต์
ผะ..ผมขอโทษครับเดี๋ยวผมเก็บเองนะๆ
-
ขณะที่พี่ภัทรกำลังจะเอามือมาหยิบจานผมออกไป จู่ๆผมก็เผลอปล่อยจนทำจานล่วงแตกกระจายเต็มพื้นเลย ไอ้บื้อเอ้ยไอ้รันต์
-
ภัทร
รันต์ อย่าจับ เดี๋ยวบาดมือ
-
รันต์
โอ้ย!
-
ภัทร
เห้ย ปล่อยเลยเดี๋ยวพี่ทำเอง เลือดไหลเยอะเลย ค่อยๆลุกนะ
-
พี่ภัทรรีบปรี่เข้ามาหาผมทันทีที่เห็นเลือดเต็มพื้น ก่อนจะดึงมือผมไปจับไว้แล้วพาผมมานั่งที่โซฟา
-
ภัทร
กล่องยาอยู่ไหนรันต์
-
รันต์
เอ่อ..น่าจะชั้นเก็บของใต้บรรไดครับ
-
ภัทร
พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าเดี๋ยวทำเอง
-
พี่ภัทรถอนหายใจออกเบาๆ พลางเช็ดแผลอย่างเบามือ
-
รันต์
ผมแค่อยากช่วย
-
ภัทร
เรามันดื้อจริงๆเลย
-
พี่ภัทรดุขึ้น ก่อนจะใช่พลาสเตอร์ลายหมูสีชมพูติดลงบนแผล แถมยังขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิงไปหมด
-
ปัง !!
-
รันต์
เสียงอะไร
-
ภัทร
อยู่นี้นะเดี๋ยวพี่ไปดูเอง
-
พลั่ก!
-
แลนด์
โอ้ยย !! แม่ง !!
-
ภัทร
เฮ้ย!ทำห่าไรว่ะ
-
เสียงดังเหมือนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอยู่หน้าบ้านทำให้พวกไอ้ดลกับคนอื่นๆวิ่งมาหาผมที่ยืนงงอยู่กลางบ้าน
-
ณดล
เกิดไรขึ้นว่ะมึง
-
รันต์
กูไม่รู้ เสียงดังอยู่หน้าบ้านพี่ภัทรไม่ให้กูออกไป
-
ปริม
มึง! นั่นพี่มึงกับพี่ภัทรกำลังโดนกระทืบเว้ย ออกไปช่วยเร็ว!!
-
รันต์
ห้ะ!
-
ทันทีที่ไอ้ปริมพูดจบพวกเราทั้งสี่คนก็รีบวิ่งออกไปจนเจอเข้ากับกลุ่มคนจำนวนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน ส่วนพี่แลนด์กับพี่ภัทรที่พึ่งออกไปนอนเกลือกกลิ้งกันอยู่ที่พื้นระเนระนาดไม่เป็นท่า
-
ทิม
เฮ้ย พวกมึงจะทำไรพี่กูว่ะ
-
รันต์
พี่แลนด์เป็นอะไรไหม ทำไมเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้น
-
แลนด์
รันต์..เจ็บชิบ กลับเข้าไปในบ้านไป
-
แลนด์
ไอ้ภัทรเป็นไรป่าววะ
-
ภัทร
กูโอเค ไอ้พวกนี้เป็นใครว่ะ
-
ปริม
เล่นแม่งเลยไหมพี่
-
ณดล
เออดิ เอาเลยไหม
-
วาโย
เนี้ยนะหรอ บ้านที่พี่ตินอยากได้นักอยากได้หนา ก็โอเคนี่หว่า
-
ปริม
มึงเป็นใครทำแบบนี้ทำไม
-
วาโย
ไปถามคนของมึงเถอะ ให้รีบหาเงินมาใช้กูส่ะ ไม่งั้นพวกมึงไม่มีบ้านอยู่แน่ๆ
-
รันต์
นี่มันอะไรนะพี่แลนด์ผมงงไปหมดแล้ว
-
แลนด์
ไอ้ทิมพาไอ้รันต์เข้าไปในบ้าน
-
ทิม
แต่ว่าพี่..
-
แลนด์
กูพูดมึงไม่ได้ยินหรอ
-
ทิม
ครับ ไอ้รันต์เข้าบ้านก่อน ให้พวกพี่เค้าเคลียร์กันเองเถอะ
-
ไอ้ทิมพาผมเดินเข้าบ้านแบบกึ่งลากกึ่งถูเลยทีเดียว ผมเเอบยืนมองที่หน้าต่างก็เห็นพี่แลนด์ถูกพี่ภัทรพยุงให้ลุกขึ้นเพื่อมายืนคุยกับไอ้หน้าตี๋ที่ยืนกอดอกวางมาดไม่เลิกนั่น
-
วาโย
กูให้เวลามึงแค่เดือนเดียว ถ้ามึงหาเงินมาให้กูไม่ได้ กูจะมาพร้อมโฉนดเจ้าของบ้านคนใหม่
-
แลนด์
มึงบ้าหรือป่าววะ เงินขนาดนั้นมึงให้เวลากูแค่เดือนเดียวเนี้ยนะ
-
วาโย
พี่กูให้เวลามึงมามากพอแล้วว่ะ พวกเรากลับ
-
ไอ้หน้าตี่นั้นเดือนขึ้นรถพร้อมกับพวกคนชุดดำกลับไปแล้ว พี่ภัทรพาพี่แลนด์พร้อมกับเพื่อนๆของผมที่เดินเข้ามากันอย่างทุลักทุเล
-
รันต์
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันพี่แลนด์
-
แลนด์
เรื่องของผู้ใหญ่ อย่ายุ่งได้ป่ะ
-
รันต์
ผู้ใหญ่เค้าทำตัวกันแบบนี้หรอว่ะ
-
แลนด์
ไอ้รันต์
-
ภัทร
รันต์ใจเย็นก่อน ค่อยๆคุย
-
รันต์
พี่เจ็บไหม เลือดไหลด้วย เดี๋ยวผมทำแผลให้นะ
-
ภัทร
อืม
-
ผมมองพี่แลนด์อย่างไม่เข้าใจก่อนจะดึงมือพี่ภัทรให้เดินตามมาเพื่อที่ผมจะทำแผลได้สะดวก
-
ณดล
พวกมึงว่ามันมีอะไรป่าววะ
-
ทิม
ทำไมมึงขี้เสือกจังว่ะ
-
ปริม
เออกูเเม่งไม่ชอบหน้าไอ้หน้าตี๋นั่นเลย แม่งทำท่ากวนชิบหาย
-
ณดล
มึงดูใจร้อนกว่าพวกกูอีก
-
ปริม
เออดิ
-
ทิม
พี่แลนด์เดี๋ยวพวกผมทำแผลให้นะครับพี่
-
แลนด์
ไม่ต้อง กูจะไปทำบนห้อง
-
ภัทร
เราต้องใจเย็นๆนะรู้ไหม ไอ้แลนด์มันคงไม่อยากบอก
-
รันต์
แต่ผมเป็นน้องเค้านะ ทำไมผมต้องรู้ทุกอย่างเป็นคนสุดท้ายตลอดเลย
-
ภัทร
รันต์อยากคุยกับมันแบบดีดีไหมละ
-
รันต์
หื้อ อยากสิ
-
ภัทร
ก็ลองไปหามันคุยด้วยความเข้าใจ อย่าไปล้ำเส้นมันเดี๋ยวมันก็บอกเอง
-
รันต์
พี่ก็รู้ว่าพี่มันกวนประสาทขนาดไหน
-
ผมบ่นอุบอิบพลางทายาที่มุมปากของพี่ภัทรเบาๆ พี่ภัทรที่จู่ๆก็เอามือมาจับมือผมนิ่ง ค่อยๆเลื่อนมือผมให้ขยับช้าๆ
-
รันต์
พี่...
-
ภัทร
มือหนัก พี่เจ็บ
-
ณดล
อ่ะแฮ่มมมมมม พวกผมยังอยู่ตรงนี้นะครับบบบบ
-
ทิม
พวกผมไม่ใช่อากาศนะพี่ -_-
-
ภัทร
อ่าวหรอ โทษทีว่ะไม่ได้มอง
-
รันต์
ผมทำแผลเสร็จเเล้ว ปล่อยมือผมได้แล้ว
-
ภัทร
ขอโทษครับ ไปคุยกับไอ้แลนด์สิ มันคงอยากคุยเหมือนกัน
-
รันต์
อืม เดี๋ยวผมมานะ
-
ผมเก็บกล่องปฐมพยาบาลก่อนจะพยายามกลืนน้ำลายไหลลงคอให้เป็นปกติ บ้านผมมีด้วยกันถึงห้าห้องห้องแรกที่เจอหลังจากขึ้นบรรไดมาเลยจะเป็นห้องของพี่แลนด์ส่วนห้องที่สองถึงสี่ถัดไปจะว่างไม่มีคนอยู่ และห้องใกล้ใต้หลังคาห้องสุดท้ายคือห้องผม
-
รันต์
เฮ้อ...เอาว่ะ ยังไงวันนี้ก็ต้องรู้เรื่อง
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
สวัสดีจ้าาาาาา...
อยู่ดีๆ ใจมันก็เริ่มสปารค์มีไฟอยากเขียนพล็อตเรื่องขึ้นมาก หลังจากเคยส่งพล็อตให้กับสำนักพิมพ์ ชื่อดัง ที่นึ่งไป...แต่..
.ไม่ผ่าน..!!😭😭😭
จากนั้นก็หมดไฟดับวูบไปเลย จนมาวันนี้คิดว่าเราน่าจะสะสมประสบการณ์ และความมุ่งมั่น พอสมควร ขอเริ่มใหม่สักครั้ง ขอฝากตัวและหัวใจดวงน้อยๆ💓ด้วยนะค่ะ






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()