ไม่รู้...ทำไมผู้ต้องหากลายเป็นงี้ได้เนี่ย? (#ผู้คุมเบอร์2) (#มองเข้าไปในห้องขังพิเศษที่ตอนนี้มีเด็กคนหนึ่งเดินไปมาด้วยท่าทางงงๆ)

อา นั้นสินะ...หวังว่าคงไม่งอแงแล้วกัน (#2)

(#ทะลุกำแพงเข้ามา)

เอ๊ะ? (#มองเด็กชายที่ยืนอยู่)

ทำไมเด็กมาอยู่นี่?

(ในใจ : เด็กนี่หน้าคุ้นๆ แฮะ)

อ่ะ?

เห็นฉันด้วย?

พี่ชายชื่อชิบุซาวะ ทาสึฮิโกะ ส่วนที่ว่าเป็นอะไรขอละไว้ในฐานที่เข้าใจนะ

แล้วเธอคือ?

...

เดี๋ยวนะ

เอาจริงดิ?

เปล่า

แค่กำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ

ว่าแต่เธออายุเท่าไหร่เอ๋ย?

เหรอๆ

แล้วรู้ไหมว่าทำไมมาอยู่นี่?

เหรอ...

(ในใจ : ให้ตายเถอะ ไหงเฟียวดอร์คุงกลายเป็นเด็กทั้งตัวทั้งจิตใจได้ล่ะเนี่ย? แบบนี้จะเอาไงต่อเนี่ย? หากโดนพาไปที่แปลกๆ ผีแบบฉันก็ช่วยไม่ได้ด้วย)

ว่า?

ได้ๆ

แต่ก่อนอื่นหลับตาก่อนนะ

แล้วไปนอนบนเตียงนะ...เดี๋ยวโชว์อะไรให้ดู

(ในใจ : เป็นแบบนี้ พาไปในโลกความฝันคงเหมาะกว่า)

(#ทำให้เฟียวดอร์หลับ)

เฮ้อ วุ่นแน่งานนี้ (#มองเด็กชายที่หลับไปแล้ว)

นี่

เฟียวดอร์คุง

ลืมตาได้แล้ว

นั้นสินะ

อยากไปที่ไหนล่ะ?

ฉันจะพาไปหมดเลย

(ในใจ : ในความฝันอ่ะนะ)

อื้ม

อยากไปไหนบอกมาเลย

ตอนแรกคิดว่าจะขอไปสวนสนุกซะอีก (#สร้างริมทะเลสายให้)

ไม่รู้จัก?

...

ฉันว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า

แล้วนี่อยากทำอะไรเป็นพิเศษไหมเฟียวดอร์คุง?

มีแค่สองคนเนี่ยนะ?

เออ... (#เหงื่อตก)

(ในใจ : อย่าทำหน้าหง่อยสิ! รู้สึกผิดนะ!)

เอางี้เฟียวดอร์คุง รอแป๊บนะ เดี๋ยวหาคนมาเล่นด้วย

จริง

เพราะงั้นรอเดี๋ยวนะ

(#รีบแว่บไปหาคนมาเล่นกับเฟียวดอร์ทันที)

...

อย่างที่บอก

มาเล่นกับเฟียวดอร์คุงเป็นเพื่อนฉันหน่อย

แล้วทำไมหมอนี่กลายเป็นงี้ล่ะ?

ไม่รู้

ฉันโผล่ไปส่องเล่นๆ ก็เจอกลายเป็นงี้แล้ว

ว่าไง?

เดี๋ยวแป๊บนะ

...หมอนี้สมองย้อนตามร่างด้วย?

อื้ม

ไล่จับ

ก็จริง

งั้น...

เฟียวดอร์คุง แต่ละคนนี่แก่แล้วเปลี่ยนจากไล่จับเป็นซ่อนหาแทนได้ไหม?

อาจเพราะยังไม่เกิดเรื่องสักอย่างที่ทำให้หมอนี่กลายเป็นแบบในปัจจุบันมั้ง

ไม่แน่นะ~

ก็นะ

นั้นสินะ...โอน้อยออกเป็นการตัดสินไหม?

งั้นเริ่มเลยนะ

โดนคนแรกเลยนาย

แพ้แล้วอย่าบ่นน่า

อย่าใส่ใจเลยเฟียวดอร์คุง

และนายรีบหลับตานับเลย พวกฉันจะได้ไปซ่อน

ไปซ่อนกันเถอะ

(#พาไปหาที่ซ่อน)

ที่นี่คงหาไม่เจอง่ายๆ ล่ะนะ (#แอบบนต้นไม้)

จะได้ซ่อนเนียนๆ ไง

และมานั่งตักฉันก็ได้นะเฟียวดอร์คุง

... (#นิ่งค้าง)

(ในใจ : เอิ่ม...ฉันแค่พูดเล่น! ทำจริงซะงั้น! แต่ตัวนิ่มดีแฮะ...)

(ในใจ : ไม่ได้ๆ! จะทำเด็กไม่ได้เด็ดขาด! ฉันยังไม่อยากเป็นโชตะค่อนนะเฮ้ย!!!)

อะไรเหรอ?

... (#เหงื่อตก)

แอ๊ก! (#ตกต้นไม้)

นี่ถ้าไม่ติดว่าเราตายแล้ว นายโดนจับเข้าคุกแน่

เฮ้ย! ไม่ใช่!

ฉันอยากเทศน์เหมือนกัน เพราะงั้นนายรับช่วงต่อที (#รับมาอุ้มแล้วส่งต่อให้จี)

พวกนายโหดร้ายชะมัด...นี่เล่นเหมือนอยากให้ฉันตายรอบสองแหน่ะ

ลวมลามเด็กเอง ช่วยไม่ได้

ใจร้าย

อา โอเค

เฟียวดอร์คุงต้องกลับไปห้องก่อนหน้านี้แล้วนะ

คงไม่ได้ล่ะนะ

แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน...

ฉันว่าพวกเราอยู่ด้วยดีกว่า

(#2) ไม่รู้เว้ย

(#2) เดี๋ยววุ่นวายหรอก แค่ผู้ต้องหากลายเป็นงี้ก็วุ่นแล้ว

(#2) ...คราวนี้เอาไงดี? สมองตามร่างหรือเปล่าไม่รู้

(#2) ...นี่สมองย้อนตามร่างจริงดิ!?

(#2) ก็มันตกใจนี่หว่า!

(#2) รู้แล้วๆ รู้แล้วน่า

(#2) นี่...เมื่อกี้ขอโทษนะ ลุงตกใจแมลงสาบ

(#2) เงียบไปเลย

เฟียวดอร์คุงอย่าร้องสิ พวกนั่นแค่สับสนน่ะ (#ทะลุผนังมา)

อ่ะ อย่าเรียกฉันนะเฟียวดอร์คุง สองคนนี้ไม่เห็นพวกฉันน่ะ...ช่วยแกล้งทำเป็นไม่เห็นพวกฉันจนกว่าสองคนนี้จะออกจากห้องไปทีนะ

เงียบไปเลยไอ้ขี้หนาว

เฮ้อ เรื่องวุ่นวายกว่าที่คิดแฮะ

(#2) เห็นไหมว่าได้ผลน่ะ

(#2) ตอนเด็กก็ดีแท้ๆ ทำไมตอนโตกลายเป็นงั้นได้นะ?

เฮ้อ ไปสักทีนะ

ยังดีนะที่ดูท่าผู้คุมจะคุ้นชินกับเด็กมาบ้างน่ะ

ก็ไม่เอาไง ฉันก็เล่นกับเฟียวดอร์คุงไปไง

ส่วนพวกนายจะไปไหนก็ไปเลย

เดี๋ยวนายลวมลามเด็ก

ใจร้าย