(#นั่งทำงานอยู่)

เชิญ

หื้อ? มีอะไรเหรอครับเจ๊โคโยะ?

เอ๊ะ?

(#มองชายหนุ่มคนหนึ่งที่เข้ามาในห้อง)

เจ๊โคโยะ

นี่ใครอ่ะ? หน้าคุ้นๆ ...

...

ห๊า!? (#ตกใจจนเกือบตกเก้าอี้)

คิวเหรอ!?

ทำไมกลายเป็นงี้ได้ฟะ!?

เดี๋ยวนะครับเจ๊โคโยะ

คิวกลายเป็นงี้แล้วเกี่ยวอะไรกับพามาหาผมล่ะครับ?

...

ทำไมต้องผมล่ะ?

...เอาง่ายๆ คือเอาผมไปเป็นไม้รับความบ้าของดาไซสินะครับ?

..

เฮ้อ

เข้าใจแล้วครับ

เดี๋ยวจะจัดการให้ครับ

อะไรเหรอคิว?

...

คิว

นี่หากไม่รู้ว่าเป็นนายฉันคงถีบไปแล้วนะ

นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าเรื่องความสูง

เออๆ จะทำอะไรก็ทำ

ถึงตัวโต แต่ถ้าไม่ฝึกร่างกายจนแข็งแรงก็ไม่มีทางยกขึ้นหรอกเฟ้ย (#ดีดหน้าผากคิว)

ไปๆ อย่ามัวเล่น...ไปหาดาไซกัน

หมอนั้นบ้าออกขนาดนั้นแล้ว ไม่ดุนายแบบเมื่อก่อนหรอกน่า

และถึงไม่อยากไปก็ต้องไป

ไม่ต้องง่ะเลย (#จัดการลากคิวออกจากห้องไป)

ไม่ใช่เฟ้ย!

และนอกใจบ้านแป๊ะเอ็งสิ! ฉันกับแกไม่ได้เป็นอะไรกันเว้ย!

ไม่ใช่เว้ย!

ไม่ว่าแกจะพูดอะไรก็อย่าเชียว!

เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดบ้าๆ แบบคราวก่อนแน่!

เฮ้ย!!!💢💢💢

คิวไง

เออสิ

...แกอยากตายใช่ไหมไอ้เวร! (#ไล่ตื้บ)

สวยกับหน้ามึงสิ!

นี่ๆ (#สะกิด)

มากินขนมรอกันดีไหม?

อย่ากินจนปวดท้องแบบคราวก่อนล่ะ ทั้งคู่เลย (#เดินผ่านอย่างไม่คิดจะสนใจ)

ครับผม!

นี่ๆ

สองคนนั้นจะทะเลาะกันอีกนานไหมอ่ะ?

โว้ยยยย!!! ขี้เกียจเถียงแกแล้วโว้ยยยย!!!

ไอ้...

อ่ะ หยุดจริงๆ ด้วยอ่ะ

ชินน่าดูนะนาย

พอๆ ไม่ต้องมานินทาต่อหน้าเลยคิว

ดาไซ แกก็ลองแก้ที่คิวเป็นงี้ด้วย

อะไรวะ?

เออๆ จะทำอะไรก็ทำ

ไม่ล่ะ เพราะยังไงไอ้ดาไซมันก็ไม่มีทางสนแน่

คืนสภาพล่ะ (#ถอนหายใจออกมาเบาๆ)

งั้นถือว่าเสร็จธุระแล้ว ขอกลับล่ะ (#เดินไปอุ้มคิวขึ้นมาเตรียมพากลับ)

อะไรอีกวะ?

ห๊า?

อะไรของแกวะ?

เรื่องสิเว้ย! ไม่เอาหรอก!!!

(#มองตาม)

ดูท่าดาไซจะไม่เข้าสำนักงานมาอีกแน่วันนี้ (#ตัดสินใจเลิกสนใจดาไซที่ลากชาวบ้านไปเที่ยวเล่นแล้วนั่งกินขนมต่อ)