เออ... (#นั่งมองชูยะที่นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งด้วยอาการเหงื่อตกนิดๆ)

คือ...จะให้ผมทำอะไรไหมครับ?

ครับ (#รับเอกสารมาดู)

จบแล้วครับ

สรุปคืองานนี้ให้ไปจับตาดูคนชื่อดาไซ โอซามุครับ

เห็นเขียนว่าคนชื่อนี้ช่วงนี้มาอยู่ระแวงนี้บ่อยๆ น่ะครับ

เดี๋ยวครับ! เขาให้จับตาดูครับ! ไม่ใช่ไปตื้บ!

เอ๊ะ?

เออ ครับ...

ขออนุญาตครับ (#เปิดประตูเข้ามา)

...หมอนี่ใครครับ? (#มองอัตสึชิ)

หมอนี้?

อ...เออ...สวัสดี...

...ชิ (#สะบัดหน้าหนี)

รายงานครับ...ว่าจับดาไซซังมาได้

ครับ

แต่กระผมว่าดาไซซังอาจจงใจให้โดนจับได้ยังไงไม่รู้

อย่างดาไซซังแค่แอบส่องที่นี่โดยไม่ให้ใครรู้ก็น่าจะทำได้แท้ๆ

เอ๊ะ?

... (#มองอัตสึชิที่โดนชูยะลากตัวไป)

ทำไมสังหรณ์ไม่ดีหว่า? แต่ช่างเถอะ...ต้องไปจัดการคนทรยศนั้นต่อ (#เดินจากไป)

เออ..ชูยะซัง

จะพาไปไหนครับเนี่ย? (#มองทางรอบๆ)

เสียงนี่มัน... (#โดนจับใส่กุญแจมืออยู่และมองชูยะด้วยอาการคิ้วกระตุก)

เลวร้ายชิบ เลวร้ายโคตรๆ

(#เดินตามชูยะมาเงียบๆ แบบไม่คิดที่จะไปแทรกหรืออะไร)

... (#มองชูยะ)

ดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะชูยะ

โดยเฉพาะความสูงเนี่ย

ก็ตามที่ว่า

และอีกอย่างนายไปเอาหมวกตลกๆ นี่มาจากไหนเนี่ย?

อื้ม

... (#มองพลางขมวดคิ้วน้อยๆ)

(ในใจ : เคยเป็นคู่หูกัน? มันยังไงกันเนี่ย?)

ดูเหมือนฉันเล่นอยู่หรือไง?

แค่รอเวลาโดนจัดการเท่านั้นเอง

อย่าว่างั้นสิ

เดี๋ยวสิครับชูยะซัง! ทำลายโซ่ให้แบบนั้นเดี๋ยวโดนดุหรอกครับ!

ก็นะ(#กุญแจมือค่อยๆ ร่วงลงไปสู่พื้นโดยที่ในมือมีลวดอันน้อยอยู่)

ว่าแต่นายรับเลี้ยงเด็กเป็นอาชีพเสริมหรือไง? ฉันว่าอย่าดีกว่า...เดี๋ยวเตี๊ยแบบนายขึ้นมาล่ะยุ่งเลย

เอ๊ะ? เออ...ครับ... (#พยักหน้ารับพร้อมไปหาที่หลบ)

แหมๆ เด็กคนนี้ดูเชื่อฟังดีนะ...ไม่น่ามาอยู่ที่นี่จริงๆ

แหมๆ หวงจังนะ มีอะไรในกอไผ่เปล่าเอ่ย? (#หลบการโจมตีไป)

ไม่เอาอ่ะ ถ้าตายฉันอยากฆ่าตัวตายเองมากกว่า

อีกอย่างฉันอยากตายพร้อมสาวงามด้วย

อ่ะ แต่เด็กคนนี้ก็ไม่เลวนะ...สนใจมาฆ่าตัวตายด้วยกันไหม? (#หันไปมองอัตสึชิ)

เอ๊ะ? (#เอ๋อกิน)

หว่าๆ โหดร้ายอ่ะชูยะ...หวงน่าดูเลยนะเนี่ย

... (#เหงื่อตกมองชูยะที่บ่นงึมงำคนเดียวพร้อมไอทมิฬรอบตัว)

เออ...ชูยะซัง...

ผมว่าคุณน่าจะใจเย็นลงหน่อยนะครับ เครียดมาหลายวันแล้วเนี่ย

อีกอย่าง...ของลอยเต็มไปหมดนี่ผมดูเอกสารยากนะครับ

ผมว่าจากสภาพนี่ไม่นิดนะครับ (#ถอนหายใจ)

(ในใจ : ควรคิดได้ตั้งนานแล้วหรือเปล่าครับ)

ชะอุ๋ย!

แฮะๆ ขอโทษครับ...

ขอโทษครับ...

อ่ะ!? (#รีบจับหัวตัวเอง)

ไม่ได้โผล่นี่ครับ!

ชูยะซังอ่ะ!

...นี่ฉันเข้าผิดห้องเปล่าเนี่ย? (#เปิดประตูพรวดเข้ามาสักพักแล้ว)

อ่ะ นี่งานใหม่ ไปทำกับอัตสึชิคุงสองคนนะ

อ๋อ มาดูว่าพวกนายเข้ากันได้ดีหรือเปล่าน่ะ

เท่าที่ดูก็ไม่น่าห่วงอะไรแฮะ

งั้นฝากที่เหลือด้วยนะชูยะคุง (#รีบเดินออกจากห้องไป)

?

มีอะไรเหรอครับชูยะซัง?

งานมันทำไมเหรอครับ?

...

แล้ว...ใครจะเป็นคนแต่งล่ะครับ?

...จะความแตกไหมล่ะครับนั้น?

ฟังดูไม่ดีสักนิดเลยเลยครับ

ครับ...

ว่าแต่งานเริ่มเมื่อไหร่ครับ?

ไอ้เตรียมสมองนี่มันอะไรกันครับ?

...

นี่

ชูยะซัง

นี่ผมต้องแต่งแบบนี้จริงๆ เหรอครับ? (#มองตัวเองที่อยู่ในชุดเดรสแบบหางปลาสีแดงด้วยอาการเหมือนรับตัวเองไม่ได้)

คำพูดนี่ไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นสักนิดเลยครับ

...ครับ

ก็มาได้แบบนี้ไง

และเจอกันอีกแล้วนะ ยังทนทำงานกับชูยะได้เหรอเนี่ย? น่าทึ้งจริงๆ นะ (#หันไปทักทายอัตสึชิ)

เอ๊ะ? เออ...

แหมๆ อย่าหวงนักสิชูยะ

เพราะงี้ไงเลยไม่สูงสักที

ก็จริงนี่นา

สี่ปีแล้วแท้ๆ

ดูไม่เพิ่มสักเซนเลย

อย่าทะเลาะกันสิครับ เดี๋ยวงานเสียหรอกครับ

หว่าๆ แปลกนะเนี่ยที่ชูยะยอมง่ายๆ เนี่ย?

นี่จีบเด็กอยู่เหรอ?

แหมๆ ก็มันจริงนิ

พอเถอะครับ... (#รู้สึกจนปัญญาที่จะห้าม)

เฮ้อ...แบบนี้งานจะไปรอดไหมเนี่ย? (#มองผู้ใหญ่สองคนเถียงกันไป)

ฮาๆ ไม่ได้ร่วมมือกันมานานแล้วเนอะชูยะ

ถ้าบอกก็ไม่สนุกสิ

หว่าๆ อย่าเพิ่งยั๊วะสิชูยะ

ว่าแต่เธอเองก็เจ๋งใช้ได้นะ (#แกล้งเมินชูยะแล้วหันมาคุยกับอัตสึชิแทน)

เอ๊ะ? ขอบคุณครับ

แหมๆ อย่าหวงนักสิชูยะ

อ่ะ? ครับ

หว่าๆ จะพาเด็กเข้าห้องเหรอ? ชูยะเป็นคนแบบนี้สินะ~~~

เดี๋ยว! ชูยะซัง! ผมเดินเองได้! ปล่อยผมน้าาาาา!!! (#ร้องโวยวาย แต่อนิจา...ชูยะไม่สนใจเสียงโวยวายแม้แต่น้อย)

ก็อายนะสิครับ! เล่นอุ้มมาแบบนี่เนี่ย! คนเห็นไปกี่คนเนี่ย... (#เผลอหลุดแว๊ดออกมา)

เอ๊ะ?

หว่า! ทำอะไรครับชูยะซัง!? (#โดนชูยะผลักนอนราบกับโซฟา)

เดี๋ยวสิครับ! ลูบอะไรของคุณน่ะครับ!? ปล่อยผมนะ

ย...หยุดนะครับ... (#ตัวสั่น)

อึก...แง.... (#น้ำตาแตก)

นี่ทั้งสองทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม? ขอเครื่องประดับคืน... (#เปิดประตูเข้ามาในห้องเฉย)

ทำอะไรกันเนี่ย? (#ชะงักเมื่อเห็นภาพในห้อง)

หวังว่าจะมีคำอธิบายดีๆ นะ (#ยิ้มเหี้ยมพร้อมจับชูยะกับอัตสึชิแยกกัน)

ให้ตายเถอะ จะแกล้งอะไรก็ให้มีขอบเขตหน่อยสิ ติดดาไซมาหรือไง?

ดูสิ เด็กกลัวเลย (#โดนอัตสึชิใช้เป็นโล่กำบัง)

เฮ้อ จริงๆ เลยนะ

เอาเป็นว่าเดี๋ยวช่วงนี้ฉันดูแลอัตสึชิเอง ไม่งั้นผวาเธอจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่

ไม่มีแต่ เข้าใจ?

ชูยะซัง

หนักนะครับ

ปล่อยผมสักทีเถอะครับ (#โดนชูยะกอดไม่ปล่อย)

ชูยะซัง ผมทำงานลำบากนะครับ

โธ่...

... (#ยืนรอคุยเรื่องงานกับชูยะอยู่)

ทำไมรู้สึกว่าเป็น กขค. ชอบกลเนี่ย?

เฮ้อ