(#นั่งทำงานอยู่)

!? (#สะดุ้งและเตรียมปามีดผ่าตัด)

เอ๊ะ? ท่านฟุคุซาวะ? (#เอ๋อกินกับการปรากฏตัวของอีกฝ่าย)

อยู่ๆ ทำไมมาบุกพอร์ทมาเฟีย?

เอ๊ะ? (#มองคนที่ฟุคุซาวะลากมาด้วย)

เดี๋ยวนะ นี่มัน...ดาไซ? ตอนราวๆ สิบห้า? เอ๊ะ? อะไรเนี่ย?

...คาจิทำเรื่องให้จนได้ (#คุมขมับ)

มันก็ได้อยู่หรอก...แต่ทำไมนายไม่ดูแลเอง?

(ในใจ : ปกติหมอนี่น่าจะดูแลเองนี่หว่า?)

ห๊า?

...

ใครโดนบ้างเนี่ย?

...ฉันว่าอีกเดี๋ยวนายจะได้ดูแลเด็กสี่คนแทนห้าแน่

อาคุตางาวะรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่ไม่แคร้วโผล่ไปฉกเสือสมิงนั้นมาเล่นแน่

...นับวันเหมือนไอ้คนบ้าแมวนี่ยิ่งติดบ้ามาแฮะ (#ถอนหายใจ)

แล้วนี่ตายยังดาไซ? (#ถามคนที่ทับตนอยู่)

กับนายนี่ท่านฟุคุซาวะถือว่าใจดีอยู่นะ

แน่สิ

ว่าแต่ก่อนมานี่ท่านฟุคุซาวะอธิบายอะไรให้นายฟังไหม?

โอเค งั้นก็พูดง่ายหน่อย

มีอะไรเหรออาคุตางาวะคุง?

งั้นนายก็ปล่อยฉันสักทีสิไอ้บ้า!!! (#ดิ้น)

พอก่อนๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ

และปล่อยชูยะคุงด้วยอาคุตางาวะ...ต่อหน้าฉัน ชูยะคุงคงไม่โจมตีนายหรอก

ชิ กว่าจะปล่อย...

เตี๊ยกับผีสิ! (#เอาของใกล้ตัวโยนใส่ดาไซ)

ก็อย่างที่เห็นแหละ...ไอ้คนบ้าแมวเอามาฝาก

อ๋อ และช่วงนี้ฉันจะให้นายหยุดนะอาคุตางาวะ

เพราะเสือสมิงโดนยานี่เหมือนกัน

และฉันมั่นใจว่านายอยากไปฟัดเสือเล่นแน่

...เฮ้อ หวังว่ายาที่คาจิทำนี่จะมีผลไม่นานนักนะ (#ถอนหายใจพลางมองชูยะกับดาไซทะเลาะกันไป)

สรุปคือนี่เป็นในอนาคตและที่ผมกับดาไซมาอยู่นี่เพราะโดนยาแปลกๆ มาสินะครับ?

อา ตามนั้นแหละ

และจริงๆ ในปัจจุบันนี่ดาไซออกจากพอร์ทมาเฟียไปแล้ว?

ใช่

เธอแกล้งตายไปสี่ปีน่ะ...

ถูก

พร้อมเผลอทำห้องพังไปหนึ่งห้อง

ก็ตามนั้นแหละ

เดี๋ยวๆ! ไม่ใช่แล้ว!!!

แต่มันตามนั้นเลยนะชูยะคุง

ไม่ใช่ล่ะครับ!

แกน่ะเงียบไปเลย!!!

น่าๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันอีกรอบสิ

เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับตัวต้นเรื่องก่อนนะ

พวกนายก็อยู่กันในนี้เฉยๆ ห้ามก่อเรื่องล่ะ

ครับ

รับหน่อยก็ดีนะ (#กรอกตาไปมาก่อนเดินออกจากห้องไป)

...

...

อะไร?

จะรู้ไหมฟะ

จะบ้าหรือไงฟะดาไซ เสียมารยาทไปแล้ว!

ไอ้...

เตี๊ยกับผีสิไอ้ง่าว! และอย่าเดินไปทั่วสิวะ!

เดี๋ยวโดนบอสดุทั้งคู่หรอก!

เฮ้ย💢

หนังสือบ้าอะไรฟะนั้น? (#เดินไปดูอีกคน)

จะรู้แกไหมวะดาไซ?

ว่าแต่มีคนที่บอสหนียังไงก็ไม่พ้นด้วยเหรอ?

กลับมาแล้ว... (#เดินกลับมาในห้อง)

หื้อ? กำลังทำอะไรน่ะ?

เออ...คือ... (#เหงื่อตก)

ตรงไปแล้วเจ้าบ้า!!!

ไอ้...

พอๆ อย่าทะเลาะกันสิ

ว่าแต่ดูบันทึกเล่มไหนเนี่ย?

อ้อ วิธีหนีชิโกะที่ฉันจดไว้นี่เอง...

ใครครับ?

แค่คนบ้าๆ คนหนึ่งน่ะ

บ้ามากจนรับมือไม่ไหวเลย

อา

อย่างชิโกะมันเกินที่จะเถียงจริงๆ นี่นา

...หน้าบอสดูปวดจิตมา

ก็นะ

เอาเป็นว่าเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ฉันปวดจิตปวดใจปวดสมองสุดๆ เลยเมื่อนึกถึงยัยนั้นเนี่ย

...ครับ

ถึงงั้นฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีอยู่ดี

บ้าเกินสามัญสำนึกคนปกติไปไกลจนข้ามโลกล่ะ

ไม่มุขล่ะ

เอาเป็นว่าจบเรื่องนี้ลงเถอะ

ก็ยัยนั้นจะโผล่มาเป็นตัวเป็นตนเอา

พูดอย่างกับคนที่ว่าเป็นผีเลยนะบอส

น่ากลัวยิ่งกว่าผีน่ะสิ

ก็นะ

ชูยะคุง ช่วยหยิบเอกสารให้หน่อย

ครับ (#หยิบเอกสารให้)

ขอบใจ

ดาไซ อย่าไปเตรียมโดดตึกสิ ฉันขี้เกียจไปเก็บนะ

ก็นะ

ที่จริงปล่อยมันตายไปเลยก็ได้นะครับบอส

ถ้าตายไม่ว่า แต่ดันไม่ตายนี่สิ

ก่อนหน้านี้ดาไซเคยโดดตึกแล้วไม่ตายมาล่ะ ลำบากฉันรักษาอีก

....

เชิญ

อ้าว? คาจิเหรอ? มีอะไรล่ะ?

คงไม่ใช่ไปวางยาใครมาอีกนะ

อ้าว? ทำเสร็จแล้ว?

ก็นะ

แล้วไหนยาแก้?

...

รสชาดน่ะยังไงก็ช่างเถอะ

แต่ไหงยามันเป็นสีชมพูสะท้อนแสงแบบนี้ล่ะ?

... (#มองตามนิ่งๆ ก่อนที่จะเบนสายตากลับมาที่ขวดใบน้อยในมือตน)

ชูยะ ดาไซ

ช่วยดื่มนี่ทีเถอะ

เออ...อย่าหาว่าผมปากเสียนะครับ

แต่ดื่มแล้วแน่ใจนะครับว่าไม่ตาย?

ไม่ตายแน่นอน สบายใจได้

ไม่ต้องเสียดายเลย

เอาเป็นว่ารีบๆ ดื่มซะ

จะได้คืนสภาพกันทั้งคู่สักที

ครับ (#รับยามาดื่ม)

นั้นสิ...อ่ะ?

...อย่างน้อยยาก็ได้ผล (ถอนหายใจ)

? (#มองรอบๆ อย่างงงๆ)

ดูท่าจะจำเรื่องที่เกิดไม่ได้แฮะ

เออ...บอส...

ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ? ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมอยู่กับอาคุตางาวะนะ

โยนงานให้เด็กไม่ดีนะดาไซ

ส่วนมานี่ได้ไงเอาง่ายๆ ...พวกนายโดนยาที่ทำให้ย้อนกลับไปเมื่อสมัยตอนพวกนายราวๆ สิบห้าสิบหก

และแต่ละคนสามัคคีฝากพวกนายไว้กับฉันไง

ชัดไหม?

ชัดครับ ชัดจนอยากเอาหัวโขกกำแพงตายเลย

คาจิ...

...

ว่า?

ดี

อา จะทำอะไรก็ตามสบาย ถือว่าคาจิทำตัวเอง

แต่อย่าให้หนักมากนักล่ะ ฉันยังไม่อยากหาลูกน้องใหม่

รู้แล้วครับ