...

รันโป

ทำไมกลายเป็นแบบนี้?

พอๆ รันโป ไม่ต้องพูดล่ะ...

เดี๋ยวฉันตามโยซาโนะมาตรวจให้แล้วกัน เผื่อโดนยาประหลาดๆ เข้า

และใส่เสื้อดีๆ รันโป ร่างนี้ไม่เหมือนร่างชายนะ

รู้แล้วน่า

อย่าเพิ่งคิดไปหยิบขนมกินแทนมื้อเช้าเชียวล่ะ

ฉันเองก็ไม่รู้นะ เช้ามาก็เห็นรันโปกลายเป็นงี้แล้ว

ใครมันจะไปดูเล่า (#พึมพำเบาๆ ขณะโยซาโนะลากรันโปไป)

...

ไหงนายใส่กระโปรงล่ะ?

...เธอเอาชุดมาจากไหน?

เรียกมาแล้ว แต่เห็นบอกว่าลอยตามแม่น้ำอยู่

อีกพักใหญ่ๆ นู้นล่ะถึงจะมา

พารันโปไปเที่ยวเล่นก่อนคลุกอยู่แต่ในกองขนมน่ะ

คาเฟ่แมว

ร้านของเล่น

แค่นี้แหละ

เจอ

(ไอ้) คุณหมอโมริไง

ไม่น่านะ ฉันยืนคั้นอยู่

อา เดี๋ยวไปถาม...

เชิญ

ขออนุญาตคร้าบบบ (#เปิดประตูเข้ามา)

โอ๊ะ? สวยใช้ได้นะครับ รันโปซัง

ดาไซ

อย่าเพิ่งเล่น

ครับๆ (#ลองแตะตัวรันโป)

...รู้สึกว่าจะไม่ได้เกิดจากพลังพิเศษนะครับ...หรือไม่ก็คงต้องมีสื่อกลางอะไรสักอย่าง

เอาน่ารันโป...เดี๋ยวก็หาทางแก้ได้น่า

ช...

อุ๋ย! ขออนุญาตสักครู่นะครับ

เชิญ

(#รับโทรศัพท์)

โมชิโมชิ? ...อะเอ๊ะ? ชิโกะ? เดี๋ยวนะ? เธอมีเบอร์ฉันได้ไง? ห๊า? อาๆ ก็ได้...มีอะไรก็พูดมาเลย...

ฉันด้วย

เดาแม่นกันนะครับ (#กดวางสายพลางเก็บมือถือเข้ากระเป๋า)

ชิโกะโทรมาบอกว่า

ที่รันโปซังกลายเป็นผู้หญิงเป็นฝีมือชิโกะเอง

นอกจากนี้ยังแกล้งเสกชูยะเป็นผู้หญิงด้วย

เลยโทรมาหาเพื่อให้ผมบอกประธานกับให้ไปหาชูยะก่อนโดนใครฉุดเข้าน่ะครับ

ผลเป็นวันเดียวก็หาย

และแค่นี้นะครับ จะไปหาชูยะ

อา ตามสบาย

(#รีบออกจากบ้านไป)

...

คิดแง่ดี...อย่างน้อยวันเดียวก็หาย

อา ฝากด้วยนะ

...

...

เอาไงต่อดี?

อา ตามนั้นแหละ

ว่า?

ไม่ได้ ระหว่างเล่นนายกินไปแล้วสามซอง

เพราะงั้นจนกว่าจะหลังมื้อเที่ยงห้ามกิน

ไม่ได้

รอไป

ก็นะ

รุกฆาต...ฉันชนะ

!? (#สะดุ้งโหยงพร้อมถอดเสื้อคลุมโยนปิดขารันโป)

นายก็อย่าลืมว่าตัวเองใส่กระโปรงสิรันโป! นั่งแบบนั้นก็เห็นหมดสิ!

เป็นสิ!

ก็มันสมควรไหมเล่า?

ถ้าจะนั่งแบบนั้นก็ไปเปลี่ยนเป็นกางเกงเลยไป

เฮ้อ...นับวันต้องสอนให้รู้จักระวังตัวมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วแฮะ...

เฮ้อ~~~~

...

(ในใจ : ทำไมไปนานจังหว่า? ไปดูหน่อยดีไหมเนี่ย?

เอิ่ม...ไปดูหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง (#ตัดสินใจเดินไปหารันโปที่ห้อง)

รันโป...เสร็จยัง? (#เคาะประตูห้อง)

รันโป

ถ้าไม่ขานรับ ฉันเข้าไปล่ะนะ (#เปิดประตูเข้าไป)

...หายไปไหนเนี่ย? (#มองภายในห้องที่ว่างเปล่า)

รันโป (#ลองเดินหา)

... (#เริ่มกังวล)

รันโป? (#จะเดินไปหา)

อา ได้... (#ทำท่าเหมือนตามหารันโปต่อ)

แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้น? นายไปอยู่ในตู้ทำไม?

โอเค เข้าใจแล้ว

งั้นเดี๋ยวหาทางจัดการพวกนั้น นายอยู่เฉยๆ ไปก่อนนะ

(#เดินจากไปทำทีเหมือนไปหาจุดอื่น)

เรียบร้อยแล้วรันโป (#เดินมาที่ตู้ที่รันโปซ่อนอยู่)

รันโป? (#เปิดตู้ดู)

อ้าว? หลับซะแล้ว... (#มองคนที่หลับในตู้)

เฮ้อ ถึงบอกจะจัดการให้เถอะ...แต่เล่าแบบนี้วางใจกันเกินไปหน่อยไหม? (#บ่นไปพลางอุ้มรันโปไปนอนดีๆ)

ไง...ตื่นแล้วเหรอรันโป? (#นั่งอ่านหนังสืออยู่)

นี่มันเย็นแล้วนะรันโป...

และไปกินข้าวเย็นกันเลย...เล่นหลับยาวซะขนาดข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินเนี่ย...

รันโป...วันนี้ต้องนอนห้องเดียวกับฉันนะ

กันมีคนบุกมาลักพาตัวนายอีกไง

ถึงตัวเมื่อกลางวันเก็บไปแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยันว่าพวกมันจะไม่มาอีกนะ

ไม่ต้องลากเสียงเลย

...

ไม่ขนาดนั้นหรอก

และรีบกินแล้วไปอาบน้ำนอนไป

...

รันโป

ถึงรู้ว่านายพูดน่ะไม่ได้คิดอะไร

แต่คำพูดนายคิดได้สองแง่สองง่ามชอบกลนะ

อย่าไปพูดแบบนี้ข้างนอกล่ะ

เข้าใจจริงไหมเนี่ย?

ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่แฮะ...

เฮ้อ ช่างเถอะ...เอ้า รีบๆ กินข้าวให้เสร็จก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันแล้วกันนะ

ว่า?

แล้ว?

ไม่ได้

ดึกแล้ว ห้ามกิน

เดี๋ยวฟันพุ

ไม่

ไม่

และไม่ต้องอ้อนเสียให้ยาก

ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้นายกินขนมแน่

เอ๊ะ?

ก็ไม่ได้ขำสักหน่อย

เหรอ (#ทำหน้าตาย)

อื้อ... (#สะลืมสะลือตื่น)

เช้าแล้ว? (#ดันตัวลุกจากเตียง)

หื้อ? (#มือสัมผัสโดนบางอย่างเข้า)

รันโป? (#มองคนที่นอนข้างๆ ตน)

เดี๋ยวนะ...เมื่อคืนนอนฝูกข้างๆ ไม่ใช่เหรอ? กระดึบมาไงเนี่ย?

ตื่นเดี๋ยวนี้นะ รันโป (#เขย่าตัวรันโป)

ไม่ได้

ตื่นมาเลย

นี่มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ...

และนี่ไหงมานอนฝูกฉันได้ล่ะ?

...

รันโป

ช่วยสำนึกหน่อยเถอะว่าเมื่อวานนายอยู่ในร่างหญิง

ถ้าเกิดฉันตบะแตก (?) เนี่ยจะทำไง? แบบนั้นขำไม่ออกแน่

ยังไงก็ไม่ควรประมาณนะ

ไหนจะ...

..

...

เฮ้อ ก็ได้

งั้นไปล้างหน้าล้างตากันเถอะ (#ใจอ่อน)

... (#มองตาม)

เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ (#ถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะลุกไปล้างหน้าล้างตาเช่นกันก่อนที่จะไปทำมื้อเช้าตามปกติ)