"พวกผมไม่เป็นอะไรหรอครับเเต่ที่หนักสุดก็น่าจะเป็นสึนะละนะครับ"

"อืม...เสียงดังเอะอะอะไรกัน"

"หืม"//มองสึนะ

"!!! เจ้าตัวเล็ก" กึก!!

"นี้มันอะไรฟะ"//ดึงที่เดียวกุจเเจมือก็หลุดจากข้อมือของฮิบาริทันที

"...ก็ลูกศิษฉันทั้งคนเลยนะ"

"ก็ฉันสั่งไว้ยกเว้นเจ้านี้เท่านั้นเเหละที่สั่งไปมันก็ไม่ฟัง"

"ผมบอกทั้งหมดไม่ได้หมดหรอกครับ บอกได้เเค่ว่าพวกเราเป็นลูกหลานของพวกคุณในอีก400ปีข้างหน้า"

"ใช่เเล้วล่ะครับดังนั้นทุกคนน่ะรู้ชื่อของพวกคุณเป็นอย่างดี..."

"อืมม~~~...มีเรื่องอะไรกันหรอครับ"

เเกร๊ง!!"เอ๋ นี่อะไรเนี่ยกุณเเจมือหรอ"

"หืม รอบตัวงั้นหรอ?"

"เอ๋ โคลมเป็นอะไรรึเปล่าน่ะมุคุโร่!!"

"งั้นหรอ"//เเล้วสึนะก็ดึงออกจนมันหลุดออกจากข้อมือ

//สึนะก็เห็นคุณอลาวดี้ที่ทำหน้าไม่พอใจเเต่ยังไม่เอะใจเเม้เเต่นิดเดียว

เเล้วพูดไปว่า//"ขอโทษนะครับคุณอลาวดี้...."

"หืม? คุณอลาวดี้หรอ?"//หันไปมอง

"ว้ากกก ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่นี้ได้ล่ะ"//เเล้วก็ตกเตียงไป

"เเต่ยามาโมโตะคุง"

'เอ่ เรียกเราว่าสึนะงั้นหรอ'

"อ่ะ ก็ได้ครับ"

"เค้าชื่อว่าซาวาดะ สึนะโยชิน่ะ"

"อืม ก็เจ้านั้นน่ะเป็นห่วงเเม้กระทั่งศัตรู"

"เปล่า เค้าไม่ได้เป็นคนสร้างศัตรูหรอนะเเต่เป็นคนอื่น"

"เรื่องนั้นฉันบอกไม่ได้หรอนะ"

"อะไรล่ะที่นายอยากถามน่ะ"

"หืมทำไมจะไม่รู้จักผมนะเป็นนักฆ่ามือหนึ่งของโลกเลยนะ วงโกเล่นะเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเเถมมีประวัตินองเลือดมากที่สุด"

"ก็ยังบอกไม่ได้ยังไงล่ะถ้าถึงเวลาเเล้วเดี๋ยวฉันจะบอกเอง"//หลบได้อย่างง่ายดาน

"อืมได้เลย"

"พวกนายคิดว่าเด็กพวกนั้นเขาเเปลกๆไหม?"

"นั้นสินะขอรับเเต่เด็กอีกคนที่ดูร่าเริ่งนั้นก็ด้วย"

"เเต่ฉันน่ะคิดว่าเด็กพวกนั้นอาจจะเป็นคนของวงโกเล่ในอนาคตนะไม่งั้นคงไม่รู้จักพวกเราหรอเพราะเราถ้าเป็นบรรพบุรุษก็คงไม่รู้จักเราอีกอย่างมันตั้ง400ปีเลยนะจะรู้ได้ไงว่าเราเป็นบรรพบุรุษถ้าไม่ใช่คนของวงโกเล่น่ะ"

"ใช่เหมือนที่จีบอกนั้นเเหละพวกนั้นก็เด็กเกินไปที่จะเข้าไปยุ่งเรื่องของมาเฟียนะ"

"งั้นหรอ งั้นลองไปสืบดูก็ได้นะเเต่ว่าเหมือเด็กที่ชื่อซาวาดะ สึนะโยชิน่ะ จะมีลางสังหรสุดยอดด้วยนะเเต่อ่อนกว่าฉันอยู่เเต่คงไม่มากหรอก"

"อืม ถ้าจะสืบก็ระวังด้วยนะไม่ได้มีเเค่คนเดียวที่จะจับสัมพัสของนายนะ "

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับพวกนายหน่อย มุคุโร่ช่วยใช้ภาพมายาทีเผื่อคนที่จะมาสืบเรื่องของเรารู้เพราะเค้ากำลังจะมาเเล้ว"

"เอาล่ะเริ่มเลยนะ"

"คือตอนนี้พวกเราน่ะอยู่ในยุคเมื่อ400ปีก่อนเเล้วเราจะไม่ให้พวกพีโม่รู้ให้ได้ไม่งั้นประวัติอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้"

"งั้นเราก็ไม่ต้องใช้เเหวนกับกล่องก่อนจะดีไหมเเต่ถ้าจำเป็นจริงๆก็ต้องใช้นะ"

"เเค่นี้นะ....เเล้วก็โคลมเธอต้องกินอาหารให้เยอะขึ้นนะไม่งั้นเธออาจจะป่วยก็ได้นะ"

"อื้ม ขอบคุณนะ"

"เอาล่ะพวกพรีโม่คงจะรอทานอาหารเย็นเเล้วล่ะนะ"

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับ"💦

"อ่ะ ครับ ป่ะทุกคนไปนั้งที่กันเถอะ"

"เอ๋? ทำอะไรดีล่ะครับ?"

"ฉันจะพาเจ้าตัวเล็กไปเดินย้อย"

"เปล่างั้นไปล่ะ"

จบไปอีกตอนนะคะขอโทษที่ไรท์ตัดบทเเปลกๆไรท์เเต่งเพลินไปหน่อยค่ะขอโทษรีดเดอร์ด้วยนะคะ

เจอกันตอนหน้าค่าาา

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านคะ